Sorry που διακόπτω, πάρτε ένα κειμενάκι για τον Τεό:
Δε συμφωνώ. Νομίζω ότι συγχέεις τις επιλογές (καλλιτεχνικές ή εμπορικές) με τα “ρίσκα”. Το ότι ο δημιουργός των κομεντί του Τομ Χανκς επέλεξε να φτιάξει μία ταινία που οι κριτικοί θα μισήσουν, οι άντρες θα βαρεθούν και θα απευθύνεται στο γυναικείο κοινό, δεν κάνει το “Άγρυπνοι Στο Σηατλ” μία ταινία με ρίσκο! Υπερβάλω, αλλά ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Ήταν ο Αγγελόπουλος επικίνδυνος; Ήταν τολμηρός, ανατρεπτικός, περιθωριακός, επαναστατικός; Ειτε επάνω στην Τέχνη είτε στα νοήματά του. Προσπάθησε να κάνει την υψηλή τέχνη λαϊκή ή επέμενε να αναπαράγει το λαϊκό σε κάποια ελίτ; Αφουγκράστηκε την εποχή του, μίλησε για τα προβλήματα της εποχής; Προτωπόρησε με την Τέχνη του, έσπασε φραγμούς; Νομίζω ότι δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά ή έστω κάποια από αυτά τα έκανε σε τόσο προσωπικό επίπεδο που σχεδόν δεν αφορούσαν κανέναν άλλον. Και εδώ βρίσκω την αντίθεση με τον Νικολαϊδη
Μην παρεξηγηθώ, καταρχήν εκφράζω μία προσωπική άποψη και τίποτα άλλο και κατά δεύτερον δεν αρνούμαι την ποιότητα του Αγγελόπουλου ως δημιουργού κάποιων εξαιρετικών και πολύ σημαντικών ταινιών. Απλά η λογική “η Τέχνη για την Τέχνη” κάπου έχει τα όριά της, στο δικό μου μυαλό.
mandrake θα ήθελα να εξηγήσεις με ποιόν ακριβώς τρόπο πιστεύεις ότι ο Νικολαϊδης έκανε την υψηλή τέχνη λαϊκή, γιατί μου φαίνεται πολύ περίεργη αντίληψη. Εγώ ίσα ίσα πιστεύω ότι μια ζωή ο Νικολαϊδης, κι αυτό θεωρώ ότι είναι στα μείον του, εξέφραζε μια περιφρόνηση για την έννοια της λαϊκότητας, ότι δεν τον ενδιέφερε καθόλου να περάσει κάτι τέτοιο μέσα από το έργο του.
Πάντως σκέφτομαι μήπως πρέπει να ανοιχτεί κανένα θρεντ για τους μεγάλους του ελληνικού σινεμά να φλυαρούμε εκεί με την ησυχία μας, γιατί αυτό εδώ το θρεντ λέει “Θόδωρος Αγγελόπουλος”.
Και μια που ο τίτλος είναι αυτός, πάρτε έναν εξαιρετικό αποχαιρετισμό στον Δάσκαλο από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, ένα κείμενο που νομίζω ότι αποτυπώνει άψογα και το μεγαλείο του δημιουργού αλλά και την αντιφατικότητα που χαρακτηρίζει το έργο του αν το πάρεις συνολικά.
Αποχαιρετούμε τον ποιητή του Χρόνου και της Ιστορίας, τον ραψωδό της ερημωμένης πατρίδας, της πατρίδας που διαρκώς εξεγείρεται. Αποχαιρετούμε τον διαλεκτικό της επανάστασης και της ήττας, της εξορίας και της επιστροφής, του διωγμού, της προσφυγιάς και της αναζήτησης, της ενσωμάτωσης και της σύγκρουσης. Αποχαιρετούμε τον τραγικό του τέλους του 20ού αιώνα, τον επικό των σπαραγμένων Βαλκανίων, τον λυρικό των ξεριζωμένων λαών. Αποχαιρετούμε τον οραματιστή που ξαναέδειξε γυμνή την Ελλάδα, τον ανατόμο της ιστορικής επιλογής. Αποχαιρετούμε το καθαρό βλέμμα του ριζοσπάστη αισθητικού. Το σώμα του έσβησε εκεί όπου ετάχθη. Η σκέψη και οι εικόνες του ανήκουν στη μνήμη του λαού μας.
Βασικα υπαρχει thread ‘‘Ελληνικες Ταινιες’’.Mandrake,το ‘’[B]Singapore Sling[/B]’’ και το ‘’[B]Zero Years’[/B]’ ειναι ταινιες για λαικη/μαζικη καταναλωση?
για τα δικα μου βιωματα γουστα κτλ το σινεμα του αγγελοπουλου το θεωρω απομακρο δεν με αγγιξε ποτε αντιθετος το νικολαιδικο σινεμα ας το πουμε ετσι με γεμιζε συναισθηματα ολα οσα περιπου ειπε ο mandrake γουσταρα την αστικη απογνωση τα κουρελια διχως αυριο αλλα κουρελια με αξιες και κωλοδαχτυλο κουρελια που μεσα στην απογοητευση τους ηθελαν κατι καλυτερο
ειναι καθαρα θεμα γουστο και οι 2 μεγαλοι δημιουργοι
παντως ειμαι σιγουρος οτι ο ταραντινο εχει δει τα κουρελια
Καταρχήν το κομμάτι του “λαϊκού” που είπα ήταν μία από τις πτυχές και όχι η μοναδική. Αλλά ναι, πιστεύω ότι ο Νικολαϊδης το είχε και αυτό. Δεν εννοώ προφανώς ότι τα έργα του ήταν για λαϊκή κατανάλωση ούτε και θα ήθελα κάτι τέτοιο. (Ο όρος και μόνο είναι εξαιρετικά απεχθής και ειδικά όταν δίπλα στην Τέχνη μπαίνει η λέξη “κατανάλωση”)
Εννοώ όμως ότι ο φορμαλισμός του δεν ήταν απρόσιτος, ο προβληματισμός του δεν ήταν ομιχλώδης και γενικότερα η δημιουργικότητά του δεν είχε καλλιτεχνικά στεγανά, μιλούσε λαϊκή γλώσσα. Θεωρώ σημαντικό επίτευγμα ότι σχεδόν σε κάθε ταινία του μπορείς να ταυτιστείς με τουλάχιστον έναν πρωταγωνιστή της. Εξάλλου το να είσαι λαϊκός δε σημαίνει να είσαι λαϊκιστής. Κι εγώ πιστεύω ότι ο Νικολαϊδης αδιαφορούσε πλήρως για το αν θα βρει την όποια απήχηση ή έστω και κατανόηση το έργο του. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε από το να κάνει ταινίες προορισμένες για τον θεατή. Τον προβληματισμένο και ανήσυχο θεατή.
Καλά δε νομίζω ότι αυτά που γράφεις αντιστοιχούν σε μια (όποια) λαϊκότητα (επιμένω ότι ο Νικολαϊδης αντιμετώπιζε το λαό ως κάτι το εχθρικό απέναντι στους περιθωριακούς ήρωές του), αλλά τέλος πάντων.
Μήπως να μεταφερθούν τα ποστ στο θρεντ για το ελληνικό σινεμά ξέρω γω;
Κάνας μοντ να κάνει την καλή;
και μετα την υπερπιπα το ‘’[B]Mad City[/B]’’
με αυτή την πίπα όμως έβγαλε χρήματα να προχωρήσει άλλα σχέδια.
…και να κανει το απιστευτο’’’[B]Τσεκουρι[/B]’’’
R.I.P. και από μένα στον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Το μόνο που εύχομαι είναι η νεότερη γενιά αυτής της ταλαίπωρης από άποψη πολιτισμού χώρας να ακολουθήσει το παράδειγμα του και να κάνει τη διαφορά. Σε επίπεδο σκέψης πάνω απ’ όλα.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ασχοληθεί με τις ταινίες του, αν μπορεί κάποιος ας προτείνει δυο τρεις. 
δες για αρχή τον [B]θίασο[/B] που εχει σήμερα.
22:30, στην Net
Cool, thanx. 
δεν το ειδα νωριτερα. ηθελα να το δω.
νομιζω οτι και αυριο εχει καποια ταινια του στην τιβι. ξερει κανεις ποια και που?
Στις εννια μιση στην ΕΤ1 το βλεμμα του οδυσσεα νομιζω
Πω, αυτή θέλω να τη δώ κι εγώ… Είχα δει ένα απόσπασμα στην τηλέοραση με τον Βέγγο…
…αυτή την ταινία έχει, που είναι απ’τις καλύτερές του ταινίες:):!:
Με αφορμή αυτά που λέτε πιο πίσω, να πω δυό σκέψεις που είχα:
ο Αγγελόπουλος ως πιο αφηρημένος από τον Νικολαϊδη, απευθυνόταν -για κάποιους- σε αυτό που ονομάζουμε ελιτ, αλλά δεν θα έπρεπε να θεωρείται έτσι. Δηλαδή, αν μπορούσες να τον ακολουθήσεις από τα κομμουνιστικά του μέχρι τα υπαρξιακά του, θέματα που -κατά γενική ομολογία- δεν προσεγγίζουν τους ίδιους ανθρώπους με τα ίδια μέσα, θα μπορούσες να δεις την ανθρωπιά του σ’ ένα μεγάλο φάσμα, αρκετά διδακτικό μάλιστα.
Δεν ξέρω αν έλυσε τα πολιτικά του πρόβληματα ή αν κινήθηκε εκ του ασφαλούς ή αν πήγε με τον μπούσουλα των Καννών, αλλά γιατί να πρέπει να θεωρείται η κινηματογραφική ανησυχία του ως μία που απευθύνεται σε διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους ή ως μία που άλλαξε πορεία; Δεν ξέρω αν φταίνε τα σημερινά στερεότυπα ή αν τον έχω ωραιοποιήσει, αλλά τα έχουμε ρίξει πολύ τα στανταρτς για τη ζωή και την τέχνη και περιμένουμε λίγα από τους εκφραστές της. Το να εκφράζεις ανησυχίες ανθρώπων που τα έχουν όλα λυμένα στη ζωή τους (ήμαρτον) δεν πρέπει να το θεωρούμε ελιτ, αλλά αντίθετα να μας προβληματίζει, να προσπαθούμε να το προσεγγίσουμε και να το βάλουμε μέσα στη ζωή μας, ότι κι αν είμαστε. Μπορούμε να τα έχουμε όλα ζυγισμένα στη ζωή μας. Γιατί να πρέπει να μιλάμε μόνο για τον αγώνα ή μόνο για τον θάνατο;
Για τον Νικολαϊδη τώρα, ομολογουμένως κάνει αναφορά στους ανθρώπους του περιθωρίου, αυτούς που ούτε οι λαϊκοί, αλλά ούτε οι πνευματικοί ελιτ(ναι, ξανά αυτοί) μπορούν να καταλάβουν. Αυτοί, είναι ένας απομονωμένος κόσμος που αδιαφορεί στο να ενσωματωθεί κάπου, να τον καταλάβουν, να γίνουν σαν αυτόν ή ν’ αλλάξουν. Πιο πολύ μου βγάζουν την ανησυχία αυτού που προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα σε άλλους. Δεν έχει κάτι το διδακτικό όπως ο Αγγελόπουλος, αλλά κάτι εντελώς ηθογραφικό. Χωρίς να το θεωρώ κακό αυτό φυσικά.
Τώρα, το αν μας αρέσει αυτό ή όχι, αφορά το τι περιμένουμε από τον κινηματογράφο. Αν θέλουμε να μας δίνει τροφή για σκέψη ή για μίμηση ή να μας παρουσιάζει μπροστά στη μούρη μας τα πράγματα όπως είναι. Αμφότερα χρήσιμα. Κι εκεί έγγυται για μένα η βασικότατη διαφορά τους όπως και γιατί συγκρίνουμε συνέχεια άσχετους μεταξύ τους δημιουργούς.
Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ και να μην έχασα τη μπάλα.
υγ. το mad city είναι ταινιάρα. Όχι όσο το τσεκούρι, αλλά συγκλονιστική.
Μιλησε.Μπραβο!
Δευτερο μπραβο μονο αν απαντησεις σε επικειμενη διενεξη:lol:
“too long didn’t read”, οπότε δε το κόβω 
Μμμ όχι ακριβώς, δε θα μ’ ακούσεις να λέω ποτέ κομμουνισταρά τον Ανδρουλάκη ξέρω γω xD