Λοκ πουτσα και ξυλο
Aπό τους ελάχιστους ανθρώπους στους οποίους ταιριάζει το μπολνταρισμένο κουτί :lol:
[SPOILER]
[I].
.
.
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου.
Και τη βρήκα πικρή.
Και τη βλαστήμησα.
.
.
.[/I]
[I][SPOILER]Un soir j’ai assis la Beaute sur mes genoux. -
Et je l’ai trouvee amere. - Et je l’ai injuriee[/SPOILER][/I]
[/SPOILER]
1-2 σελίδες σχολίων ακόμη να μαζευτούν και πάμε σε ποιητές.
Ψήνομαι.
Τς τς, τι σας είχε κάνει ο Φοίβος και όσες έχω ρωτήσει τον αντιπαθούσαν; 
Χαχαχ Το “1793” είναι στα βιβλία που δεν έχω διαβάσει, αλλά βρίσκονται στη λίστα αναμονής. Οπότε από εντυπώσεις το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι αφορά στη γαλλική επανάσταση και ότι άρεσε πολύ σε ένα φίλο μου τον οποίο γενικά εμπιστεύομαι όσον αφορά στα βιβλία Όμως για τον Έρμαν Έσσε, μπορώ να σου πω ότι σίγουρα θα σου αρέσει… Πέρα από τον κλασικό και thought-provoking “Σιντάρτα”, εξίσου καλό έργο είναι η “Γερτρούδη”, το οποίο και σου προτείνω.
ΥΓ: Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, Αντιγονάκι- είσαι ψυχούλα!:oops: Αν όντως σου μετέδωσα λίγο από τον ενθουσιασμό μου γι’ αυτό το βιβλίο και, διαβάζοντάς το, αποδείχτηκε κατά τη γνώμη σου δικαιολογημένος, χαίρομαι ιδιαίτερα! 
[U]Επίσης:[/U] Μήπως αφορμώμενοι από τη σημερινή μέρα (παγκόσμια ημέρα ποίησης) θα ‘πρεπε όντως να φτιάξουμε ένα θρεντάκι-πολλ με ποιητές, όπως σωστά προτείνε η φίλτατη Almighty;; Υπάρχει ένα θρεντ με τίτλο “Ποίηση”, αλλά είναι πολύ αόριστο και αν θυμάμαι καλά, κατ’ ουσίαν πραγματευόταν το αν θα έπρεπε να υπάρχει ανάλυση στην ποίηση, άντε να ανέβαζε κανείς και κάποιον στίχο… Μήπως να φτιάξουμε (και όταν λέω “φτιάξουμε”, πετάω το γάντι σε Ellanor :b) κάτι πιο ειδικό, να γίνεται και καμιά πρόταση να 'ούμε, να ψαχτούμε και λίγο…
Καλοί μου φίλοι, καλησπέρα σας. Χαίρομαι που για άλλη μια φορά βρίσκομαι ανάμεσα σας και ομιλούμε δια το αγαπημένον μας θέμα. (σε σιγανή, καλλιτεχνίζουσα φωνή και με βλέμμα που ατενίζει το άπειρο). Το αγαπημένο μας θέμα μαζί με τα σουβλάκια, τις τσόντες και τον ύπνο.
Λοιπόν, απολαυστικά τα ποστ σας παιδιά, μου αρέσει έτσι όπως αναλύετε τις επιλογές σας. Να πω καταρχάς πως σκόπιμα δεν συμπεριέλαβα ποιητές εδώ (τον Πόε τον έβαλα περισσότερο για τα διηγήματα του) γιατί οι συγγραφείς καλά καλά δεν χωράνε στο poll, φανταστείτε να άρχιζα να προσθέτω και Baudellaire, Rimbaud, William Blake, Σολωμό, Καβάφη κλπ.
Αυτοί ανήκουν στο δικό τους θρεντ, το οποίο κάποιο καλό παιδί θα ανοίξει κάποτε, και το καλό αυτό παιδί δεν είμαι εγώ, δεν είμαι ο πιο χωμένος στην ποίηση βλέπετε.
Για [B]έλληνες[/B] πάντως δίδα Wilson υπάρχει [U][B]αυτό[/B][/U] το καλούδι.
Θα σε χτυπούσα, αλήθεια ε. Να, αυτή τη στιγμή που κοιτάς την οθόνη σου, τώρα δα, θα ξεπεταγόταν μια διαδικτυακή γροθιά απ’το πισί σου, τσαααφ! Αλλά δε θα το κάνω γιατί όπως βλέπω όλοι σχεδόν το ίδιο λέτε - δεν έχετε διαβάσει ακόμα τον Πόλεμο και Ειρήνη!
Αρπάζω λοιπόν την ευκαιρία και δηλώνω πως η πρώτη μου ψήφος πάει πανηγυρικά στον αρχοντοΤολστόι γιατί έργο σαν αυτό πολύ απλά δεν έχει ξαναγίνει στα λογοτεχνικά χρονικά. Τα έχει όλα μέσα του. Θέλετε επικές περιγραφές μαχών? Θέλετε έρωτες, κερατώματα, προδοσίες και μετάνοιες? Θέλετε ήρωες που ξεκινάνε νέοι και βλέπουμε την εξέλιξη τους σε διάστημα δέκα χρόνων? Θέλετε κοινωνιολογικού τύπου αναλύσεις γύρω απο την κίνηση της Ιστορίας? (που θυμίζουν πολύ μαρξισμό). Θέλετε ανάγλυφες περιγραφές ξεπεσμένων αριστοκρατών με άφθονη κοινωνική κριτική? Θέλετε ψυχογράφηση τέτοια που νομίζατε πως μόνο ο Ντοστογιέφσκυ ήταν ικανός να δώσει? Θέλετε να δείτε ποιές ήταν οι συνήθειες του Ναπολέοντα? Θέλετε να σταματήσω να κάνω αυτές τις χαζές ερωτήσεις? Θέλετε να έρθει το καλοκαίρι?
Η απαντήσεις όλες βρίσκονται στον Πόλεμο και Ειρήνη. (εκτός απο την τελευταία ερώτηση).
Η δεύτερη μου ψήφος πάει στον [B]Oscar Wilde[/B]. Όπως όλοι, έτσι και γω έχω διαβάσει μόνο το Πορτραίτο, αλλά ρε παιδιά, τι λόγος, τι ιδέες, τι εργάρα ήταν αυτή. Και γενικά, τι μορφή ο Οσκαρ. Έχω και το De Profundis (που δεν θεωρείται μυθιστότημα, γι’αυτό και είπα πίσω οτι το “πορτραίτο” είναι και το μοναδικό του σ’αυτό το στυλ), αλλά δε το έχω διαβάσει ακόμα.
(και να θυμίσω και ένα αγαπημένο παραμύθι του, τον “Εγωιστή Γίγαντα”, που είμαι βέβαιος πως το ξέρετε πολλοί απο σας!)
Η τρίτη ψήφος. Ε τώρα, θα γίνω έφηβος και θα ψηφίσω [B]Πόε[/B], όσο και αν με στεναχωρεί που ο Ντίκενς δεν έχει πάρει μια ψήφο ακόμα. Αν ζούσαμε σε αγγλόφωνες χώρες θα βρισκόταν πολύ ψηλά στο poll. Βασικά οι ιστορίες των [B]Ντίκενς[/B], [B]Ουγκώ[/B] και [B]Βερν[/B] έχουν εγκατασταθεί μέσα στο συλλογικό μας ασυνείδητο, μέσω της καταλυτικής επιρροής που άσκησαν στις συνειδήσεις των μεταγενέστερων.
Παρόλ’αυτά, θα πάω με το κύμα εδώ και θα ρίξω και γω την ψήφο μου στον άρχοντα της γοτθικής λογοτεχνίας και ποίησης. Αδυναμίες είναι αυτές.
Τρεις μένουν, να κάνω μια αναφορά και σ’αυτούς. Ο [B]Ντοστογιέφκσυ[/B] είναι τεράστιος, αυτή η εξαντλητική ενδοσκόπηση των χαρακτήρων και η ανελέητη εσωτερική/φιλοσοφική/ηθική/θρησκευτική αναζήτηση νομίζω είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του. Δεν είναι τυχαίο οτι είχα ανοίξει και θρεντ ολόδικο του παλιά εδώ στο φόρουμ. Το Υπόγειο είναι και μένα η αδυναμία μου. Απλά έπρεπε κάποιος να αποτίσει έναν φόρο τιμής στο έτερο μεγάλο Ρώσο, και έτσι το έκανα εγώ (και ελπίζω και σεις μελλοντικά - διαβάζετε αυτό το ποστ και στο καπάκι τρέχετε για το βιβλιοπωλείο μετά να πάρετε τον Πόλεμο και Ειρήνη, εντάξει? μπράβο τα παιδιά).
Ο [B]Κόναν Ντόυλ[/B] μπήκε καθυστερημένα στο poll, πήρε και ψήφους, πολλής κόσμος αγαπάει Σέρλοκ, λογικό το βρίσκω, και γω το ίδιο, δε χωράει στην δική μου τριάδα όμως.
Τέλος, για τον [B]Παπαδιαμάντη[/B] με εκφράζει ό,τι είπε η William πίσω. Μεγάλος, κορυφαίος, αλλά αυτό το λαογραφικό και θρησκευτικό πνεύμα με αποθαρρύνει λίγο (στην παρούσα φάση, στο μέλλον μπορεί να ασχοληθώ περισσότερο και να έχω άλλη άποψη).
ΤΕΛΟΣ (αλήθεια, τελειώνω) να προσθέσω κάτι, παράξενο για το θρεντ μεν, όχι όμως παράταιρο. Αν πέρα απο λογοτεχνία διαβάζετε που και που και κόμικς (κάτι που όλοι οι σωστοί άνθρωποι θα έπρεπε να κάνουν), να τσεκάρετε το κάτω καλούδι.
[B]
The League of Extraordinary Gentlemen[/B], του μεγάλου Alan Moore, ένας φόρος τιμής στην φανταστική πλευρά της λογοτεχνίας του 19ου (και όχι μόνο) αιώνα. Στο εξώφυλλο διακρίνονται η Μίνα (απο τον Δράκουλα), ο Αόρατος Άνθρωπος, ο Δόκτορ Τζέκυλ (και στον καθρέπτη ο Μίστερ Χάιντ), ο Alan Quatermain (απο τα "Ορυχεία του Βασιλιά Σολομώντα) και ο Captain Nemo (απο τα βιβλία του Ιουλίου Βερν).
Το κόμικ σφύζει απο αναφορές σε χαρακτήρες και περιστατικά της φανταστικής λογοτεχνίας της εποχής, Conan Doyle, Ντίκενς, Πόε, H.G.Wells, χαμός λέμε.
Αυτά τα ολίγα, τα ξαναλέμε μετά απο πολλή καιρό πάλι (πόσες ώρες θε μου γράφω αυτό το ποστ - καταλαβαίνετε γιατί δεν πρέπει να ποστάρω συχνά).
[B]Arthur Machen[/B] (1863-1947)
Ουαλός συγγραφέας, γνωστός κυρίως στην κατηγορία του φανταστικού. Βέβαια εδρασε και έγραψε και στις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά νομίζω πιό πολύ ταιριάζει να τον αναφέρουμε εδώ. Το πιό γνωστό του έργο είναι ίσως το The Great God Pan. Μίξη τρόμου και αστυνομικού μυστηρίου που θα ζήλευε ακόμα κι ο Πόε. Έχω κάνει το λάθος να το διαβάσω στα αγγλικά, η γλώσσα του είναι απίστευτη αλλά πολύ δύσκολη. Αξίζει όμως. Έχει εκδοθεί και στα ελληνικά βέβαια.
Πολύ γνωστό είναι επίσης και το μικρό διήγημα The White People. Καθαρή φαντασία εδώ, θυμίζει πολύ Lord Dansany, δάση, ξωτικά, κλπ. Το έχω σε μια συλλογή με ιστορίες φαντασίες που είχε κυκλοφορήσει κάποτε μαζί με γνωστό περιοδικό του φανταστικού, δεν ξέρω πόσο εύκολα το βρίσκει κανείς σήμερα ούτε καν αν κυκλοφορεί χωριστά.
Και φτάνουμε στο αριστούργημά του. The Hill Of Dreams. Έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά και το βρίσκει κανείς εύκολα. Όλο το στόρυ εξελίσσεται γύρω από έναν νεαρό ονειροπόλο συγγραφέα που αποφασίζει κάποια στιγμή να αφήσει τους “μαγικούς” αγρούς με τα μυστηριώδη αρχαία ερείπια της γενέτηράς του και να εγκατασταθεί στην μεγάλη πόλη, αφιερώνοντας τον εαυτό του στο γράψιμο. Ξέρω, ακούγεται λίγο ξενέρωτο και πολλοί μου είχαν πει πριν το διαβάσω, ότι αν δεν γράφεις ο ίδιος (εγώ ούτε καν) δεν μπορεις να το νιώσεις. Fuck 'em! Είναι από τα ομορφότερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ. Εκπληκτική γραφή, εκπληκτική μυθοπλασία, αριστουργηματικό έργο. Χαζεύεις με τις περιγραφές της αγγλικής υπαίθρου και των αρχαίων κάστρων. Μένεις μαλάκας με τις ονειροπωλήσεις που πλάθει στο μυαλό του ο πρωταγωνιστής. Συμπάσχεις με την αγωνία του να δημιουργήσει κάτι αξιόλογο. Πρέπει κάποια στιγμή να το ξαναδιαβάσω, πιστεύω έχει πολλά να προσφέρει.
Τέλος, πρόσφατα πήρα το “Ο Τρόμος”. Περιέχει 2 διηγήματά του, The Horror, The Great Return. Δεν το έχω τσεκάρει ακόμα, κάποιοι μου έχουν πει ότι δεν λέει τόσο όσο τα άλλα, θα εκφέρω όμως γνώμη σύντομα (αφού τελειώσω τα Χάρυ Πότερ, ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!).
Απ’τις επιλογές που δίνεις δαγκωτό Poe.
Αλλά και “άλλος”:
Εδώ θα προσθέσω την πολυαγαπημένη μου τριάδα Ρομαντικών ποιητών. Δηλαδή John Keats, Percy Bysshe Shelley, Lord Byron. Τους 2 πρώτους τους αγάπησα κυρίως από μάθημα επιλογής που είχα παρακολουθήσει στο τελευταίο έτος και εξέταζε τα κείμενα τους από φιλοσοφικές, ψυχολογικές, κοινωνικές, ιστορικές σκοπιές. Στα θέματα τους ήταν το φως, το σκοτάδι, η μοναξιά, ο θάνατος, η επαναστατικότητα, η ελπίδα, η αναζήτηση της τελειότητας κλπ.
Ας μην ξεχνάμε ότι την περίοδο του Ρομαντισμού πολλοί ποιητές ήθελαν επίσης να αφυπνίσουν τον λαό (βρισκόμασταν στην περίοδο αναταραχών και αλλαγών και κανένας δεν έμενε ανεπηρέαστος.)
Ουφ! Καιρός να γράψω και γω εδώ μέσα!
Ξεκινώντας με τα συγχαρητήρια στον ellanor για το θρεντ, να πω πως η ψήφος μου θα πάει στον [B]Ντοστογιέφσκι[/B]. Δυστυχώς έχω διαβάσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του σε μικρότερη ηλικία και, θεωρώ, ότι έχω χάσει πολλά. Παρ’ όλ’ αυτά έχω αφήσει κάποια για αργότερα! Γιατί άντε να τα ξαναδιαβάσεις! (Θα το κάνω όμως).
Το γιατί είναι ο σημαντικότερος το έχετε αναφέρει ήδη, τέτοια διείσδυση στην ψυχολογία των ηρώων δεν έχω ξανασυναντήσει.
Ύστερα να αναφέρω ότι από τον 19ο αιώνα οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι ο [B]Mark Twain[/B] και ο [B]Εμμ. Ροΐδης[/B]. Τα -χιουμοριστικά- διηγήματά τους είναι εκπληκτικά! Και το λέω αυτό γιατί είναι γνωστοί -κυρίως- για τα μυθιστορήματά τους. Κάτι που ισχύει για όλους τους κλασικούς συγγραφείς. Έχουν γράψει φοβερά διηγήματα ([B]Τσέχωφ [/B]π.χ. αλλά και [B]Μωπασάν[/B]).
Άρα η δεύτερη ψήφος πάει στο άλλος.
Τώρα, όσον αφορά τη λίστα, με οδηγό την περίφημη φράση του Twain “[B]Κλασικό είναι ένα βιβλίο που όλοι το υμνούν αλλά κανείς δεν το έχει διαβάσει[/B]” θα κάνω ένα μικρό σχολιασμό:
Θα προσπεράσω τον [B]Arthur Conan Doyle[/B] με τον οποίο δεν έχω ασχοληθεί καθόλου. Γενικά η στάση μου στο ζήτημα είναι παρόμοια με την Almighty C. Δε με τραβάει αυτή η λογοτεχνία. Το ίδιο ισχύει για τον [B]Poe[/B], τον οποίο έμαθα ως ποιητή και δεν έδωσα βάση στο υπόλοιπο έργο του. Παρ’ όλ’ αυτά θα το κάνω κάποια στιγμή (ελπίζω).
Συνεχίζοντας, να πω στον θρεντστάρτερ ότι είναι ο πρώτος άνθρωπος αυτής της ηλικίας που γνωρίζω και έχει διαβάσει το “Πόλεμος και Ειρήνη”
Και γω το βλέπω επιβλητικό στη βιβλιοθήκη, αλλά δεν έχω κάνει ακόμα το μεγάλο βήμα!
[B]Παπαδιαμάντη [/B]έχω διαβάσει κάποια διηγήματα, και θεωρώ ότι δίκαια κατέχει τόσο υψηλή θέση. Ελπίζω να μην αργήσει η μέρα που θα λέω ότι έχω διαβάσει το σύνολο του έργου του. Σπάνια βρίσκεις τόσο αυθεντικό συγγραφέα! Και η γλώσσα του ιδιαίτερη! Όπως και του Ροΐδη άλλωστε. Αν κάτι με μαγεύει είναι αυτό.
Με τον Βίκτωρα τον [B]Ουγκώ [/B]επίσης δεν είχα την ευτυχία να γνωριστώ καλά. Έγραψε και μεγάλα έργα ο άτιμος! Έχω περιέργεια για το “Άνθρωπος που γελά” πάντως. Πρέπει να είχα διαβάσει κάποιο στα κλασικά εικονογραφημένα.
Κάτι που συμβαίνει και με τον [B]Dickens[/B]. Και πριν συνεχίσω, να πω πόσο μεγάλο κακό έχουν κάνει τα περίφημα “Κλασικά εικονογραφημένα”, αλλά και οι απλοποιημένες διασκευές κλασικών έργων. Σου προσφέρουν μια στρογγυλεμένη περίληψη του έργου, και συχνά σου κόβουν την όρεξη από το να αναζητήσεις το κανονικό κείμενο.
Ναι ξέρω, σε γνωρίζουν με το συγγραφέα, αλλά.
Όχι πείτε μου τι σχέση έχει ο “Δον Κιχώτης”, η “Οδύσσεια” και η “Ιλιάδα” με τις 40 εικονογραφημένες σελίδες. Για να μη πω για το σοκ που ένιωσα διαβάζοντας τα κανονικά “Ταξίδια του Γκάλιβερ” που μόνο παραμύθι δεν είναι.
Κλείνω λοιπόν αυτή την μεγάλη παρένθεση και επανέρχομαι στον Dickens.
Είναι το κατεξοχήν παράδειγμα που χρησιμοποιώ για τη μη μετάφραση των κλασικών έργων. Όλοι ξέρουν τον Όλιβερ Τουιστ, τις Μεγάλες προσδοκίες, τη Χριστουγεννιάτικη ιστορία, αλλά ο Κάρολος έχει αρκετά ακόμα μυθιστορήματα τουλάχιστον? 700 σελίδων έκαστο! Το Bleak House μεταφράστηκε μόλις πρόσφατα, κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα με τα “Pickwick Papers”, “Nicholas Nickleby”, "Martin Chuzzlewit? κτλ. Όχι, για να δείτε τι χάνουμε (όσοι δεν διαβάζουμε στο πρωτότυπο :Ρ).
Για τον [B]Oscar Wilde[/B] έχω ακούσει περισσότερα απ’ ό,τι θα ήθελα, καθώς προτιμώ να ξεχωρίζω τον καλλιτέχνη από το έργο του (το ξέρω ότι δε γίνεται). Μόνο τους αφορισμούς του έχω κοιτάξει, αν και είμαι αισιόδοξος για αυτό που θα συναντήσω στον πεζό του λόγο κυρίως.
Τέλος, [B]Verne [/B]διάβασα και γω στην εφηβεία μου. Εκπληκτική φαντασία όντως. Όμως, οι αναμνήσεις αυτές δεν αρκούν για να τον βάλω ψηλότερα από άλλους συγγραφείς.
Και επειδή βλέπω ότι με έπιασε λογοδιάρροια σταματώ εδώ χωρίς να αναφέρω άλλους συγγραφείς που δεν συμπεριλήφθησαν όπως Flaubert, Thackeray, Melville, ποιητές που είπατε ότι δεν θέλετε (:p), και πάρα πολλούς άλλους. Σε επόμενο ποστ.
Καλά τα λες ! Μία χαρούλα! [U]Πάντα[/U] το πρωτότυπο έχει άλλη χάρη…
Χμμ τον τελευταίο καιρό άρχισα -και πάλι- να ασχολούμαι με την κλασσική λογοτεχνία. Έκανα δηλ. μία λίστα και σιγά-σιγά λέω να ξαναπιάσω κανένα βιβλίο… Θα διαβάσω για αρχή του Ουγκό τα [I]1793[/I] (που δε διάβασα τελικά) και [I]Οι εργάτες της θάλασσας[/I] -το μυθιστόρημα [I]Οι Άθλιοι[/I] παραείναι ‘‘βαρύ’’ για καλοκαίρι. Τα μυθιστορήματα του Ντίκενς θέλω πάρα πολύ να τα διαβάσω, ειδικά τον [I]Όλιβερ Τουίστ[/I] (λατρεύω την ταινία, είναι απο τις αγαπημένες μου <3) ! Δεν το βρήκα όμως -από πέρσι θέλω να το αγοράσω- και μάλιστα και στο ίντερνετ που έψαξα, έβρισκα όλο κάτι εικονογραφημένα εκεί γύρω στις 50, 60…80 -το πολύ- σελίδες.
Τώρα πρόσφατα βρήκα το πρωτότυπο -περίπου 400 σελίδες (πέστε μου ότι είναι αυτό πλήήήζ)- απ’τις εκδόσεις Ατραπός ! Το [I]Ο ζοφερός οίκος[/I] (άλλη έκδοση) γύρω στις 700 (8O)…ενώ τα [I]Δύσκολα Χρόνια[/I] και [I]Μεγάλες Προσδοκίες[/I] γύρω στις 600 έκαστο! Δεν το περίμενα… Είχα μείνει με την εντύπωση ότι τα διηγήματα του ήταν πιο περιορισμένα σε έκταση και ‘‘παιδικά’’…Τώρα, ομως, που αφιερώνω χρόνο, αναζητώντας βιβλία και διάφορες πληροφορίες για τους ‘‘κλασσικούς’’ έχω μάθει αρκετούτσικα πράγματα και με την πρώτη ευκαιρία θα προσπαθήσω να τα διαβάσω -αν όχι όλα- σχεδόν όλα…!!
Πέραν από τους γνωστούς, θα μπορούσατε παιδιά να προτείνετε και άλλους ‘‘κλασσικούς’’ (σαν τους Ουγκό, Τολστόϊ, Ντοστογιέφσκι, Γκόργκι, Τσέχωφ κλπ), αλλά λιγότερο γνωστούς και μη?..
Βλέπω τα comments σας και σιγά σιγά αντιλαμβάνομαι ότι μόνο εγώ δεν τον πάω με τίποτα τον Dickens.
Αυτό με τις παιδικές εκδόσεις είναι όντως λίγο σπαστικό, να ψάχνεις το original και να μη το βρίσκεις, ειδικά σε κλασικά βιβλία όπως εκείνα του Ντίκενς, ή ο Δον Κιχώτης ας πούμε…
Ή η παιδική έκδοση του “Υπογείου” του Ντοστογιέφσκυ, ξέρετε ποιά λέω, εκείνη με την χαζοχαρούμενη εικονογράφηση. Ή κάποια βιβλία του Μαρκησίου Ντε Σαντ που πέτυχα πρόσφατα, στην παιδική τους έκδοση. Πολύ σπαστικό.
Πες μας και [B]γιατί [/B]δεν τον πας όμως, να ανάψουν τα αίματα!
Βασικα εκανα double fault και παρακαλειται ο θρεντοδημιουργος να σπευσει να το σωσει. Ψηφισα αφηρημενα Ντοστογιαφσκι ενω εψαχνα για τον Τολστοι. Παρακαλω να αλλαχθει η ψηφος, και επειδη αργοτερα συνειδητοποιησα οτι εχουμε 3 ψηφους, ας προστεθουν και αλλες 2 στον Βερν και τον Ουγκω.
Ο Βερν παιρνει ψηφο για το σεξ που ειχε κανει στο μυαλο μου το 20.000 λευγες κατω απο τη θαλασσα οταν το ειχα πρωτοδιαβασει. Απο μικρος με συνεπαιρναν παρομοιες ιστοριες επιστημονικης φαντασιας, και μονο η ιδεα οτι ενα τετοιο βιβλιο και μια τετοια ιστορια γραφτηκε μια εποχη που ακομα δεν υπηρχαν καν υποβρυχια με γεμιζει θαυμασμο. Μπορω μονο να φανταστω πως θα ενιωθα αν διαβαζα το βιβλιο τοτε που πρωτοβγηκε, αν καταφερνει να με συναρπαζει τοσο πολυ σημερα. Τωρα αν βαλουμε και ολα τα αλλα που εχει γραψει…
O Oυγκω παλι, παιρνει ψηφο (παλι μονο και μονο) για τους Αθλιους. Λυπαμαι μονο που το ειδα πρωτα σε ταινια (πρωτα του '98 και μετα του '58 ) και διαβασα το βιβλιο αργοτερα. Οσο τραγικη μου φανηκε η ιστορια οταν ειδα τις ταινιες, αλλο τοσο με συνεπηρε το βιβλιο και η αναλυση των χαρακτηρων, το ποσο ωραια δειχνει την κατασταση που επικρατουσε εκεινη την εποχη στη Γαλλια σε κοινωνικο και πολιτικο επιπεδο. Αμα αρχιζω να αναλυω θα κανω ποστ μεγαθηριο (ειναι και μεγαλο βιβλιο :p)
Αγαπημενος μου χαρακτηρας ο Ιαβερης παντως. Ειδικα με το τελος του.
Οσον αφορα τον Τολστοι, η αληθεια ειναι οτι μιας και κατα λαθος ψηφισα Ντοστογιεφσκι, για λιγο σκεφτομουν να το αφησω ετσι αφου πραγματικα η μαχη μεταξυ αυτων των 2 ειναι τιτανια. Και οι δυο ειναι τρομεροι με την σκιαγραφιση που κανουν στους χαρακτηρες τους στα βιβλια τους. Ο τροπος με τον οποιο γραφουν ειναι μοναδικος. Το Πολεμος και Ειρηνη ομως οπως ειπε και ο Αλεξανδρος, τα εχει ολα. Μαχες, προδοσιες, πολιτικα παιχνιδια… Ευκολα απο τα πιο σημαντικα λογοτεχνικα εργα. Ειναι και λιγο το γουστο μου που κλινει προς (ιστορικα) μυθιστορηματα γυρω απο πολεμους και ηρθε κι εδεσε.
Δυστυχως ακομα δεν εχω διαβασει το Αννα Καρενινα.
Να άλλος ένας που έχει διαβάσει (και αναγνωρίζει το μεγαλείο) του Πόλεμος και Ειρήνη! Εύγε!!! (ps, ούτε εγώ έχω διαβάσει Άννα Καρένινα).
Οι αλλαγές στις ψήφους έγιναν. 8)
Χμ, πολύ φοβάμαι ότι και αυτό μπορεί να μην είναι ολόκληρο, εκτός αν αναφέρει ρητά ότι είναι χωρίς περικοπές. Καλό είναι να μπορείς να δεις το βιβλίο πριν το αγοράσεις.
Επίσης, υπάρχει στην αγορά μια παλιότερη δίτομη έκδοση της Εστίας, αλλά ο εκδότης δεν δίνει παραπάνω στοιχεία. Παρ’ όλ’ αυτά στο εξώφυλλο του βιβλίου γράφει ότι είναι χωρίς περικοπές.
Τέλος, “Όλιβερ Τουίστ” έχει εκδόσει και ο Πατάκης, κάπου είδα ότι θα (επανα)κυκλοφορήσει φέτος σε δύο τόμους και εκεί.
Καλή τύχη!
Απλά με κούρασε ο πολύς ρεαλισμός, οι συνεχείς αναφορές στην φτώχεια και την αδικία, μια γενική στασιμότητα σε σημείο που να αναρωτιέμαι αν ποτέ θα έρθει το climax και τέλος, δεν με ενθουσίασαν οι χαρακτήρες. Αναφέρομαι βασικά στο βιβλίο του Great Expectations κατά την διάρκεια της ανάγνωσης του οποίου κόντεψα να κόψω φλέβες απ’την βαρεμάρα #-o
Οπότε ο φίλτατος Dickens δεν είναι καθόλου του γούστου μου καθώς ο πολύς ρεαλισμός και τα παραπάνω με ξενερώνουν
καβαφεις?!
Οιμωγή
Εις τα πορνοβοσκεια και τα τζογοχανεια εθελησε να παει.
Ετσι λαχταρησε η ψυχις του!τα μερη που τ’αναθρεψαν
γλυκο παιδι’φιλοτιμο.
Συχνα επιανε μεροκαματο στους ρουφιανεμους και ταις κωλομπαριες διαπρεποντας,εργατικο παιδι!προκομενο εις τον Τοπον του,μιση δουλεια δεν τελειωσε ποτες,
μονο αν κανενα απογεμα ξεφευγε απ’τις δουλειες και τα
τσιβιτζιλικια εισ τα μπανια επηγαινε,εις ταις εξοχες και δροσιζε το στραβοχυτο κορμι του.
Αναρωτιεμαι…αν εις την αρχαιοτητα ειδε η Αλεξανδρεια νεον πιο περικαλλη.
Κι ο γονιος αιδιοτέτριφε και τ’αναβε καντηλα εις τον ευοσμον,απλο παιδι,λαικο,να ναι παντα τετοιο.
Οιμωγή
Σ’ειχα δει τοτε,μελισσοκερι κραδαινες εισ των χριστιανων τη σαρακοστη!ενδιαμεσα και ευχολογουσες ελεγες "τ’αγιο Πασχα"κι εσκυπτες και προσφιλουσες του λεωφοριατζη το χερι.Και πιο υστερα εισ της ευλαβειας τον οικο που χες γειρει και γλυκοκοιμοσουν πανω στο ολοαναμμενο μανουαλι,απαλη ωχρα του αλικου το δερμα σου. Και τα της ατερμονης αποριας σου ποσες φορες μου ετεινες,ποσες ηθελησες “να με ρωτησεις κατι”,μα ποια η χρεια ετσι καρουμπαλιασμενος και λεχρος που ησουν τα βλεματα μας που ανταμωσαν για μια στιγμη,εννοηθηκαν.
Αναρωτιεμαι…αν εισ την αρχαιοτητα ειδε η Αλεξανδρεια νεο πιο περικαλλη.
Κι η μανα πικραμενη’στο κοιφουρ επροσμενε και τα κυνοποτια,της καρτεριας!αναβε καντηλα.
αιστανθηκα την αναγκη να αποσαφηνισω,προσ χαρι της ευταξιας,οτι ο καβαφης δεν χρησιμοποιουσε τοιουτους καθαρεουσιανικους τυπους’ε…Προσοχηηη φιλοι μου…Προσοχηη…
τι εγινε παει κι αυτο το θρεντ??
συνεχιστε απο εκει που ειχατε μεινει,μην ενοχλειστε απτον καθε τρελο καλιε:roll:8)
Παπαδιαμάντης δαγκωτό (ντάξει, δεν έχω διαβάσει Τολστόι, αν και μπορώ να πάρω όρκο ότι δε θα μ’ αρέσει περισσότερο από Παπαδιαμάντη). Η γλώσσα του, οι εικόνες της φύσης και οι άνθρωποι που περιγράφει με κάνουν να ταξιδεύω και να ηρεμώ τόσο, όσο κανένα γραπτό. Ώρες ώρες είναι και τόσο χαριτωμένα αυτά που γράφει, που τρελαίνομαι. Είναι και αυτή η σχέση με τη φύση και η οπτική του για τον έρωτα, δε μπορεί να μη σε αγγίξει ακόμα και σαν παρατηρητής που είναι.
Μας πέθανες βραδιάτικα. Πού το διάβασες;
Ξέρετε καμία καλή ελληνική έκδοση,όχι παιδική, του A Christmas Carol του Dickens;
πω πω πω!!! δύσκολη επιλογή!!! όλοι αυτοί και ακόμη περισσότεροι αλλά θα πώ Ιούλιος Βέρν γιατί τον αγαπώ από μικρή!!!