Αγαπημένοι Συγγραφείς και Βιβλία του 19ου Αιώνα

Άλλες Τέχνες
#1

Just another book thread for all the nerds and book geeks out there.

Αυτό είναι το αδερφό θρεντ των αγαπημένων συγγραφέων του 20ου αιώνα. Εδώ πάμε έναν αιώνα πιο πίσω, την εποχή εκείνη που η λογοτεχνία δημιούργησε ορισμένα από τα διαχρονικότερα της αριστουργήματα.

Δε θα ήταν υπερβολή αν έλεγα πως ο 19ος αιώνας είναι ίσως ο σημαντικότερος από λογοτεχνική άποψη, μια που έθεσε τα θεμέλια για όλες τις ανατροπές που θα ακολουθούσαν κατά τον ξέφρενο 20ο αιώνα? Πολλά από τα κλασικότερα έργα γράφτηκαν τότε, το μυθιστόρημα έφτασε σε ύψη που ποτέ δεν είχε αγγίξει ποτέ ξανά, ενώ τέθηκαν και οι βάσεις για κάποια λογοτεχνικά είδη που έμελε να καρποφορήσουν τον αιώνα που θα ακολουθούσε, όπως ο ρεαλισμός, το αστυνομικό μυθιστόρημα και η επιστημονική φαντασία?

Όπως και στο άλλο θρεντ, έτσι και εδώ η επιλογή του poll μοιραίως είναι περιοριστική ? βασικά είναι αδύνατη, δέκα επιλογές είναι πραγματικά λίγες. Όπως και να χει όμως, έβαλα 9 πολύ σημαντικούς συγγραφείς και την επιλογή «άλλος» και από κει και πέρα προχωράει η συζήτηση? Προσοχή όμως, εδώ ψηφίζουμε από έναν ως τρεις το πολύ συγγραφείς! Όχι παραπάνω!

Να πω επίσης πως την ιδέα γι?αυτό το θρεντ την είχα από πολύ παλιά, μόνο που τότε κατά νου είχα μια μονομαχία τύπου «Τολστόι vs Ντοστογιέφκσυ», στην πορεία όμως σκέφτηκα πως αν χώσουμε μέσα και όλες τις άλλες μορφές του αιώνα, τότε δε θα μιλάμε απλά για μονομαχία δύο γιγάντων αλλά για Ράγκναροκ κανονικό.

Πραγματικά είμαι περίεργος να δω ποιοί θα πάρουν τις περισσότερες ψήφους, κρίνοντας απο τον ροκ/μεταλ χαρακτήρα του φόρουμ…

Μια στα γρήγορα σύνοψη των συγγραφέων που έβαλα.

[SIZE=“2”]Charles Dickens[/SIZE]. Δε χρειάζεται συστάσεις, ο κλασικότερος εκπρόσωπος της Αγγλίας της βικτωριανής εποχής, στα έργα του οποίου στηλιτεύτηκε όσο σε ελάχιστων άλλων συγγραφέων η κοινωνική εξαθλίωση και οι αντιθέσεις ανάμεσα στις τάξεις, συν ότι έγραψε έργα που έμελε να γίνουν ταινίες, κινούμενα σχέδια, κόμικς και ένα σωρό άλλα πράγματα κατά τον 20ο αιώνα. Από τους πιο πολυδιαβασμένους συγγραφείς όλων των εποχών. Ιστορία Δύο Πόλεων, Μεγάλες Προσδοκίες, Oliver Twist, A Christmas Carol (το πόσο έχει χαραχτεί στη συλλογική χριστουγεννιάτικη φαντασία αυτό το διηγηματάκι δεν έχει προηγούμενο).

[SIZE=“2”]Ιούλιος Βερν[/SIZE]. Ο γάλλος θεμελιωτής της επιστημονικής φαντασίας, μαζί με τον άγγλο H.G.Wells. Τι να απαριθμήσεις πρώτα από τα έργα του, τα ξέρετε όλοι λίγο πολύ. 20.000 Λεύγες Κάτω απ?τη Θάλασσα, Ταξίδι στο Κέντρο της Γης, Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Μέρες, Από τη Γη στο Φεγγάρι, μερικά από τα κλασικότερα ανάμεσα σε δεκάδες βιβλία που εμπλούτισαν το συλλογικό φαντασιακό του 20ου αιώνα ίσως όσο ελάχιστα άλλα έργα?

[SIZE=“2”]
Edgar Alan Poe[/SIZE]. Ο άρχοντας του γοτθικού τρόμου, αλλά όχι μόνο. Η αστυνομική λογοτεχνία, το fantasy, ο ρομαντισμός, η ιστορική λογοτεχνία, το γκροτέσκο, πόσα χρωστάνε σ?αυτή την ιδιόμορφη φιγούρα και στα δεκάδες διηγήματα της. Αυτά ξέχωρα των μοναδικών ποιημάτων που έγραψε.

[SIZE=“2”]Victor Hugo[/SIZE]. Ανέφερα ρομαντισμό, εδώ έχουμε τον σημαντικότερο εκπρόσωπο του. Και μόνο τους «Άθλιους» να είχε γράψει, θα μιλούσαμε για έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς όλων των εποχών. Η δύναμη και η επιδραστικότητα (ειδικά στις κοινωνικές συνειδήσεις) αυτού του έργου πραγματικά δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της λογοτεχνίας. Η «Παναγία των Παρισίων» δική του επίσης.

[SIZE=“2”]Leo Tolstoi[/SIZE]. Και τα μεγαθήρια διαδέχονται το ένα το άλλο? Τι να πει κανείς για τον συγγραφέα του «Πόλεμος και Ειρήνη», του πιο επικού και μεγαλόπνοου ίσως έργου που έχει γραφτεί ποτέ στα χρονικά, που σκιαγραφεί με ανατριχιαστική λεπτομέρεια κάθε πτυχή της κοινωνίας της εποχής, από τους έρωτες της αριστοκρατίας, στα βάσανα των στρατιωτών στη μάχη, συνδυάζοντας το με κοινωνικές και ιστορικές αναλύσεις μακροσκοπικού επιπέδου, πετυχαίνοντας παράλληλα να ταυτιστεί ο αναγνώστης τόσο με τους χαρακτήρες. Άλλα έργα του η «Άννα Καρένινα» και η «Ανάσταση».

[SIZE=“2”]
Φίοντορ Ντοστογιέφκσκυ[/SIZE]. Το αντίπαλο δέος του Τολστόι, και πραγματικά απορώ για το ποιος θα μαζέψει περισσότερες ψήφους. Ο Ντοστογιέφκσυ είναι πιο σκοτεινός και υποχθόνιος από τον Τολστόι, ψυχογραφεί σε ανελέητο (και πρωτόγνωρο για την εποχή) βαθμό τους χαρακτήρες του, οι εσωτερικές συγκρούσεις των οποίων με την κοινωνία και τον περίγυρο τους έθεσαν τα θεμέλια του υπαρξισμού και γενικά, έχουν αφήσει έργα κειμήλια της παγκόσμιας σκέψης όπως το «Έγκλημα και Τιμωρία», οι «Αδερφοί Καραμαζόφ», «Το Υπόγειο», «Ο Ηλίθιος», κλπ. Κανένας άλλος συγγραφέας δεν είχε παρουσιάσει ως τότε τα κλασικά θρησκευτικά, υπαρξιακά και φιλοσοφικά ερωτήματα με τέτοιον δυναμικό και σπαρακτικό τρόπο.

[SIZE=“2”]Oscar Wilde[/SIZE]. Για πολύ κόσμο, «Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι» είναι το κορυφαίο βιβλίο που έχει γραφεί ποτέ, απλά. Και παραδόξως είναι και το μοναδικό μυθιστόρημα μιας πραγματικά ξεχωριστής μορφής, που ανάμεσα σε άλλα έγραψε θεατρικά, παραμύθια, υπήρξε δημοσιογράφος, και καθιέρωσε αυτό που λέμε «η τέχνη για την τέχνη». Την οποία παρεμπιπτόντως θεωρούσε «εντελώς άχρηστη».

[SIZE=“2”]
Honore De Balzac[/SIZE]. Ήμουν σε δίλλημα ανάμεσα στον γάλλο Μπαλζάκ και στον επίσης Γάλλο Emile Zola, όντας και οι δύο σημαντικοί εκπρόσωποι του ρεαλισμού στη λογοτεχνία, τελικά έβαλα τον Balzac όντας παλαιότερος και ουσιαστικά προπάτορας, όχι μόνο του Ζολά, αλλά και συγγραφέων όπως ο Ντίκενς, ο Προυστ, ο Ντοστογιέφκσυ, ο Ιταλο Καλβίνο, ο Κέρουακ κλπ. Η «Ανθρώπινη Κωμωδία» το μεγαλύτερο (τιτάνιο κυριολεκτικά) έργο του. Δεν έχω διαβάσει ούτε Μπαλζάκ ούτε Ζολά, ωστόσο ήθελα να βάλω και κάποιον εκπρόσωπο του γαλλικού ρεαλισμού στο poll.

[SIZE=“2”]

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης[/SIZE]. Όπως στο αντίστοιχο poll του 20ου έβαλα ανάμεσα στους ξένους και τον Καζαντζάκη, έτσι και εδώ θεώρησα σωστό να συμπεριλάβω τον σημαντικότερο έλληνα πεζογράφο του 19ου αιώνα? Του οποίου επίσης δεν έχω διαβάσει ούτε ένα έργο, αλλά όπως και να χει, πρόκειται για πολύ σημαντική μορφή των ελληνικών γραμμάτων.

[SIZE=“2”]Άλλοι συγγραφείς[/SIZE].

Είναι πολλοί. Arthur Conan Doyle και ο «Σέρλοκ Χολμς» του. Η Έμιλυ Μπροντέ, και τα «Ανεμοδαρμένη Ύψη» της. Η αδερφή της, Σαρλότ Μπροντέ και η «Jane Eyre» της. Ο «Φράνκενσταιν» της Mary Shelley. O ?Δράκουλας» του Μπραμ Στόκερ. Η επιστημονική φαντασία του H.G.Wells. Ο Robert Louis Stevenson, δημιουργός του «Dr Jekyll & Mr Hyde», και του «Treasure Island»? Ο μεγάλος αμερικανός Mark Twain, πατέρας του Τομ Σόγιερ? Ο γάλλος Gustave Flaubert, συγγραφέας του ?Madame Bovary??

Στο θρεντ του 20ου αιώνα ο Τόλκιν μάζεψε τις περισσότερες ψήφους, φαβορί για εδώ θεωρώ τον Πόε, απλά και μόνο γιατί είμαστε σε ροκ/μεταλ φόρουμ όπου και οι συγγραφείς (και το στυλ αυτό) είναι πολύ αγαπητοί. Είμαι περίεργος να δω ωστόσο…

#2

Από 'μένα Βερν, Ντοστογιέφκσι και Ουάιλντ. Δεν μπορούσα να μην ψηφίσω τον πρώτο, μιας και με τα βιβλία του μεγάλωσα, όπως πολλοί άλλοι εδώ μέσα, νομίζω. Μυθιστορήματα που εξάπτουν τη φαντασία, ιστορίες που αν είσαι παιδί σε μαγεύουν και απλά θες να διαβάσεις όσα περισσότερα μπορείς από αυτόν το συγγραφέα.

Ο δεύτερος είναι ίσως ο αγαπημένος μου συγγραφέας γενικά, μετά τον Καζαντζάκη. Δύσκολα να μη σοκαριστείς αν διαβάσεις το ‘‘Αδελφοί Καραμαζώφ’’ ή το ‘‘Έγκλημα και τιμωρία’’ π.χ. Είναι απλά απίστευτος ο τρόπος που περιγράφει τον κάθε χαρακτήρα, τόσο έντονα που το ζεις, σχεδόν μπαίνεις σε ένα trip- άκι να μαντεύεις το τι θα κάνει ο κάθε χαρακτήρας, πώς θα ενεργήσει. Ιδίως στο ‘‘Δαιμονισμένοι’’ νομίζω ότι ο Ντοστογιέφκσι δίνει ρεσιτάλ, με τόσους πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες. Να ομολογήσω, βέβαια, ότι ακόμα και τώρα μου φαίνεται ένας πολύ δύσκολος συγγραφέας και τα έργα του απαιτούν πολλές αναγνώσεις. Πραγματικά θέλω πολύ να ξαναπιάσω κάποια βιβλία του μόνο και μόνο γιατί ξέρω ότι σίγουρα θα ‘‘διαβάσω’’ καινούρια πράγματα.

Έριξα και μία ψήφο στο Ουάιλντ, αν κι έχω διαβάσει μόνο το ‘‘Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέϋ’’. Έλα, όμως, που πρόκειται για ένα βιβλίο που σε αφήνει άφωνο με τον τρόπο που είναι γραμμένο. Πρέπει να ήταν ένας πανέξυπνος άνθρωπος, τουλάχιστον έτσι φανερώνουν όλα αυτά τα σκεπτικά που ξεδιπλώνονται στο βιβλίο αυτό.

Επίσης κοκκινίζω που ακόμα δεν έχω διαβάσει το ‘‘Πόλεμος και ειρήνη’’. :oops:

#3

Μια μέρα μετά, καταιγισμός απο replies, σε τι να πρωτοαπαντήσω. Ευφραίνεται η καρδιά μου φίλοι μου, ας επιλέξω ορισμένα απο τα ποστ σας και ας τα σχολιάσω.

Χαίρομαι φίλε vivliofage που το θρεντ μου ύπηρξε μια σπίθα που αναζωπύρωσε την αγάπη σου για το διάβασμα.

Πάρα πολύ σωστή και βαθυστόχαστη η παρατήρηση σου σκυλού γκομενάρα, ομολογώ δεν το είχα σκεφτεί έτσι ως τώρα, τα σχόλια σου έδωσαν μια νέα διάσταση στα κλασικά αυτά έργα.

Ω, μεγάλη μου τιμή κύριοι!

Φίλε FRnN^TttRR$###KnBasae#4;1102557 μάλλον έγραψες σε λάθος θρεντ. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, αν έχωνα τον Τόλκιν μέσα στο poll, πάλι πρώτος θα έβγαινε σε ψήφους εδώ μέσα, κι ας ήταν εκτός θέματος.

Αυτά λοιπόν τα ολίγα, η συμμετοχή καταιγιστική, ο βομβαρδισμός των ψήφων ανελέητος, τα λέμε σύντομα ξανά!

[SPOILER]Ε ναι λοιπόν, τρελάθηκα και μιλάω μόνος μου! :stuck_out_tongue: Τι θέλετε τώρα. Κανείς δε γράφει, επομένως είπα να παίξω μπάλα σε άδειο γήπεδο, να σκοράρω κιόλας. Πλάκα έχει. :lol:[/SPOILER]

εδιτ. Καταραμένε Λεπερ, τώρα είδα το ποστ σου, μου χάλασες τη μοναξιά!!! :smiley:

#4

αδυνατω να ψηφισω :?
αν ηταν ενας θα ηταν πιο ευκολο.γιατι θα ηταν στανταρ

[B]And his eyes have all the seeming of a demon’s that is dreaming.
And the lamplight o’er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted—nevermore![/B]

οποτε προς το παρον ποε.απο τους μεγαλυτερους συγγραφεις ποιητες που δημιουργησε δυο τρια ειδη λογοτεχνιας.τον λατρευω πραγματικα.

εντιτ η δευτερη στον βερν.εχω ανοιξει και θρεντ.

η τριτη ομως :confused:

ματαξανα εντιτ :stuck_out_tongue: πρεπει να ψηφισεις ταυτοχρονα για να καταχωρηθουν σε ολους?γιατι τωρα μου δειχνει οτι ψηφισα μονο ποε και δν μπορω να ξαναψηφισω.φανταστικε ελλανορ προσθεσε μια στον βερν!

#5

Oook, μια ψήφο ακόμα για τον Βερν! (αν και δε φαίνεται το όνομα σου, πρέπει να ψηφίζεις ταυτόχρονα βλέπεις)

Κατα τ’ άλλα να πω στον Λέπερ πως ε-πι-βάλ-λε-ται να διαβάσει το Πόλεμος και Ειρήνη. Και το γεγονός ότι έχει διαβάσει “μόνο” το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρεί απο τον Wilde δεν είναι κακό, πρώτον γιατί είναι και το μοναδικό του μυθιστόρημα, δεύτερον γιατί οι περισσότεροι (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου) μόνο αυτό έχουμε διαβάσει και τρίτον γιατί είναι τέτοια εργάρα, που θα λεγε κανείς οτι αρκεί.

Αφού γράψουν και μερικοί ακόμα την άποψη τους θα ψηφίσω και γω με τη σειρά μου.

#6

Νόμιζα ότι είχε βγάλει κι άλλο ένα βιβλίο μέσα από τη φυλακή με τίτλο ‘‘De profundis’’ (πάντα μου άρεσε αυτός ο βαρύγδουπος τίτλος). :-k

#7

μαλιστα!παλι δυσκολα μας εβαλες…ολοι ειναι ενας κ ενας κ θελω να τους ψηφισω…

αλλα αφου εισαι καταπιεστης…για να δουμε…

ιουλιος βερν παιρνει σιγουρη ψηφο λογο ιδιαιτερης αδυναμιας μιας και μικρη ειχα μαζεψει ολα τα βιβλια του και μου ειχαν αναπτυξει φαντασια και αγαπη για διαφορων ειδων περιπετειες

ντοστογιεφσκυ στανδαρ παιρνει ψηφο γιατι μαρεσε ο τροπος που εκανε τις περιγραφες τοσο ρεαλιστικες και δεν βαριομουν και μου βγαζαν και μια ωραια φερμενη μαυριλα

Παπαδιαμαντης…ε δεν μπορω…κ αλλη ψηφο γιατι ειναι ο αγαπημενος μου ελληνας συγγραφεας…ενω στο γυμνασιο ειχα παρατησει πλεον τα εξωσχολικα βιβλια,μιας και το μπασκετ δεν με αφηνε να κατσω σπιτι…με το που καναμε παπαδιαμαντη με επιασε μια εμμονη και αφου διαβασα τα απαντα…(τα οποια ετυχε κ τα ειχε η θεια μου σε τομους μπορντοχρυσοδετους με βαρια δερματινη εξωφυλλα σπανια εκδοση,και σιγα μην τα παρει ποτε πισω και τα φυλλαω σαν κορη οφθαλμου)με εκανε κ ξαναπηρα μπρος με τα βιβλια γενικοτερα

τιπ:αναγνωριστηκε μετα το θανατο του και κυριως ο παλαμας συνεβαλε και παλεψε σε αυτο αν και εκανε προσπαθειες και πιο πριν αλλα ματαια…ζουσε μεσα στην ανεχεια και ποτε δεν πηρε χρηματα “Ελεειμοσυνης” που του προσεφεραν διαφοροι φιλοι του κατα καιρους,βλεποντας πως δεν ειχε ουτε να φαει κυριολεκτικα.Ειχε μεγαλο εγωισμο για να τα δεχτει αλλωστε.Χρηματα δεχοταν μονο απο κανονικες πληρωμες για διαφορες μεταφρασεις που εκανε ή οταν εγραφε δοκιμια για εφημεριδες κ περιοδικα.

Για το λογο αυτο πλανταξα στο κλαμα οταν διαβασα το εξης(απο μια βιογραφια του,σκηνικο που περιγραφει ενας φιλος του):[B]“προς το τελος της ζωης του…και ενω ειχε καταλάβει πως οι μέρες του ηταν πλεον λιγες,τον συναντησα στο γνωστο μας καφενε…πλεον ειχε χασει καθε λαμψη το βλεμμα του και ηταν μονιμως σκυθρωπος.Ελαχιστα μιλαγε και ακομα και οταν του απηυθυνες το λογο εμοιαζε χαμενος σε σκεψεις και κοιτουσε παντα προς τη γη.Τοτες μου ειπε πως θελει να γυρισει πισω στο νησι πριν κλεισει τα ματια του,αλλα δεν ειχε χρηματα να ταξιδεψει…εβγαλα απο την τσεπη μου ενα φακελο με χρηματα (***τα οποια ειχαν μαζεψει σε μια εκδηλωση προς τιμην του αλλα δεν ειχε παρευρεθει γιατι την θεωρησε φιλανθρωπια…οπως και αποδειχτηκε) και του τα εδωσα για να φυγει…γυρισε και με κοιταξε,εσκυψε το κεφαλι και τα πηρε με χερι τρεμαμενο,εφυγε διχως να με ξανακοιταξει απο ντροπη μαλλον μιας και ποτε του δεν ειχε καμει κινηση παρομοια…”[/B]
νταξ…ρισπεκτ!!!

#8

Ιούλιος Βερν και Παπαδιαμάντης για μένα.

Ο Γάλλος είναι σημαντικό κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Σου ανοίγει το μυαλό, σε συναρπάζει, σε ταξιδεύει, τι να πω…καταπληκτικός. Από τους σημαντικότερους προφήτες, μαζί με τον Χάξλεϋ.

Τώρα ο δικός μας, αν εξοικιωθείς με την ιδιόμορφη γλώσσα του θα κερδίσεις πολλά. Έχω ξαναγράψει ότι μέσω των διηγημάτων του στην ουσία αποτέλεσε τον κορυφαίο λαογράφο της χώρας. 100% αυθεντικός και άψογη απεικόνιση της απλής, αλλά πολλές φόρες δύσκολης νησιώτικης ζωής.
Έχω κ γω τα άπαντα και πέρασε ένας χρόνος να τα διαβάσω όλα, αλλά άξιζε και με το παραπάνω το χρόνο.

#9

Aυτή τη φορά ο Ellanor δημιούργησε ένα πραγματικό πολλ-σπαζοκεφαλιά! Με εξαίρεση τον Honore De Balzac και τον Dickens που δεν τους έχω διαβάσει για να φέρω άποψη, πώς μπορείς να πιάσεις και να συγκρίνεις τους υπόλοιπους μεταξύ τους;

Βέβαια, εύκολα θα απέκλεια για αρχή τον Βερν, προκειμένου να καταλήξω σε έναν. Χωρίς να αφαιρώ τίποτα από τη μεγάλη λογοτεχνική αξία που του αντιστοιχεί, προσωπικά κρύβω μια βαθιά προτίμηση προς τους ψυχογράφους- αφηγητές, προτιμώ την “εσωτερική αφήγηση” παρά τη δράση (πάντα συγκριτικά- καθώς η δεύτερη με συναρπάζει όταν είναι καλοδουλεμένη στη διατύπωση και συνοδεύεται από το κατάλληλο συναίσθημα). Ο Βερν ήταν πολύ καλός στο να γράφει ιστορίες φαντασίας και περιπέτειας…

Ύστερα πρέπει να αποκλείσω ακόμα έναν, ε; Αυτός μάλλον θα ήταν ο Παπαδιαμάντης ή ο Ουάιλντ. Στην πραγματικότητα δεν έχω να τους προσάψω κάποιο “ψεγάδι”- κάτι που ενδεχομένως δε με γοητεύει, απλά πρέπει να προχωρήσω με το “ξεκαθάρισμα”. Οπότε θα πιαστώ από την αφορμή ότι ο πρώτος ήταν επηρεασμένος από τις ελληνικές παραδόσεις και το θρησκευτικό πνεύμα- επιρροές διάχυτες στο έργο του. Έτσι, θεματογραφικά, απλά ίσως οι επιλογές που κάνει μου φαίνονται λιγότερο ελκυστικές από άλλες (δεν ισχύει εντελώς αυτό, αλλά κάτι έπρεπε να γράψω- πάντως σαφώς προτιμώ τις ιστορίες που τοποθετούνται χρονικά στο μεσσαίωνα ή τη βικτοριανή εποχή :b). Ο Ουάιλντ είναι κορυφαίος, δεν μπορώ να βρω καν κάποιο μικρό πρόσχημα. Απλά θα το προσπεράσω και θα πιάσω Ντοστογιέφκσυ-Τολστόι.

Μεταξύ των δύο, με μικρή διαφορά θα “κρατήσω” τον Ντοστογιέφκσυ. Είναι δύσκολο να συγκρίνεις δυο κορυφαίους μεταξύ τους, όμως αν τελικά κατέληξα στον πρώτο είναι με το κριτήριο του ψυχογραφήματος που κάνει στους πρωταγωνιστές στο “Έγκλημα και Τιμωρία” ή το “Υπόγειο”. Βέβαια, καθώς γράφω όλα αυτά, περνάει από το μυαλό μου η παρουσίαση των διακυμάνσεων της σκοτεινής ψυχής του Νικήτα στο “Η δύναμη του Σκότους” και νιώθω πως γράφω μια μεγάλη αδικία σε βάρος του δημιουργού, αλλά και πάλι… η διαφορά στην ιεράρχηση παίζεται ανάμεσα στις πρώτες εντυπώσεις που μου είχαν δημιουργήσει τα αντίστοιχα έργα.

Και τελικά απομένουν ο Πόε και ο Ουγκό. Υπό κανονικές συνθήκες θα ψήφιζα απλώς “Πόε”, το συγγραφέα που με κάνει να ανατριχιάζω ολόκληρη, και τέλος. Ρομαντικός, κατ’ εξοχήν ψυχογράφος, σκοτεινός, ευφυής φέρνει στη ζωή στο γοτθικό τρόμο και σε κάνει να νιώθεις πως η ποίηση κι η συγγραφή είναι πραγματικά πάθη και [I]“τα πάθη πρέπει να είναι σεβαστά”[/I]. Δεν είναι απλώς χαρισματικός σ’ αυτό που κάνει, είναι [I]ιδαίτερος[/I]. Όμως κι ο Ουγκό… Χριστέ μου, τι λογοτεχνική πένα!! Τρέμω σύγκορμη όταν αναλογίζομαι τις κορυφώσεις στην “Παναγία των Παρισίων”: κάτι σπαραξικάρδιοι μονόλογοι [SPOILER](για να μη σχολιάσω το συγκλονιστικό τελείωμα με τους δυο αγκαλιασμένους σκελετούς που όταν τους διαχωρίζουν ο ένας γίνεται σκόνη)[/SPOILER], κορυφώσεις που σε φορτίζουν με τόσα συναισθήματα και που ξέρουν να ξεσπούν και να βρίσκουν διέξοδο σε στιγμές λεπτής ειρωνείας και εκτόνωσης καθώς παρουσιάζονται αδρά τα κωμικά όσο και τραγικά στοιχεία μιας κοινωνίας, αντιθέσεις παντού -η ομορφιά και η ασχήμα, η δύναμη και η αδυναμία, η αγνότητα και η διαφθορά, το δίκαιο και το άδικο- που σε βάζουν σε σκέψεις… Κι έπειτα η λεπτομερειακή περιγραφή του μεσαιωνικού Παρισιού και της Νοτρ Νταμ! Τόσο διαφορετικό το ύφος καθενός συγγραφέα και ωστόσο τόσο έξοχο! Πώς να διαλέξεις;! Αναρωτιέμαι αν ο Πόε έγραφε μυθιστόρημα πώς θα ξεδίπλωνε τους χαρακτήρες του, κι ανστίστοιχα αν ο Ουγκό περιοριζόταν στο διήγημα πώς θα το χειριζόταν, προσπαθώντας να φανώ δίκαιη… Τελικά θα καταλήξω στον Πόε, την παλιά “αδυναμία”, την πολυδιαβασμένη, όμως και πάλι κάτι μέσα μου με γραντζουνάει… Ίσως φταίει που τον τελευταίο τον εχω διαβάσει πρόσφατα και οι εντυπώσεις είναι ακόμα πολύ ζωντανές.

#10

Ρε συ William, τόσο ωραίο και αναλυτικό ποστ, τέτοια επιλογή δια της (ψυχοφθόρας όντως) αποκλειστικής μεθόδου, έξω ο ένας, έξω ο άλλος, για να καταλήξεις στους αγαπημένους σου, και στο τέλος ψηφίσες μόνο έναν? Αφού λέω (και στο poll πάνω) οτι μπορούμε να ψηφίσουμε ως τρεις!

Πέραν του Πόε, θα μπορούσες να είχες ψηφίσει και τους Ουγκώ και Ντοστογιέφσκυ δηλαδή. :slight_smile:

(αν θες σου προσθέτω εγώ τις ψήφους, αν και δε θα φαίνεται το όνομα σου σ’αυτές).

@ Άσχετο αλλά σκεφτόμουν αντί για τον Μπαλζάκ να έχωνα τελικά κανέναν Άρθουρ Κόναν Ντόιλ στο poll, τον συγγραφέα του Σέρλοκ Χολμς με άλλα λόγια, για να το κάνω ακόμα πιο αγγούρι, μια που Μπαλζάκ πραγματικά αμφιβάλλω αν έχει διαβάσει κανείς (αν και πραγματικά θα ήθελα κάποια στιγμή να το κάνω).

Απο την άλλη όμως ρε γμτ, χρειάζεται και ένας εκπρόσωπος της πιο ρεαλιστικής γραφής. Πφ, διλλήματα.

#11

πω πωωω!!!μη βαλεις αρθουρ…αμαν…αλλο σκαλωμα κ αυτος και ελεγα να μην τον αναφερω κ καλα!

παντως αμα μπει αλλαξε μου τον ντοστογιεφσκυ (με βαρια καρδια)…γιατι…φφφφφφ…αρθουρ…αδυναμιες!!

:-kμου φαινεται οτι οι παιδικες μνημες κερδιζουν στα σημεια παντως τα πιο προσφατα κ σοβαρα(οχι οτι τα αλλα δεν ειναι…το πιανετε πως το εννοω πιστευω!)…μπορει να πρεπει να ανησυχησω καποτε…καποτε ομως!!!:stuck_out_tongue:

#12

Χα, τον έβαλα, του έχωσα και την μία ψήφο σου! (αν και κανείς δε θα μπορεί να καταλάβει οτι προέρχεται απο σένα η ψήφος, αλλά αυτό είναι ένα ακόμα μυστήριο για τον τρομερό ντετέκτιβ). :stuck_out_tongue:

Τι να γίνει, για χάρη του “σασπένς” του poll ο Μπαλζάκ έδωσε τη θέση του στον (γνωστότερο στους περισσότερους αν μη τι άλλο) Κόναν Ντόιλ. Όλοι έχουμε παιδικές αδυναμίες. (μήπως να έβαζα και τους Mark Twain, Alexandre Dumas και Herman Melville (ακα “Moby Dick”) και το άλλαζα σε “αγαπημένος συγγραφέας του 19ου αιώνα που πρωτοδιαβάσαμε τις ιστορίες του στα Κλασικά Εικονογραφημένα?” :PP)

#13

απαυτους μονο ποε εχω διαβασει και μαρεσαν τα πιο πολλα.
και ντοστογεφσκι τον παιχτη μονο που ητο καλο.
γαματο ηταν το μαλντορορ του λωτρεαμον

#14

Στην πραγματικότητα άρχισα να τα γράφω τόσο διεξοδικά κυρίως για μένα την ίδια, για να καταλήξω κάπου, σε[I] έναν [/I]ανάμεσα στην τριάδα… :stuck_out_tongue: Είναι αυτό που λέει ο Πόε “όταν γράφεις τις σκέψεις σου στο χαρτί, μπορείς και να τις βάλεις ευκολότερα σε τάξη”. Αν ψήφιζα εξ’ αρχής τους τρεις, δε θα έμπαινα καν στον κόπο να σκεφτώ γιατί το κάνω, θα ήταν πιο πολύ ένα ένστικτο που δεν είχα αποκωδικοποιήσει.
Ευτυχώς πάντως που δεν είχες εξ’ αρχής τον Ντόιλ στις επιλογές- θα μεγάλωνε η σύγχυση! :stuck_out_tongue: Πφφ, αρκετά ωραία βιβλία γραμμένα στις μέρες μας, όμως είναι φορές που σκέφτεσαι πως ποτέ δε θα ξεπεράσουν όσα έχουν ήδη γραφτεί… Νιώθω τόσο “μικρή”, τόσο άσχετη, τόσο φτωχή μπροστά στον πλούτο που κρύβεται σε μερικές σελίδες βιβλίων που δεν έχω καν ευκαιρήσει να διαβάσω ακόμα ή, κι αν έχω ήδη διαβάσει, μια ή δυο αναγνώσεις δεν είναι τίποτα για να συλλάβεις την ψυχή που έχει καταθέσει ο συγγραφέας στο έργο του…

#15

αχά, το οποίο βασικά είναι αλληλογραφία από την φυλακή και δείχνει σε πόσο προβληματική κατάσταση ήταν ο Ουαιλντ τότε, πως οι φίλοι του τον είχαν εγκαταλείψει (αν και πολλά τα προκάλεσε ο ίδιος) και πως η ζωή των πολλών παθών που έζησε τελικά γύρισε εναντίον του.

[SPOILER]κάτι σαν τον Τσαρλι Σιν της εποχής του δηλαδή:p[/SPOILER]

Γενικά ο Ουαιλντ έχει απίστευτες θεατρικές παραστάσεις και μερικά φοβερά ποιήματα και αξίζει να τον μελετήσετε παραπάνω! Μερικες παραστάσεις κατά την ταπεινή μου άποψη ξεπερνάνε ακόμα και το πορτραίτο σε κάποια σημεία και ας αποτελεί χωρίς αμφισβήτηση το πιο μεγαλεπήβολο έργο του.

Πρώτος για εμένα αυτός και συνεχίζω με τον πολυαγαπημένο Σερλοκ από τα 12 που έπιασα στα χέρια μου μια δερματόδετη έκδοση του προπάπου μου με έργα του Χολμς σε πρώτη μετάφραση (ανατριχιαστικό συναίσθημα ) μέχρι πέρισυ που διάβασα τα άπαντα στα αγγλικά δεν έχω καταφέρει να τον αφήσω κάτω. Όσες φορές περνάω από την baker street δεν μπορώ παρά να θυμάμαι με δέος τις μεγάλες περιπέτειες του αγαπημένου μου ντετέκτιβ. Χαρακτήρας ανθρώπινος, με τα ελλατώματα του, τις παραξενιές του αλλά πάνω από όλα την φοβερή του ευφυία που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές.

Charles Dickens το μόνο που εχω διαβάσει είναι το Great Expectations που ήταν ιδιαίτερα όμορφο και απέδιδε εξαιρετικά την εποχή αλλά δεν θέλω να το βάλω σε ίδιο μέγεθος αγάπης με τους δύο απάνου!

Ποε αγαπάμε στηρίζουμε αλλά κάτι μου λέει ότι θα είναι ο Τόλκιν του 19ου αιώνα σε ψήφους οπότε παρόλο που δικαιωματικά του ανήκει η τρίτη θέση θα τον αγνοήσω επιδεικτικά.

Τολστοι δεν έχω διαβάσει ακόμα αν και έχουμε δύο δερματόδετους τόμους σπίτι που όποτε τους βλέπω μπαίνω στον πειρασμό αλλά λόγω έλλειψης χρόνου δεν έχω καταφέρει να τους ξεκινήσω ακόμα ενώ τώρα μόλις βρίσκομαι στη μέση του εγκλήματος και τιμωρίας που είναι και το εναρκτήριο μου βιβλίο στον κόσμο του Ντοστογιεβσκι οπότε μέχρι να το τελειώσω δεν μπορώ να πω με σιγουριά που θα βρεθεί στην κατάταξη.

Στα οφφπολλ η καρδία μου ανήκει στον Στιβενσόν που μου διάβαζε ο μπαμπάς πριν κοιμηθω τα βράδια όταν ήμουν μικρός και μόνο λόγω της αναμνησής αυτής το βιβλίο έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδία μου. Περιττό να πω ότι δεν θυμάμαι και πολλά από την υπόθεση αλλά δεν θέλω να το ξαναπιάσω στα χέρια μου μόνο και μόνο για να μην χαλάσω της όμορφες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας.

Το ίδιο ισχυεί και για τους αχώριστους Χωκ φιν και Τομ Σωγιέρ που με ταξίδευαν στα σκανταλιάρικα και ανέμελα μονοπάτια και της σημασίας του να παραμένεις ένα απλό παιδί σε αντίθεση με τον Βερν που με ταξίδευε στα όρια της τότε φαντασίας μου. Τέλος μεγάλη αγάπη και ο Στόκερ με τον Δράκουλα τον οποίο διάβασα πρόσφατα και με ξετρέλανε!

Όσον αναφορά τα εγχώρια Παπαδιαμάντη κάναμε στο σχολείο την φόνισσα αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε αλλά με την ελληνική λογοτεχνία γενικά είμαι λίγο παράξενος οπότε μην μου δίνετε σημασία.

Αυτά απο εμένα:)

#16

Γαμάτο κι αυτό το πολλ! Πρώτος Πόε. Το αγαπημένο μου διήγημα είναι Η Πτώση του Οίκου των Ώσερ. Ήταν η πρώτη μου επαφή με Πόε και δεν ξεχνάω με τίποτα την ανατριχίλα που μου είχε προκαλέσει. Από ποιήματα Anabell Lee, The City In The Sea, Dream Within A Dream, The Raven, δεν τα έχω διαβάσει όμως όλα. Ο Άρθουρ Γκόρντον Πυμ ως μοναδική νουβέλα, παίζει μπάλα μόνος του.

Δεύτερος πάει ο Ντοστογιέφσκυ. Υπόγειο ΜΟΝΟ :p.
Εντάξει έχει πολλά γαμάτα και δεν τα έχω διαβάσει όλα, αλλά με το υπόγειο έχω κόλλημα.

Τρίτος μπαίνει ο Όσκαρ Γουάιλντ. Μπορεί να έχω διαβάσει μόνο τον Ντόριαν Γκρέυ από αυτόν, αλλά αρκεί. Αριστούργημα από τα λίγα. Και η πλάκα είναι ότι το διάβασα σχετικά πρόσφατα, γιατί πριν για κάποιον λόγο είχα την αίσθηση ότι πρόκειται για μελό-χαζομάρα.

ΥΓ: κλασικά αγνοώ την επιλογή “άλλος” γιατί βαριέμαι να σκεφτώ και γιατί προτιμώ να ψηφίζω από αυτά που δίνονται. Γκόγκολ όμως; Θεός! Α, επίσης Μόμπυ Ντικ τιτανοτεράστιο έργο. Παίζει να είναι από πλευράς γραφής και τέχνης του λόγου ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει ποτέ.

#17

χαχαχα λοιπόν, το είχα υπ’όψιν τούτο το θρεντ γιατί κάποιος μου ψιθύρισε ότι ο ellanor έχει παλαβώσει και φτιάχνει φέηκ ακάουντς και μιλάει με τον εαυτό του, και δεν το είχα πιστέψει!

Υποθέτω, και βλέπω και από τους παραπάνω πως τα κριτήριά μας είναι συναισθηματικά. Ναι. με ταχείες διαδικασίες και χωρίς πολύ σκέψη, πρώτη ψήφος πάει στον [B]Ντοστογιέφσκυ[/B]. Από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, από τους πρώτους και ουσιαστικότερους ψυχολόγους/θεολόγους/φιλόσοφους. Με απίστευτη αίσθηση της ιστορίας και της ανθρώπινης ψυχής. Και μόνο για τους Αδελφούς Καραμαζώφ και το “μύθο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή”. Και εγώ αυτή τη skylou gomenara πες της την παντρεύομαι, έχω και δισκογραφία πες της, ε \μ/

Και. [B]Ιούλιος Βέρν[/B]. Η αλήθεια είναι πως τον είχα ξεχάσει, αλλά έχει στοιχειώσει τόσο μα τόσο πολύ τα παιδικά μου χρόνια, και το συνειδητοποιώ όταν πηγάινω ταξίδια, ακόμη μέχρι σήμερα:p

[B]Oscar Wilde[/B] - πρώτον, τον θαυμάζω σαν προσωπικότητα, δεύτερον, η γλώσσα την οποία χρησιμοποιεί είναι ένα μικρό αριστούργημα, σαν κέντημα. Θυμάμαι πως στο πορτραίτο του Dorian Grey διάβαζα τις προτάσεις 2-3 φορές έτσι, επειδή ήταν όμορφες.

Αναπληρωματικοί -
[B]Παπαδιαμάντης[/B] - ασχολήθηκα σοβαρά (εννοώ, εξωσχολικά) φέτος, που πήγα διακοπές στη Σκιάθο και είπα να πάρω μαζί τη συλλογή με τα διηγήματα. Δεν είχα συνειδιτοποιήσει πόσο απίστευτα ζωντανή είναι η γλώσσα που χρησιμοποιεί. Nice job ellanor. Αντε, πες, είναι διηγηματογράφος, γι αυτό δεν μπορώ να τον συγκρίνω απολύτως με τους άλλους της λίστας, ίσως μόνο με τον Πόε. Και για να παινέψουμε το σπίτι μας, να χώσω κι άλλον ένα ρομαντικό στο παιχνίδι, ο Σολωμός θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ρομαντικούς ποιητές -παγκοσμίως- πράγμα που επίσης έμαθα πρόσφατα.

[B]Charles Dickens[/B] - [B]Victor Hugo[/B] : άλλα δύο φαντάσματα των παιδικών μου χρόνων. Δεν με είχαν ταξιδέψει τόσο, και όταν είχα διαβάσει δεν είχα τη δυνατότητα να κρίνω το γράψιμο, οπότε δεν μπορώ να πω πολλά, μόνο σεβασμό, δεδομένου ότι οι “ιστορίες” τους έχουν περάσει στο συλλογικό ασυνείδητο πια. Είχα γνωρίσει έναν τύπο τρελό και παλαβό με τον Dickens, ίσως θα άξιζε να τον προσεγγίσει κανείς και σε μεγαλύτερη ηλικία, θα πρέπει να κρύβει περισσότερα πράγματα απ’όσα θυμόμαστε.

Από αυτούς που μένουν - [B]poe[/B] και [B]Doyle[/B] αντιπροσωπεύουν δύο κατηγορίες μυθιστορηματικές που δεν με τραβούν τόσο. Doyle είχα γνωρίσει μόνο μέσα από εικονογραφημένες ιστορίες ως παιδί, και Poe, παρόλο που είχα περάσει μία ψευτοφάση στην εφηβεία και είχα διαβάσει ένα κάρο πράγματα, η αλήθεια είναι πως τα κείμενά του με κρατούσαν σε ποσοστό 50-50. Και γενικά δεν είμαι πια πολύ του φανταστικού.

Τέλος - ellanor χτύπα- δεν έχω διαβάσει [B]Tolstoi[/B], τ’ομολογώ :oops:

Να πληθύνουν λίγο οι ψήφοι και μπορούμε να βάλουμε κι άλλους κυρίους στην αρένα, τούτο είναι μόνο ζέσταμα:p

#18

Aχ ώρες ώρες αισθάνομαι πολύ άχρηστη…από όλους αυτούς του πολλ…μόνο Ουγκό έχω διαβάσει…ε, δηλαδή τώρα διαβάζω…
Διαβάζω το ‘‘Η Παναγία των Παρισίων’’, ενώ μετά σκοπεύω να διαβάσω τα ‘‘Το 1793’’ και ‘‘Η τελευταία μέρα ενός καταδίκου’’…Επίσης , έχω περιέργεια να διαβάσω και τα ‘‘Οι Άθλιοι’’ και ‘‘Οι Εργάτες της θάλασσας’’ ή κάπως έτσι, αλλά εν καιρώ αυτά, γιατί γενικά δεν το πολυκατέχω…χιχι. Για αυτό και μόνο, στηρίζω Ουγκό! Είναι ρομαντικός ,το βιβλίο του ‘‘Η Παναγία των Παρισίων’’ είναι πολύ ωραίο, αν και σε πολλά σημεία με δυσκόλεψε αρκετά μπορώ να πω…Αυτό, κυρίως, γιατί χρησιμοποιεί όρους και λέξεις που περιγράφουν την αρχιτεκτονική της εποχής του Μεσαίωνα (τέλη 15ου αι.). Και επειδή έχω φάει ‘‘πετριά’’ με εκείνη την εποχή, αλλά μαρέσουν πολύ και η υπόθεση του βιβλίου και η περιγραφή των ηρώων…θα ψηφίσω Ουγκό! Ντοστογιέφσκυ δεν έχω διαβάσει ακόμη, αλλά…με πείσατε…σύντομα θα διαβάσω…βρήκα και βιβλία του, που θέλω…
ε, γενικά όμως δεν έχω πολυασχοληθεί …αλλά ποτέ δεν είναι αργά…

#19

Ακριβώς! Εξάλλου αν σκεφτείς το πλήθος των βιβλίων που υπάρχουν και που αξίζουν να αναγνωστούν, πρακτικά χρειάζεσαι μια ζωή! Πάντως η αρχή γίνεται πάνω-κάτω τώρα, σ’ αυτές τις ηλικίες, καθώς πολύ νεότερη ας πούμε αν διάβαζες, Ντοστογιέφσκι πχ., θα συλλάμβανες τα μισά νοήματα απ’ όσα είσαι σε θέση να κατανοήσεις τώρα ή και που με μια δεύτερη ανάγνωση θα μπορέσεις να κατανοήσεις σε ακόμα μεγαλύτερη ηλικία στο μέλλον. Οπότε μην αγχώνεσαι! :wink:

Αχ… Η Παναγία των Παρισίων του Ουγκό! Την ανέφερα στο πρώτο μου ποστ στο θρεντ, αλλά δεν μπορώ να μην το ξανασχολιάσω, διαβάζοντας ξανά γι’ αυτό το έργο σε άλλο σχόλιο… Πραγματικά [I]τόσο[/I] υπέροχο βιβλίο! Τι λογοτεχνική δεινότητα αυτός ο άνθρωπος, βρε παιδί μου… Αν εξαιρέσεις πως κατατσάκισε το ιδανικό πρότυπο του λοχαγού Φοίβου που είχα πλάσει στο μυαλό μου από την ταινία της disney με έναν πολύ ωμό και αμείλικτο τρόπο (δάκρυα γιατί ο Φοίβος ήταν από τους αγαπημένους ανδρικούς χαρακτήρες καρτούν :b), κάνοντας βέβαια πιο ρεαλιστική την ιστορία και πιο τραγική, όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου (ακόμα κι ο Ζαν, ο Γκρενγκουάρ κουλουπού) μου λείπουν απίστευτα για κάποιο λόγο. Υπάρχουν στιγμές, δηλαδή, που αισθάνομαι ότι θέλω να διαβάσω κάποια συνέχεια, να δω τι απέγιναν, αρκεί να έχω μπροστά μου το διάλογο και τις ενέργειες των προσώπων- τους είχε πλάσει τόσο ζωντανούς! Πραγματικά νιώθω νοσταλγικά για εκείνη τη μικρή γνωριμία με το μεσσαιωνικό Παρίσι που βίωσα στις 651 σελίδες…

#20

Ρένια μου έχεις απόλυτο δίκιο! Καμιά φορά αισθάνομαι περίεργα, βέβαια, όταν μιλάτε για βιβλία, αναλύετε τα νοήματα τους και εγώ, ενώ θέλω, δεν είμαι σε θέση να συμμετέχω! Δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με τη λογοτεχνία πιο παλιά, ε πολύ λίγα πράγματα…τώρα που περνώ ώρες ατέλειωτες μέσα στο σπίτι λέω να ασχοληθώ περισσότερο…
Το κατανοώ ότι δεν προλαβαίνω να διαβασω όλο αυτό το πλήθος βιβλίων και δεν σκοπεύω να πέσω με τα μούτρα στη μελέτη. Ας πούμε όταν δε νιώθω καλά ή με επηρεάζει ψυχολογικά το βιβλίο (σημειωτέον περνώ μία πάρα πολύ δύσκολη φάση που με το παραμικρό ‘‘πέφτω’’ ψυχολογικά) αφήνω το βιβλίο μέχρις ότου αισθανθώ καλύτερα. Δε θέλω να καταπιεστώ, θέλω να νιωθω καλά με ό,τι κι αν κάνω!
Συμφωνώ, τέλος, με αυτό που λες ότι σε μεγαλύτερη ηλικία είσαι σε θέση να κατανοήσεις καλύτερα τα νοήματα του συγγραφέα…Τον Ντοστογιέφσκυ θα τον διαβάσω οπωσδήποτε…όπως και τον Έρμαν Έσσε και άλλους! Τώρα, ειδικά, που έκανα την αρχή…

Αχ Ρένια μου…να σου πω την αλήθεια η αιτία να ασχοληθώ με αυτό το βιβλίο και τον συγγραφέα του ήταν ένα ποστ σου! Είσαι υπέροχη! :slight_smile:
Καλά το βιβλίο είναι αριστούργημα…με δυσκόλεψε, βέβαια, αρκετά στα σημεία που περιέγραφε το μεσαιωνικό Παρίσι, παρόλα αυτά όμως ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει τους χαρακτήρες - ήρωες σε καθηλώνει! Είναι ζωηρός όπως λες!
Αχ και μένα μαρέσει ο Γκρενγκουάρ μου δίνει την εντύπωση του λίγο αφελούς ανθρώπου, έπειτα η Εσμεράλδα, ο Κουασιμόδος και ο Ζαν…ο Φοίβος ούτε απ’το παιδικό μου άρεσε ιδιαίτερα να σου πω την αλήθεια, άσε που μετά από αυτό (το βιβλίο) τον αντιπάθησα κιόλας! :stuck_out_tongue:

Το επόμενο βιβλίο του Ουγκό που θα διαβάσω, καθώς μιλάμε για του 19ου αι., είναι το ‘‘Το 1793’’. Εντυπώσεις;;