Πραγματικά ποτέ δεν κατέληξα…Πρέπει να υπάρχει και πολ…Αυτά τα δύο και το Demons είναι για μένα τα 3. 3 δεκάρια το ένα μετά το άλλο. Not bad…Ειδικά αν αναλογιστούμε τι αριστουργήματα βγάλανε πριν και μετά.
Προσωπικα τρια δεκαρια θεωρω αυτα τα δυο και το ‘‘Salisbury’’.
Τα αλλα λιγο πιο κατω…
Ποια είναι η περιττή νότα πες μου στο Demons. Νότα απλά, και θα σε αφήσω ήσυχο.
Respect για την ευστοχία. :thumbup:
Οντόπικ:
Morphine-Cure For Pain [1993]
You screaaam
I screaaam
Everybody screams for morphiiiine
Απο δω και περα, οταν ειναι να ακουσω Dead Moon, θα ακουω ενα οποιοδηποτε αλμπουμ στην τυχη …δε νομιζω οτι εχει καμια διαφορα.
Axel Rudi Pell-Black Moon Pyramid
Εχω μεγαλη εκτιμιση στον Pell.Μου βγαζει την ερωτιαρικη διαθεση μου,τον hard rock μου εαυτο.Οτι πρεπει για καφε (…και κουνημα των γοφων)
Fool, fool,
don’t wait for an answer,
fool, fool,
the devil is a dancer
fool, fool,
don’t wait for an answer,
fool, fool,
the devil is a dancer
Να πεις για το εξώφυλλο; Για το μουσικό περιεχόμενο; Όλα είναι στην εντέλεια σε έναν από τους σημαντικότερους και καλύτερους 90s δίσκους γενικά για μένα. (που μεταξύ μας, παίζει και να το ξεπέρασαν πέρσι)
Οι Heep είναι από τα συγκροτήματα που σε κάνουν να σκέφτεσαι πως they don’t make it like that anymore (και ας μην ισχύει).
Σκοτεινά τραγούδια (Echoes, Τales) εναλλάσονται με πιο rock’n’roll άσματα (Spider Woman, Sweet Loraine), πομπώδη έπη (Sunrise), μπαλάντες απλά με ΤΗ ΦΩΝΗ και ένα πιανάκι (Rain, ακούστε και την εξαιρετική διασκευή του Notis στο live του Eμπειριών Συλλέκτης), και ένα πειραματικό τραγούδι που περιέχει όλη την τρέλα των 70s, αυτή την χωρίς κανόνες τραγουδοποιία που τόσο έλειψε για χρόνια από αυτή την μουσική (The Magician’s Birthday). Έπος. Παραμύθια, στίχοι επικοί, λυρικοί, μουσικές μελωδικές, δραματικές αλλά πάντα heavy, ερμηνείες υπερβολικές χωρίς να γίνονται cheesy, και απίστευτο παίξιμο από όλα τα μέλη της μπάντας.
Απίστευτο σερί άριστων δίσκων.
Έεεεεετσι. 
Οντόπικ:
[B][SIZE=“2”]Coheed and Cambria - The Afterman Descension[/SIZE][/B]