θες να το εξηγήσεις λίγο παραπάνω αυτό;
βεβαίως σομν.
Δεν θεωρώ πως οι στίχοι (ή η -οποιαδήποτε- ποίηση αν θες) μπορεί να αποτελέσουν φιλοσοφικό κώδικα [U]από μόνοι τους[/U]. Όπως δεν μπορεί και η ζωγραφική/artwork κλπ. Υπάρχει ένα background από πίσω αποτελούμενο από κείμενα τα οποίο είναι το αντικείμενο της μελέτης. Οι στίχοι αυτοί καθ’αυτοί είναι η πόρτα. Το πάρτι είναι στο σαλόνι.
Κοινώς, το να σταθείς [U]υπερ[/U]αναλύοντας τους στίχους -για μένα- είναι ο ορισμός του “κοιτάω το δέντρο”.
Αυτά.
Μπορω να πεταχτω σα σφινοπ***τσα και να πω οτι μ’αρεσει η κατα Bleedin point of view 
Δεν είμαι σίγουρος αν κατάλαβα ακριβώς αυτό που λες, αλλά νομίζω περισσότερο η ένσταση σου έχει να κάνει με το αν μπορεί να υπάρξει φιλοσοφική παρθενογένεση μέσα από στίχους ή ποίηση κι όχι αν αυτά είναι μια ικανή αφορμή για να υπάρξει φιλοσοφική κουβέντα/ανάλυση. Το πρώτο ναι, είναι προφανώς δύσκολο, αλλά το ίδιο δύσκολο είναι να υπάρξει αυτό το πράγμα και στο μουσικό κομμάτι, εκεί τι κάνεις; Ούτε γράφεις μουσική ούτε μιλάς γι’ αυτήν γιατί δεν υπήρξες ο θεμελιωτής; Επίσης γι’ αυτό που λες για το σαλόνι (υποθέτω αναφερόμενος στα βιβλία ή απ’ όπου τέλος πάντων εμπνέεται κάποιος για να γράψει στίχους) και το δέντρο, νομίζω πως το σαλόνι/δάσος δεν είναι ούτε οι στίχοι ούτε το βιβλίο, είναι οι ιδέες που εκφράζονται σε αυτά, από πού θα τις γνωρίσεις εσύ είναι δευτερευούσης σημασίας.
αν και με μπέρδεψες και το διάβασα 4 φορές μέχρι να σε πιάσω (γεράματα) και πάλι δεν είμαι σίγουρος άμα σε έπιασα… :drunk:
Σωστά κατάλαβες.
Η ένστασή μου είναι ότι άμα πάρεις να αναλύσεις τους στίχους των DsO -και των κάθε DsO- θα χρειαστείς παραπομπές σε μια τεράστια βιβλιογραφία που καλύπτει χιλιετίες και δεν αφορά στίχους ή ποιήση.
Για μένα όπως είπα παραπάνω, η φιλοσφία είναι φιλοσοφία. Είναι πεζός γραπτός λόγος.
Η ποίηση είναι κάτι άλλο. Η ζωγραφική κάτι άλλο. Τα μαθηματικά κάτι άλλο. Η μουσική κάτι άλλο. Προφανώς μπορούν όλλα αυτά σε σημεία να τέμνονται, αλλά έκαστος στο είδος του και ο λουμίδης στους καφέδες.
Η ένστασή μου δηλαδή είναι ότι κρίνονται/αναλύονται ως φιλοσφία οι στίχοι των DsO -και των κάθε DsO- χωρίς να είναι κάτι τέτοιο.
Άλλο πράμα η μουσική όμως. Το να υπάρξει [U]μουσική [/U]παρθενογένεση μέσα από [U]μουσική[/U] είναι δύσκολο. Το να υπάρξει [U]φιλοσοφική [/U]παρθενογένεση μέσα από [U]στίχους ή ποίηση[/U] είναι απλά φύσει αδύνατον.
Ίσως να’χεις δίκιο, αλλά δε νομίζω πως κάποιος μπορεί απλά να πάρει το βιβλιαράκι του Si Monumentum και να καταλήξει στις ιδέες χωρίς προσωπική αναζήτηση και ανάλογο background. Ίσως πάλι να μην κατάλαβα τι εννοείς και να πετάω πίπες. :-k
Λίγο τα γεράματα, λίγο το κακό συντακτικό, λίγο ότι φιλοσοφούμε (!), δεν θέλει και πολύ, ΛΙΓΟ θέλει.
Ε, νομίζω δεν χαρακτηρίζει κανείς ως φιλοσοφία τους στίχους των δσο… αλλά ως στίχους με φιλοσοφικές προεκτάσεις (αν είναι τέτοιοι δλδ, δεν έχω κάτσει να το ψάξω).
Άλλο πράμα, δεν διαφωνώ. Διαφωνώ ωστόσο πως είναι αδύνατο να προκύψει κι αυτό. Το ότι είναι διακριτά πράγματα δεν αποκλείει ότι το ένα μπορεί να υπάρξει μέσα στο άλλο (στην προκειμένη η φιλοσοφία μέσα στη μουσική) και όχι απλώς να τέμνονται. Δηλαδή αν κάποιος απ’ τους φιλοσόφους έπαιρνε εξαρχής τον πεζό γραπτό λόγο του, στον οποίο εκφράζει τις φιλοσοφικές ιδέες του, και τον συνόδευε με πέντε ακόρντα δεν θα ήταν φιλοσοφία τα λόγια του; Νομίζω πως πάλι οι ιδέες έχουν την αξία κι όχι ο τρόπος που θα τις παρουσιάσεις.
Καλά κατάλαβες. Δεν διαφωνώ ότι μπορεί να είναι λειψό (συγκριτικά με το κείμενο στο οποίο έχει αναπτυχθεί λεπτομερώς το όποιο θέμα) αυτό που θα αποκομίσει από τους στίχους, αλλά δεν είναι και δεδομένο. Ακόμα και στις περιπτώσεις που συμβαίνει (και προφανώς μιλάμε για μεγάλη πλειονότητα), δεν ακυρώνει το γεγονός ότι ο στιχουργός μπόρεσε να σου μεταφέρει έστω αυτό το λίγο.
Να 'μαι κι εγώ. Λοιπόν ακούστε, όταν οι στίχοι ενός συγκροτήματος [U]έχουν ως σκοπό[/U] να σε παραπέμψουν σε μια πολύ συγκεκριμένη βιβλιογραφία και σε μια πολύ συγκεκριμένη φιλοσοφία εν προκειμένω, τότε δεν έχουμε τέχνη, έχουμε προπαγάνδα, ή έστω στρατευμένη τέχνη -κάτι που εγώ προσωπικά απεχθάνομαι.
Από εκεί και πέρα τίθεται το ερώτημα: που είναι το όριο και πόσο φανερό είναι; Πότε ο καλλιτέχνης σταματά να εκφράζει μέσα από τους στίχους τις προσωπικές απόψεις του και πότε προπαγανδίζει; Αυτό, φυσικά, υπόκειται στην κρίση του καθενός και επειδή κάτι σας είπα τώρα, ας πω την προσωπική μου άποψη: Αυτό που γίνεται στο μπλακ μέταλ με τις παπαριές που πετάει ο άλλος 5-6 απόκρυφα ονόματα/εκφράσεις, κάποιες μπουρδολογίες στο ενδιάμεσο [U]ΚΑΙ[/U] παίρνει τον εαυτό του τόσο στα σοβαρά ώστε να σε προτρέψει να το ψάξεις παραπάνω, ότι σου έδωσε food for thought και καλά, το θεωρώ σιχαμένο. Για να μη νομίζετε ότι μιλάω εκ του ασφαλούς, αυτό είναι κάτι που κάνει και μία από τις αγαπημένες μου μπάντες, οι Therion. Μπορείτε να το ψάξετε και οι ίδιοι.
Για να μη μακρυγορώ, μπορεί μια μπάντα να χρησιμοποιεί αυτές τις μαλακίες απλά για να δώσει μια ατμόσφαιρα στη μουσική, να χρησιμοποιεί την εντύπωση που σου αφήνουν, ιμπρεσσιονιστικα δλδ, μπορεί και να λέει ότι αυτά είναι το κύριο αντικείμενο που τη νοιάζει και η μουσική είναι δευτερεύον. Και να το λέει αυτό την ίδια ώρα που σχεδόν όλοι ασχολούνται μόνο με τη μουσική τους [U]επειδή[/U] όμως είπαν οι ίδιοι είπαν ότι it’s not about the music. Και για να γίνω πιο σαφής, σκεφτείτε κάτι σαν τον ήβολ Έντι στις αρχές των Μέηντεν. Ή σαν ένα γαμάτο ποστροκ εξώφυλλο, sleepmakeswaves καλή ώρα.
Σαφώς και κάποιοι ελάχιστοι θα το ψάξουν πολύ παραπάνω το όλο θέμα. Σαφώς και κάποιοι ελάχιστοι από τους ελάχιστους θα τα ενστερνιστούν. Ε και, δεν παύει να είναι λάθος για μένα όταν στηρίζεις όλη σου την καλλιτεχνική ύπαρξη σε κάτι τέτοιο. Επίσης το θεωρώ κάπως άκυρο για έναν οπαδό να είναι υπερ όλου αυτού του θέματος εκτός αν ανήκει στους ελάχιστους των ελαχίστων που ανέφερα λίγο πιο πάνω. Έτσι το βλέπω εγώ.
Επίσης θα ήθελα να πω ότι το
στίχοι σε ένα χέβι μέταλ άλμπουμ δηλαδή, και επομένως οποιαδήποτε φιλοσοφική/φιλολογική/φιλοζωική ανάλυση να καθιστάται αμέσως άκυρη και ανώφελη.
που είπε ο Μπλήντιν προφανώς και δεν ισχύει και μάλλον δεν το διατύπωσε καλά. Φιλοσοφική/φιλολογική/φιλοζωική ανάλυση προκύπτει και από κάτι που θα σου πει ο φίλος σου την ώρα που πίνετε κρασιά στο θησείο και είστε ντίρλα. Πόσο μάλλον από τη μουσική, η οποία στις καλές της στιγμές δίνει στις λέξεις/εικόνες εκείνο το κομμάτι του νοήματος που δεν μπορεί να εκφράσει η ανθρώπινη γλώσσα. Έτσι, λοιπόν, θέλω τη μουσική μου και όχι με έμμεση ή άμεση παραπομπή σε βιβλιογραφίες, πόσο μάλλον όταν όλως τυχαίως παίζεις μπλακ μεταλ και η νεολαία που σε ακούει εξιτάρεται από όλα αυτά και υπάρχουν και άλλοι τόσοι σαν και σένα που λένε παρόμοια πράγματα. Όλο αυτό κάνει κάπως δήθεν. Όπως δήθεν κάνει το να έχεις παουερ μέταλ μπάντα στα 90s και να μιλάς για δράκους. Η διαφορά είναι ότι εκεί δεν υπάρχει η υπόνοια κάποιας κρυμμένης αλήθειας και ενέχει ο αυτοσαρκασμός που εξιλεώνει τα πάντα. (ιμμόρταλ ας πούμε. τίμιοι)
Και λέγοντας παραπομπή σε βιβλιογραφίες θυμήθηκα τη βιβλιογραφία που είχε παραθέσει ο Gildenlow σχετικά με το κονσεπτ του Be. Καμιά 50αριά βιβλία είχε πει και βάλε, δε θυμάμαι τώρα. Γελοίο; Ναι, γιατί όχι, για ένα μουσικό άλμπουμ μιλάμε ρε φίλος, σιγά μη διαβάζω μια ολόκληρη βιβλιοθήκη -καιι σιγά τα τρομερά πράγματα που είπες στην τελική, κουραφέξαλα ήταν. Δε διαφωνώ πουθενά. Όμως, άλλο το να από που εμπνεύστηκα και άλλο το “έχω ξεφύγει, τα πράγματα που διαβάζω και καταπιάνομαι ενεργά σύμφωνα με τις φήμες και σύμφωνα με κάποια σύμβολα που έχει πάνω η κασέτα που έβγαλα σε 50 κόπιες πρέπει να κάτσεις να τα μελετήσεις προσεκτικά γιατί -να είσαι αναπόδεικτα σίγουρος- έχω βρει κάποια μεγάλη αλήθεια που θα τρομάξεις όταν τη μάθεις”.
Και σαν τρίτο πόιντ αυτού του ποστ, να πω ότι όλες αυτές οι μαλακίες που είπα είναι η προσωπική μου άποψη σχετικά με τη σχέση στίχων-μουσικής σε ένα συγκρότημα και πως τη θέλω εγώ. Γουστάρω να είναι καλογραμμένοι, γουστάρω να είναι ιδιαίτεροι, αλλά αυτό που πραγματικά θέλω είναι να γίνονται ένα κουβάρι με τη μουσική και να μεταδίδουν με σαφήνεια ακριβώς αυτό που θέλει να σου πει ο “ποιητής”: είτε αυτό είναι ότι η κυβέρνηση μας γαμάει τα όνειρα και μισούμε τον μπους, είτε αυτό είναι ότι ο Μπαλθοζουρ σκότωσε τον δράκο και πήρε το δαχτυλίδι, είτε αυτό είναι ένα συναίσθημα, μια φευγαλαία αίσθηση και τίποτα άλλο, το αίσθημα της απώλειας πχ -και οι στίχοι είναι απλά το μέσο για να το επιτύχει.
ΟΜΩΣ, θεωρώ ηλίθιο να κράζεις τον άλλον που θα κάτσει να το ψάξει πολύ παραπάνω, ελαφρά τη καρδία. Εγώ ίσα-ίσα το χαίρομαι αυτό, είναι από τα καμμένα πράγματα που τα θεωρώ όμορφα. Εγώ κάνω χειρότερα (δεν τα λέω μη μου χαλάσω το ιματζ). Όπως επίσης και καλά κάνει ο κάθε προσανατικους πχ, που θα ασχοληθεί μόνο με τη μουσική και δε θα τον χαλάσει να ακούσει φασιστομπλακμεταλ, παρόλο που από μέσα του λέει ότι οι στίχοι είναι γτπ. Σιγά μη γίνουμε δερβένακες.
Κάπως έτσι τα βλέπω εγώ. Αν δε γουστάρετε αυτή τη συζήτηση στο ντιεςοου θρεντ σας, πείτε μου να τη μεταφέρω.
H τέχνη από τη γέννησή της είναι κοινωνική και έχει διπλή υπόσταση, δηλαδή εξυπηρετεί εκτός από την προσωπική έκφραση, και τους σκοπούς του δημιουργού, Γιαυτό ήταν, είναι και θα είναι πάντα στρατευμένη. Αυτό που εννοείς εσύ με το ρόλο στρατευμένη, είναι η προσωπική έκφρασή να συμπίπτει με του σκοπό. Ο καλλιτέχνης όμως έχει το δικαίωμα που δεν μπορεί να του το στερήσει κανένας, να επιλέξει ο ίδιος το σκοπό που θέλει να εξυπηρετήσει κάνοντας τέχνη. Ο καλλιτέχνης που έχει επιλέξει να φτιάξει μια γυάλα και να ζει μέσα εκεί χωρίς να αλληλεπηρεάζεται από εξωτερικά ερεθίσματα, πέραν από το προφανές, ότι είναι εγωιστής κάνοντας τέχνη για την τέχνη, είναι απλά ανύπαρκτος.
Άλλο λοιπόν ο πρώτος σου ισχυρισμός, που δεν ισχύει, γιατί ο όρος στρατευμένη τέχνη υπάρχει για να καταλαβαίνουμε με τι αντικείμενο ασχολείται και όχι για να το κρίνουμε, έχει δηλαδή καθαρά πρακτικό χαρακτήρα, κι άλλο το ότι δε σου αρέσει φίλε μάνο, το οποίο είναι κάτι απόλυτα σεβαστό.
Προτείνω να μεταφερθούν τα ποστ ή να ανοιχτεί νέο τόπικ.
Το πρώτο δεν είναι ισχυρισμός, απλά περισσότερο ήθελα να “ορίσω” το τι είναι αυτό που δε μου αρέσει. Χρησιμοποίησα κάποιες έννοιες καταχρηστικά, απλά για να γίνουμε κατανοητοί, εσύ όμως το έθεσες καλύτερα
Αυτό που εννοείς εσύ με το ρόλο στρατευμένη, είναι η προσωπική έκφρασή να συμπίπτει με του σκοπό.
Αυτό ακριβώς. Εξ’ ου και είχα υπογραμμίσει κι εγώ τη λέξη σκοπός, κάτι που ειρήσθω εν παρόδω σε αυτήν την περίπτωση σημαίνει κάτι που προέρχεται μόνο από το συνειδητό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Όσο για τον καλλιτέχνη που είναι μέσα στη γυάλα, αποκομμένος από το εξωτερικό του κόσμο, αυτό είναι ούτως ή άλλως πρακτικά αδύνατον, γιατί ο καλλιτέχνης -και ο κάθε άνθρωπος γενικότερα- δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αντίδραση στον εξωτερικό του κόσμου, άρα και καθρέπτης του, οπότε τέτοιος φόβος δεν υπάρχει έτσι όπως το βλέπω εγώ.
Θα τα διώξω εγώ τα ποστς σε μερικές ώρες, προμις.
…
Καταρχάς δε μ’ αρέσει η λέξη “αποψάρες” στον τίτλο.
Απο κει και πέρα, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίζει σοβαρά ότι το στιχουργικό περιεχόμενο ενός δίσκου (ή μιας ολόκληρης δισκογραφίας κάποιου καλλιτέχνη) μπορεί να είναι από μόνο του μια φιλοσοφική ανάλυση. Μπορεί όμως να είναι ένα αποτύπωμα αυτής. Οπότε όπως πολύ σωστά έγραψε ο Βλήδιν, μπορεί να είναι μια “πόρτα” για όποιον θέλει να ασχοληθεί παραπάνω. Άλλος μπορεί απλά να τους γουστάρει όπως γουστάρει την πλοκή ενός βιβλίου ή επειδή είναι καλογραμμένοι, άλλος να τους αγνοεί και άλλος να τους βρίσκει χαζούς/γραφικούς. Αλλά δεν μπορεί όταν ο καλλιτέχνης έχει κάτι να πει και με λέξεις (πέρα από νότες) και κάποιοι ενδιαφέρονται γι αυτό να λες στον άλλον “ώχου μωρέ γραφικέ, τι ασχολείσαι τωρα”. Ασχολούμαι γιατί μου δίνει το δικαίωμα αυτός που τους έγραψε.
Διαφωνώ ριζικά με την άποψη του Μάνου περί στρατευμένης τέχνης και προπαγάνδας. Κάλλιστα τα πάντα θα μπορούσαν να είναι τέτοια και να μας πλασάρονται αλλιώς. Αναλόγως την οπτική του καθενός θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι όλα τα “Fun” συγκροτήμματα δεν είναι και τίποτα παραπάνω από ένας αντιπερισπασμός για να μη σκέφτεται κάποιος κάτι παραπάνω από το “καλά να περνάμε και δε γαμιούνται όλα” και να μη λαμβάνει υπόψιν του το κάτι παραπάνω που μπορεί να κάνει για να λύσει τα καθημερινά του προβλήματα. Γιατί είναι ας πούμε είναι στρατευμένη τέχνη αυτή των νεοναζιστών μόνο και όχι αυτή των Electric Wizard πχ που αν τους πάρεις στα σοβαρά θα πρέπει να κυκλοφορείς μονίμως κομμάτια με μια φούντα στο χέρι? Πάει ανάλογα με την κλίμακα του πόσο “κακό” είναι αυτό που προπαγανδίζεται? Σκέψεις και ιδεολογία εκφράζονται και στη μια περίπτωση και στην άλλη και στο κάτω κάτω ακόμα και μια ιδεολογία να μη σε εκφράζει ή ακόμα και να είναι αντίθετη από όλα αυτά που πρεσβεύεις δε βρίσκω και κάτι κακό στο να τη μελετήσεις. Εφόσον είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου και στο τι πρεσβεύεις δεν έχεις να φοβάσαι και τίποτα, ίσα ίσα που εγώ το βλέπω και σαν μια ματιά στον εχθρό που πρέπει να τη ρίξει οποιοσδήποτε είναι συνειδητοποιημένα ταγμένος κάπου όπως ένας κομμουνιστής για παράδειγμα θα πρέπει να ξέρει και τι είναι αυτός ο καπιταλισμός που πολεμάει. Τα πάντα είναι θέμα κριτικής και αναλυτικής σκέψης
Όσον αφορά αυτό που λέει ο Bleedin και εδώ δεν ξέρω αν συμφωνώ πλήρως. Γιατί ας πούμε οι στίχοι ενός τραγουδιού δε μπορούν να εκφράζουν πλήρως τις πεποιθήσεις και τη φιλοσοφία του δημιουργού τους και μπορεί ένα βιβλίο? Και στις 2 περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με κάποιο είδος λογοτεχνίας, δε νομίζω ότι είναι μόνο θέμα ποσότητας και μεγέθους. Μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ότι όλη η φιλοσοφία που είχε ο Ένγκελς στο κεφάλι του είναι πλήρως αποτυπωμένη μέσα στα συγγράματα του και δεν πήρε πράγματα μαζί του στον τάφο? Τα πάντα μπορούν να είναι τροφή για σκέψη και αν δε λειτουργούν σαν καθοδηγητής στο δρόμο σου μπορούν απλά να είναι ο φακός που θα σου δείξει τα σταυροδρόμια.
Δεν αντιλαμβάνομαι τη μουσικη όπως η θέση του Bleedin που παρουσιάζεται στο αρχικό post.
Το αν και πόσο δίνει κάποιος σημασία στους στίχους είναι επιλογή του, χωρίς να σημαίνει κάτι ως προς το “πως” ακους τη μουσική απαραίτητα.
Μου αρέσουν αρκετά τραγούδια με χαζούς/αφελείς/κακούς στίχους, αλλά στην πραγματικότητα για να δεθώ με μια μουσική πρέπει να μου αρέσουν και οι στίχοι της (εκτός κι όταν αναφερόμαστε σε instrumental που έχει διαφορετική προσέγγιση).
Ποτέ δεν το είδα ως προπαγάνδα, ίσα ίσα που έχω συνδέσει στίχους με δικές μου σκέψεις και συναισθήματα που στην πραγματικότητα δεν είχαν καμια σχέση με αυτό που είχε ο στιχουργός στο μυαλό του. Αυτό έχει να κάνει και με το πόσο ανοικτοί είναι σε ερμηνεία.
Τέλος, αν δεν ασχολείται με τους στίχους ένας άνθρωπος που ακούει rock και metal, τότε ποιός πρέπει να ασχολείται; Αυτός της pop που συνήθως εξ’ορισμού είναι αρκετά ρηχό το περιεχόμενο; Αυτός της jazz;
Eμένα γενικότερα οι στίχοι λίγο με ενδιαφέρουν στη μουσική μου, βασικά περισσότερο από τις έννοιες με ενδιαφέρουν οι φθόγγοι και η ηχητική των λέξεων, αλλά δατς μι απλά, όμως η αφορμή για να κάνω εκείνο το ποστ περί “χέβι μέταλ στίχων” που βλέπετε στο αρχικό ποστ του νέου θρεντ είναι αυτή:
Πέρα από το προφανές των DsO, τέτοιες συμπεριφορές τις παρατηρώ και σε οπαδούς άπειρων άλλων μπαντών (Neurosis ή Queensryche π.χ.) και αυτή είναι η ένστασή μου, η ηθελημένη ανύψωση ενός “ευτελούς” πράγματος σε υψηλή αξία.
“Δεν έχεις πιάσει το the Wall” “δεν κατανοείς το concept του Mindcrime” “το blackmetal δεν είναι μόνο μουσική”. Πόσες φορές το’χετε ακούσει? Πολλές. Εμένα με εξοργίζει.
Σίγουρα σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο στιχουργός “νιώθει”, δεν άνοιξε το random lyrics generator v2.0 για να βγάλει στίχους, και καλά κάνουν όσοι την ψάχνουν παραπέρα με αφορμή 5 αράδες σε ένα booklet, κι εγώ το κάνω, αλλά πραγματικά δεν είναι φιλοσοφία. Δεν είναι ιστορία. Δεν είναι λογοτεχνία. Είναι απλά στίχοι σε ένα χεβι μέταλ δίσκο.
Αν ήταν φιλοσοφία θα έβγαινε σε βιβλίο και όχι σε δίσκο και ναι Νταρθ, είναι ΚΑΙ θέμα μεγέθους. Χιλιετίες τώρα οι φιλόσοφοι αυτού του πλανήτη ξεπετσιάζονται σε αναλύσεις επί αναλύσεων, βιβλία που χρειάζεσαι έντεκα ζωές να τα διαβάσεις όλα, και ξαφνικά σου πουλάνε για “φιλοσοφία” είκοσι ποιητικές αράδες και εσύ θα το φας (ίτε)?
Ε δε γίνεται αυτό.
Μα δεν είναι ανάγκη να σε κάνει πιο “έξυπνο” ή πιο “σοφό”. Αυτά είναι κουταμάρες. Το να αποτελέσει εφαλτήριο να ασχοληθείς σοβαρότερα με κάτι, έχει βάση.
Αυτό που αναφέρεις για τους στίχους των Ryche και των Neurosis και τα “δεν κατάλαβες?” το καταλαβαίνω αλλά δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τις προθέσεις του καλλιτέχνη αλλά με εξυπνακισμούς του κάθε ακροατή αλλά από εκεί και πέρα μη γελιόμαστε όπως μια ταινία δεν είναι μόνο εικόνα αλλά έχει και σενάριο έτσι και το τραγούδι δεν έχει μόνο νότες αλλά και στίχους. Μπορεί κάποιοι να τους έβαλαν συνοδευτικά γιατί το κάθε ρεφρέν έπρεπε να έχει 16 συλλαβές αλλά στα σίγουρα πολλοί έχουν και κάτι παραπάνω να πουν. Σαφώς και μπορείς να απολαύσεις μουσικά ένα δίσκο αλλά η ενασχόληση σου με τους στίχους σου δίνει και το κάτι παραπάνω.
Η μουσική σαν μορφή τέχνης δεν είναι διασκέδαση (βρες μου έναν που ρίχνει γαρύφαλλα με My Dying Bride και θα κάνω χαρακίρι αυτή τη στιγμή) είναι ψυχαγωγία και σαν τέτοια επιδέχεται αναλύσεως σε όλα τα επίπεδα και με άπειρους τρόπους. Άλλοι ακούν ένα ωραίο ριφ και ένα ωραίο ρυθμό ενώ κάποιοι αλλάξαν οπτικές και τρόπο σκέψης σε πράγματα που μπορεί και να μην το περιμένει κάποιος. Για παράδειγμα περισσότερη σκέψη έχω ρίξει σε λέξεις, φράσεις και τραγούδια των Blind Guardian παρά των Tool.
Θέμα ποσότητας υπάρχει αλλά δε σημαίνει ότι μέσα σε αυτή την ποσότητα θα βρει ο δέκτης το ερέθισμα για σκέψη που έχει υπόψιν του ο πομπός. Το ερέθισμα μπορεί να του έρθει από εκεί που δεν το περιμένει καν ο δημιουργός του.
Δε βλέπω όμως κάποιο από τα τρία ποστ που κουοτάρεις να αναφέρει ότι οι στίχοι των DsO και των κάθε DsO είναι φιλοσοφία. Είναι ένα μήνυμα που απορρέει από κάπου, μπορεί να είναι τα βιώματα του καλλιτέχνη, μπορεί να είναι τα όνειρα που βλέπει, μπορεί να είναι και οι φιλοσοφικές του αναζητήσεις.
Ειδικά το ποστ του Plunderer ακριβώς αυτό λέει.
Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποιος πέταξε επειδή έτσι του 'ρθε ή “για πλάκα” σε έναν χέβι μέταλ δίσκο το παρακάτω:
Was there not an inconceivable loss of knowledge at Bethlehem?
Christ’s abasement, His subjecting Himself to the laws of Human birth
and growth and to the lowliness of fallen human nature…
Did the Son remain the
transcendent Logos,
is there not a radical and fatal discontinuity between
the consciousness
of the transcendent Logos and the secular Jesus?
Δεν υπήρξε μια αδιανόητη απώλεια γνώσης στη Βηθλεέμ?
O ευτελισμός του Χριστού, η υποβολή Του στους νόμους της Ανθρώπινης γέννησης και ανάπτυξης και στην ταπεινότητα της έκπτωτης ανθρώπινης φύσης…
Παρέμεινε ο Υιός ως υπερβατικός Λόγος?
Δεν υφίσταται μια ριζική και θανάσιμη ασυνέχεια
ανάμεσα στη συνείδηση του υπερβατικού Λόγου και του κοσμικού Ιησού?
ΔΕΝ είναι φιλοσοφία από μόνο του, σίγουρα όμως απορρέει από κάποια ευρύτερη φιλοσοφική/θρησκευτική αναζήτηση.
Ρε, bleedin, δηλαδη οι Dead Kennedys θα σε εψηναν το ιδιο αν δεν ειχαν αυτους τους στιχους??
Προσωπικα, εγω δεν θελω τους στιχους “ψαγμενους” και καλα, καθως εχω απορριψει την αποσταση που θεωρουν μερικοι πως χωριζει καλλιτεχνη απο ακροατη… Εγω ψηνω στιχους που μιλανε στην καρδια μου, ειτε με εκφραζουν πολιτικα/κοινωνικα ειτε κι οχι αλλα τους βρισκω ενδιαφεροντες. Ολα τα υπολοιπα δεν τα μπορω και δεν μπαινω καν στον κοπο να ασχοληθω μαζι τους…
Ε αστοδιάολο δηλαδή. Εγώ δηλαδή κάθομαι και γράφω κατεβατά κι εσύ το πες με πέντε λέξεις!!! 
προφανώς. Και δεν είπα ότι είναι ασυναρτησίες, σίγουρα υπάρχει υπόβαθρο. Αλλά είναι δευτερεύον. Να στο θέσω αλλιώς, δεν έχω διαβάσει το “Moby Dick”, αυτό δεν με εμποδίζει να απολαύσω το “Leviathan”. Και ο δίσκος δεν μπορεί να θεωρηθεί “υποκατάστατο” ή έστω “παρελκόμενο” του βιβλίου. Δεν είναι λογοτεχνία, είναι κάτι άλλο.
Συμφωνώ.
Ίσως ναι, ίσως όχι.
Οι στίχοι των Dead Kennedys (ή των Catharsis ή όποιου άλλου αντίστοιχου) δεν αποτελούν -για μένα- κάποιο μανιφέστο ή κάποια θεωρία. Τροφή για σκέψη σε όποιον τυχόν ενδιαφέρεται ίσως. Αλλά δεν είναι ο αυτοσκοπός σε ένα μουσικό δίσκο.
Θεωρία είναι τα spoken word shows του Biafra. Εκεί η ουσία είναι μόνο το μήνυμα. Εκεί χρειάζεσαι υπόβαθρο για να “συμμετέχεις”. Στο δίσκο όχι.
Δατς μάι πόιντ γενικότερα.
Δεκτά όλα αυτά αλλά για να στο αντιστρέψω και λίγο, εσύ με το Progressive δεν τα πας και ιδιαίτερα καλά οπότε το Remedy Lane μπορεί να σου φανεί σαν ένα βαρετό κλαψομούνισμα ενός τύπου που έκανε τη σχέση του κώλο. Δε νομίζω να έχει το ίδιο αντίκτυπο όμως σε σένα αν έχεις περάσει μια σχέση που σε έχει καταστρέψει.