Δεν έχω υπ΄όψη μου τί ακριβώς σε κάνει να το λες. :roll:
Ωραία, ωραία, γουστάρω λέμε.
Πάμε.
Αφ’ ενός θεωρώ κατανοητό να θεωρεί κάποιος υπερτιμημένο τον Κούνδουρο, γιατί κακά τα ψέματα ήταν δύσκολος δημιουργός, αφ’ ετέρου αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ήταν όντως ένας από τους πατριάρχες του ελληνικού σινεμά - ξέρεις, δεν είναι υποκειμενική κρίση αυτό, είναι αντικειμενική διαπίστωση που απορρέει από το αντίκτυπο που είχε η δημιουργία του, την επιδραστικότητά του, τη σημαντικότητά του κτλ. Όταν δηλαδή μιλάμε για το σκηνοθέτη του Δράκου δεν έχουμε και πολλά περιθώρια - είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι ανάμεσα στους μεγάλους και το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι “πολύ σημαντικός σκηνοθέτης, αλλά δεν τον πολυπαλεύω”.
Όσο για το Νικολαϊδη, κι εγώ αγαπώ το έργο του πρέπει να σου πω (κάποτε είχα κι υπογραφή ατάκα από τα Κουρέλια, τί συζητάμε τώρα…), αλλά αντικειμενικά δεν μπορεί να μπει στην ίδια κλάση με τους άλλους τρεις για τον απλό λόγο ότι εκείνοι, έτσι ξερά, επηρρέασαν τους πάντες και τα πάντα, ενώ ο Νικολαϊδης ήταν περισσότερο ο δημιουργός-σύμβολο της ελληνικής κινηματογραφικής και όχι μόνο “αντι-κουλτούρας”, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω στα ελληνικά αυτό τον όρο. Πάντα οι ταινίες του, οι οποίες αναμφισβήτητα ήταν υποδείγματα δεξιοτεχνίας και γνήσιας φιλμικής ματιάς, απευθύνονταν σ’ ένα πιο ειδικό κοινό, ήταν πιο underground φάση. Το να είναι βέβαια ο Νικολαϊδης ο αγαπημένος Έλληνας σκηνοθέτης κάποιου που έχει ασχοληθεί σοβαρά με το έργο του, το βρίσκω απόλυτα λογικό! Κι εμένα είναι σίγουρα από τους πλέον αγαπημένους μου.
Λίγο πιο συγκεκριμένα για τον Κούνδουρο τώρα:
Δυστυχώς τους Φωτογράφους που λες δεν τους έχω δει, και ακόμα πιο δυστυχώς, ούτε το Ποτάμι - btw αν ξέρεις πού σκατά μπορώ να βρω να δω αυτή τη γαμωταινία, θα σου είμαι υπόχρεος. Αλλά για να είμαι ειλικρινής όλες τις υπόλοιπες τις θεωρώ ταινιάρες. Για το Δράκο, τη Μαγική Πόλη και τον Μπάιρον δεν έχουμε πολλά να συζητήσουμε γιατί προφανώς συμφωνούμε, το 1922 για μένα όχι μόνο δεν “συζητιέται” αλλά από πλευράς κινηματογραφικής οικονομίας, οπτικής και ατμόσφαιρας μπαίνει ακριβώς δίπλα τους, το Βόρτεξ επίσης νομίζω ότι εντάσσεται ισάξια στην κατηγορία των ταινιών “ευπρόσδεκτης διαφορετικότητας”, μαζί με τις Μικρές Αφροδίτες, ενώ θα πω και άλλες δυο που δεν ξέρω αν ξέχασες ή απλά δεν έχεις δει. Η μία είναι το επιβλητικό, υπνωτικό, “σχεδόν-Μπάιρον” [B]Μπορντέλο[/B] που καταφέρνει κάτι το εξαιρετικό: αποτελεί ύμνο στην Κρητική Αντίσταση στα τελευταία της Τουρκοκρατίας, αλλά κυρίως μέσα από τη σκοπιά της παρακμής της δυτικής Ευρώπης! Και η δεύτερη δεν είναι άλλη από τους θρυλικούς [B]Παράνομους[/B] που είχα την τύχη να δω, επιτέλους, πρόσφατα και πραγματικά με συγκίνησε, όχι μόνο επειδή αποτελεί μια κλασσικά κουνδουρική βασανιστική φιλμική ελεγεία, αλλά και επειδή πρέπει να είναι η πρώτη ελληνική ταινία ever που ουσιαστικά σχολιάζει τον Εμφύλιο από τη σκοπιά εκείνων που είχαν το δίκιο με το μέρος τους, δηλαδή των ηττημένων…
Και πέρα απ’ αυτά βέβαια δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι κι εσύ ουσαστικά τις περισσότερες ταινίες του τις παραδέχεσαι!
Μια τελευταία νύξη που θεωρώ σημαντική: τον Κούνδουρο να ξέρεις ότι προσωπικά ΔΕΝ τον εκτιμώ σαν προσωπικότητα, θεωρώ ότι έχει πουλήσει τις ιδέες του με τρόπο πολύ χειρότερο από τον Αγγελόπουλο. Δεν ξεχάσω ποτέ το σοκ που είχα πάθει όταν είχα πάει να δω το Μπορντέλο και μετά την προβολή στην αίθουσα είδα τον Κούνδουρο να χαριεντίζεται με τον… Γιώργο Βαρδινογιάννη. Πάρτε εδώ το δημιουργό που είχαμε κάποτε για θεό, που έχει κάνει Μακρόνησο, τον σκηνοθέτη των Παράνομων και του Δράκου, έλεγα από μέσα μου και έβραζα. Για να μη μιλήσω για διάφορες αισχρές εθνικιστικές ρατσιστικές δηλώσεις του τα τελευταία δύο χρόνια.
Αλλά όπως και να το κάνουμε, το έργο είναι έργο.