[B]The exorcist-Spiderwalk στη σκάλα και Headspin[/B]
http://www.youtube.com/watch?v=o-4f_NMUxcY&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=8qG5V2iBvFs&NR=1
[B]Saw[/B]
http://www.youtube.com/watch?v=DNuX9uSQrGk
Όταν σηκώθηκε το “πτώμα” έμεινα μαλάκας
[B]
Lion King-Mufasa’s Death[/B]
http://www.youtube.com/watch?v=RXSMYQAfO8k
[B]Cinema Paradiso[/B]]
http://www.youtube.com/watch?v=wEFugVbzsSo
Όποιος δεν έχει κλάψει με αυτή την σκηνή δεν έχει καρδιά.
[B]Indiana Jones[/B]
Επειδή πολλές συγκινητικές σκηνές έβαλα ως τώρα
[B]The sixth sense[/B]
http://www.youtube.com/watch?v=ZSNyiSetZ8Y
“i see dead people” εννοείται μαζί με το φινάλε οι σκηνές που με ανατρίχιασαν όσο λίγες.
[B]
Alien (1979)[/B]
http://www.youtube.com/watch?v=JehjqlzXwIQ
Η πρώτη τρομακτική σκηνή που είδα πιτσιρικάς και είχα χεστεί πάνω μου.
[SPOILER]Θέλω να δω ποιος θα έχει τα κοτσια να βάλει πρώτος το φινάλε του Τιτανικού :p[/SPOILER]
Τα τελευταία λεπτά μίας από τις δύο, άντε τρεις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών, εκείνης που τόσα χρόνια μετά την πρώτη φορά που την είδα εξακολουθώ να πιστεύω ότι έχει το πιο εμπνευσμένο σενάριο έβερ ή τουλάχιστον την ιστορία που συγκλονίζει εμένα προσωπικά περισσότερο από κάθε άλλη - ούτε λόγος βέβαια για τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες.
[SPOILER]Το αγαπημένο μου σημείο είναι στην αρχή του βίντεο, όπου ο Τρούμαν, που βεβαίως ήδη είχε καταλάβει ότι για κάποιο λόγο ζούσε σε μια φυλακή, σε έναν εφιάλτη όπου όλοι συνωμοτούσαν εναντίον του, συνειδητοποιεί ότι η ελευθερία του δεν ήταν τόσο απλή υπόθεση, ότι ακόμα και η απεραντοσύνη της θάλασσας, που μόλις είχε καταφέρει μετά από τόσα χρόνια να δαμάσει το φόβο του γι’ αυτήν, ήταν μια πλάνη, μια οφθαλμαπάτη. Ότι σ’ αυτό τον κόσμο τίποτα δεν ήταν αληθινό.
Βέβαια η πιο κλασσική στιγμή είναι λίγο αργότερα, στο 3’11’’. Όταν όλα πια έχουν αποκαλυφθεί, ο αδίστακτος Κριστόφ, παριστάνοντας τον συγκαταβατικό “πατέρα” μέσα στην wannabe-God αλαζονεία του, δηλώνει με έπαρση “σε ξέρω καλύτερα κι από τον εαυτό σου”. Ο Τρούμαν αντιστέκεται: "Στο μυαλό μου δεν έβαλες ποτέ κάμερα!"
Λίγο αργότερα ο “Θεός” γίνεται πιο προκλητικός από ποτέ, πετώντας στα μούτρα του Τρούμαν ότι δεν του αναγνωρίζει το δικαίωμα να αποφασίσει πώς θέλει να ζήσει τη ζωή του, με μόνο αντάλλαγμα μια ζωή όπου, για να μη συμβεί ποτέ τίποτα κακό και όλα να είναι “στη θέση τους”, ως το ιδανικό τηλεοπτικό προϊόν, δε συμβαίνει ποτέ τίποτα.
Και τότε ο Τρούμαν κόβει τον ομφάλιο λώρο με τον πιο εμφατικό τρόπο, γελοιοποιεί την “προσφορά” μιας άχρωμης, προκάτ ζωής με την πιο απολαυστική ειρωνία έβερ. Μ’ ένα “καλησπέρα, καλό βράδυ και καληνύχτα” και μια υπόκλιση. Show’s over. Sucker!
To καλύτερο ο αξεπέραστος Πήτερ Γουίαρ μας το αφήνει για το τέλος. Ξέροντας ότι κάθε θεατής της ταινίας ενστικτωδώς χαίρεται για την απόφαση του Τρούμαν και ταυτίζεται μαζί του, παίζει με το μυαλό μας: βάζει στην ίδια ψυχολογική κατάσταση με μας τους τηλεθεατές του Truman Show, όλους αυτούς τους “μέσους ανθρώπους” που τόσα χρόνια κατανάλωναν αχόρταγα και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, ως άλλο ένα τηλεοπτικό προϊόν, τη ζωή του ανυποψίαστου Τρούμαν. Για κάμποση ώρα, κάτω από την ψυχική ανάταση που προκαλεί η έκβαση της ιστορίας και το τυπικά χολυγουντιανό soundtrack με τις ματζόρε μελωδίες και τη μεγαλειώδη, θριαμβευτική ατμόσφαιρα, δε μας περνάει και πολύ απ’ το μυαλό να κρίνουμε αρνητικά τους αδίστακτους καταναλωτές που πανηγυρίζουν για το γεγονός ότι το θύμα των ηδονοβλεπτικών τους ορέξεων απελευθερώθηκε από τα δεσμά ενός tv show στη διαιώνιση του οποίου συνέβαλαν οι ίδιοι παρακολουθώντας το - τί ειρωνική αντίφαση, αλλά μήπως αυτοί οι “κακομοίρηδες” είχαν κάτι ουσιαστικό να κερδίσουν από τη συνέχιση της στέρησης της προσωπικής ελευθερίας του Τρούμαν; Όλα αυτά μέχρι οι ιθύνοντες του show, εκείνοι που όντως κέρδιζαν από τη στέρηση της ελευθερίας του Τρούμαν και πλέον είχαν να χάσουν από την επανάκτηση της ελευθερίας του, και συνεπώς ήταν οι μόνοι που δεν συμμερίζονταν τη γενική ευφορία, αποφασίζουν, μη έχοντας τί άλλο να κάνουν, να διακόψουν την προβολή. “Χιόνια” στην οθόνη και τότε πέφτει η ατάκα-όλα τα λεφτά: “Τί άλλο έχει; Τί λέει το πρόγραμμα;” Τίτλοι τέλους και “για να σε δω τώρα μαλάκα αισθηματία θεατή”, μοιάζει να μας λέει ο Γουίαρ.
Μετά από τόσα χρόνια ακόμα δεν έχω αποφασίσει τί ακριβώς προσπαθεί να πει ο Γουίαρ μ’ αυτή την τελευταία σκηνή.
Είναι απαισιόδοξος; Η άποψή του είναι ότι ακόμα κι αν ο μεμονωμένος, φυλακισμένος άνθρωπος, καταφέρει να σπάσει τα δεσμά του, οι πολλοί δεν έχουν βγάλει το παραμικρό συμπέρασμα, συνεχίζουν να είναι συνένοχοι στο έγκλημα χωρίς καν να το καταλαβαίνουν, οπότε τζίφος, άδικος κόπος και κάπου, κάπως, κάποτε αυτός ο φαύλος κύκλος θα αναπαραχθεί;
Μήπως, αντίθετα, είναι αισιόδοξος; Το μήνυμά του είναι ότι η αναισθησία, η ελαφρότητα στη σκέψη της πλειοψηφίας, μας πλήττει μόνο στο βαθμό που δεν έχουμε βρει το θάρρος να πούμε “ως εδώ και μη παρέκει”, οπότε από τη στιγμή που το έχουμε κάνει, από τη στιγμή που έχουμε κατακτήσει την ελευθερία μας, άσε τους υπόλοιπες μαλάκες να κουρεύονται, άστους στη μιζέρια τους, να ψάχνουν για το επόμενο τηλεοπτικό θέαμα;
Ή μήπως, τελικά, δεν είναι παρά κυνικός και σαρκαστικός απέναντι σε όλους μας; Και ότι αυτό που θέλει να πει είναι “μη βιάζεσαι να χαρείς με τη νίκη του καταπιεσμένου, φιόγκο, γιατί κατά βάθος δε διαφέρεις σε τίποτα από τους υποκριτές τηλεθεατές του Truman Show”;
Γνώμες;[/SPOILER]
πφ… καταρχήν όμορφη ανάλυση. Δεν ξέρω αν είναι αισιόδοξος η απαισιόδοξος, αυτό που κατάλαβα είναι πως την απόφαση την αφήνει λίγο πάνω σου. Δηλαδή δεν υπάρχει σωστή και λάθος απάντηση εδώ. Αν κρίνουμε ωστόσο από το κινηματογραφικό του παρελθόν μάλλον προς το απαισιόδοξος πάμε απλά δεν ήθελε να το κάνει προφανές ειδικά σε μια μεγάλη παραγωγή (ίσως και καλύτερα στην τελική).
Η δική μου γνώμη είναι πως το τέλος και την ελευθερία που κέρδισε ο Truman οι θεατές του show την είδαν όπως την είδαμε και εμείς οι θεατές της ταινίας. Σαν το happy ending, το show τελείωσε, η ταινία τελείωσε, άλλαξε τώρα το κανάλι για το επόμενο show, περίμενε το επόμενο happy ending.
Επίσης ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να μπει η καλύτερη σκηνή του Ντενίρο, αν όχι η καλύτερη στις κορυφαίες.
[U]Goodfellas[/U]
Οταν αποφασίζει να σκοτώσει τον Μάρτυ και γενικά ο πανέξυπνος και ασταμάτητος Τζίμη Κόνγκουεη να αρχίσει ένα μακελειό για να πάρει όλα τα λεφτά της Λουφτχάνσα.
Το 1ο σχόλιο στο βίντεο είναι απολαυστικότατο.
Επίσης, ναι μεν δεν είναι από τις καλύτερες ταινίες τους αλλά η συγκεγκριμένη σκηνή είναι από τις πιο απολαυστικές όλων των εποχών.
[U]
The Hudsucker Proxy[/U]
Ο πιτσιρικάς είναι ανεπανάληπτος, και έτσι αρχίζει ο μύθος του χουλαχουπ.
[B][U]Natural Born Killers[/U][/B]
Από τις πιό αγαπημένες μου κινηματογραφικές σκηνές έβερ. Εκπληκτική σκηνοθεσία με φοβερά πλάνα και κίνηση της κάμερας όπως πρέπει. Ο γλώμπος φαντάζει σαν τον πιό super-cool bad-ass εγκληματία που μπορεί να υπάρξει. Οι βλακο-βλαχο-χαζόφατσες των μπάτσων είναι όλα τα λεφτά. Ο βλάκας ο δημοσιογράφος και η ατάκα “Where’s Scotty”, “He’s here, I think he’s dead” σε κάνουν να νιώσεις την αίσθηση “what the fuck, ξαφνικά όλοι είναι νεκροί”. Και βέβαια όλα αυτά δένουν ιδανικά με μουσική υπόκρουση Rage Against The Machine. Γενικά μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 10 γαμηστερές σκηνές σε αυτήν την ταινία, αλλά αυτή μου έχει μείνει όσο καμία άλλη.
Ωραίο topic. Εντύπωση μου έκανε που δεν μπήκε αυτό:
[B]’‘Scent of a woman’’[/B]- Al Pacino’s speech
Ανατριχίλες σε κάθε πρόταση του, σε κάθε ανέβασμα του τόνου.
Aς ξεκινήσουμε με ένα all time classic:
και στην συνέχεια βλέπουμε…
http://www.youtube.com/watch?v=jlxvzdlCWWo
απο τις καλυτερες σκηνες μου… αυτη μου ηρθε πρωτη στο μυαλο…
Moυ μυρίζει Bunuel σήμερα 
To τελευταίο “μυστικό δείπνο” στη [B]Viridiana[/B], με τους ζητιάνους και τους εγκληματίες που σιγά σιγά καταστρέφουν το τραπέζι
[B] “Ανδαλουσιανός Σκύλος” [/B] - όλο, βασικά, είναι ένα σύνολο σκηνών…
Αναφέρθηκε η [B]Έβδομη Σφραγίδα[/B], ναι μεν η παρτίδα με το σκάκι είναι η γνωστότερη σκηνή του έργου, 2 όμως είναι οι αγαπημένες μου σκηνές.
Ετυχε να μπω τυχαια στην τελευταια σελιδα τουτου του τοπικ και σε ευχαριστω απειρα Almighty! Θυμαμαι, την Εβδομη Σφραγιδα την ειχα μαθει πριν…3 χρονια? Καπου τοσο…Την ειχα δει που λες και την προτεινε ενας (ταινιες της βδομαδας στην τιβι) και μου ειχε φανει παρα πολυ ενδιαφερουσα ταινια. Δεν την ειχα δει τοτε και σιγα σιγα την ξεχασα και δεν μπορουσα να την θυμηθω. Και σημερα μολις, εσπαγα το κεφαλι μου να θυμηθω τιτλο και τσουπ!
Μετα απο το ανουσιο οφφ τοπικ μου, συνεχιστε 
Nαι, αλλά Η σκηνή που σημάδεψε την 7η τέχνη είναι η [B]τελευταία[/B] με το Τοtendanz. Αγαπημένη ταινία!
Σκάκι ρε νιαμου!
Κάποτε είχαν κυκλοφορήσει τα Εαακ μια αφίσα με τη σκηνή του ιππότη με το χάρο πάνω από τη σκακιέρα και από δίπλα ένα απόσπασμα από το ακόλουθο ποίημα.
[SPOILER]Μανόλης Αναγνωστάκης, Το σκάκι
Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)
Όλα, και τ’ άλογά μου θα σ’ τα δώσω
Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ’ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.
[/SPOILER]
[U]Ιδού[/U] και η μεγαλύτερη μονομαχία όλων των εποχών στη μεγάλη οθόνη.
Το Totendanz το έχουν tatoo όλα τα μέλη των Catharsis.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν είχα δει το ‘‘The seventh seal’’ από τη μία δεν είχα πολυκαταλάβει γιατί τόσο ντόρος, μιας και μου φάνηκε πολύ περίεργη ταινία που δεν κατάλαβα το νόημα της, αλλά από την άλλη δε χορταίνω να βλέπω κάποιες πολύ συγκεκριμένες σκηνές, όπως αυτές που βάλατε.
[B]Land and Freedom - Land reform debate [/B]
Οι χωρικοί ενός χωριού στην Ισπανία, με την βοήθεια των Δημοκρατών, διώχνουν τα στρατεύματα του Φράνκο και παίρνουν τον έλεγχο της περιουσίας του μεγαλογαιοκτήμονα της περιοχής.
Κι εκεί ξεκινά η συζήτηση για το πώς θα οργανώσουν το ελεύθερο πλέον χωριό τους:
“- Τι σας συμβαίνει ;
-Γυναίκες!! Φέρτε μου γυναίκες!!! Πολλές γυναίκες!!!”
([I]o πλούσιος πορνόγερος στον συγχισμένο Μαστρογιάννι στο μπαροκ χωλ μιας “ερωτικής” έπαυλης[/I])
“-Καλά είναι εκεί που βρίσκονται. Δεν χρειάζεται να μάθουν πόσα έχουν αλλάξει στον κόσμο…”
([I]στη σκηνή με τον Μίκυ Μαϊνολοβιτς και τη Μ. Γιόκοβιτς μετά από κραιπάλη στη προ-εμφυλιοπολεμική Γιουκοσλαβία[/I])
[U][B]underground[/B] -Emir Kusturitsa.[/U]
"- Μα έλα! Θα κάνουμε φάση…
([I]λίγο πριν…το γνωστό μακάλεμα με υπογραφή Τζέισον Βόρχες στη κατασκήνωση Κρύσταλ Λεϊκ[/I])
[B]
[U]Friday the 13th IV [/B][/U]
[COLOR=“DarkRed”]EditQ:
Μα η αγαπημένη μου σκηνή υπεράνω- σπαραχτικοσυγκλονιστική:
“-Πονάω!! Σας παρακαλώ, πονάω πολύ…Μην τους αφήσετε να με δουν έτσι!”
([I]η Χάριετ Άντερσσον, στο ρόλο καρκινοπαθούς, στη Λιβ Ούλμαν στο βαθυκόκκινο μπαρόκ υπνοδωμάτιο εξοχικού[/I])
[U][B]Cries and Whispers[/B] -Ingmar Bergman[/U][/COLOR]
η πεμπτουσια του κινηματογραφου,ετσι απλα.
:bounce: :bounce:
λίγο οφτοπικ, αγαπημένη μου είναι αυτή. γενικά η ταινία προσφέρεται για πολλές συγκινήσεις. παρατηρούμε ότι
[SPOILER]δεν δείχνει το πρόσωπο του ενός καθόλου όταν μιλάει ο άλλος, για να επικεντρωθούμε στην εκάστοτε ηθοποιάρα… επίσης είχα διαβάσει ότι την σκηνή δεν την είχαν κάνει πρόβα πριν τη γυρίσουν για να είναι φυσική η πρώτη συνάντηση των χαρακτήρων.[/SPOILER]
και φυσικά η σκηνή από την ταινία με το καλύτερο άνοιγμα (και κλείσιμο)
[B]Apocalypse Now - Opening Scene[/B]
[SPOILER]όπου τα δέντρα λέει, πράγματι κάηκαν.[/SPOILER]
η πιο απλή και ποιητική σκηνή εβερ,
[B]Nostalghia - Candle Scene[/B]
για ακόμη μεγαλύτερες συγκινήσεις, τεράστιες ερμηνείες, ισοπεδώσεις και απλότητες έχουμε φυσικά και τον [B]Marlon Brando[/B] στον Νονό που παίζει με το εγγόνι του. spoiler στο link, αν σας ενοχλούν μη τη δείτε όσοι δεν έχετε δει την ταινία.
:yes: :yes:
Ουσιαστικά αυτή ήταν η διαφωνία που εν πολλοίς χαντάκωσε τον αγώνα της δημοκρατικής παράταξης στην Ισπανία (βασικά, την ενότητά της), που ήταν ένας από τους λόγους που σύντομα ξέσπασε εμφύλιος-μέσα-στον-εμφύλιο κτλ. Και κάτι μου λέει ότι τέτοιου είδους διαφωνίες μπορούν να αναπαραχθούν σχεδόν αυτούσιες σήμερα, εδώ στο φόρουμ και τα σχετικά.
Η σκηνή είναι τεράστια και ομολογώ πως και αυτή από μόνη της θα μου ήταν αρκετή για να με κάνει να υποκλιθώ στον Κεν Λόουτς. Και ναι, όταν την πόσταρα κι εγώ αυτό σκεφτόμουν. Πως δηλαδή εφαρμόζει και σήμερα. Και για αυτό και την θυμήθηκα.