Καλα κι απο εμενα. Δεν ενοουσα το αποσπασμα απο το πρωτοσελιδο, μιλουσα για το κομματι Podium του φορουμ (οπου σε εχω διαβασει τελος παντων). Σου ζητησα να μην παρεξηγησεις, μια αποψη εξεφρασα αλλά το πηρες στραβα. Ετσι δεν εχει και νοημα να μιλαμε, συνεπως κανω εντιτ παραπανω και τελειωνει η ιστορια. Ας μεινουμε στο θεμα, που ειναι τα ΜΜΕ.
Στο θέμα μας λοιπόν 
Το indymedia μπορεί αρκετές φορές να υπερβάλλει αλλά κάτι τέτοιες φωτό δύσκολα θα τις δει κανείς αλλού…Δείτε τις αξίζει.
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1165226
Το πρόβλημα δεν είναι το indymedia ή το κάθε indymedia, όπου μπορεί όποιος θέλει να γράφει ό, τι θέλει, ακόμα και ανώνυμα…
Το θέμα είναι να μάθουμε να φιλτράρουμε όσα διαβάζουμε και ακούμε.
Η “εκπαίδευση” των δεκτών λοιπόν, φαντάζει πιο εφικτή, από την κατάργηση των “προπαγανδιστικών” πομπών.
Eγώ πάντως ενημερώνω μόνος μου τη δικιά μου μάνα. Σιγά μη την άφηνα στους Κακαουνάκηδες και τους Παπαχελάδες:p
Το ερώτημα σου είναι κάτι που κάποια στιγμή θα πρέπει να απαντηθεί. Είναι όμως τεράστιο θέμα και αυτή τη στιγμή δε μπορώ να κάτσω να το αναλύσω. Καλά καλά κι εγώ δεν έχω συγκεκριμένο τρόπο που ενημερώνομαι. Σε γενικές γραμμές όμως προσπαθώ να καταλάβω ποια είναι η πραγματική είδηση. Αυτό το κάνω διαβάζοντας πολλές διαφορετικές πηγές στο ίντερνετ και στο γραπτό τύπο. Από εκεί και πέρα για την ανάλυση των ειδήσεων αυτών έχω συγκεκριμένα άτομα στα οποία ψάχνω να βρω την άποψη τους (κι όχι εφημερίδες ή δημοσιογραφικούς κολλοσούς) και κάνω σχεδόν πάντα από μόνος μου, έναν έλεγχο για το αν όντως τα πράγματα είναι όπως τα λένε. Δε τα καταλαβαίνω πάντα όλα, αλλά πολλές φορές εντοπίζω τις ανακρίβειες και είναι μείον ένας βαθμός για όποιον το έγραψε.
Τώρα το ποιον αρθρογράφο-αναλυτή πρέπει να εμπιστεύεται ο καθένας, δεν είναι δικιά μου απόφαση. Εκεί μπαίνουν πολλά κριτήρια και είναι δύσκολο να υπάρξει συμφωνία ακόμη κι ανάμεσα σε 2 άτομα. Το σημαντικό όμως είναι να κάνουν όλοι όσοι μπορούν αυτό το φιλτράρισμα και να στηρίζουμε όσους δημοσιογράφους το κάνουν. Κι όχι να ανοίγουμε την TV, στο πρώτο κανάλι που βρήκαμε και να εμπιστευόμαστε τυφλά το οποιοδήποτε ρεπορτάζ.
Για τα υπόλοιπα θα απαντήσω κάποια άλλη στιγμή. Πάντως, κάνεις ένας λάθος. Δεν έγραψα ποτέ “μακάρι να μην υπάρχει Σταρ και Εσπρέσο”. Έγραψα “μακάρι ο κόσμος να μην ενημερώνεται από το Σταρ και την Εσπρέσο”. Επομένως θεωρώ πως με αδικεις όταν λες πως βλέπω τον κόσμο “εμείς και οι άλλοι”. Η απολιτίκ κουτσομπολίστικη νοοτροπία υπάρχει, γιατί ο κόσμος τη στηρίζει. Δε στηρίζει η νοοτροπία τον κόσμο.
Altered Course καλά δεν είπε κανείς να καταργήσουμε Τα νέα επειδή παπαγαλίζει προπαγάνδες. Ακόμα και στα Νέα μπορεί κανείς να βρεί ( κανά 2 βέβαια) αξιόλογους αρθρογράφους.
Γενικά θέλει ψάξιμο για να βρεις αντικειμενική ( όσο γίνεται) πληροφόρηση.
Σωστά, το είπα έχοντας στο μυαλό μου την, όχι πολύ μακρινή, ποινική δίωξη που είχε ασκηθεί στον πρύτανη του ΕΜΠ, η οποία είχε ως σκοπό την κατάργηση του συγκεκριμένου σάητ (για να μην πω και την στοχοποίηση/ενοχοποίηση χρηστών, το είπα)
δεν μπορω να μπω.παιζουν μηπως κρατικες πουστιες και τους ‘κατεβαζουν’ τον σερβερ τους ? μπαααααααααααααααααα
Πιθανως με αυτα τα δυο quotes να αντιληφθουν ολοι αυτο που θελω να πω: ο κοσμακης ΔΕΝ εχει χρονο να κανει αυτα που κανουμε εμεις. Ουτε ολοι εχουν εναν γιο/κορη για να τους τα αναλυουν, ουτε ολες οι μητερες καταλαβαινουν τις τους λεμε.
Καταλαβα τι εγραψες, αλλα σκεψου το λιγο: η προταση να “μην ενημερωνεται ο κοσμος…” ειναι ευχη, ομως μπορει να λειτουργησει κι ως προτροπη. Αν στη θεση του Σταρ και της Εσπρεσο γραψουμε ‘μαυροι’ και ‘αλβανοι’ (για παραδειγμα, ετσι; ) δεν θα το ονομασουμε ρατσιστικο; Ξερω 'γω; Ετσι μου μοιαζει εμενα, μπορει να κανω και λαθος.
- Όχι, δεν είναι ρατσιστικό το να λες “μακάρι μη διαβάζετε το Χ μέσο”,2) ναι είναι προτροπή στον κόσμο για να ψάξει κάτι παραπάνω,3) το 99% του κόσμου έχει τον ελεύθερο χρόνο για να ξεφυλίσσει 1-2 κυριακάτικες εφημερίδες και να μη μείνει στον Πρετεντέρη. Θέληση αρκεί και ενδιαφέρον. Μπορεί να μην έχουν το χρόνο-κουράγιο για να πάνε σε μια πορεία ή την οικονομική άνεση για να πουν στο Βγενόπουλο “όχι ρε φίλε, εγώ σήμερα απεργώ”, αλλά τα 30 λεπτάζ την ημέρα όλοι τα έχουν. Αυτά τα 30 λεπτά που αφιερώνουν κάθε μέρα για να ενημερωθούν, ας μη τα σπαταλήσουν στα κανάλια που παίζουν την αγαπημένη τους σειρά και φωνάζουν στα πάνελ συνεχώς τους ίδιους ομιλητές. Ας τα επενδύσουν κάπου αλλού. Σε μια εφημερίδα της προκοπής, στο ίντερνετ, σε συζήτηση με κάποιον που τα έχει ψάξει παραπάνω, κλπ…
Στα περισσοτερα συμφωνω. Αλλα οχι σε αυτο σχετικα με το “ξεφυλισμα”, η λεξη που χρησιμοποιεις απο μονη της τα λεει ολα. Αλλωστε κι εσυ εξηγησες σε προηγουμενο ποστ οτι κινεις εναν ολοκληρο μηχανισμο για να αναζητησεις την αληθεια, ο οποιος (ξερουμε καλα και οι δυο μας) ειναι αρκετα κουραστικος. Το 99% εχει το χρονο να ξεφυλισσει και οχι να ΔΙΑΒΑΣΕΙ τις 1-2 εφημεριδες. Επισης, συνηθως τις αγοραζει για την προσφορα, οχι για τα θεματα. Αλλη κουβεντα αυτη, ας μην αλλαξουμε ροτα…
Τα 30 λεπτα ειναι υπερβολικα πολλα για ανθρωπους του μοχθου και δεν αρκουν για την αναζητηση της πραγματικης ειδησης. Τους δικαιολογω, η ζωη ειναι σκληρη σημερα, γι’ αυτο υπαρχει το Σταρ και η Εσπρεσο. Ισως λειτουργουν χαλαρωτικα. Για εμενα οχι, αδυνατω να τα παρακολουθησω (οκ, οχι παντα αλλα σχεδον παντα), αλλα δεν μπορω να αμφισβητησω την αναγκη των ανθρωπων να ηρεμησουν λιγο απο την πιοεση της καθημερινοτητας. Λαθος επιλογη; Ισως, αλλα ποιος ειμαι εγω (εσυ, αυτος, κλπ.) που θα υποδειξουμε στον αλλον τι θα παρακολουθει;
Μια παρατηρηση: βλεπω οτι επιμενεις στο “εφημεριδα της προκοπης”, που παραμενει διακριση (discrimination) στα ματια μου. Ποια ειναι αυτη; Βλεπεις, θεωρω οτι ο αφορισμος χωρις να υπαρχουν εναλλακτικες προτασεις δεν οδηγει σε ασφαλη συμπερασματα (αν και επιτρεπεται, ειναι θεμιτος).
Ο Ριζοσπαστης ξεχασε τους νεκρους στη Μαρφιν και τους 130 χιλιαδες διαδηλωτες, ειδε μονο τους 20 χιλιαδες του ΠΑΜΕ και την πορεια στη Βουλη. Ειμαι σιγουρος, ομως, οτι για καποιους εδω (οχι για εσενα, μην το παρεις στραβα) ειναι μια σοβαρη εφημεριδα. Για εμενα ειναι, αλλα αυτο ηταν φαουλ… Ποια ειναι λοιπον κατα την αποψη σου η εφημεριδα της προκοπης; Ονομαστικα, χωρις αναλυσεις 
μα καλα τι μπορει να εκανε αυτη η γυναικα και να την σακατεψαν ετσι?
οσο και κοντρα να πηγαινε(που δεν παιζει) τι αντισταση μπορει να δειξει ανθρωπος τετοιας ηλικιας?γνωστη μου επισης που ηταν χθες εξαρχεια ειπε οτι σχεδον διπλασιαστηκε η αστυνομευση και εκτος αυτου πιασαν γνωστο απλα επειδη θελησε να περασει απο ενα στενο που ηταν ολοι μαζεμενοι…
Το κουράζεις πολύ johnkyr και το φτάνεις στην υπερβολή. 30 λεπτά την ημέρα αρκούν και είναι και μια καλή αρχή για τον οποιοδήποτε. Σε μισή ώρα αν θες διαβάζεις 2 εφημερίδες. Αν αφήσεις όσα δε σε ενδιαφέρουν, διαβάζεις 2. Αυτό εγώ το λέω ξεφύλλισμα και όχι ξεκοκάλισμα. Και όχι, τα 30 λεπτά δεν είναι υπερβολικά. Κατά μέσο όρο εργάζομαι 14 ώρες τους τελευταίους 3 μήνες. Ακόμη και στις χειρότερες περιόδους, τη μισή ώρα τη βρήκα. Κι αν δε τη βρήκα μία μέρα, τη βρήκα την επομένη.
Τώρα για το ποια εφημερίδα διαβάζω εγώ και προτείνω, νομίζω δεν είναι το θέμα. Είναι σαν να ρωτάς κάποιον ποιο κόμμα προτείνει. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αρκεί να είναι επιλογή που έχει κάνει μετά από σκέψη…
Ναι αλλά αυτό υπόκειται στην προσωπικότητα του κάθε ατόμου.Γιατί να προτιμήσει να διαθέσει τη μισή ώρα στο να διαβάσει τα νέα από διάφορες πηγές και όχι στο να μάθει για το γάμο του γρηγόρη αρναούτογλου.Και αυτό νέο είναι.Άρα (κάπως αβίαστα τολμώ να πω) προκύπτει το συμπέρασμα ότι το πως θα ενημερωθεί ο καθένας και αν θα ενημερωθεί εξαρτάται από αυτόν.Άρα χρέος αυτών που είναι ενημερωμένοι είναι να προσπαθήσουν να πείσουν.Κατά τα άλλα σίγουρα μισή ώρα την ημέρα,καθώς και περισσότερο μπορούμε να βρούμε όλοι μας
Tότε δεν είναι πολίτης. Είναι ιδιώτης. Δηλαδή η λέξη από την οποία βγαίνει το idiot. Το δικαίωμα στη βλακεία το εδωσε ο Θεός. Εγώ είμαι λίγος για να το πάρω πίσω.
Μπορει να το κουραζω, αλλα για χαρη της συζητησης karvou. Σιγουρα δεν υπερβαλω ομως. Στηλιτευεις 1-2-5-10 μεσα απο προσωπικη αποψη, αλλα δεν δινεις εναλλακτικες διοτι θεωρεις οτι ειναι “θεμα του αλλου”. Το ιδιο θα σου απαντησει κι οποιος βλεπει Σταρ. Μιση ωρα ειναι για εσενα υποχρεωση, για αλλον αγγαρεια.
Επισης, δεν ειναι μονο θεμα χρονου. Ο κοσμος δεν εχει λεφτα, δεν εχει ορεξη, δεν εχει διαθεση να ενημερωθει με τοσο πρεσαρισμα που δεχεται καθημερινα. Δεν ξερω τι κανει ο κυκλος σου, αλλα στον δικο μου ενας αγοραζει δυο-δυο τις εφημεριδες και τουλαχιστον τεσσερις (μιλαω για σχετικα κοντινους) δεν ξοδευουν 1,5-2 γιουρα καθημερινα.
Τι μενει; Το τιβι… Με τις τατιανες, τις πανιες και τους πρετεντερηδες.
+0.5 διοτι δεν ενοουσα κανεναν γαμο. Θα παραφρασω τα λογια σου και θα πω “Γιατί να προτιμήσει να διαθέσει τη μισή ώρα στο να διαβάσει τα νέα από διάφορες πηγές και όχι να τα μάθει απο ενα μονο μεσο”. Οποιο κι αν ειναι. Φτηνοτερο, ευκολοτερο και στο κατω-κατω, “η αληθεια θα… λαμψει”.
Ετσι ισως ειναι idiot, αλλά τον ενδιαφερει οτι ο εγκεφαλος του δεν εχει πρηστει απο spread, οικονομικες κρισεις, κοινωνικες διαμαχες, φορους και αλλα τετοια που μεταφερουν την πιεση της δουλειας στο σπιτι του. Ειμαι σιγουρος οτι αν καποιος idiot μας διαβαζει τωρα, θα μπορει να πει πολλα και για εμας. Παιζει ρολο η οπτικη γωνια.
Ας μην το προχωρησω αλλο, δεν εχει νοημα, μπορουμε να συζηταμε για παντα 
Ναι αλλά με το να μην ενημερώνονται οι πολίτες,βρίσκουν πάτημα οι “πολιτικοί” και άλλοι παράγοντες και επιβάλλουν διάφορα μέτρα χωρίς να βρίσκουν σθεναρή αντίσταση.Γι’αυτό πιστεύω χρέος κάποιου συνειδητοποιημένου είναι να καταφέρει να πείσει τους κοντινούς του φίλους που δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική ζωή και θεωρούν την πολιτική θεωρία πιο δύσκολη στην κατανόηση και από την κβαντοφυσική ν διαστάσεων(αν ισχύει κάτι τέτοιο:p) να αρχίσουν να ενημερώνονται.Κάνοντας το αυτό θα βρει εμπόδια όπως η μη όρεξη του άλλου,θα τον βρίσουν γιατί τους κάνει “κήρυγμα” και διάφορα άλλα αλλά τελικά όλα θέλουν προσπάθεια αν θέλεις να αλλάξεις κάτι.Κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να μείνεις στον εαυτό σου μόνο αλλά να πείσεις και άλλους
Πως τα ελληνικά ΜΜΕ έχασαν το μεγαλύτερο νέο της Μεταπολίτευσης, την χρεοκοπία της χώρας.
(Εισήγηση σε ημερίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών, στις 11.5.2010, Πάσχος Μανδραβέλης)
Θυμάστε πόσο ωραία ήταν τα πράγματα πριν ακριβώς ένα χρόνο; Η τουλάχιστον έτσι φαινόταν στις εφημερίδες και στα δελτία των οκτώ.
Εντάξει! Υπήρχαν σκάνδαλα. Για πρώτη φορά τέλειωσε απροειδοποίητα μια σύνοδος της Βουλής και το χαρτί θυροκολλήθηκε κυριολεκτικά νύχτα. «Νόμιμο πραξικόπημα» το χαρακτήρισε η εφημερίδα «Έθνος», «Λούφα και παραγραφή» χαριτολόγησε η Ελευθεροτυπία, «Η ΝΔ ξεπλένει καλύτερα» χλεύασε το «Θέμα». Οι πιο σοβαρές είχαν στην πρώτη τους σελίδα πιο θεωρητική προσέγγιση στο θέμα της εβδομάδας. «Κόμματα, όμηροι σκανδάλων» έγραφε στον πρώτο της τίτλο η «Καθημερινή». «Σύγκρουση χωρίς όρια», έλεγε «Το Βήμα».
Υπήρχαν κι άλλες προσεγγίσεις στην επικαιρότητα όπως της Αυριανής που προεξοφλούσε: «Χάνει το παιγνίδι ο Γιώργος». Ή της InPress -μίας από τις πολλές άγνωστες εφημερίδες που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια- η οποία μας πληροφορούσε «Ακούραστος ο Καραμανλής τον τελευταίο καιρό». Μπορεί να μοιάζει ότι πέρασαν χρόνια, αλλά αυτοί οι τίτλοι βρισκόταν στο περίπτερο ακριβώς πριν ένα χρόνο· στις 10 Μαϊου του 2009.
Πως φτάσαμε λοιπόν σε 365 μέρες στην χρεοκοπία; Και κυρίως γιατί φτάσαμε τόσο ανέμελοι; Και για να το πούμε πιο συντεχνιακά: Πως κατάφεραν τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να χάσουν την μεγαλύτερη είδηση της μεταπολίτευσης;
Γιατί δεν προειδοποιήσαμε την κοινωνία για τα επερχόμενα δεινά; Παρά τα θρυλούμενα περί τριακονταετούς σπατάλης και τέλους της μεταπολίτευσης -τα οποία, ειρρήσθω εν παρόδω, είναι χρήσιμα κι αληθινά- η Ελλάδα βρέθηκε στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και το 1986 και το 1990 και το 1994. Παρ’ όλα αυτά την τελευταία στιγμή το γλιτώναμε. Δεν διορθώναμε τις διαρθρωτικές αδυναμίες του συστήματος, δεν κάναμε όσες αλλαγές έπρεπε και όσες βαθιές τομές χρειαζόμασταν, αλλά κάναμε ένα σταθεροποιητικό πρόγραμμα παίρναμε μια ανάσα και συνεχίζαμε. Αυτή τη φορά όμως οδηγηθήκαμε στο Διεθνές Ταμείο.
Κι όμως τα σημάδια υπήρχαν και κάποιοι προειδοποιούσαν.
Στις 18.12.2008 ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης απηύθυνε από το βήμα της Βουλής μια δραματική προειδοποίηση: «Aποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής ότι η Eλλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ONE και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν. Θεωρούν ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας που στηρίχτηκε στην E.E. σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της, την απογραφή, την αναθεώρηση του AEΠ, τη γρήγορη έξοδο από την επιτήρηση, εκμεταλλεύτηκε αυτήν τη συμπαράσταση για να μην τηρήσει τις δεσμεύσεις. Aπλώς, τους κορόιδεψε. H Eλλάδα, πιστεύουν ότι, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Nομισματικό Tαμείο για δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Eπιτροπής».
Αυτά ειπώθηκαν, να το υπογραμμίσουμε, στις 18 Δεκεμβρίου του 2008. Αλλά…
Tην προειδοποίηση αυτή δημοσίευσε μόνο μια εφημερίδα στις μέσα σελίδες, ενώ τα κανάλια ασχολήθηκαν για αρκετή ώρα με το γεγονός ότι ο κ. Σημίτης δεν ανέφερε στην ομιλία του ούτε μία φορά το όνομα… ΠΑΣΟΚ. Ως πολιτικό θέμα καταγράφτηκε η ψυχρή σχέση του πρώην πρωθυπουργού με το κόμμα του, το τι δεν είπε και όχι το τι είπε.
Δύο μέρες μετά ο πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Αλέκος Παπαδόπουλος έλεγε στην Βουλή:
«Το θέμα δεν είναι αν θα μπούμε σε διαδικασία διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Επειδή δεν διαβλέπω αυτή τη στιγμή, σε μία χώρα η οποία είναι ξεστρατισμένη με την έννοια της απορρύθμισης και σε μία χώρα αποσταθεροποιημένη, ότι μπορεί να αντιμετωπίσει άνετα το πρόβλημα της σταθεροποίησης της οικονομίας της και των άλλων θεσμικών παραμέτρων, εγώ θα έλεγα μήπως, στην κατάσταση που είμαστε, εμείς να επιζητήσουμε ένα διεθνή οικονομικό έλεγχο, αναλαμβάνοντας ως πολιτική, οικονομική, κοινωνική, πνευματική ελίτ της χώρας να γίνει από άλλους εκείνο το οποίο έχουμε εμείς ως μέγα χρέος.
Αυτό είναι ένας βαθύς προβληματισμός διότι, κύριοι, η κρίση είναι προ των πυλών. Ο Αννίβας είναι ante portas και έχει σημασία να σωθεί η πόλη, η Ρώμη και όχι οι Καίσαρες ούτε οι Συγκλητικοί.» (Βουλή 20 Δεκεμβρίου 2008)
Το βράδυ τα κανάλια δεν είπαν τίποτε -ένας πρώην υπουργός ζητά διεθνή οικονομικό έλεγχο!- και οι εφημερίδες δεν έγραψαν λέξη.
Τρίτο παράδειγμα: στις 26 Απριλίου του 2008 ο κ. Στέφανος Μάνος έγραφε στην «Καθημερινή»
«Από την έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος πρόσεξα ορισμένα πράγματα. Το δημόσιο χρέος στις 31.12.2003 ήταν 168 δισεκατομμύρια ευρώ. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στις 31.12.2007, έφθασε τα 216 δισεκατομμύρια ευρώ. Σε τέσσερα χρόνια προστέθηκαν χρέη 48 δισεκατομμυρίων ευρώ. Τι είναι 48 δισεκατομμύρια ευρώ; Το 2007, το κράτος εισέπραξε από άμεσους και έμμεσους φόρους 48 δισεκατομμύρια ευρώ. Η αύξηση του δημόσιου χρέους τα τελευταία 4 χρόνια είναι ίση με το σύνολο των φορολογικών εσόδων του 2007.»
Ούτε τότε ανησύχησε κανείς. Σε τέσσερα χρόνια (πριν καν αρχίσει το δημοσιονομικό ξεσάλωμα της διετίας 2008-2009) σωρεύσαμε χρέος όσο ήταν τα έσοδα του κράτους ολόκληρο το 2007!
Όλες οι προειδοποιήσεις περνούσαν στα ψιλά. Χειρότερα: χλευαζόταν. Ως νεοφιλελεύθεροι από τα αριστερά και ως πράσινα παπαγαλάκια από τα δεξιά.
Ακόμη και οι προειδοποιήσεις των διεθνών οργανισμών δεν θορυβούσαν κανένα. Στις 6 Αυγούστου του 2009 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξέδωσε μια αναφορά κόλαφο για την Ελλάδα. Μας έλεγε ότι η χώρα έχει κατ’ ουσία χρεοκοπήσει, ότι όλοι οι δείκτες δείχνουν ότι μπαίνουμε σε βαθιά ύφεση, ότι θα χρειαστούν δραστικά μέτρα για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων μετέδωσε την είδηση ξερά: «Διαπιστώσεις και συστάσεις για την ελληνική οικονομία από το ΔΝΤ». Αυτό το τηλεγράφημα έγινε ρουλεμάν. Αναπαρήχθη ως είχε σε όλο τον επαρχιακό Τύπο, αλλά και στην συντριπτική πλειονότητα του πανελλαδικού-Αθηναϊκού Τύπου. Για τον ελληνικό Τύπο (πόσω δε μάλλον για τα κανάλια) ήταν ένα θέμα που δεν χρειαζόταν καν να αναφερθεί στην πρώτη σελίδα. Και δεν αναφέρθηκε -πλην της Ελευθεροτυπίας- που είχε τον τίτλο «Δύο χρόνια στο τούνελ».
Γι’ αυτή την κατάσταση ευτυχώς βρέθηκε ένα blog ονόματι «ΟΞΥ» που πήρε και συνέκρινε το αρχικό τηλεγράφημα του ΑΠΕ με τα δημοσιεύματα όλων των Αθηναϊκών εφημερίδων.
http://esp0ir.wordpress.com/2009/08/10/sugkriseis/
Η ομοιότητα είναι εκπληκτική. Όλες οι επαρχιακές εφημερίδες έκαναν copy-paste το δημοσίευμα, και οι αθηναϊκές, απλώς έπαιξαν κι άλλαξαν λίγο τον πρόλογο.
Η χώρα ζούσε μέχρι πριν τις εκλογές του 2009 σε μια εικονική πραγματικότητα. Ο κ. Κώστας Καραμανλής ήταν «το ισχυρό χαρτί της παράταξης» και ο «καταλληλότερος πρωθυπουργός της χώρας», ο άνθρωπος που (όπως γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 2009) «ήταν ικανός να πάρει εκείνες τις πρωτοβουλίες ώστε να αντιστρέψει το πολιτικό κλίμα». Και προφανώς να κερδίσει τις εκλογές.
Μέχρι που φτάσαμε εντελώς ανυποψίαστοι εδώ: «Η ώρα του ΔΝΤ» και «Ellines Kalo kouragio»
Και δεν φτάσαμε μόνο εδώ. Το καλοκαίρι του 2007 διαπιστώσαμε ότι έχει διαλυθεί η πυροσβεστική και κάηκε η μισή Πελοπόνησος.
Τον Δεκέμβριο του 2008 είδαμε την αδυναμία του κράτους να κρατήσει την τάξη και κάηκε το κέντρο της Αθήνας.
Πως φτάσαμε ανυποψίαστοι σ’ αυτή την πολλαπλή κρίση;
Πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτή η εικονική πραγματικότητα δημιουργήθηκε από αυτό που ονομάστηκε «σύστημα Ρουσόπουλου». Αν ψάξει κανείς το Google θα βρει 7.520 αναφορές αλλά τίποτε τεκμηριωμένο.
Υπάρχουν οι αναφορές του προέδρου του Λά.Ο.Σ. στη Βουλή
«Ακούστε, λοιπόν, το σύστημα Ρουσόπουλου. Κι εδώ έχω τα επίσημα έγγραφα που μου έστειλε το υπουργείο για τη διαφημιστική δαπάνη, τα λεφτά του Έλληνα πολίτη, του φορολογουμένου. Ακούστε πως τα διαχειρίστηκε το σύστημα Ρουσόπουλου… Στον Τράγκα έδωσε 454.000 ευρώ. Με ποια κυκλοφορία; Δεν ντρέπεστε; Σε ανύπαρκτη εφημερίδα, στη ΧΩΡΑ των 500 φύλλων, δώσατε 454.000 ευρώ μόνο για το 2007; Γιατί;»
Υπάρχει μια προσωπική μαρτυρία κ. Γιώργου Κύρτσου στην εφημερίδα Free Sunday (26.10.2008) με πολλές καταγγελίες για γεγονότα ή «γεγονότα» οι οποίες όμως δεν έγιναν ποτέ αφορμή για μια ενδελεχή έρευνα.
«Από την άνοιξη του 2007 μέχρι το Δεκέμβριο του 2007 ο Alpha έζησε απίθανες στιγμές ρουσοπουλικής κατάπτωσης. Τον διηύθυναν αυτοί που σήμερα χαρακτηρίζει ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ κ. Καρατζαφέρης «εξαπτέρυγα του Ρουσόπουλου», ενώ το παιχνίδι ήταν 100% στημένο από το Μαξίμου. Σχολιαστές προσποιούνταν με λάθος τρόπο τους υποστηρικτές του ΠΑΣΟΚ, η επιλογή των ειδήσεων γινόταν με βασικό κριτήριο να μην ενοχληθεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και οι μόνες επιθέσεις που δεχόταν η κυβέρνηση είχαν σχέση με την “τιμωρία” υπουργών, βουλευτών και στελεχών που ενοχλούσαν τον κ. Ρουσόπουλο.»
Και υπάρχουν άλλα διάσπαρτα κομμάτια, ψηφίδες οι οποίες διαμορφώνουν μια αδρή εικόνα ενός συστήματος χειραγώγησης της ενημέρωσης, αλλά λόγω της απουσίας ερευνητικής δημοσιογραφίας πολλά βρίσκονται στην σφαίρα του μύθου. Άλλα είναι μισές αλήθειες, άλλα είναι ολόκληρες αλήθειες και για αλλά υπήρχαν διαφορετικά κίνητρα π.χ. στην «Καθημερινή» 26.10 2008 διαβάζουμε τα εξής:
«Το “σύστημα Ρουσόπουλου” απέκτησε συν τω χρόνω σχεδόν μυθικές διαστάσεις. Σε αυτό βέβαια βοήθησε και ο κ. Ρουσόπουλος, ο οποίος λόγω του ιδιαίτερα κλειστού χαρακτήρα του, πληροφορούσε μόνο ένα πολύ περιορισμένο κύκλο συγκεκριμένων δημοσιογράφων που γνώριζε από παλιά. Με αυτή την τακτική, η ευθύνη διάδοσης της πληροφορίας (που τα τελευταία χρόνια επικράτησε να περιγράφεται με τη μάλλον χυδαία φράση “ρουλεμάν”) μετακυλιόταν από τον κ. Ρουσόπουλο και τους συνεργάτες του στο Μαξίμου στους εκλεκτούς δημοσιογράφους του επονομαζόμενου “συστήματος”».
Άλλα είναι απλώς αλήθειες. Υπήρχε για παράδειγμα μια εποχή που η εικόνα του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργού ήταν πλήρως απαξιωμένη. Όχι εξαιτίας των πολιτικών του θέσεων -έτσι κι αλλιώς στην Ελλάδα σπανίως συζητάμε πολιτικά, αλλά πάντα συζητάμε τα κουτσομπολιά της πολιτικής- αλλά δια διάφορων ψιθύρων. Αυτοί κυκλοφορούσαν πρώτα στα τραπέζια της Πλατείας Κολωνακίου (όπου ως γνωστόν είναι ο μόνος χώρος όπου γίνεται το περίφημο πολιτικό ρεπορτάζ), περνούσαν στις παραπολιτικές στήλες ακόμη και σοβαρών εφημερίδων, ανακυκλωνόταν δε τόσο πολύ, που μετά ήταν αυταπόδεικτες αλήθειες.
Κάποιοι απ’ αυτούς τους ψιθύρους δεν γινόταν πιστευτοί, επειδή δεν ταίριαζαν στην εικόνα του κ. Παπανδρέου (για παράδειγμα επί μακρόν κυκλοφορούσαν ψίθυροι για εξωσυζυγικές σχέσεις του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης) αλλά κάποιοι γινόταν ευκολότερα πιστευτοί επειδή υπήρχε μια προηγούμενη εμπειρία για να στηρίξει την αληθοφάνειά τους. Π.χ. μετά το ατύχημα που είχε με το ποδήλατο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κυκλοφόρησαν απίστευτοι «δράκοι» (όπως λέγονται οι ψευδείς ειδήσεις στην δημοσιογραφική αργκό) όπως π.χ. ότι ο κ. Παπανδρέου κινδύνευσε να πνιγεί κολυμπώντας και τον έσωσε ένας ψαράς, ή το δάγκωμα από ένα σκύλο στην Ρόδο και άλλα πολλά. Κυρίως όμως ήταν ψήγματα αναληθών πληροφοριών, από εκείνα που κανείς τρίτος δεν μπαίνει στον κόπο να ψάξει και τελικά γινόταν «ρουλεμάν» μέχρι να καταλήξουν σκληρές αλήθειες.
Δεν θα αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα διότι δεν θέλω να αδικήσω κάποιον επειδή δεν μπορώ να γνωρίζω πόσα από αυτά ήταν σκόπιμες διαβολές και πόσα οφείλονται στην ευκολία με την οποία αναπαράγονται οι ψίθυροι στο αποκαλούμενο «πολιτικό ρεπορτάζ».
Γεγονός πάντως είναι ότι υπήρξε μια εποχή που αυτή την θύελλα ψιθύρων που ένα διάστημα κυριαρχούσε στα τραπέζια πολιτικών δημοσιογράφων και μετά γινόταν δηλητηριώδη υπονοούμενα στα παράθυρα των τηλεοράσεων ή στα παραπολιτικά ακόμη και σοβαρών εφημερίδων. Ο Γιώργος Κύρτσος αποδίδει αυτούς τους ψιθύρους στο «σύστημα Ρουσόπουλου».
Γράφει σχετικά: «Η “μέθοδος Ρουσόπουλου” ήταν απλή και τελειοποιήθηκε με το πέρασμα του χρόνου. Διαπλεκόμενες συμμαχίες στα ΜΜΕ, αποφυγή της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης για προφανείς λόγους, μείωση του “αντιπάλου” με τη βοήθεια ακριβοπληρωμένων ψιθυριστών ή/και επικοινωνιακή “εξαφάνισή” του. Το παιχνίδι ήταν πάντα στημένο, με διαπλεκόμενη επιρροή ή δημόσιο χρήμα και με όρους που θυμίζουν τα ΜΜΕ στη Ρωσία των ολιγαρχών, χωρίς φυσικά τις δολοφονίες δημοσιογράφων.»
Φυσικά όλα αυτά δεν αποτελούν αποδείξεις ότι υπήρξε ένα «σύστημα Ρουσόπουλου», όπως δεν μπορεί να αποδειχθεί στις ΗΠΑ (όπου υπάρχει παράδοση ερευνητικής δημοσιογραφίας) ότι υπήρξε ένα «σύστημα Karl Rove». Κι εκεί υπάρχουν απλώς μεγαλύτερος αριθμός ψηφίδων για χρησιμοποίηση ψιθύρων για την αμαύρωση των πολιτικών αντιπάλων. Για παράδειγμα στις προκριματικές εκλογές του 2000 όταν για πρώτη φορά ήταν υποψήφιος ο ρεπουμπλικανός Τζον Μακέιν, έγινε μια περίεργη δημοσκόπηση στις στην Νότια Καρολίνα των ΗΠΑ, ένα ερώτημα της οποίας ήταν «Θα ψηφίζατε τον Τζον Μακέιν, αν ξέρατε ότι είναι πατέρας ενός νόθου μαύρου παιδιού;» Στο ερώτημα κάθε λέξη ήταν ακριβής: ο Τζον Μακέιν ήταν πατέρας, ενός μαύρου παιδιού. Ολόκληρη όμως η αλήθεια ήταν ότι είχε υιοθετήσει ένα νόθο (μαύρο) κοριτσάκι από ένα ορφανοτροφείο του Μπαγκλαντές. Αυτός όμως ο ψίθυρος απλώθηκε και μεταλλάχτηκε μέσω του διαδικτύου τόσο πολύ που ένας καθηγητής Πανεπιστημίου έστειλε ανοιχτή επιστολή στους «συμπατριώτες του Νοτιοκαρολινέζους» να καταψηφίσουν ένα πολιτικό που μεγαλώνει παιδί εκτός γάμου. Κι αυτοί τον καταψήφισαν και ο Μπους έγινε πρόεδρος.
Όμως…
Δεν υπάρχει σύστημα χειραγώγησης των ΜΜΕ ικανό να κρύψει μια τόσο μεγάλη είδηση, όπως είναι η χρεοκοπία μιας χώρας, αν το σύστημα ενημέρωσης μιας χώρας δεν είναι επιρρεπές στη χειραγώγηση. Τι θέλω να πω μ’ αυτό: Το σύστημα των Μέσων Ενημέρωσης στην χώρα είναι κρατικοδίαιτο και συνεπώς επιρρεπές στην χειραγώγηση. Απλώς επί των ημερών της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας αυτή η πρακτική οδηγήθηκε στα άκρα. Κάθε κυβέρνηση έκανε χάρες στα ΜΜΕ και τα ΜΜΕ ανταπέδιδαν, αλλά την περίοδο 2004-2009 αυτή η άρρωστη σχέση διογκώθηκε υπερβολικά.
Δυστυχώς κανείς δεν μελέτησε αυτή τη σχέση για να ψάξει τα ακριβή στοιχεία, αλλά είδαμε αυτήν την πενταετία την κρατική διαφήμιση να αυξάνει πάνω από 100%. Από τα 42 εκατ. ευρώ το 2003 έφτασε τα 85 το 2008. Για 42 εκατομμύρια επιπλέον πολλοί μιντιάρχες θα έκαναν πολλές χάρες.
Φυσικά η κατανομή αυτής της διαφήμισης ήταν σκάνδαλο, που ενισχύει την υποψία ότι η επιπλέον διαφημιστική δαπάνη του κράτους χρησιμοποιήθηκε προς όφελος κυβερνητικών επιδιώξεων. Για παράδειγμα η εφημερίδα «Χώρα της Κυριακής» το 2003 είχε πάρει 404.000 ευρώ και το 2007 έφτασε τα 2.668.000 ευρώ.
Το τέλος των τηλεοπτικών καναλιών προς το δημόσιο μειώθηκε από 2% του τζίρου τους σε 0,5%.
Οι προσλήψεις δημοσιογράφων σε κρατικούς φορείς την ίδια περίοδο αποκρύφτηκαν -λόγω της θεωρίας ότι η πρόσληψη στο δημόσιο είναι προσωπικό δεδομένο- αλλά όλα δείχνουν ότι εκτινάχθηκαν. Μόνο στο αγροτικό κανάλι που δεν ξέραμε ότι υπήρχε, μάθαμε κατόπιν εορτής ότι είχαν προσληφθεί 56 δημοσιογράφοι.
Για να μην αδικήσουμε, ούτε να υπερτιμήσουμε αυτό που ονομάστηκε «σύστημα Ρουσσόπουλου» πρέπει να πούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τα ελληνικά ΜΜΕ δημιουργούν συνθήκες εικονικής πραγματικότητας και οι εικονικές πραγματικότητες που δημιουργούν τα ΜΜΕ δεν αφορούν μόνο την πολιτική. Δεν υπήρχε κανένα σύστημα Ρουσσόπουλου στην δεκαετία του 1990 όταν οι Έλληνες νόμιζαν ότι οι Αλβανοί σφάζουν τους Σέρβους στην Βοσνία. Ούτε η εξάρτηση των ΜΜΕ από το κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση μπορούν να εξηγήσουν το γεγονός ότι το 2003 επί 22 ημέρες νομίζαμε ότι οι ιρακινοί κερδίζουν τον πόλεμο με τους πανίσχυρους Αμερικανούς, και ότι η Βαγδάτη θα γίνει Στάλιγκραντ. Υπάρχουν δομικές αδυναμίες στην λειτουργία των ΜΜΕ στην Ελλάδα μία από τις οποίες είναι η διάχυτη αντίληψη ότι δουλειά των δημοσιογράφων δεν είναι να ενημερώνουν τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουν.
Υπάρχουν δομικές αδυναμίες σε επιχειρηματικό επίπεδο οι οποίες αφενός ευνοούν την εξάρτηση από τον κρατικό κορβανά, και αφετέρου δεν επιτρέπουν στους δημοσιογράφους να κάνουν καλά την δουλειά τους.
Υπάρχει έπειτα μια τάση των Ελλήνων δημοσιογράφων να ασχολούνται με την πολιτική, αλλά στην ουσία να αναπαράγουν την παραπολιτική. Σπανίως αναλύονται πολιτικές θέσεις και απόψεις, σπανίως ασχολούμαστε με ιδεολογικές συγκρούσεις. Όλα μεταφράζονται σε πολιτικό κουτσομπολιό, σε «κόντρες», «εντάσεις», «αιχμές», «συνωμοσίες».
Ένα παράδειγμα: Την Κυριακή 27 Ιουλίου 2008 ο τότε υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γιώργος Αλογοσκούφης έδωσε μια συνέντευξη στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Σ’ αυτή είπε αλήθειες και ψέματα. Η αλήθεια είναι ότι η οικονομία μας πάει από το κακό στο χειρότερο. Η ανταγωνιστικότητα κατρακυλάει, τα ελλείμματα διογκώνονται, οι οικονομικοί δείκτες στο σύνολό τους προοιωνίζονται τα χειρότερα. Τα ψέματα ήταν ότι η ελληνική οικονομία βγαίνει λιγότερο τραυματισμένη από τη διεθνή κρίση επειδή έγιναν οι μεταρρυθμίσεις. (Η αλήθεια εδώ είναι ότι η ελληνική οικονομία παρουσιάζει τη χειρότερη επίδοση στην Ευρώπη των «15» -και οσονούπω των «25»- επειδή ακριβώς σε περιόδους πολιτικής και οικονομικής ευφορίας δεν έγιναν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις).
Κι όμως ουδείς ασχολήθηκε ούτε με τις δύσκολες αλήθειες ούτε με τα τραγικά ψέματα του κ. Αλογοσκούφη. Το πολιτικό-δημοσιογραφικό σκηνικό συνταράχτηκε από μια δευτερεύουσα πρόταση σε μια δευτερεύουσα ερώτηση προς τον κ. Αλογοσκούφη. Εγιναν ερωτήσεις στο «πρες-ρουμ» και βαθυστόχαστες αναλύσεις για το αν η ΝΔ θα συμπράξει μετεκλογικώς με το ΠΑΣΟΚ στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας. Η οικονομία, τα ελλείμματα, η χαμένη ανταγωνιστικότητα έφτασαν να μοιάζουν με ένα δισέλιδο γαρνίρισμα σε μια και μόνο πιθανολόγηση.
Η αίσθησή μου είναι ότι πάνω σε αυτές τις δομικές αδυναμίες χτίζεται το παιγνίδι των κυβερνήσεων με τα ΜΜΕ το οποίο βέβαια έφτασε σε απίστευτο σημείο χειραγώγησης την περίοδο 2004-2009.
Εαν προσέξουμε υπάρχει μια παραλληλία με την οικονομία. Η οικονομία μας είχε πάντα δομικές αδυναμίες. Πάντα οι πολιτικοί ξόδευαν κάτι παραπάνω, πάντα προσλάμβαναν στο δημόσιο, πάντα υπήρχαν ελλείμματα και χρέη. Δηλαδή οι κυβερνήσεις πάντα τραβούσαν τα δημόσια οικονομικά λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε. Αλλά μόλις το σύστημα έφτανε στα «κόκκινα» κάποιοι ξυπνούσαν κι έκαναν ένα σταθεροποιητικό πρόγραμμα προκειμένου να μην σπάσει. Μόνο κατά την περίοδο της προηγούμενης διακυβέρνησης κι ενώ έχουμε προειδοποιήσεις από παντού (η Κομισιόν μας στέλνει επιστολές, το ΔΝΤ μας προειδοποιεί κ.λπ.) αντί να προχωρήσουμε σε ένα πρόγραμμα σταθεροποίησης αρχίζει ένα πρόγραμμα ακόμη μεγαλύτερης σπατάλης. Δηλαδή πήραν ένα οικονομικό σύστημα με δομικές αδυναμίες και αυτές τις δομικές αδυναμίες τις επεξέτειναν σε σημείο έκρηξης.
Το ίδιο έγινε και με τα ΜΜΕ. Τα ελληνικά Μέσα είχαν πάντα δεσμούς χρήματος με το γκουβέρνο. Είτε νομιμοποιημένους (κρατική διαφήμιση, αφορολόγητο το 2% επί του τζίρου) είτε παράνομους (ας μην ξεχνάμε τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών επί Σαμαρά). Αλλά πάντα δεν φτάναμε σε τέτοιο σημείο στρέβλωσης της πραγματικότητας. Οπως έγινε κι με τα ελλείμματα έτσι και με την ενημέρωση οι δομικές αδυναμίες χρησιμοποιήθηκαν σε σημείο έκρηξης.
Κι αυτή είναι ίσως η σημαντικότερη συμβολή των κυβερνήσεων Καραμανλή στην ιστορία του τόπου. Φέρνοντας όλα τα συστήματα σε σημείο έκρηξης μας αναγκάζει να κοιτάξουμε τις δομικές τους αδυναμίες.
Το μόνο ερώτημα είναι αν προλαβαίνουμε και να τις διορθώσουμε.
Όσοι πιστεύουν πως οι κουκουλοφόροι που έκαψαν το υποκατάστημα της Marfin είχαν ως θύματα τους τρεις υπαλλήλους της τράπεζας κάνουν μεγάλο λάθος. Οι υπάλληλοι είναι αναλώσιμοι - όπως είμαστε κι εμείς. Το πραγματικό τους θύμα ήταν ο Ανδρέας Βγενόπουλος.
Το προφίλ του κ. Βγενόπουλου χτίζεται προσεκτικά τα τελευταία χρόνια. Ορδές δημοσιογράφων ?κατά παραγγελία των αφεντικών τους- έχουν αναλάβει να αναδείξουν τον ευπατρίδη επιχειρηματία, ο οποίος δεν έχει στην καρδιά του το κέρδος, αλλά τη γαλανόλευκη. Τον επιχειρηματία, ο οποίος δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική και δεν ενδιαφέρεται να γίνει πρωθυπουργός, αλλά, αν τον παρακαλέσουμε γονατιστοί να μας κυβερνήσει, θα μας κάνει το χατίρι.
Ο «ηγέτης» ετοιμάζεται. Με συνεντεύξεις-αγιογραφίες στον Χατζηνικολάου και τον Παπαχελά? δηλαδή, σε δυο μαχητικούς δημοσιογράφους, γνωστούς για τις σκληρές κόντρες τους με τα ντόπια και ξένα συμφέροντα.
Ξαφνικά, η μοίρα του κ. Βγενόπουλου βρίσκεται στα χέρια μερικών κουκουλοφόρων. Το υποκατάστημα της Marfin δέχεται επίθεση με μολότοφ, τρεις υπάλληλοι πεθαίνουν από ασφυξία και η ΟΤΟΕ καταγγέλλει ελλείψεις στην ασφάλεια και εκβιασμό των υπαλλήλων να παραμείνουν στο κτίριο κατά τη διάρκεια της πορείας.
Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ παγώνουν. Και τι κάνουμε τώρα που απειλείται η φήμη του εκλεκτού μας κ. Βγενόπουλου; Πώς θα φερθούμε εμείς που προβάλλουμε τις παρατυπίες των άλλων μεγαλοεπιχειρηματιών, με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι δεν είναι φίλοι μας ή δεν έχουμε κοινά συμφέροντα;
Είναι σίγουρο πως σε πολλά εκδοτικά γραφεία και γραφεία καναλαρχών την περασμένη Τετάρτη το βράδυ θα ακούστηκε η φράση: «Γαμώτο, ήταν ανάγκη να κάψουν τη Marfin; Δεν μπορούσαν να κάψουν μια επιχείρηση του αλήτη του Κοντογιώργου που τον έχουμε στην μπούκα;».
Αν οι κουκουλοφόροι είχαν επιτεθεί σε μια επιχείρηση του μισητού Κοντογιώργου (τυχαίο όνομα), την επόμενη ημέρα οι εφημερίδες και τα κανάλια θα αναδείκνυαν τις φονικές ευθύνες του Κοντογιώργου, ο οποίος κλείδωσε τους υπαλλήλους του, δεν είχε πάρει μέτρα ασφαλείας και οδήγησε τρεις ανθρώπους στον θάνατο. Υπάρχει κάποιος που αμφιβάλλει;
Και τώρα; Τώρα, μπορεί να μοιάζει αστείο, αλλά η τύχη του κ. Βγενόπουλου εξαρτάται από την τύχη των κουκουλοφόρων που πέταξαν μολότοφ στην τράπεζα ? ο ηγέτης και οι κουκουλοφόροι έχουν κοινή μοίρα. Αν οι κουκουλοφόροι συλληφθούν, η δίκη τους θα απασχολήσει αναγκαστικά τα ΜΜΕ και είναι σίγουρο πως οι δικηγόροι τους θα επιδιώξουν να αναδείξουν τις ευθύνες του κ. Βγενόπουλου, για να ελαφρύνουν τη θέση των πελατών τους.
Σε μια δίκη των κουκουλοφόρων της επίθεσης στο υποκατάστημα της Marfin, το όνομα που θα ακουστεί περισσότερο από κάθε άλλο μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου είναι αυτό του κ. Βγενόπουλου. Κι αν οι κουκουλοφόροι δεν έχουν και πολλά να χάσουν, ο κ. Βγενόπουλος έχει να χάσει πάρα πολλά.
Το καλό σενάριο για τον κ. Βγενόπουλο είναι να μην συλληφθούν οι κουκουλοφόροι. Η υπόθεση θα ξεχαστεί κάπως και τα ΜΜΕ θα φροντίσουν να μην ακούγονται οι φωνές όσων αποδίδουν ευθύνες για το θάνατο των τριών υπαλλήλων και στον κ. Βγενόπουλο.
Ήδη, κανάλια και εφημερίδες κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να μην ακουστούν οι φωνές αυτών που κατηγορούν τον εκλεκτό κ. Βγενόπουλο. Το βίντεο της οργής των πολιτών προς το πρόσωπο του κ. Βγενόπουλου έξω από το υποκατάστημα της Marfin δεν προβλήθηκε από τα κανάλια, ενώ φροντίζουν να μην ακούγεται καμία από τις φωνές που του αποδίδουν ευθύνες.
Για την ώρα, ο κ. Βγενόπουλος πενθεί τους τρεις υπαλλήλους της οικογένειας της Marfin. Στην ουσία δεν πενθεί κανέναν ? οι τρεις υπάλληλοι του ήταν παντελώς αδιάφοροι και μπορεί να απολύονταν, λόγω περικοπών προσωπικού, χωρίς να το πάρει καν χαμπάρι. Απλώς, ο κ. Βγενόπουλος κερδίζει χρόνο. Για πόσο ακόμα;
Στην επόμενη τηλεοπτική του εμφάνιση, όταν ο κ. Βγενόπουλος θα μιλάει για σάπιο πολιτικό σύστημα και διεφθαρμένους πολιτικούς, οι συνομιλητές του δημοσιογράφοι θα τον επιβραβεύουν, αλλά πολλοί από εμάς θα βλέπουμε στην οθόνη έναν εξίσου διεφθαρμένο άνθρωπο. Κάποιοι από εμάς, μάλιστα, θα βλέπουμε στην οθόνη τον δολοφόνο.
(Δεν ξέρουμε ακόμα ποιοι ήταν οι κουκουλοφόροι που έριξαν μολότοφ στην τράπεζα. Εύχομαι ολόψυχα να συλληφθούν. Έχοντας, όμως, την εμπειρία του Δεκέμβρη του 2008 ?και τα πάρε δώσε των αστυνομικών έξω από το αστυνομικό τμήμα της Λεωχάρους με κουκουλοφόρους-, δεν μπορώ να αποφύγω μια σκέψη. Είναι όλοι απόλυτα σίγουροι πως την τράπεζα την έκαψαν «αναρχικοί». Έχουν αποκλείσει το ενδεχόμενο να την έκαψαν ασφαλίτες και παρακρατικοί. Τα πράγματα είναι απλά: αν οι δράστες της επίθεσης στην τράπεζα ήταν «αναρχικοί» θα συλληφθούν οπωσδήποτε ? αν ήταν ασφαλίτες ή παρακρατικοί, δεν θα συλληφθούν ποτέ.)
Ο Ανδρέας Βγενόπουλος επισκέπτεται το υποκατάστημα της Marfin Egnatia με τους τρεις νεκρούς. Προφανώς, έχει στο μυαλό του να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να καταγγείλει το σάπιο πολιτικό σύστημα. Η υποδοχή που του γίνεται του χαλάει τα σχέδια. Οι συγκεντρωμένοι τον αποκαλούν «αλήτη», «κλέφτη», «λαμόγιο», «δολοφόνο», «καριόλη», φωνάζουν «Νάτος, νάτος ο πρωθυπουργός» και ξαφνικά κάποιος φωνάζει:
«Κάντε κότερα, ρε πούστη, κότερα». Τότε, ο Ανδρέας Βγενόπουλος χαμογελάει και του δείχνει τρία δάχτυλα (φωτό). Δηλαδή, έχει τρία κότερα. Από σατανική σύμπτωση, οι νεκροί υπάλληλοι είναι τρεις ? όσα και τα κότερα. Όχι, μια γυναίκα ήταν έγκυος ? ε, όλο και κάνα φουσκωτό θα έχει ο κ. Βγενόπουλος πάνω στα κότερά του, για να είναι ακριβής αριθμητικά ο συμβολισμός.
Σκέφτομαι πως ο Βγενόπουλος σηκώνει τα τρία δάχτυλα, όπως τα σηκώνει στον Πατέρα, όταν κάνουν πλάκες για τα κότερά τους και συγκρίνουν τις περιουσίες τους.
Τα βίντεο με τις αποδοκιμασίες και την επίθεση στον κ. Βγενόπουλο δεν έπαιξαν στα δελτία ειδήσεων, αν και όλα τα κανάλια ήταν εκεί. Η Marfin είναι μεγάλη εταιρία και, αν σου κόψει τη διαφήμιση, μπορεί να σε πεθάνει οικονομικά ?κατά τ? άλλα, ο κ. Βγενόπουλος διατυμπανίζει πως δεν είναι διαπλεκόμενος.
Να είστε σίγουροι πως, αν οι αντιεξουσιαστές πλήρωναν για διαφήμιση στα κανάλια, κανείς δεν θα τους αποκαλούσε “δολοφόνους”. Πολλοί δολοφόνοι διαφημίζονται στα κανάλια και κανείς δεν τους χαρακτηρίζει έτσι.
Αν, βέβαια, ο κ. Βγενόπουλος είχε γνωρίσει χτες την αποθέωση από τους συγκεντρωμένους, τα κανάλια θα έπαιζαν το βίντεο και οι ανεξάρτητοι τηλεδημοσιογράφοι θα έκαναν και τα ανάλογα εγκωμιαστικά σχόλια για τον ακέραιο και αυτοδημιούργητο επιχειρηματία.
Πάντως, είναι γελοίο να δείχνει ένα κανάλι βίντεο με πολίτες που μουτζώνουν τη Βουλή και αποκαλούν τους πολιτικούς “κλέφτες” και να “εξαφανίζει” τα βίντεο με τους προπηλακισμούς και τις βρισιές στον Βγενόπουλο. Ο κόσμος δεν μασάει κουτόχορτο πια. Το είδαμε το βίντεο στο διαδίκτυο.
Ψάχνω σε σάιτ και μπλογκ πληροφορίες για το περιστατικό, αλλά και για το πώς πέθαναν από ασφυξία οι τρεις υπάλληλοι. Τα σάιτ των δημοσιογράφων μούγκα. Ούτε το όνομά του Βγενόπουλου δεν αναφέρουν. Τα ίδια με την τηλεόραση: «οι αναρχικοί έκαψαν τους ανθρώπους» και εκεί τελειώνουν οι ένοχοι και η δίκη.
Σε ένα σάιτ διαβάζω σε άρθρο γνωστού δημοσιογράφου της τηλεόρασης πως κάποιοι ανεγκέφαλοι τα ρίχνουν στους τραπεζίτες, που δεν άφησαν το προσωπικό τους να απεργήσει. Ε, δεν φταίνε; Είναι ποτέ δυνατόν να λειτουργεί η τράπεζα στη Σταδίου κατά τη διάρκεια της πρώτης πορείας αμέσως μετά την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας και την ανακοίνωση μέτρων που οδηγούν στην απελπισία μεγάλο μέρος του πληθυσμού;
Σκέφτομαι πως τον εκτιμούσα κάποτε τον δημοσιογράφο που έχει γράψει αυτό το άρθρο. Τι το θέλει το διαδίκτυο και τις αναλύσεις, αφού δεν μπορεί να γράψει τη γνώμη του ελεύθερα; Ακόμα και στο διαδίκτυο σκέφτεται τι θα πει το μεγάλο αφεντικό του.
Μπαίνω σε άλλο σάιτ ?πολύ δυναμικό-, αλλά δεν βλέπω καμία αναφορά στον Βγενόπουλο. Μου κάνει εντύπωση, αλλά ξαφνικά βλέπω τη διαφήμιση της Marfin στο ?κούτελο και καταλαβαίνω. Σκέφτομαι πως δεν είναι τραγικοί αυτοί που έχουν αυτά τα σάιτ ? τραγικοί είναι αυτοί που τους διαβάζουν και νομίζουν πως έχουν εναλλακτική ενημέρωση.
Μπαίνω στα μπλογκ ? τουλάχιστον τα μπλογκ δεν έχουν διαφημίσεις της Marfin και δημοσιογράφους που νομίζουν ότι είναι opinion leaders. Διαβάζω πως οι εργαζόμενοι στην τράπεζα είχαν κλειδωθεί με άνωθεν εντολή, πως το κτίριο δεν διαθέτει πυρασφάλεια και πυροπροστασία, πως το προσωπικό απειλήθηκε για να μην κάνει απεργίες και ένα σωρό άλλες καταγγελίες.
Άλλα λένε οι δημοσιογράφοι, άλλα οι μπλόγκερ. Θα εμπιστευτώ τους μπλόγκερ? όχι από συναδελφική αλληλεγγύη, αλλά επειδή ?σύμφωνα με τελευταία έρευνα- ο κόσμος εμπιστεύεται περισσότερο τα μπλογκ από τα ΜΜΕ.
Ξαναγυρνάω στο βίντεο με τον Βγενόπουλο. Αποχωρεί από την τράπεζα με τον κόσμο να προσπαθεί να τον χτυπήσει και τους μπράβους με τα ΜΑΤ να τον προστατεύουν. Φιάσκο η πρόβα ενθρόνισης. Ξαφνικά, συνειδητοποιώ το πρόβλημα του κ. Βγενόπουλου και των ομοίων του:
Ο κ. Βγενόπουλος δεν μπορεί να βγει βόλτα στην Αθήνα μόνος του ? πρέπει να έχει και φρουρά. «Ε και;» θα μου πείτε. Μα, το παιχνίδι θα παιχτεί στους δρόμους. Άρα, ο επόμενος εκλεκτός θα πρέπει, διάολε, να μπορεί να περπατάει τουλάχιστον στο κέντρο της Αθήνας και μόνος του ? χωρίς να φοβάται τον κόσμο.
Έχουμε πολιτικούς, μεγαλοεπιχειρηματίες, καναλάρχες και μεγαλοδημοσιογράφους, οι οποίοι δεν μπορούν να πάνε χωρίς μια διμοιρία ΜΑΤ για ένα καφέ στο Σύνταγμα. Το πρόβλημα είναι πως πιστεύουν ότι αυτοί κατέχουν τη μια και μοναδική αλήθεια ?για το τι πρέπει να γίνει στη χώρα-, αλλά θέλουν να μας την επιβάλουν από την ασφάλεια των στούντιο.
Μέσα στα στούντιο είναι λαλίστατοι και σίγουροι ?όπως ο κ. Βγενόπουλος-, αλλά στο δρόμο είναι σιωπηλοί και φοβισμένοι. Φαντάζεστε τον Καραμανλή ή τον Πρετεντέρη μόνους τους στη Σταδίου; Θα τους ξεβράκωναν.
Από δω και πέρα, όλο το παιχνίδι είναι στο δρόμο. Στο δρόμο θα παίρνεις το χρίσμα. Όποιοι καταφέρουν να περπατήσουν στους δρόμους της Αθήνας ?χωρίς να διαπομπευτούν- αυτοί θα είναι οι επόμενοι εκλεκτοί. Όλα είναι δρόμος.
Kάρβου τώρα είδα το άρθρο του Μανδραβέλη (με μία εβδομάδα καθυστέρηση #-o), πιστεύω πως περιγράφει πολύ καλά την πραγματικότητα της καταστροφικής πενταετίας 2004-2009.