Καθε φορα που ακουω το Mountains σκεφτομαι ποσο μεγαλοι ηταν καποτε οι Manowar και εκεινο το τεραστιο λαιβ του 2005. Βγηκαν χωρις πολλα πολλα, επαιξαν δυο ωρες σχεδον μονο παλια κομματια το ενα πανω στ αλλο και εφυγαν αφηνοντας μας συξηλους, στο Blood of My Enemies ειδικα ειχαν πεσει ΤΑ ΜΠΕΤΑ, ακομα και η μπαργουμαν ειχε ανεβει στη μπαρα και το κεφαλι να φευγει ροδελα. Μπορω να πω οτι ηταν η αιτια που μ εκανε να γουσταρω παλι Manowar απο εκει που τους ειχα ξεγραμμενους, να κοβαν γενικοτερα τις γραφικοτητες θα τους ειχα ψηλοτερα.
Αφού για κάποιον γαμημένο λόγο δεν μας έχει πάρει ακόμα ο ύπνος…
(Πρώτη ακρόαση, νιώθω ευτυχής) Δεν είναι ακραίο σαν το La Masquerade Infernale, αλλά πιο προγκ, πιο ορμητικό, ένας κυκεώνας συναισθήματος ρε παιδί μου. Ένα μικρό σοκ.
Βασικά όσο τον ακούς το μικρό σοκ γίνεται μεγάλο.
Καλύτερος δίσκος της προηγούμενης δεκαετίας για μένα στα σίγουρα .
Μόνο και μόνο που έχει ένα Radical Cut δηλαδή σβήνει δισκογραφίες ολόκληρες.