ε αμαν ρε φίλε…τότε μόνο έχεις αγώνα…?? σε κάθε μεγάλο live…??
*-“έχεις αγώνα αύριο…” -ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΚΑΙ LIVE…!!! :lol:
**συγγνώμη το το οφ τοπικ…
επειδη ειχα την τυχη κ την τιμη να γνωρισω απο κοντα τον ad1stt
να πω μονο οτι ειναι πολυ καλο παιδι αλλα [SIZE=“3”]ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΠΑΡΤΑΛΙ - ΟΤΙ ΝΑΝΑΙ[/SIZE] :lol::lol::lol:
μλκ το σκηνικο σου με την αποβολη, ουτε σε ταινια δεν το εχω δει.απιστευτος :lol:
επισης θυμαμαι την ατακα για ‘οπ καθενας απλα παρουσιαζεται στην ομαδα κ πρεπει ναναι γυμνασμενος’ κ πεφτω κατω
αρχισαμε γερη προετοιμασια απο παρασκευη θα πεσουν κορμια στο USA :p8):lol:
Όχι, δεν θέλω να γράψω για κάποιο αγαπημένο τραγούδι (αυτή τη στιγμή τουλάχιστον), απλά μου άρεσαν πολύ τα παρακάτω δύο ποστ και θέλω να το εκφράσω.
Φίλε red rum, υπέροχο κείμενο, όμορφα δοσμένο, γεμάτο. Το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί ένα και από τα δικά μου περισσότερο αγαπημένα. Έχεις απόλυτο δίκιο για τους τελευταίους 6 στίχους. Υπέροχοι, εκτός των άλλων δηλώνουν και την στιχουργική ευφυΐα του Αγγελάκα.
dude, με γύρισες πολύ πίσω φίλε! Τότε (84-88 περίπου) που ακούγαμε με πάθος Βασίλη. Πολύ όμορφο το κείμενο σου.
Να προσθέσω στο “Φοβάμαι”, την “Διαίρεση” (η οποία αποτέλεσε για χρόνια τον αγαπημένο μου ελληνικό δίσκο) και τα “Χαιρετίσματα” και το “Όλα από χέρι καμένα” στους αγαπημένους δίσκους και γιατί όχι και τον δίσκο που φέρει ως τίτλο απλά το όνομα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Μετά το “όλα από χέρι καμμένα” μόνο κάποια μεμονωμένα τραγούδια μου λένε κάτι, αλλά οι παραπάνω δίσκοι είναι όπως είπες και συ αιώνιες αγάπες, ίσως (και) γιατί έχουν συνδεθεί απόλυτα με την ηλικία που κάθε άνθρωπος θέλει να επιστρέφει.
πω, χαιρετίσματα έγραψα ε? χορεύω ήθελα να γράψω, πα να κάνω edit. με βικτώρια, για μένα τραγουδώ, ελλάς, στείλε μου μήνυμα και το έπος όχι σε όλα. τέσπα, ήταν φοβερός τότε ο βασίλης.
το μόνο μου παράπονο είναι οι άθλιες εκδόσεις σε cd στις οποίες έχουν κυκλοφορήσει οι παλιοί δίσκοι του. πραγματικό έλεος, με ένα δίφυλλο για booklet και κόστος γύρω στα 20 ευρώ…
σοζ για το οφ τοπι.
Ναι ρε, και το “χορεύω”. Και να προσθέσω στα τραγούδια που ανέφερες και το “πόσες φορές”. Πράγματι ήταν φοβερός τότε ο Βασίλης.
Όντως μεγάλο χάλι οι εκδόσεις σε cd.
εθισμός, ο, 1. συνήθεια, έξη. 2. (ιατρ.), εξοικείωση και ανοχή του οργανισμού σε φάρμακο ή δηλητήριο
Σαν όρος μπορεί να έχει συνδεθεί έντονα με το 2, όμως κάθε επαναλαμβανόμενη πράξη ή κατάσταση, γίνεται συνήθεια σε έναν οργανισμό. Ο τρόπος που συμβαίνει είναι σχεδόν ίδιος με τον εθισμό σε μια εξωτερική ουσία, μόνο που σ αυτήν τη περίπτωση την παράγει το σώμα.
Λένε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και η μοναχικότητα είναι ενάντια στην φύση του. Λαμβάνοντας υπ όψιν τα παραπάνω κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η φύση του καθενός διαμορφώνεται όπως έχει συνηθίσει.
Κάπως έτσι εξηγείτε πως σκεφτόμενος στιγμές από το παρελθόν σου, οι αντιδράσεις σου ποικίλουν, ακόμα και για την ίδια στιγμή. Έτσι εξηγείτε λοιπόν, πως κάποια ατελείωτα βράδια μοναξιάς, τα αναπολείς με μια δόση νοσταλγίας. Δεν ήταν τελικά τόσο άσχημα όσο πίστευες. Ήταν βολικά. Μπορεί πλέον η “αποτοξίνωση” σου από αυτήν την κατάσταση, να σε έχει αλλάξει, αλλά όπως και με το τσιγάρο έτσι και με την μοναξιά, δεν μπορείς να την κόψεις μαχαίρι. Πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα θέλεις να μείνεις μόνος, όπως τότε, να ξανακάνεις τα ίδια πράγματα, να ακούσεις τις ίδιες μουσικές, έστω και για λίγο…
[I]Last night I dreamt
That somebody loved me
No hope, no harm
Just another false alarm
Last night I felt
real arms around me
No hope, no harm
Just another false alarm
So, tell me how long
Before the last one?
And tell me how long
Before the right one?
The story is old - I know
But it goes on
The story is old - I know
But it goes on
Oh, goes on
And on
Oh, goes on
And on…[/I]
Δεν υπάρχει παρόν.
Υπάρχει μόνο μέλλον που γίνεται παρελθόν, μέρα με τη μέρα.
Και ένας αυτοτραυαμτισμός στα όρια του σαδισμού.
Η ζωή σου είναι μια βάρκα, και εκείνη η θάλασσα.
Παρασέρνεσαι στα βαθιά.
“Πλέον εκπλήρωσες το πεπρωμένο σου”.
“Ήταν γραφτό”.
Κισμέτ.
Γαλάζιο του ουρανού.
Ο ήλιος δύει.
Μπλε της θάλασσας.
Και ξαφνικά η δίνη της πραγματικότητας συντρίβει τις παρωπίδες.
Βαθύ μπλε του θανάτου
Βυθίζεσαι. Πολυ αργά…
[SPOILER]Δεν έγινα κατανοητός ε? 
Ο κόσμος αγιοποιεί το παρελθόν και φοβάται το μέλλον. Το παρόν δεν έχει ποτέ σημασία. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις σχέσεις. Θα μείνεις σε έναν κακό χωρισμό, σε μια κακή συμπεριφορά, σε ένα ηλίθιο άτομο. Αυτή η ανόητη πεποίθηση ότι είσαι μισός, ότι δεν είσαι ολόκληρο άτομο δίχως τον άλλον. Ότι [U]πρέπει[/U] να βρείς τον έναν, και αν τον χάσεις τελίωσες. Και γι’αυτόν το λόγο θα συνεχίσεις αυτήν τη συμπεριφορά και στον επόμενο, και αυτός θα το συνεχίσει στον επόμενο, και αυτός στον επόμενο, και στον επόμενο… και έτσι δημιουργείται ένα προβληματικό γαϊτανάκι. Ίσως τελικά όλο αυτό να συμβαίνει επειδή ο κόσμος φοβάται την ελευθερία. Ένα αυτοκίνητο, εσύ, στο πουθενά. Μόνο το τιμόνι, τα δέντρα που χάνονται πίσω σου, οι βουνοκορφές που ξεπροβάλλουν στο βάθος, και η ελευθερία σου. Τόσο ελκυστικό, αλλά και τόσο τρομακτικό.
2009.
[U]Gravity Grave[/U]
[SPOILER]τίποτα καλό δε συμβαίνει στις 4 το πρωί. όταν ξαναδώ το post μου αύριο το πρωί, θα το μετανιώσω ελεεινά. :p[/SPOILER]
[/SPOILER]
Shipwrecked Frontier Pioneer από Arcturus
Είναι αυτό που περιγράφει ο τίτλος, στην μουσική δηλαδή, η οποία απλά σε ταξιδεύει στο υπερ-πέραν, γενικότερα μια τελειότητα
[CENTER][B]No Hand Path - The Longest Journey[/B][/CENTER]
[I][CENTER]A new end. A new beginning.[/CENTER][/I]
[RIGHT]"Αγαπητέ Στέφανε
Οι λέξεις είναι λίγες.
Θα τα πούμε από κοντά διαφορετικά.
Καλό ταξίδι.
Χάρης."[/RIGHT]
[B][I]Σκέψεις[/I][/B]
Όπως όλες οι εξομολογήσεις, κι αυτή θα ξεκινήσει σχετικά επιφανειακά και πεζά. Με τι έχουμε να κάνουμε εδώ λοιπόν? Με ένα ορχηστρικό κομμάτι κλεισίματος υπεράνω ειδών σε έναν ανελέητα σκληρό δίσκο. Εδώ βρίσκουμε ατμόσφαιρες που χτίζονται σεμιναριακά. Πραγματικά θα ήθελα να ΄μαι κάπου κρυμμένος στο δωμάτιο που ηχογραφήθηκε και μόνο να χαζεύω. Οι υπέροχες και ζεστές ακουστικές κιθάρες που σε βάζουν και σε βγάζουν από το κομμάτι είναι σκέτη μαγεία, ενώ όλα τα θέματα που παίζουν στις ίδιες ακολουθίες ακόρντων είναι προσεκτικά διαλεγμένα έτσι ώστε να δημιουργούν μια αίσθηση διαλογισμού εν μέσω ξεσπασμάτων. Το μπάσο και ειδικά τα τύμπανα σε παίρνουν απ’ το χέρι και σε καθηλώνουν. Η επιτομή επικού και λυρικού είναι δεδομένη με αυτές τις μελωδίες, και όλα τα όργανα είναι σα σφυριά που χτυπούν στο ίδιο αμόνι. Η φωνή είναι γεγονός πως λείπει, αλλά αν ακούσεις προσεκτικότερα, μπορείς να την νιώσεις παντού στα 7:50 που μοιάζουν με αιώνες ολόκληρους.
[B][I]Βιώματα-συναισθήματα[/I][/B]
Σε θυμάμαι αγαπητέ … όταν σε πέταγα προς το μετρό, που το 'βαζα στο στέρεο του αμαξιού, το ακούγαμε, πορωνόμασταν, και μου έδινες το inside info, για αυτή την καθ’όλα σεβαστή μπάντα που έχει συμπράξει φιλικά με καναδυό ριφάκια στο κομμάτι, εγώ να εκπλήσσομαι και να χαίρομαι και να αισθάνομαι περήφανος που υπάρχει φιλία, σεβασμός, κοινή βάση και αλληλεγγύη μεταξύ underground συγκροτημάτων. Είσαι στην άλλη άκρη της γης αυτή τη βδομάδα, περιμένω πως και πως την επόμενη που γυρνάς, για να σου πω τα νέα μου.
Σε ευχαριστώ αγαπημένε … που είσαι ο καλύτερός μου φίλος. Που θα πάει, εδώ σου 'μαθα άλλα κι άλλα πιο δύσκολα για τα αυτάκια σου, θα σου το μάθω κι αυτό. Και θα το λατρέψεις. Το 'χω κάνει ήδη δώρο σε 5 άτομα αυτό το δίσκο, εσύ θα το πάρεις τελευταίος και καλύτερος.
Σε θυμάμαι αγαπητή …, να σε μαζεύω με το αμάξι, και να παίζει τούτο. Να στο κάνω δώρο και να λες πως ξέρεις ποιοι είναι και πως θα το ακούσεις. Να ρίχνεις το διερευνητικό βλέμμα, να μιλάμε μεταξύ μας, και να σκας εκείνο το χαμόγελο. Το πιο ντροπαλό χαμόγελο στον κόσμο. Κατά βάθος είσαι τόσο κορίτσι, άσε τον εαυτό σου να είναι κορίτσι, και θα δεις πως θα αγαπήσεις τον εαυτό σου περισσότερο. Και μαζί θα σε αγαπήσουν και οι άλλοι.
Με θυμάμαι αγαπημένη …, να σε σκέφτομαι ώρες και ώρες ατελείωτες, ακούγοντας αυτό. Να προσπαθώ να ανακτήσω αυτό που έχασα, αντί να εκτιμήσω αυτό που είχα. Κοιτάζοντας πίσω, μόνο καλές στιγμές έχω μέσα μου από όλα αυτά τα χρόνια. Εύχομαι να είσαι καλά και ευτυχισμένη γιατί αξίζεις τόσα πολλά. Ένα κομμάτι της καρδιάς μου είναι δικό σου, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά πολύ απλά γιατί το έπλασες εσύ.
[B]
[I]Οράματα[/I][/B]
Μερικές φορές σαν το ακούω, μετά από 20-30 ακροάσεις, με βλέπω να βγαίνω από τους 4 τοίχους και να στέκομαι ημίγυμνος σε μια χιονισμένη βουνοκορφή, με σηκωμένα τα χέρια προς τον ουρανό (δόξα τω θεώ είμαι άθεος, οπότε μην πάει το μυαλό σας αλλού). Δεν έχει σημασία, θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό. Η ουσία είναι πως το κομμάτι αυτό το νιώθω τόσο υπερβατικό. Φαινομενικά ο τίτλος αναφέρεται στο προφανές, λόγω και της αφιέρωσης του ντράμερ στον πρόωρα χαμένο του φίλο. Εγώ όμως το νιώθω σαν την ένωση των μεγαλύτερων αντιφάσεων. Είναι και η ζωή και ο θάνατος, ο παράδεισος και η κόλαση, ο ήλιος και η σελήνη, ο έρωτας και η μοναξιά, ο ενθουσιασμός και η απογοήτευση, το γέλιο και το κλάμα, και χίλια δυο άλλα. Αλλά πάνω από όλα, είναι το δικό μου προσωπικό συναισθηματικό καταφύγιο. Τρέχω σε αυτό υπό συγκεκριμένες συνθήκες, χάνομαι στην αγκαλιά του, πνίγομαι στην ενδοσκόπηση, και βγαίνω καλύτερος [B]ΑΝΘΡΩΠΟΣ[/B]. Αναγεννιέμαι. Σκουπίζω τα μινόρε δάκρυα συγκίνησης και συνεχίζω. Στο μακρύτερό μου ταξίδι.
Πολύ ωραίο Red Rum,μπράβο.
Εντυπωσιακό το πόσα μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς ένα instrumental κομμάτι.