Σήμερα λοιπόν σκεφτόμουνα να ανοίξω ένα σχετικό θέμα αλλά με έσωσε η [I]αναζήτηση [/I](προσοχή: καλύτερα να κάνετε αναζήτηση χωρίς τόνους, πολλές φορές με τους τόνους δεν φέρνει αποτελέσματα - κακώς).
Η ανάλυσίς μου θα έχει τρία σκέλη:p:
1ον [I][B]Το παρελθόν[/B][/I] Γνωστό σε όλους. Μια κορυφαία σχολή ανά δεκαετία. Αν και γελάω και με τις τρεις, η σχολή “Πατρινές Φάρσες” είναι για μένα η κορυφαία. Οι λόγοι πολλοί. Μιλάμε για αρχές δεκαετίας '80. Μάλλον παραμονές εκλογών 1981. Άλλη Ελλάδα. Ο κόσμος - ειδικά τα άτομα κάποιας ηλικίας - μιλάνε ακόμα πολύ διαφορετικά. Και όχι μόνον αυτό. Ακόμα και στις μεγάλες επαρχιακές πόλεις η κοινωνική κριτική (sic), το κουτσομπολιό είναι όχι μόνον μέσο μεταφοράς πικάντικων ειδήσεων, αλλά και παράγοντας διαμόρφωσης οικογενειακής ηθικής αλλά και στάσης ζωής. Με απλά λόγια, οι άνθρωποι ελάμβαναν πολύ σοβαρά υπόψην τη γνώμη των άλλων, ακόμα και αν αυτή εκφραζόταν άκομψα και με διάθεση περιπαικτική, πίσω από την ανωνυμία ενός καλώδίου. Στις περισσότερες - αν όχι όλες τις φάρσες από την Πάτρα - τα θύματα δεν θυμώνουν επειδή τους κοροιδεύουν, θυμώνουν επειδή οι ίδιοι ή μέλη της οικογένειάς τους έχουν ήδη ξεμπροστιαστεί στα μάτια του [I]τρίτου παρατηρητή[/I] ο οποίος απλά τους μεταφέρει την πληροφορία, προς γνώση και συμμόρφωση. Άλλες χάρες των Πατρινών (που έχω ακούσει ότι δεν ήταν όλοι Πατρινοί αλλά φοιτητές που σπούδαζαν στην Πάτρα) ειναι η πολυπρόσωπη ομάδα - που με τις μιμήσεις φωνών φάνταζε ακόμα πολυπληθέστερη - η εις βάθος γνώση και μελέτη του υποψηφίου στόχου (γνώριζαν που και πότε να χτυπήσουν) - και η άγνοια κινδύνου αφού δε δίσταζαν να πάρουν και να ξαναπάρουν άτομα που έβλεπαν ότι τσιμπάνε… Ίσως να ήταν αυτή η επιμονή τους στους ίδιους και τους ίδιους που τους οδήγησε τελικά στην αποκάλυψη και στη δικαιοσύνη, σύμφωνα με όσα έχω μάθει.
Η γνώση και μελέτη του θύματος υπάρχει σε μικρότερο βαθμό στις “αθηναϊκές φάρσες” του Λέντη (και φυσικά απουσιάζει εντελώς από εκείνες του Φουσέκη). Ο Λέντης βασίζεται κυρίως σε δύο στοιχεία: αιφνιδιασμό και βωμολοχία. Οι καλύτερες φάρσες του είναι εκείνες που θύτης και θύμα επιδίδονται σε ένα ανελέητο πινγκ πονγκ υβρεολογίας (π.χ. τη Στέλλα θα ήθελα) ή αυτές που το θύμα νομίζει ότι ο Λέντης είναι κάποιος γνωστός του (π.χ. γουστάρεις να με γ…ς και να σου γλύφω την πλάτη).
Ο Φουσέκης με τη σειρά του έχει ένα πιο “ραδιοφωνικό” approach στα θύματά του. Θυμίζει τις παλιές φάρσες του Λάλα και του Ταγματάρχη με πολιτικούς, σώματα ασφαλείας κ.λπ. Ή ακόμα και τις νεόκοπες φάρσες της Ελληνοφρένειας (θα αναφερθω παρακάτω). Δεν βρίζει καθόλου - σα να φοβάται να εξοργίσει τα θύματά του - και όλο το γέλιο βγαίνει από την ψαρωτικότητα και την ετοιμολογία του. Διαθέτει και ένα ακόμα στοιχείο απαραίτητο στον καλό φαρσέρ: δεν τον πιάνουν τα γέλια, κάτι που πάθαιναν συχνά τόσο οι Πατρινοί όσο και ο Λέντης.
2ον [I][B]Το παρόν (που οι περισσότεροι ξέρουμε)[/B][/I] Οι διασκεδαστές φαρσέρ του σήμερα είναι λιγότεροι αλλά η δουλειά τους εύκολα διαδίδεται ταχύτατα. Περίοπτη θέση στους Η/Υ και τα κινητά μας τηλέφωνα καταλαμβάνει ο σεξοπορνοδιεστραμμένος του “Σε κατάλαβα απ’ τη φωνή”. Απόδειξη οι ατάκες του που εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου είναι στο στόμα της νεολαίας. Ένα άλλο είδος φάρσας που ξαναγνωρίζει τελευταία άνθιση είναι οι ραδιοφωνικές. Στα χνάρια του Μητσικώστα των 80’s και των Λάλα - Ταγματάρχη των 90’s έχει μπει η ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια του Σκάι. Ακροατές με χιουμοριστική διάθεση βάζουν το τηλέφωνο του σταθμού σε αγγελίες για αυτοκίνητα, κτήματα, κουζίνες, δάνεια και όταν ο ενδιαφερόμενος καλεί για να λάβει πληροφορίες τον υποδέχεται ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης και τον κάνει του αλατιού.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στον Fonejacker (μπορείτε να τον δείτε στο Youtube) που είχε μια τηλεοπτική εκπομπή με φάρσες πριν 3-4 χρόνια στην Αγγλία.
3ον [I][B]Το παρελθόν/παρόν (που οι περισσότεροι δεν ξέρουμε). ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ[/B][/I]
Είμαι σίγουρος ότι πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες έχουν κάνει / κάνουν ακόμα δουλειά που δεν έχει προβληθεί όσο της πρέπει. Πολλά παιδιά δουλεύουν σε καθαρά τοπικό επίπεδο, δίχως να έχουν γίνει γνωστοί πέρα από τα στενά όρια της πόλης/χωριού τους. Κι εγώ προσωπικά έχω στην κατοχή μου ηχογραφήσεις ενός παιδιού - ούτε το nickname που χρησιμοποιούσε δεν θυμάμια πια - που έδρασε στα στενά όρια της επαρχίας που ζω. Οφείλουμε όλοι για το καλό της τέχνης και του ανθρωπίνου γένους συνολικά βρε αδερφέ, να ξετρυπώσουμε, ανεβάσουμε και αναδείξουμε όλα τα άγνωστα αριστουργήματα που για κάποιο λόγο δεν έχουν τύχει ακόμη ευρείας αποδοχής.
Tο ευγενές σπορ των τηλεφωνικών φαρσών δεν πρέπει να εκλείψει, σε πείσμα των δεινών που περνά η χώρα μας και της νέας τεχνολογίας που κάνει την ανακάλυψη των prank callers ευκολότερη από ποτέ!
Και ότι βρίσκουμε, ξέρετε ε, ποστάρουμε αμέσως το link 8)
:!: