Θόδωρος Αγγελόπουλος

mandrake · February 3, 2012, 3:54pm

Wretch:

Με αφορμή αυτά που λέτε πιο πίσω, να πω δυό σκέψεις που είχα:
ο Αγγελόπουλος ως πιο αφηρημένος από τον Νικολαϊδη, απευθυνόταν -για κάποιους- σε αυτό που ονομάζουμε ελιτ, αλλά δεν θα έπρεπε να θεωρείται έτσι. Δηλαδή, αν μπορούσες να τον ακολουθήσεις από τα κομμουνιστικά του μέχρι τα υπαρξιακά του, θέματα που -κατά γενική ομολογία- δεν προσεγγίζουν τους ίδιους ανθρώπους με τα ίδια μέσα, θα μπορούσες να δεις την ανθρωπιά του σ’ ένα μεγάλο φάσμα, αρκετά διδακτικό μάλιστα.
Δεν ξέρω αν έλυσε τα πολιτικά του πρόβληματα ή αν κινήθηκε εκ του ασφαλούς ή αν πήγε με τον μπούσουλα των Καννών, αλλά γιατί να πρέπει να θεωρείται η κινηματογραφική ανησυχία του ως μία που απευθύνεται σε διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους ή ως μία που άλλαξε πορεία; Δεν ξέρω αν φταίνε τα σημερινά στερεότυπα ή αν τον έχω ωραιοποιήσει, αλλά τα έχουμε ρίξει πολύ τα στανταρτς για τη ζωή και την τέχνη και περιμένουμε λίγα από τους εκφραστές της. Το να εκφράζεις ανησυχίες ανθρώπων που τα έχουν όλα λυμένα στη ζωή τους (ήμαρτον) δεν πρέπει να το θεωρούμε ελιτ, αλλά αντίθετα να μας προβληματίζει, να προσπαθούμε να το προσεγγίσουμε και να το βάλουμε μέσα στη ζωή μας, ότι κι αν είμαστε. Μπορούμε να τα έχουμε όλα ζυγισμένα στη ζωή μας. Γιατί να πρέπει να μιλάμε μόνο για τον αγώνα ή μόνο για τον θάνατο;
Για τον Νικολαϊδη τώρα, ομολογουμένως κάνει αναφορά στους ανθρώπους του περιθωρίου, αυτούς που ούτε οι λαϊκοί, αλλά ούτε οι πνευματικοί ελιτ(ναι, ξανά αυτοί) μπορούν να καταλάβουν. Αυτοί, είναι ένας απομονωμένος κόσμος που αδιαφορεί στο να ενσωματωθεί κάπου, να τον καταλάβουν, να γίνουν σαν αυτόν ή ν’ αλλάξουν. Πιο πολύ μου βγάζουν την ανησυχία αυτού που προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα σε άλλους. Δεν έχει κάτι το διδακτικό όπως ο Αγγελόπουλος, αλλά κάτι εντελώς ηθογραφικό. Χωρίς να το θεωρώ κακό αυτό φυσικά.
Τώρα, το αν μας αρέσει αυτό ή όχι, αφορά το τι περιμένουμε από τον κινηματογράφο. Αν θέλουμε να μας δίνει τροφή για σκέψη ή για μίμηση ή να μας παρουσιάζει μπροστά στη μούρη μας τα πράγματα όπως είναι. Αμφότερα χρήσιμα. Κι εκεί έγγυται για μένα η βασικότατη διαφορά τους όπως και γιατί συγκρίνουμε συνέχεια άσχετους μεταξύ τους δημιουργούς.
Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ και να μην έχασα τη μπάλα.
υγ. το mad city είναι ταινιάρα. Όχι όσο το τσεκούρι, αλλά συγκλονιστική.

Αν το παραπάνω αφορά σε αυτά που εγραψα εγώ, να ξεκαθαρίσω ότι δεν τίθεται θέμα απαξίωσης του Αγγελόπουλου. Κάθε άλλο, μακάρι οι φωνές υπέρ του που άξαφνα εμφανίστηκαν με το θάνατό του να υπήρχαν και όσο ήταν εν ζωή.

Η σύγκριση με το Νικολαϊδη γίνεται στη βάση του πώς προσέγγισαν οι δυο τους τον κινηματογράφο ως Τέχνη. Προσωπικά, η προσέγγιση του Νικολαίδη, ακόμα και αν φιλτράρεται μέσα από το περιθώριο, μου ταιριάζει περισσότερο. Μπορώ μάλιστα να πω ότι κάποιες ταινίες του (Γλυκιά Συμμορία, Πρωινή Περίπολος) τις θεωρώ εξίσου πολιτικές με αυτές του Αγγελόπουλου κι ας είναι πιο έμμεσες.

Wretch · February 3, 2012, 7:13pm

Όχι, δεν πάει σ’ εσένα, πάει με αφορμή τα όσα συζητήθηκαν, κάποιες σκέψεις. Μάλιστα είναι από τα πράγματα που έχω απολαύσει περισσότερο στο rocking διαβάζοντάς τα. Πολιτικοί είναι λίγο πολύ όλοι όσοι καταπιάνονται με κοινωνικά θέματα για μένα, απλά μου φαίνεται ότι τα προσεγγίζουν αλλιώς.

panagiotis · February 28, 2012, 8:29pm

Μόλις ανακάλυψα την σχέση του Αγγελόπουλου με την καλύτερη ροκ ν ρολλ μπάντα από 83 κ δώθε.

Respect.

stef · February 28, 2012, 8:32pm

…όντως respect:):!:

romantic_7 · February 29, 2012, 5:23am

Ένας λόγος που με κάνει να γουστάρω ακόμα πιο πολύ τον Αγγελόπουλο:D

crimson_Idol · April 27, 2012, 11:35am

https://www.google.gr/

Dr.Feelgood · May 18, 2025, 11:37am

"Μωρή φύση,
μόνη εσύ, μόνος κι εγώ,
πάρε ένα μπισκότο".

Αυτό;

SilentWinter · May 18, 2025, 4:43pm

Μετά από 13 χρόνια, έχω ξεχάσει και το όνομά μου!

Αυτό με το μπισκότο, είμαι βέβαιη όμως, δεν ειπώθηκε πουθενά!

Θυμάμαι το άλλο, όμως.
"-Ροχαλίζεις;
-Όχι, μόνο όταν κοιμάμαι!"