Μεγάλη μορφή για τα Ηπειρώτικα ήταν ο Τάσος Χαλκιάς και τα χνάρια του ακολουθεί ο ανιψιός του Πετρολούκας Χαλκιάς. Από τους πιο βιρτουόζους παίχτες στο κλαρίνο, έχει συμμετάσχει ακόμα και σε δίσκους τζαζ μουσικών. Οποιος ασχοληθεί με τη δισκογραφία του δε θα χάσει.
Εμένα μου άρεσε ο δίσκος. Τον βρήκα από τους καλύτερους που κυκλοφόρησαν φέτος στην Ελλάδα.
Κατά τα άλλα, δεν είναι συγκρότημα. Είναι [B]η[/B] May Roosevelt. Νομίζω ότι προς το παρόν δεν κυκλοφορεί σε βινύλιο, αλλά θήκη του cd είναι έργο τέχνης:
Ντάξει, σίγουρα καλοί και οι Palyrria, αλλά η May Roosevelt, με τη συνδρομή και του theremin, έχει κάτι το spooky που νομίζω ταιριάζει περισσότερο στα Ηπειρώτικα.
βασικα ειναι ισως λιγο πιο ντουμ ενω οι παλυρρια εχουν πιο πολυ ενα τριπχοπιζων αττιτιουντ αρα θα πηγαιναν πιο πολυ με νησιοτικα (οπως και κανουν) 
πολύ όμορφο ναι αλλά στο σύνολο κάπου το χάνει στην προσπάθεια να βάλει μουσικές από παντού (αλλού βγαίνει καλό αλλού απλά βαρετό)
σωστό! και γω όταν μιλάω για “doom”(sic) το κάνω εξαιτίας του αργού tempo + των επαναλαμβανόμενων μοτίβων + της μουντίλας σε μελωδίες και στίχους που κάνει κάποιους από μας να περνάμε “καλά” αλλά προφανώς διαφέρει από το γνωστό γλέντι που έχει κυριαρχισει (και που φαντάζομαι εξιτάρει περισσότερο τον οπαδό των Korpiklaani και όχι των Dawn of Winter). Έχει ενδιαφέρον πάντως ότι πολλά γλέντια εκεί πάνω ξεκινούσαν με ένα οργανικό αργό κομμάτι όπου το κλαρίνο προσπαθούσε να παίξει το ρόλο της κραυγής/κλάματος που ακούς σε ένα μοιρολόι (έτσι και αλλιώς βασικό ρόλο στη θεματολογία έπαιζε ο χωρισμός με την ευρύτερη έννοια, όχι μόνο του φυσικού θανάτου αλλά και της ξενιτιάς των ντόπιων μαστόρων για πολύ καιρό σε άλλα μέρη)
Eιστε ανυπαρκτοι. Ουτε το search δεν σας εμφανιζει.