Nαι έχουν βγει δισκάρες και το 1969.
Όμως υπάρχει και το Abbey Road.-
Δέκα δισκάρες από το 1969 που θα μπορούσαν άνετα να βρίσκονται στο poll αλλά για κάποιο λόγο δεν…:
[B]Blood, Sweat & Tears[/B] (Blood, Sweat & Tears)…σε μια εποχή που ενώ οι κιθάρες έχουν περίοπτη θέση, εσύ τολμάς να πάρεις τα πνευστά και να χτίσεις τον ήχο σου πάνω σε τζαζ βάσεις στοχεύοντας στο ροκ κοινό, σημαίνει ότι έχεις αρχ…α και το δείχνεις. Τζαζ ροκ από την ροκ πλευρά του λόφου.
[B]Trout Mask Replica[/B] (Captain Beefheart and His Magic Band)…“προσοχή δαγκώνει”. Όποιος γουστάρει μελωδία να πάρει την κιθαρίτσα του, το γκομενάκι του και να πάει σ’ άλλη παραλία. Το απόλυτο avant-garde αριστούργημα.
[B]Willy and the Poor Boys[/B] (Creedence Clearwater Revival)…ένας κλασικός CCR δίσκος με 5 διαμάντια, 3 πολύ καλά κομμάτια και 2 “μούφες” για τις οποίες πολλοί θα σκότωναν και τη μάνα τους για να τις έχουν στο δικό τους ρεπερτόριο.
[B]Nashville Skyline[/B] (Bob Dylan)…μίξη country και Nashville “sound” με τη φωνή του Dylan να ακούγεται αγνώριστη. Συμμετέχει και ο “τύπος με τα μαύρα”.
[B]Liege & Lief[/B] (Fairport Convention)…και εγένετω the british folk rock. Η Sandy Denny με την χαρισματική φωνή και ερμηνεία της παραδίδει τζάμπα μαθήματα φωνητικής προς κάθε ταλαντούχο και ατάλαντο, επίδοξο τροβαδούρο!
[B]Live/Dead [/B](The Grateful Dead)…Οι “ευγνώμονες νεκροί” πάντα ένιωθαν καλύτερα στα λάιβ παρά στο στούντιο και εδώ (βλέπουμε) ακούμε γιατί. Η χαρά του αυτοσχεδιασμού.
[B]From Elvis in Memphis[/B] (Elvis Presley)…ότι καλύτερο κυκλοφόρησε ο βασιλιάς του ροκ εν ρολ από τότε που γύρισε από τον στρατό.
[B]Santana[/B] (Santana)…blues-rock με λάτιν πινελιές περασμένα μέσα από το ψυχεδελικό μίξερ. Το καλύτερο εισιτήριο για το Woodstock.
[B]Stand [/B](Sly & the Family Stone)…o Sylvester Stewart, αυτοδίδακτος μαύρος μουσικός από την ψυχεδελική σκηνή του San Francisco έρχεται από το πουθενά και σερβίρει ένα εκρηκτικό κοκτέιλ από psychedelic rock/soul/funk. Όποιος δεν τον ξέρει και λέει ότι ασχολείται με το ροκ, καλύτερα να το γυρίσει στο σκυλάδικο… 8)!!!
[B]The Progressive Blues Experiment[/B] (Johnny Winter)…“ο καλύτερος λευκός κιθαρίστας των blues στον κόσμο”, τάδε έφη B.B. King…και τα σκυλιά δεμένα.
Καλα εννοειται οτι εχεις δικιο,αλλα προσωπικα Captain Beefheart δεν αντεχω ουτε αλυσσοδεμενος,εκτος απο ενα του κομματι ,το ‘‘Ella Guru’’.
Συγγνώμη δεν άκουσα τι είπες. Μόλις τέλειωσε η “πέστροφα” και προσπαθούσα να βγάλω τις αλυσίδες:lol::lol::lol:
:lol::lol::lol::lol:
Ετσι για να μαθεις να λες το ‘‘Romantic Warrior’’ πατατα!!!
Όλα και αρνούμαι να απαντήσω. Δε μπορώ να μπω στη διαδικασία να ξεχωρίσω κάποιο.
Μάλλον με αυτό το σαδιστικό poll ο horror μας εκδικείται για τα μπινελίκια που διαβάζει όταν ποστάρει στο “η πιο όμορφη ηθοποιός/τραγουδίστρια”.
οτι κυκλοφορισε το 1969 μαμαει!
τελος!
Kαλά λέει ρε!
Δεν αναφέραμε και το Blind Faith όπου παίζει και ο τρισμέγιστος Clapton!!!
φαντασου ακομα και αυτο! :lol::lol:
δειτε ρε γατακια τι εγινε τοτες
αστο διαολο βραδυατικα…
Ε αφού σε ξέρω τι κουμάσι ("[I]Αρχικά, χαρακτηρισμός ανθρώπου εξακριβωμένα φαύλου και διαβόητου για την ανηθικότητα του.[/I]" 
) είσαι :!:
Τώρα που το ξαναβλέπω όμως και οι Velvet Underground αξίζουν πολλά credits :-k
Για να λέει ο Bluez ότι γαμάει δίσκος όπου παίζει ο Σλόουχαντούλης,τότε καταλαβαίνετε:lol::lol::lol:
To καλυτερο τους ειναι το Fun House …κι αυτο, διοτι ειναι ισως το πιο συμπαγες τους, με κομματια ιδιου επιπεδου σ’ ολο το δισκο.
Δεν εννοω οτι τα αλλα ειναι αδυναμα, γιατι κατι τετοιο σε δισκο Stooges δε θα μπορουσε να συμβει, αλλα μου φαινονται καπως πιο ανομοια ως συνολα.
Οπως και να 'χει, συμφωνω και αν δεν ηταν τo Let It Bleed κι η μπανανα, θα την εριχνα ανετα την ψηφο μου.
Βεβαια, αντικειμενικος σκοπος του πολλ ειναι ΝΑ ΘΑΦΤΕΙ το InThe Court Of The Crimson King.
Το Λεντ Ζεπελιν το πρωτο ασυζητητι 
Mόνο και μόνο που υπάρχει το In The Court , δεν χρειάστηκε να κοιτάξω τις άλλες επιλογές.
Ο αγαπημένος μου δίσκος από το αγαπημένο μου συγκρότημα.
Πραγματικά η πιο συγκλονιστική μουσική που έχω ακούσει.
:respect:
κι εγω το πρωτο απο Led Zeppelin
Αστείο ερώτημα όταν έχει κυκλοφορήσει ο καλύτερος δίσκος όλων των εποχών αυτή τη χρονιά.Τέλος πάντων,πάμε σε άλλα.
To '69 (όπως και 3-4 χρόνιες πριν και μετά) έχει απίιιιιιστευτο πλούτο.
Προτείνω κάποια αγαπημένα.
[B]Βlues/Soul/Jazz[/B]
[B]Miles Davis-In a Silent Way[/B].Κάποιοι είπαν το πρώτο ambient άλμπουμ,κάποιοι το ονόμασαν fusion,εγώ θα πω πως είναι ένας απίστευτα μελωδικός δίσκος από τον Davis που εκπλήσει με συνοδεία full ηλεκτρικής μπάντας από εδώ και πέρα.
[B]Isaac Hayes-Hot Buttered Soul [/B](το άκουσα πρόσφατα σχετικά και είναι καταπληκτικό άλμπουμ,μέλος της Stax και τούτος,πρέπει να πέρνουν σειρά τα επόμενα.)
[B]Κοko Taylor-Koko Taylor[/B]. Από τα καλύτερα blues άλμπουμς που τραγούδησε ποτέ γυναικεία φωνή.Μεγάλη κυρία των Chicago Blues.
[B]Αlbert King-Years Gone By[/B]. Ασχολίαστη η αξία της δουλειάς,πολλά καταπληκτικά κομμάτια μέσα,πασίγνωστα blues standards.
[B]Luther Allison-Love Me Mama[/B]. Ντεμπουτάρα του υποτιμημένου θα έλεγα μουσικού που μετά από αυτό απογειώνεται καλλιτεχνικά με το Bad News is Coming.
[B]Freddie King-My Feeling For the Blues[/B]. Ένα κι ένα όλα τα τραγούδια,επίσης πολλά blues standards από έναν από τους σημαντικότερους για την εξέλιξη της rock μουσικής blues μουσικούς.
[B]Muddy Waters-Fathers and Son[/B]s.Συνεργασία με κορυφαία ονόματα λευκών μουσικών.Δεν ενθουσιάζει όσο άλλα άλμπουμ του αλλά πολύ καλό. Και μόνο για ιστορικούς λόγους θα άξιζε να το έχει κάποιος στην κατοχή του.
[B]BB King-Completely Well[/B].Θα μπορούσα να πω πως περιέχει το Thrill is gone και να αρκούσε αλλά είναι ένα γενικά δυνατό άλμπουμ, από τα καλύτερά του.
[B]Otis Rush - Mourning in the Morning[/B]. Ωραίο άλμπουμ με τον Rush να παίζει κυρίως κομμάτια των Bloomfield/Gravenites.Συμμετέχει ο τεράστιος Duane Allman.
[B]Elmore James-Whose Muddy Shoes[/B]. Παλιότερες ηχογραφήσεις του Elmore James που βγαίνουν στην επιφάνεια μόλις το '69.Φοβερό υλικό,Ice Cream Man μέσα( “των Van Halen ντε!” ),Stormy Monday,The Sun Is Shining,ωραία πράματα.
[B]Blues Rock [/B]
[B]Blind Faith-Blind Faith[/B].Τεράστιοι μουσικοί.Μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες του τότε rock ήχου που χάθηκε υπό την πίεση και τις προσδοκίες κοινού και κριτικών.Ένα κι ένα όλα τα κομμάτια.
[B]Ten Years After[/B] με το καλύτερο τους άλμπουμ [B]Ssssh[/B] και το υποδεέστερο αλλά καλό [B]Stonhenge[/B].
[B]Μike Bloomfield - Live at Bill Graham’s Fillmore West: 1969[/B] σε ένα από τα καλύτερά του άλμπουμς.
[B]Rolling Stones-Let it Bleed[/B]. Άλμπουμ της καλύτερης περιόδου τους καλλιτενχικά('68-'72). Τhat’s Enough.
[B]Led Zeppelin-I,II[/B].
[B]Janis Joplin- Got ‘Εm Οl’ Kozmic Blues Again Mama![/B]Η Janis δεν έχει κακό δίσκο και αυτός είναι στα καλύτερά της.Συμμετέχει ο Bloomfield στην κιθάρα. 8)
[B]Johnny Winter-Johnny Winter[/B] και [B]Second Winter[/B].Από τα πιο σκληρόπετσα blues άλμπουμ που ακούστηκαν ποτέ και από την αγαπημένη μου περίοδό του.Σχεδόν hard rock αλλά και με μαύρη ψυχή(άκου το Drown In My Own Tears του Ray Charles.)
[B]Cream-Goodbye[/B].Ίσως άνισο αλλά…Jack Bruce,Eric Clapton,Jinger Baker.
[B]Taste-Taste[/B]. Ντεμπούτο δισκογραφικό του Rory Gallagher,καλό άλμπουμ,ακόμα καλύτερο το On the Boards της επόμενης χρονιάς.
[B]Jeff Beck Group-Beck-ola[/B]. Μπαντάρα. Rod Stewart,Nicky Hopkins,Ronnie Wood(στο μπάσο που εκπλήσει όπως και στο προηγούμενο “Truth”) και φυσικά ο μάστορας στην κιθάρα.
[B]Fleetwood Mac-Then Play On[/B]. Peter Green σε μεγάλη έμπνευση.Progressive δίσκος όχι σαν μουσικό είδος αλλά σαν επιθετικός προσδιορισμός του πως βλέπανε τα blues oι κύριοι.
[B]Free-Free.[/B] Μετά το άριστο ντεμπούτο τους κυκλοφορούν το ομώνυμο blues/rock άλμπουμ τους και ετοιμάζονται να κατακτήσουν τους πάντες με το επόμενο.
[B]The Allman Brothers Band-The Allman Brothers Band[/B].Το δεύτερο αγαπημένο μου άλμπουμ. Οι κιθάρες κεντάνε σε αυτό.Πιο blues από τα επόμενα αλλά πάντα σταθερά υψηλή ποιότητα.Εθισμός.
Άλλα που δεν χωράνε ακριβώς στις παραπάνω κατηγορίες.
[B]Creedence Clearwater Revival-Bayou Country,Green River,Willie and the Poor Boys[/B]. Δεν γίνεται να βγάζεις αβίαστα τέτοιους δίσκους σε ένα χρόνο.Πάλι καλά που δεν έβγαλαν και το Cosmos’ Factory την ίδια χρονιά,άφησαν κάτι για να ομορφήνουν το '70.
[B]Grand Funk-On Time[/B] και [B]Grand Funk[/B].Πολύ μεγάλη μπάντα,απίστευτα υποτιμημένη στην Ευρώπη.Για κάποια χρόνια ίσως να ήταν η μεγαλύτερη μπάντα στην Αμερική.Πολύ σκληρό υλικό.
[B]Τhe Beatles-Yellow Submarine[/B] και [B]Abbey Rοad[/B].Μια κατηγορία μόνοι τους.
[B]Bob Dylan-Nashville Skyline[/B]. Συνεργασία με Johnny Cash και ένα ακόμα καταπληκτικό άλμπουμ με το ύφος για ακόμα μια φορά να αλλάζει.
[B]Jack Bruce-Songs for a Tailor[/B]. Μακριά από το βαρύ (με όποια έννοια κι αν θέλετε) παρελθόν του, πολλά πνευστά,πιάνο.Ωραίο άλμπουμ.
[B]Fairport Convention-Liege and Lief[/B].Folk άλμπουμ,μη φανταστείτε όμως Dylan και αμερικανικά πράγματα.Βρετανική folk.
[B]Rod Stewart-The Rod Stewart Album[/B]. Folk, rock’n’roll,blues. Πολύ προτού αρχίσει τα ξεφτιλίκια.Πολύ καλό σόλο ντεμπούτο.
[B]MC5-Kick out the Jams[/B]Από τα πιο θορυβώδη άλμπουμς ever,επιδραστικό όσο λίγα.
[B]The Stooges-The Stooges[/B].Σαν το από πάνω.Θόρυβος στην υπηρεσία της τέχνης.
[B]The Who-Tommy[/B]. Aπώγειο έμπνευσης από τον Townshed,η μπάντα πειραματίζεται,μας χαρίζει ένα σωρό classics και δημιουργεί και κάποιους εχθρούς. Ιστορικό άλμπουμ το δίχως άλλο.
[B]King Crimson - In the Court of the Crimson King[/B]Ριζοσπαστικό. Το progressive rock είναι εδώ.
[B]Joe Cocker-With a Little Help from My Friends[/B]. Πέρα από την διασκευή-κράχτη στο ομώνυμο τραγούδι των σκαθαριών πολύυυυυ ζουμί.
[B]Νeil Young-Everybody Knows This is Nowhere[/B].Aπό τα πλέον απαραίτητα άλμπουμ του Καναδού,καμία μέτρια στιγμή.
[B]Crosby Stills & Nash-Crosby Stills & Nash[/B]. Μεγάλο άλμπουμ που τους καταξιώνει σαν μεγάλο καλλιτεχνικά και εμπορικά σχήμα που θα μεγαλουργήσει και στο επόμενο Dejavu μαζί με τον Young αυτή τη φορά.
[B]Εlvis Presley-From Elvis in Memphis[/B]. Ο “βασιλιάς” που πολλοί θεωρούσαν τελειωμένο εκπλήσει με ένα καταπληκτικό άλμπουμ,με μεγάλα hit μέσα και μια φοβερή μπάντα να τον σιγοντάρει.
[B]Captain Beefheart-Trout Mask Replica[/B].Κανείς δεν πρέπει να αντιλαμβάνεται ακριβώς τι συμβαίνει εδώ μέσα.Παράνοια.
[B]Frank Zappa-Ηοt Rats[/B]. Θα έλεγα από τα πιο “εύκολα” άλμπουμς του.Και μάλλον στα 2-3 καλύτερά του.
[B]Donovan-Barabajagal[/B]. Θεωρήθηκε η απάντηση της Βρετανίας στον Bob Dylan αν και μάλλον τον αδικεί ο χαρακτηρισμός.Στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις έγραψε υπέροχα τραγούδια και εδώ είναι στα καλύτερά του.
[B]Jefferson Airplane-Volunteers[/B].Αλμπουμάρα από συγκρότημα που δεν απογοήτευσε ποτέ.Wooden Ships,Volunteers και και και…Έπος.
[B]Blood, Sweat & Tears-Blood, Sweat & Tears[/B]Κορυφαίο jazz/rock (?) άλμπουμ από μια μπάντα που όσο γρήγορα εκτοξεύθηκε στην κορυφή άλλο τόσο γρήγορα χάθηκε.Μπάντα του μεγάλου Al Kooper.
4 πιο άγνωστα άλμπουμ για την καβλάντα.
[B]Βlack Cat Bones-Barbed Wire Sandwich[/B]. Μπάντα του Paul Kossof γνωστού από τους Free.Blues Rock άλμπουμ στο οποίο συμμετέχει και ο Kirke πάλι των Free.Aν δεν κάνω λάθος μετά την αποχώρηση των από πάνω, τα εναπομείναντα μέλη δημιούργησαν του heavy rock θεούς Leaf Hound, το Growers of Mushroom των οποίων είναι απαραίτητο.
[B]Bakerloo-Bakerloo[/B]. Aν και τα φωνητικά με χαλάνε, η μπάντα,βασισμένη στα blues, ψάχνεται με πιο heavy ήχο,και το κάνει πολυ καλά,προπομποί κι αυτοί των όσων ακούσαμε την επόμενη κυρίως δεκαετία.
[B]Fat Matress-Fat Matress[/B].Αν και μπάντα του Noel Redding,παραμένει άγνωστη.Θυμίζει την αμερικανική ψυχεδελική και folk σκηνή το όλο ύφος.Δεν μιλάμε για δουλειά επιπέδου Love πχ. αλλά παρόλα αυτά αρκετά καλό άλμπουμ.
[B]Livin’ Blues[/B].Ολλανδική μπάντα που έπαιζε ωραίο blues rock,με εκτεταμένη χρήση φυσαρμόνικας.Aυτό είναι το ντεμπούτο της μπάντας και για κάποιους το καλύτερο που μας έδωσε.Έχοντας ακούσει ένα ακόμα άλμπουμ τους από τα 4-5 που έχουν κυκλοφορήσει,το Bamboozle του '71, μάλλον διαφωνώ.Δεν θα σας αλλάξουν τη ζωή,αλλά όταν βρεθείτε σε κατάσταση ψαξίματος,ασχοληθείτε.
[SPOILER]Συγχωρέστε με για τυχόν χρονολογικά λάθη.Τι '69 τι '68 τι '70! :p[/SPOILER]
Eξαιρετικό ποστ Hopeto, χαίρομαι ιδιαίτερα την αναφορά στους Livin’ Blues! 8)
Ευχαριστώ!
Και έχουν ξεφύγει κάτι Jethro Tull κτλ αλλά βαριέμαι να κάνω edit.:roll:
Νομιζω το in a silent way,αλλα και να υπηρχε στο πολ παλι το ζεπελιν θα ψηφιζα:D
To romantic warrior και μενα πατατα μου φενεται(καπου αναφερθηκε πανω και ας ειναι αργοτερα)
Και τα καταφέραμε μια χαρά ε
Ρε πάτε καλά ρε;;;;;;
Σε μια τόσο ροκ ν ρολλ χρονιά, βγαίνει πρώτο στο πολλ ο δίσκος που έχει την μικρότερη σχέση με το ροκ ν ρολλ. Νταξ, και μένα μου αρέσει το court αλλά όχι και έτσι.