bad luck
Μασούλημα χαρτιού πάει μαζί με σκονάκι!8)
:eek: :eek: :eek: :eek:
Aυτά είναι…Πήρατε homework?
Oταν ημουν πολυ μικρη η αδερφη μου με ειχε βαλει στο φουρνο και τον ανοιξε κιολας για να με ψησει.Τραυματικη εμπειρια…
παλι οταν ημουν μικρη γυριζα με τον παππου μου με το μηχανακι και εβαλα το ποδι μου στη ροδα και επεσα κατω μαζι με τον παππου μου.
επισης στο νηπιαγωγειο ειχαμε μια χαζη δασκαλα που δεν μας προσεχε καθολου και ειχα παρει ενα ψαλιδι και ειχα κοψει τα μαλλια μου και τα μαλλια απο δυο αλλα κοριτσια.
Η τραυματική μου επαφή με τα θεία… ή αλλιώς πως με πέταξε ο παππάς έξω από τη εκκλησία (στην ηλικία των 11 ετών-αθώα δηλαδή ακόμα) προσφωνόντας με “παιδί του σατανά” επειδή κατά λάθος (θες δεν κράταγε αυτός καλά, θες τράβηξα εγώ με δύναμη) μου ήρθε η θεία κοινωνία στο κεφάλι… Και επιπλέον πήγα σπίτι μου με κάτι γιαγιάδες ακολουθία να με βρίζουν και να θέλουν να επιστρέψω για να γλείψω από το πάτωμα τη θεία ευχαριστία… Η δε δική μου πεφωτισμένη γιαγιά πήρε τα ρούχα μου και τα καψε… Όχι τίποτα άλλο αλλά μέχρι τότε πίστευα σε κόλαση & παράδεισο κτλ,κτλ…
Ε?!?8O
φανταζομαι ψυχολογια μετα απο αυτο:? οσο αυτο με το γλειψιμο το εμαθα προσφατα και λυθηκα στα γελια.
+Την περισσευομενη θεια κοινωνια την τρωει ο παππας
wtf???έλεος όμως!
Χοντρο σκηνικο. Αλλα δε βλεπω τι σχεση εχει ο παπας και ο καθε παπας με τα οποια πιστευω. Γενικα ομως, οταν βλεπω κατι τετοια εχω την ακριβως αντιθετη αντιδραση απ αυτη των γιαγιαδων. Υπηρξε και (λιγοτερο σοβαρο βεβαια) σκηνικο που ημουν στο τσακ να παω στην Εκκλησια και να αρχισω τον φιλτατο στα καντηλια.
Εμεις ειχαμε παει εκκλησια πριν κανα 2 χρονια με το σχολειο Και φοραγα την Damien των Iced Earth!!!
Με Βαζαν Να Αναβω και καντηλια παναθεμα τους!
Φίλος μου σε εκκλησία με καρφιά, περικάρπια και μπλούζα COF
Δεν έχει σχέση ο παπάς με τα πιστεύω κάποιου, αλλά όταν είσαι 11 χρονών, όταν γίνεται ατύχημα πρέπει να είναι πολύ μαλάκας και ο παπάς και οι θεούσες (οι οποίες πετάνε γαμωσταυρίδια όλη μέρα και τη νύχτα κάνουν προσευχές για την ψυχή τους) για να κυνηγάνε ένα πιτσιρίκι και να το φωνάζουν παιδί του σατανά.
Αυτό το σκηνικό δείχνει πόσο πολιτισμένοι και λογικά σκεπτόμενοι είμαστε σαν κοινωνία.
Ζήλεψα και ξεθάβω
Καλοκαίρι Β προς Γ λυκείου, στο χωριό της κολλητής μου. Καθόμαστε στην καφετέρια και περιμένουμε να μας πάρουν παραγγελία. Η σερβιτόρα εντωμεταξύ να περνάει από δίπλα μας, να της κάνουμε νοήματα κλπ κι αυτή τίποτα, σαν να μην υπήρχαμε! Περνάει μια ώρα, περνάνε δύο… στο τέλος λέω:
“Ρε μπας και υπάρχει λόγος που μας γράφουν;”
“Τι λόγος;”
“Λες να έχουμε πεθάνει και να μην το’χουμε πάρει χαμπάρι???”
Πλάκα-πλάκα, αυτή το πίστεψε! Μου λέει μετά από λίγο “θα χαιρετήσω κάποια γιαγιά, αν απαντήσει σημαίνει ότι ζούμε” :lol:
Listening to: Within Temptation - The Cross
via FoxyTunes
Πωπω, ένα τραύμα που μου έχει μείνει είναι το εξής:
Δεν ξέρω πόσο ήμουν, αλλά μπουσουλούσα ακόμα και φορούσα πάμπερς. Ο μπαμπάς μου είχε κάτι φιλμ για εμφάνιση και τα άφησε στο τραπέζι ξέρω γω, δε θυμάμαι. Εγώ τα πήρα, τα έβγαλα από το κουτάκι και τα ξετύλιξα, τα έκανα κασκολάκια -όπως έλεγα- και τα φόρεσα στο κεφάλι μου περήφανη να τα δει Εκείνος όμως δεν ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα και μου έδωσε μια σφαλιάρα στον κώλο (δηλαδή στο παμπερ).
Εγώ φυσικά δεν πόνεσα, αλλά όπως κάνει κάθε μωρό που σέβεται τον εαυτό του, έβαλα κάτι γοερά κλάματα και μπουσούλησα αργά μακριά από τη σκηνή του εγκλήματος. Κρύφτηκα πίσω από την κουρτίνα και έκλαιγα λίγο ακόμα και όταν ήρθε να με πάρει από κει και να μου πει “δεν πειράζει Αθηνούλα!”, με είδε να τρώω μια μύγα. Έφαγα κι άλλη μια στο παμπερ τελικά 
οταν ημουν περιπου 3 χρονων ειχαμε καλεσμενους στο σπιτι για τη γιορτη του πατερα μου.
οι καλεσμενοι ειχαν φερει και τα παιδακια τους.ενα ταγμα με ηλιθια χαζοχαρουμενα παιδακια.
οταν ημουν μικρος τα μισουσα τα παιδακια.οπως και τη φασαρια που εκαναν.οπως ειμασταν λοιπον
μεσα στο δωματιο μου και επικρατουσε ενας παροξυσμος μου γυριζει το ματι αναποδα και
θελω να τους κανω κατι κακο γιατι δεν αντεχα αλλη φασαρια.εκει που επαιζαν και ουρλιαζαν
ολα ανεμελα,πλησιαζω το φωτιστικο με ενα κιτρινο autobianchi της matchbox στο χερι και
τραβαω μια στην στρογγυλη λαμπα φθορισμου του φωτιστικου.κανει ενα “παφ” σαν να σκαει
και αρχιζω να ουρλιαζω για να τα πανικοβαλλω.καλα εγινε εκει μεσα pit κανονικο.πεταγομαι,χωνομαι
στην ντουλαπα.ερχονται πανικοβλητοι οι γονεις με φακο και αναπτηρες να μαζεψουν τα παιδακια.
εγω αταραχος παρακολουθουσα απο τα κενα των πορτων της ντουλαπας.με εψαχναν,ο πατρες μου ομως
συνηθισμενος,ανοιγει την ντουλαπα και με βγαζει.και ακολουθει ο εξης διαλογος:
-τι εγινε?
-εσπασε η λαμπα.
-μονη της εσπασε η λαμπα?
-οχι.επεσε το αμαξακι πανω της.
-και πως βρεθηκε εκει το αμαξακι?
-εγω το πεταξα.
-και γιατι το εκανες αυτο?
-γιατι εκαναν φασαρια τα μαλακισμενα και μου εσπασαν τα νευρα.
αρχισαν να γελανε ολοι και γλυτωσα τη σφαλιαρα.παντως τα μαλακισμενα ουτε που
πλησιασαν το δωματιο παλι!ειχαν “ζαρωσει” διπλα στους γονεις τους και με
κοιταζαν με τρομο.πολυ το γουσταρα παντως!
Aυτο οταν ησουν 3 χρονων;
Κρύφτηκα πίσω από την κουρτίνα και έκλαιγα λίγο ακόμα και όταν ήρθε να με πάρει από κει και να μου πει “δεν πειράζει Αθηνούλα!”, με είδε να τρώω μια μύγα.
φανταζομαι την ολη φαση με φιλμ στο κεφαλι και να τρως μυγα:!:
τι γευση ειχε;
ημουν λιγο ψυχωτικος μικρος.
τωρα το εχω ξεπερασει.
αφου οι συγγενεις μου με αποκαλουσαν
ανταρτη,καπεταν-φασαρια και αλλα τετοια.
Θα εκπλαγείς τώρα, αλλά… δε θυμάμαι :Ρ