Ποδήλατο.
Απόγευμα προς βράδυ.ανάλογα την εποχή.
Αν υπάρχει μουσική είναι υποχρεωτικά ποστ-ροκ. Και κατά προτίμηση καινούργιο στα αυτιά σου,να μην είσαι εξοικιωμένος.
Ξεκίνημα από ηλιακό χωριό/πεύκη. Κατεβαίνεις στην αργυροκάστρου και στρίβεις πευκών,βγαίνεις από τις εργατικές κατοικίες και έχεις στα αριστερά σου το πευκοδάσος. Στρίβεις στην κοντογιάννη και όλο ευθεία μέχρι να φτάσεις στην προέκταση της λύρας. Περιμένεις κανα 5λεπτο μέχρι να αδειάσει για να περάσεις και το πατάς φούλ. Ρίχνεις κανα βλέφαρο δεξιά μπας και παίζει τέννις κάποια αιθέρια ύπαρξη και συνεχίζεις. Παίρνοντας την στροφή ξεκινά η ευθεία με την ουσία της διαδρομής.
Δεξιά αρχικά βλάστηση που περιτρυγιρίζει ένα ποταμάκι καλά κρυμμένο [και μολυσμένο] από την ασχήμια του τεράστιου δρόμου δίπλα, στη συνέχεια, χωράφια [κανονικά, οργωμένα] με φόντο το ηλιοβασίλεμα, και τελικά η επιβλητική ΙΜ χρυσοβαλάντου. Αριστερά σε όλη τη διαδρομή συνοικιακά σπιτάκια που η ηλικία τους μειώνεται όσο προχωράς.
Ευθεία για κάμποσο και δεξιά στο ύψος του μοναστηριού. Αφού συλλογιστείς πόσο τυχερός είσαι που αυτά βρίσκονται 10’ από το σπίτι σου, φτάνεις εθνική και από κεί και πέρα συνεχίζεις κάθε φορά σε διαφορετικό δρόμο μέχρι να μην ξέρεις που βρίσκεσαι. Όταν δεν έχεις ιδέα πια για το που είσαι, συνεχίζεις μέχρι να βρείς κάποιο γνωστό δρόμο και από κει και πέρα όλα είναι εύκολα. Όσο μεγάλη και να ήταν η διαδρομή τελικά, στο γυρισμό δεν υπάρχει η λέξη κούραση. Μόνο η λέξη ηρεμία. Μεγάλωσα με αυτή τη διαδρομή, μεγαλώσαν και φιλιες με αυτή τη διαδρομή.
