31 χρόνια από τότε που «έφυγε» ο Νίκος Ξυλούρης

Καταλαβαινω απολυτα οτι η ειδηση αυτη δεν εχει ιδιαιτερη σχεση με το τι ακουμε οι περισσοτεροι εδω μεσα…

Απο την αλλη ομως και οχι μονο επειδη γεννηθηκα στην Κρητη, νιωθω την αναγκη να αποδωσω φορο τιμης στη μεγαλη αυτη Ελληνική μορφη…

Συγχωρεστε μου αυτή την παρεκκλιση απο τα καθημερινα…

http://www.youtube.com/watch?v=fijrzwu6i_Q

Και ενα μινι βιογραφικο του…

Γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια της Κρήτης. Είναι 5 χρονών όταν οι κατακτητές Γερμανοί καίνε το χωριό του και μεταφέρουν τους κατοίκους του, πρόσφυγες στο Μυλοπόταμο.Επιστρέφουν στ΄ Ανώγεια μετά την απελευθέρωση.

Από πολύ μικρός δείχνει την κλίση του στο τραγούδι και στη λύρα. Στα δώδεκα ο πατέρας του τού αγοράζει την πρώτη του λύρα για να εξελιχθεί πολύ γρήγορα σ΄ έναν από τους πλέον περιζήτητους σε γάμους, βαφτίσια και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις, οργανοπαίχτες και τραγουδιστές της περιοχής του.

Στα τέλη του 1958 πραγματοποιεί την πρώτη του ηχογράφηση για δίσκο. Είναι το τραγούδι " Κρητικοπούλα μου" (“μια μαυροφόρα όταν περνά”).

Ακριβώς το 1966 βγαίνοντας για πρώτη φορά από την Ελλάδα, συμμετέχει σ΄ ένα φολκλορικό φεστιβάλ στο Σαν-Ρέμο και να παίρνει το πρώτο βραβείο.

Τον Φεβρουάριο του 1969 ηχογραφεί την ανοιχτή “Ανυφαντού”, ένα τραγούδι που “σπάει τα ταμεία” μέσα στην παραδοσιακή δισκογραφία της εποχής…

Πέρα από τα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης η φωνή του Ξυλούρη θα περάσει στη σύγχρονη “έντεχνη” δημιουργία επώνυμων συνθετών.

Μέσω απ’ αυτές τις επιλογές, μέλλεται η γνήσια κρητική έκφραση και το παραδοσιακό τραγούδι της Κρήτης να αποκτήσουν μια πανελλήνια εμβέλεια, μια δυναμική που ποτέ δεν είχαν στο παρελθόν, όσο μεγάλοι κι αν ήταν οι καλλιτέχνες, τραγουδιστές κι οργανοπαίχτες που την υπηρέτησαν.

Μέσα στην καρδιά της δικτατορίας η φωνή του Ξυλούρη, είτε λέει τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, είτε παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης, γίνεται σημαία αντίστασης. “Πότε θα κάνει ξαστεριά” ,“Αγρίμια κι αγριμάκια μου”…

Ύστερα από ταλαιπωρία ενός χρόνου με την επάρατη νόσο, φεύγει για πάντα στις 8 Φεβρουαρίου του 1980.

Επιμέλεια αρθρου του Αρίστου Αναγνώστου

φίλε Μιούζικ Γκέητς σε βάζω φρεντλιστ.

ευγε για την αναφορα φιλε…

αθανατος…

Πολυ καλα εκανες φιλε…:slight_smile:

H πιο καθαρή και κρυστάλινη φωνή (αν μπορώ να την χαρακτηρίσω έτσι) που έχω ακούσει που κάνει και το τελευταίο κύτταρο να ανατριχιάζει!!!

Ρισπεκτ…R.I.P. Νικολα…

ΑΘΑΝΑΤΟΣ.

Αυτός κι ο Luke Kelly. Best voices ever.

παρα πολυ μεγαλος.R.I.P.
αναλογως τεραστιος ειναι και ο ψαραντωνης,ο αδερφος του ξυλουρη.

Όχι και αναλόγως.

οκ υπερεβαλλα λιγο.ομως ειναι πολυ σπουδαιος και εκεινος και ελαφρως αδικημενος.

Ο Ψαραντώνης είναι θέμα γούστου. Ο Ξυλούρης όχι.

Δεν έχω τίποτα να προσθέσω.

:thumbup:

Επίσης 8 Φλεβάρη έφυγε άλλος ένας μεγάλος της ελληνικής πραγματικής λαϊκής-ρεμπέτικης μουσικής ο Μάρκος Βαμβακάρης…

Ωπ.

Αθάνατος κι ο Μάρκος.

[I]Σε γελάσανε μην χάνεις τον καιρό σου
Δε σε σπούδασε καλά ο δάσκαλός σου[/I]

Σωστός:):!:

Απλά δε μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα!!!

=D>

Άλλο πράγμα ο ένας, άλλο ο άλλος.

Ο Ψαρονίκος ήταν πρωτοπόρος, απίστευτη φωνή και ανοιχτά πολιτικός.
Ο Ψαραντώνης έχει άλλη πορεία, είναι ιδιόρρυθμος και ως χαρακτήρας και ως συνθέτης, δεν πέθανε νωρίς όπως ο αδερφός του για να αγιοποιηθεί, αλλά δεν είναι καθόλου αμελητέος και λόγω της (καλώς εννοούμενης) γραφικότητάς του είναι μάλλον πιο αναγνωρισμένος στο εξωτερικό.

Σήμερα, ο Νίκος έχει περάσει στην ιστορία ως κορυφαίος, αλλά αν δεν ήσουν αριστερός τη δεκαετία του 70 δε νομίζω να τον είχες και σε εκτίμηση. Κάτι σαν το Θοδωράκη ένα πράγμα, αλλά σαφώς πιο συνεπής πολιτικά.

Να ζήσει η Κρήτη!