Ένα κάρο άχρηστα πράγματα λέγονται μετά το ματς, πάλι κανείς δε βρέθηκε να πει την ουσία. Κι εμείς ακούμε τους κρατικούς χαζοσχολιαστές που πιπιλάνε την καραμέλα της διαιτησίας, αλλά έχουμε μυαλό και σκεφτόμαστε. Ναι εντάξει, διαιτητικά εγκλήματα, αλλά ΔΕΝ χάσαμε από αυτά. Ξεκολλάτε από το στενό μυαλό σας.
ΤΟ ΜΑΤΣ ΤΟ ΕΧΑΣΕ Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΚΑΖΛΑΟΥΣΚΑΣ. Τελεία. Και εξηγούμε. Επέμεινε σε 7 παίχτες εξοντώνοντάς τους στην κούραση, ειδικά Μήτσο-Κιλμπιλ-Ζήση, με αποτέλεσμα στα κρίσιμα σημεία, αυτοί ακριβώς οι παίχτες, οι οποίοι μέχρι τότε πήγαιναν να το πάρουν το παιχνιδάκι, να λυγίσουν υπό το βάρος της ψυχολογικής και σωματικής κούρασης και να κάνουν καθοριστικά λάθη. Σε 3 απανωτές επιθέσεις αν θυμάμαι καλά έκαναν λάθη αυτοί οι 3. Δεύτερον και κυριότερο, επέμεινε να μη χρησιμοποιεί τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα να ΑΧΡΗΣΤΕΥΣΕΙ τουλάχιστον τους Τσαρτσα-Πρίντεζη, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι θα μπορούσαν να δώσουν λύσεις. Και οι δύο με τις διεισδύσεις τους για πλάκα σπάνε ζώνες, το ξέρουν αυτό όλοι όσοι έχουν δει μάτς ΟΣΦΠ,ΠΑΟ, κλπ. Η κατάντια του φαίνεται περισσότερο με το μαέστρο Σκαριόλο απέναντι, που παίζοντας τη ζώνη αλλά φρεσκάροντας με 3 παγκίτες στη θέση των Ναβάρο-Ρούμπιο-Γκασόλ, δίνοντάς τους ανάσες και επαναφέροντάς τους όταν η μπάλα έκαιγε, πήρε διαφορά στα τελειώματα και των δύο ημιχρόνων. Καλός ο λιθουανός, αλλά σήμερα του πήραν το ΣΚΑΛΠ χωρίς καν μαχαίρι. Κανονικά δεν πρέπει να ξανακάτσει στον πάγκο αυτής της ομάδας. Αυτά τα ολίγα, κι όλα τα υπόλοιπα άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε.
Συμφωνω οτι το ματς το εχασε περισσοτερο απ’ολους ο Καζλαουσκας. Γενικα αυτα τα δυο χρονια εχουμε κακες αμυνες και ανυρπακτα επιθετικα συστηματα. Ουτε εναλλαγες πλευρων των γκαρντς, ουτε συνεργασια 4ριου-5ριου στο μεσαιο και στο χαμηλο ποστ (βασικα σπανια εβλεπες εστω και το 5αρι στην ρακετα με εξαιρεση τον Σοφο), το μοναδικο συστημα ηταν σκριν στην κορυφη χωρις καν να ακολουθειται απο ενα σωστο ρολλ για τρεϊλερ προς την ρακετα. Βασιστηκε σε εξαιρετικα λιγους παιχτες και το πως αντιμετωπισαμε την αμυνα ζωνης ειναι απλα τραγικο. Στην ζωνη θελει καλα μακρινα σουτ αλλα και αστραπιαια μπασιματα ψαχνοντας τον ελευθερο συμπαικτη (καθως παντα συγκλινουν δυο αμυνομενοι πανω στην μπαλα) ή αν δεν σπευσει δευτερος τοτε το τελειωμα της φασης απο εναν απλα ικανο κοντο.
Τωρα αυτα ειναι προπονητικη του καφενειου καθοτι εγω ειμαι ο METAL_LAWS και αυτος ενας επαγγελματιας προπονητης υψηλου (?) επιπεδου. Ναι αλλα αυτος εχει λαβει το χρισμα και απο αυτον δεν τα ειδαμε. Εγω στον καναπε μου καθομαι και αυτο μπορω να κανω, να κριτικαρω!
H τριαδα των κοντων μας μαζι με τον Σοφο επαιξε πολυ καλα σημερα πιστευω αλλα δεν γινεται να στηριζεσαι σε 5 παιχτες (μαζι με τον καλο Φωτση). Ο Σχορτσιανιτης ειναι το μοναδικο κλασσικο 5αρι που εχουμε και πραγματικα γουσταρω να τον βλεπω να παιζει δυναμικα και καλο physical game απεναντι σε 2 και 3 αντιπαλους.
Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που δε μας απέκλεισε ο Τεόντοσιτς. Αλλά ίσως ήταν και πολύ για αυτή την ομάδα να φτάσει στα προημιτελικά. Όλοι της οι παίκτες ήταν εξαιρετικά λίγοι. Ακόμη και ο Διαμαντίδης που είναι ο καλύτερος Έλληνας παίκτης αυτή τη στιγμή, στην Εθνική φέτος έπαιζε με μισή καρδιά.
Ότι και να λέμε για κάποια διαιτητικά σφυρίγματα και για τα (προφανή) λάθη του Καζλάουσκας, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Ισπανία είναι καλύτερη ομάδα από τη δική μας. Είναι ομάδα πιο γεμάτη, με καλύτερες λύσεις από τον πάγκο.
Πάντως η έννοια του “πελάτη” στον αθλητισμό, στην περίπτωση του μπασκετικού ζευγαριού Ελλάδας-Ισπανίας, παίρνει άλλη διάσταση. Ακόμα και στο γιουρομπάσκετ του 87 που κατακτήσαμε, στον όμιλο μας είχαν κερδίσει με 20+ πόντους. Στο ευρωμπάσκετ του 2005, ευτυχώς που τους απέκλησαν οι Γερμανοί στον ημιτελικό, αλλιώς βλέπω να μην το παίρναμε.
Δεν θυμάμαι τώρα (και αν θυμάται κάποιος ας το ποστάρει) πότε τους κερδίσαμε τελευταία φορά σε κρίσιμο παιχνίδι.
Από κει και πέρα, πράγματι αυτή η ομάδα είναι επιτυχημένη. Πήρε χρυσό σε ευρωμπάσκετ (και χάλκινο), έπαιξε τελικό μουντομπάσκετ, αποκλείοντας τις ΗΠΑ, και γενικά νομίζω ότι έχει κερδίσει τον σεβασμό των αντιπάλων της στο υψηλότερο επίπεδο.
Εννοείται ότι δεν είμαστε με τον Τεόντοσιτς, όπως έγραψε ο Κάρβου από πάνω. Είμαστε ΑΡΓΕΝΤΙΝΑΡΑ!
Δεν είναι κακό να πούμε ότι δεν είμαστε έτοιμοι γι’υτούς και ότι ήταν συνολικά καλύτερη ομάδα. Ο Καζλάουσκας δεν βοήθησε από τον πάγκο, αλλά και δε βοηθήθηκε από αυτόν, αφού οι αλλαγές δεν μπήκαν ποτέ στο ματς… Δεν είμαστε κακοί, το παλέψαμε, αλλά για να νικήσεις τους Ισπανούς χρειάζεται και κάτι παραπάνω.
Το 87 το ματς με τους Ισπανούς, ήταν το μόνο παιχνίδι για το οποίο είχα αγοράσει συνειδητά εισιτήριο.
Και για να μη με πει κανείς γκαντέμη, είχα αγοράσει εισιτήριο και για τον τελικό…
Τζιμ, η τελευταία φορά που θυμάμαι να πήραμε τους Ισπανούς σε μεγάλο παιχνίδι ήταν στο Μουντομπάσκετ του '98 εδώ πέρα, στον προημιτελικό! Ναι, πριν 12 χρόνια και μέσα στο σπίτι μας…
A, μπράβο! Κρίσιμο ματς από κει και μετά δεν πρέπει να έχουμε πάρει άλλο. (Μη μου πει κανένας για κανένα Ακρόπολις ξέρω γω και τέτοια…).
12 χρόνια λοιπόν!
Αυτό από μόνο του δείχνει ότι δεν μπορείς να “επιλέγεις” για αντίπαλο την Ισπανία, ακόμη και αν δεν φαίνεται στα καλύτερα της.
Εν τω μεταξύ τους Ισπανούς τότε δεν τους φοβότανε ιδιαίτερα κανείς, τότε ο κακός μας δαίμονας ήταν η Σερβία (Γιουγκοσλαβία ακόμα τότε αν θυμάμαι καλά) η οποία φυσικά και μας κέρδισε στον ημιτελικό. Και σήμερα λέγαμε “έλα ρε πούστη να περάσουμε επιτέλους την καριόλα την Ισπανία να πάμε καρφί τελικό!” Το εμπόδιο της Σερβίας μας φαινόταν λεπτομέρεια… πώς αλλάζουν οι καιροί…
Μια δεκαετία πάντως πίσω από την κουβέντα αυτή (εποχές ευρωμπάσκετ 87) η Ισπανία θεωρούνταν και τότε, αν όχι ο κακός δαίμονας, η ομάδα που μας δυσκόλευε πολύ, λόγω, κυρίως, στο ότι μπλοκάρανε πολύ καλά τον μεγάλο Νικ. Θυμάμαι καθαρά ότι τότε με αυτά τα κριτήρια, αγόρασα το τικέτο για το ΣΕΦ. Και τον ήπιαμε (89-106, αν θυμάμαι καλά…)
Ναι. Τότε το απωθημένο μας ήταν οι Σέρβοι. Η εθνική τους ομάδα όμως αποδυναμώθηκε αρκετά τα επόμενα χρόνια και κατάντησαν στο τέλος …δικοί μας πελάτες.
Αντίθετα η Ισπανία βγάζει παιχταράδες με το τσουβάλι και στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο. Δεν είναι τυχαίο που αυτή τη στιγμή είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια και στα 2 αθλήματα.
Ακόμα όμως και τα χρόνια που ήταν απλά μια καλή ομάδα, για μας ήταν κακός μπελάς.
(Και οι Ισπανικές ομάδες. Πχ η Μπαρτσελόνα έχει δώσει αρκετά ηχηρά χαστούκια και στον Άρη τη δεκαετία του 80 και σε ΠΑΟ και ΟΣΦΠ αργότερα. Έχει φάει κι αυτή βέβαια).
Γενικά, δεν μας ταιριάζουν σαν ομάδες.
Και γελάω ακόμα, όταν μετά τον ημιτελικό με τους Γερμανούς το 2005 (εμείς είχαμε ήδη αποκλείσει την Γαλλία και ήμασταν τελικό), κάποιοι “αναλυτές” έλεγαν πώς προτιμούσαν την Ισπανία, γιατί ο Νοβίτσκι δεν παίζεται και κάτι τέτοια αστεία.
Λαμπάδα πρέπει να ανάψουμε στου Γερμανούς που έκαναν τη δουλειά για μας και στον τελικό τους πήραμε σαν σε προπόνηση.
Έντιτ: Ναι, Τοξικέ, αυτό ήταν το σκορ! Τι θυμηθήκαμε τώρα ε; Με Χιμένεθ, Σολοθάμπαλ, Σαν Επιφάνιο, Βιγιακάμπα αυτοί. Και ποιοι άλλοι; Θυμάται κανείς;
Kαι μιλάμε ότι το 87 η Ισπανία μας είχε νικήσει σε ένα τουρνουά που είχαμε πάρει μυθικούς, για την εποχή, αντιπάλους (Γιουγκοσλαβία, Σοβιετική Ένωση, Ιταλία). Ακόμα και με τέτοια κατορθώματα η πουτάνα η Ισπανία τότε μας είχε νικήσει. Βέβαια σε εκείνο το τουρνουά είχαν τσαντιστεί οι Γιουγκοσλάβοι (που τους είχαμε νικήσει και δυο φορες νομίζω) και κάποιος από αυτούς είχε κάνει μια χαρακτηριστική δήλωση πως “από την Ελλάδα δεν ξαναχάνουμε”. Και κάναμε 16 χρόνια να τους ξανανικήσουμε. Ούτε για το Ακρόπολις δεν τους παίρναμε…
