Kαταλαβαινω το ποιντ σου, και μπορω να πω οτι πολλες φορες κι εγω το ιδιο εχω…
Απλα σκεψου, ποσο διαφορετικο ειναι ενα συγκροτημα αν αλλαξεις τους στιχους, αλλα και γενικοτερα φιλοσοφια και attitude. Δλδ, δεν νομιζω να ταν ιδιο το πραγμα αν (τυχαια παραδειγματα) οι BLind Guardian ειχαν τους στιχους των Sacred Reich και το αντιθετο…
Ειδικα για Dead Kennedys σε ρωταω γιατι (οπως και οι Crass για παραδειγμα) χαρακτηριζονται πληρως για τους στιχους και τη θεματολογια που επιλεγουν να ασχοληθουν
εντιτ: για να συμπληρωσω το παραδειγμα του Darth με κατι που μου ρθε τωρα… Δεν υπηρχε περιπτωση να πωρωνομουν τοσο με το Dead CIty των Violent Force αν δεν ειχε στιχους του τυπου prudish girls in disco fashion, enjoy peace dont like any aggression… αλλα αντιθετα μιλαγε για τον painkiller ή για την κατεστραμμενη σχεση του tate
Μα δε διαφωνώ μαζί σου, πως εσύ διαφωνείς μαζί μου; Δεν είπα πουθενά για καλά και κακά κονσεπτ, αυτό έλειπε, δεν βλέπω που προκύπτει αυτό από το ποστ μου.
Αυτό το ποστ έγινε για κάτι πολύ συγκεκριμένο, για τους DSO και τους κάθε DSO όπου οι στίχοι είναι ένας σημαντικότατος παράγοντας για τον ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομά τους. Βέβαια οι DSO έχουν την τύχη να έχουν υπεργαμάτη (κατά τα φαινόμενα) μουσική, αλλά αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο. Το θέμα είναι ότι όλο αυτό το φαινόμενο δεν προκύπτει από τη λόξα κάποιων οπαδών -όπως ίσως με τον ελιτισμό των ραηχιστων, όπως λες και ο ίδιος- αλλά [U]προέρχεται από τον καλλιτέχνη[/U] που το πυροδοτεί ποικιλοτρόπως και εμφανώς.
Με άλλα λόγια αναφερόμουν σε αυτήν την περίπτωση:
Όλα αυτά είναι παιχνιδάκια να είχαμε να λέγαμε. Αν κάποιος στιχουργός κάποιας μπάντας είναι τόσο πεφωτισμένος, one in a billion, και έχει μια ολόκληρη φιλοσοφία/κοσμοθεώρηση κάποια κρυφή αλήθεια πίσω από τα πράγματα την οποία έχει ανακαλύψει μετά από χρόνια μελέτης και ψαξίματος και φυσικού χαρίσματος και αποφάσισε να βγάλει μουσική σε ένα είδος που όλως τυχαίως ασχολείται με αυτά και έφτιαξε τους στίχους οι οποίοι είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου στο κυκεωνα των σκέψεων και πληροφοριών που έχει να μας προσφέρει και για τις οποίες δε θα μιλήσει ποτέ ανοιχτά παρά μόνο θα μας δίνει riddles, τότε πάσο.
Αυτή είναι η κυνική προσέγγιση. Και πρέπει πάντα να την έχουμε στην άκρη του μυαλού μας. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει (ίσα-ίσα που χρειάζεται για μένα) να μεγαλοποιούμε τα συγκροτήματα, να τα κάνουμε larger than life -όχι για αυτά, αλλά για μας, επειδή -ας μην ξεχνάμε- η ακρόαση μουσικής-στίχου (ακόμα και η παρατήρηση του εξωφύλλου ταυτόχρονα) είναι μια βιωματική εμπειρία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Καμια επαφη, απλα οταν με προσβαλουν δε συνηθιζω να λεω ευχαριστω, οπως ο περισσοτερος κοσμος, αλλωστε. Αν επαιζε κατι τετοιο δε θα καθομουν καν να συζητησω το ολο θεμα.
θα θελα να το συζητησουμε αυτο. πως ακριβως οριζεται το ρηχο και το μη ρηχο περιεχομενο (εδω μπαινει και το θεμα της αντικειμενικοτητας). και ποσο διαφορετικα λειτουργει τελικα το ροκ/μεταλ απο την ποπ? μηπως δεν ειναι μερος της?
Αν κάτι προκύπτει από μια γενικευμένη παρατήρηση και τίποτα παραπάνω, είναι ότι ο μέσος ακροατής της rock ασχολείται περισσότερο με την μουσική ως σύνολο, δηλαδή με τον ήχο, το attitude, τους στίχους. Δίνει λίγη περισσότερη σημασία σε αυτό που ακούει.
Μην μπούμε σε αναλύσεις τι είναι καλό ή κακό πλιζ, αλλά ας πούμε το εξής:
Είναι μια χαρακτηριστική rock μπάντα της εποχής μας οι Green Day? Κάποια κοινωνικά θέματα θα τα προσεγγίσουν μέσω των στίχων της μουσικής τους.
Είναι η Iron Maiden η ενδεικτική heavy metal μπάντα; Καλώς ή κακώς περιμένεις από αυτούς μια θεματολογία λίγο πιο εξειδικευμένη όπως του El Dorado.
Από την άλλη εμένα το μυαλό μου νιώθω να γίνεται σταδιακά τυρόπιτα κάθε φορά που - όπου και να παω - παίζει αυτό το Αλεχανδρο της Lady Gaga, που είναι η χαρακτηριστική φιγούρα της pop στην εποχή μας.
Και το rock έχει φαιδρότητες, και το metal έχει ρεζιλίκια και η pop αξιολογότατες ως και φανταστικές περιπτώσεις, αλλά δεν παυει να είναι αυτός ο κανόνας.
Η γενικευμενη παρατηρηση ομως απο που προκυπτει? με ποια αλλα ειδη ασχολεισαι στον ιδιο βαθμο οσο με το ροκ/μεταλ και εχεις καταληξει σε αυτο το συμπερασμα?
ο μεσος ακροατης της ροκ ασχολειται περισσοτερο γιατι ειναι οπαδος και το ιδιο θα κανει και ο οπαδος της ραπ, του πανκ κτλ σε αντιθεση με αυτον που θα ανοιξει το ραδιο το πρωι πηγαινοντας στη δουλεια και θα ακουσει το ραντομ ποπ κομματι για να του φτιαξει το κεφι ομως δεν γινεται μια ζωη να κανουμε συγκρισεις με 2-3 συγκεκριμενες περιπτωσεις καλλιτεχνων τυπου γκαγκα. τι ποσοστο της μουσικης καλυπτουν αυτες? γενικα δεν πιστευω οτι η αναλογια αξιολογων/αδιαφορων στιχων (που θα μου πεις πως οριζεται αυτο βεβαια) στο ροκ/μεταλ διαφερει σημαντικα απο τα υπολειπα ειδη μουσικης που υπαρχουν εκει εξω, δεν νομιζω πως υπαρχει καποιος κανονας.
Βαγγέλη, μην παρεξηγηθώ δεν προσπαθώ να αποδείξω ή να υποστηρίξω την ανωτερώτητα της rock/metal μουσικής έναντι κάποιας άλλης. Αυτά είναι για να πουλάνε κάποιοι οπαδισμό.
Τα άλλα είδη με απασχολούν ως παρατηρητή, σε ελάχιστα από αυτά έχω βασικές γνώσεις, αλλά δεν με απασχολεί κιόλας. Αν κάποια στιγμή νιώσω ανάγκη να ασχοληθώ εκτενέστερα (σε βάθος μάλλον) με κάποια άλλη μουσική θα το κάνω. Αλλά δε ζω εκτός κοινωνίας και η μουσική γενικά είναι κάτι που ποτέ δεν μου πέρναγε απαρατήρητο και ποτέ δεν το θεωρούσα δευτερεύον (υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι και τους σέβομαι).
Δεν κατάλαβες όμως το σκεπτικό μου. Δεν κρίνω αν κάποιος περνάει καλά ή οτιδήποτε άλλο, αλλά λέω ότι από τα διάφορα μουσικά είδη, το rock και τα παρακλάδια του έχουν οπαδούς που ασχολούνται λίγο περισσότερο με επιμέρους στοιχεία όπως οι στίχοι. Είτε μιλάμε για το punk, είτε για τα blues, είτε για το black metal.
Όταν είπα ότι η pop εξ’ορισμού έχει πιο πεζούς στίχους, είναι γιατί δε περιμένεις από ένα pop τραγούδι τη θεματολογία του Selling England By The Pound ας πούμε. Και μόνη της το καθιστά λιγότερο pop. Δεν τσουβαλιάζω ούτε την pop, ούτε κανένα μουσικό ιδίωμα πάντως.
Cynic, δεν ξέρω αν σου αρέσει, αλλα μου φαίνεται τόσο χαζό που σχεδόν πονάει το μυαλό μου κάθε φορά που το ακούω,χεχε…
