Σε αντιστοιχία με τα άλλα δύο τέτοια threads (εδώ και εδώ), δεν ζητάμε να μας πείτε ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία, αλλά μια ιστορία γύρω από αυτή.
Π.χ. Ο νονός είναι μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει. Μπορώ να μιλάω ώρες για το πόσο τέλεια είναι, αλλά δεν μου έρχεται καμία προσωπική ιστορία σε σχέση με αυτήν.
Να ένα παράδειγμα:
Future events such as this will affect you in the future or how silicon tits from outer space became plan 9 from outer space
Είσαι για σαββατοκύριακο στο πατρικό σου, για κάποια οικογενειακή υποχρέωση. Η ώρα έχει πάει μία. αλλά που να κοιμηθείς ρε βαμπίρ. “τι να κάνω; τι να κάνω;” Ε τι να κάνεις; Θα βάλεις σε άλτερ να δεις καμιά Εμμανουέλα από το διάστημα. Εκεί που ανοίγει η τηλεόραση όμως πέφτεις σε ένα ασπρόμαυρο πλάνο με κάτι τάφους Greetings, my friends! You are interested in the unknown. The mysterious. The unexplainable. That is why you are here. Ε ναι, για ποιον άλλο λόγο να είσαι εκεί? Και ο αρχικός σκοπός σου ο ίδιος ήταν, να ανακαλύψεις τα unexplainable. πως μπορεί να κάνει κάποιος σεξ με την κοιλιά δηλαδή. Σε τράβηξε όμως τόσο πολύ αυτό που πέτυχες που ούτε καν τον κόπο να αλλάξεις στις διαφημίσεις για να δεις κανέναν βύζο δεν έκανες. Γιατί όμως; τι το τόσο εθιστικό είχε αυτή η ταινία ρε φίλε; Ναι δεν λέω, είναι σαν παραμύθι και δεν είναι. Είναι βιογραφία ενός ανθρώπου που ήθελε να κάνει τον δικό του πολίτη Κέιν. Εντάξει δεν τον πλησίασε καν, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε. Pull the strings!! Pull the strings!! “Ποιος είναι αυτός ο ηθοποιός που κάνει τόσο τέλεια τον Bela Lugosi;” “Στην τελική ποια είναι αυτήν η ταινιάρα και δεν την ξέρω;”
Είσαι δευτέρα στο φοιτητικό σου σπίτι και μέσω τις υπεργρήγορης 56άρας σύνδεσης μαθαίνεις ότι η ταινία είναι το Ed Wood του Tim Burton. “Έλα ρε; Του σκαθαροζούμη και του ψαλιδοχέρη;”. Επίσης σταματάς να καταριέσαι (ή καλύτερα το βουλώνεις για πάντα) την ακαδημία, που δεν έδωσε το όσκαρ στον κουλ γαμάτο Samuel Jackson. “Πρέπει να μάθω τα πάντα για αυτόν τον ed wood jr, τον καλύτερο χειρότερο σκηνοθέτη όλων των εποχών.” “Να δω τις ταινίες του.” Μέχρι και ηχητικά κλιπάκια με τις ατάκες του Lugosi κατέβασες (ναι με την 56άρα) και τα επαναλάμβανες μόνος σου. Καμένε.
Τελικά από τότε πόσες φορές την ξαναείδες; Έχεις χάσει το μέτρημα ε; Home? I have no home. Hunted, despised, Living like an animal! The jungle is my home…
Ταινία που περίμενα για πάνω από ένα χρόνο να δώ. Φυσικά δεν κυκλοφορούσε Ελλάδα, εξωτερικό δε μπορούσα να πάω μόνο γι’αυτή, και στο διαδικτύο ορισμένες γαλλικές συνηθίζουν να καθυστερούν λιγάκι να ληκάρουν. Η συγκεκριμένη έχει ακριβώς τα στοιχεία που ψάχνω σε πολλές ταινίες, είναι ωμή, δείχνει το σέξ όπως είναι, είναι ψυχεδελική (με πολύχρωμα φώτα δηλαδή), είναι στις δύο αγαπημένες μου χώρες, και έχει ώς θέμα τη ναρκομανία αλλά και το λίγο πιο μεταφυσικό στοιχείο (δε θα πώ πώς και γιατί, όσοι την είδαν το πιάσαν το νόημα νομίζω). Σκάει λοιπόν εντελώς απρόοπτα σε ένα site που επισκέπτομαι συχνά, και ενώ την είχα ξεχάσει. Βρίσκω και υπότιτλους, και την ετοιμάζω για σαββατοκύριακο. Αυτό ήταν, είδα τη καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Ένιωσα να με εκφράζει απόλυτα. Ότι τα είχε όλα. Η χαρά μου πολλαπλασιάστηκε όταν έμαθα αργότερα ότι άρεσε και στην Τζοάννα, γνωστής του κινηματογράφου επίσης, και ιδιαίτερα του γαλλικού, παρόλο τη μικρή της ηλικία. Κουβεντιάσαμε στο μουσουνού και ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον άν έχει δεί κάτι παρόμοιο. Ανταλλάξαμε κι απόψεις για το πως μας φάνηκε, λές και είχαμε κάνει μαζί το καλύτερο σεξάκι ever. Ε και κάπως έτσι τελείωσε (ο ενθουσιασμος της ταινίας).
Casshern
Το κόλλημα μου με το Μάτριξ είναι γνωστό. Το θεωρώ αριστούργημα, ότι καλύτερο βγήκε τα τελευταία 20 χρόνια. Συνδιάζει φιλοσοφικό μήνυμα, ενδιαφέρον σενάριο, ξεχωριστή δράση και ξύλο (το σημαντικότερο), και πολλά διαφορετικά στοιχεία. Ψάχνωντας συνεχώς να βρώ ένα τόσο cool sci-fi, κι έχωντας απελπιστεί με τις Αμερικανιές και το Hollywood που δε πρόκειται να ξαναβγάλει κάτι παρόμοιο, κι έχωντας δεί το Equilibrium το οποίο ναι μέν του μοιάζει και είναι επίσης τρομερό και γαμάτο αλλά ίσως κάπως λιγότερο επικό, έψαξα και στον Ιαπωνικό κινηματογράφο που έχω λίγη αδυναμία. Άν και δε βλέπω anime προτιμώ ταινίες live action, που είναι μεταφορές δηλαδή από εκεί, με πραγματικούς ηθοποιούς και λοιπά. Έτσι έπεσε στα χέρια μου το Casshern του Kazuaki Kiriya. Ο οποίος δεν είχε κι άλλο δικό του τίτλο (το Goemon βγήκε μετά), και πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω. Αφού έψαξα καλά καλά γιατί τότε σπανίζαν οι υπότιλοι επειδή δεν πρέπει να είχε κυκλοφορήσει σε DVD, κατάφερα τελικά να το δώ κι έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Είχε σχεδόν όλα αυτά που ζητούσα και θύμιζε και βιντεοπαιχνίδι. Καταπληκτικά γραφικά, δράση και ξύλο, ενδιαφέρον σενάριο, μα και φιλοσοφικό μήνυμα επίσης περί ζωής κι αθανασίας. Αυτό ήταν, ένιωσα πως βρήκα τον “αντίπαλο” του Μάτριξ από Ιαπωνία. Ο Kazuaki Kiriya έγινε απ’τους αγαπημένους μου (είδα αργότερα και το Goemon), και η ταινία μπήκε στα all-time favourites.
πριν δεκα χρονια που λετε,ο μικρος μιντναιτ ηταν χαρι ποτερ νερντουλο.ειχε διαβασει 4 βιβλια μεσα σ ενα καλοκαιρι και φυσικα ζουσε και ανεπνεε για την ημερα που θε εβλεπε τους ηρωες του στο πανι.Η μερα αυτη ηρθε και οι προσδοκιες του επιβεβαιωθηκαν(ακομα και τωρα την θεωρω απο τις καλυτερες της σειρας).
και πλησιαζαν παγωμενα τα χριστουγεννα.μια μερα μου λεει μια ξαδερφη μου.
“θες να παμε να δουμε τον αρχοντα?”
“ποιον αρχοντα?”
“ταινια ειναι φαντασιας”
“μπαααα δεν θα ναι σαν τον χαρι”
με τα πολλα με πειθει και παμε.με το που πεφτει η αρχικη σκηνη με την επικη αυτη μουσικη,χανω την γη κατω απο τα ποδια μου.για τις επομενες τρεις ωρες εχασκα μπροστα απο την οθονη μαγεμενος.αυτο ηταν.αυτη η ταινια χαραξε για παντα την παιδικη μου ψυχη.υπηρχαν βραδια που εβλεπα τον εαυτο μου να καλπαζει στα χωραφια(ναι τοσο καψιμο:oops:).περιττο να πω πως αγορασα την τριλογια αμεσως.
και οσο και υπερβολικο και αν ακουγεται επηρεασε τα παντα.την αγαπη μου για την λογοτεχνια και κυριως για αυτη του φανταστικου.επισης πλαγιως την αγαπη μου για το μεταλ(αν και ακουσα φανατικα αρκετα χρονια αργοτερα) αφου η αγαπημενη μου ασχολια ηταν να πηγαινω στα δισκαδικα και να χαζευω με τις ωρες αυτα τα υποπτα σιντι με τα επικα εξωφυλλα,διερωτομενος πως να ακουγονται.και φυσικα την αδυναμια μου στο σινεμα.
οσα χρονια και αν περασουν αυτη θα ναι η αγαπημενη μου ταινια.
με καταστρεψατε βραδιατικα.εβαλα και παιζει τον σαουντρακ.
μερικες φορες θα θελα αληθεια να γινω ξανα 11 χρονων.να βιωσω εκεινο το συναισθημα που πλεον σπανια το νιωθω.
Δεν είναι αγαπημένη αλλά μιας και λέμε ιστορίες απο σινεμάδες ας πω και γω μία που μου έμεινε. Όταν είχε βγει το 1ο το Spiderman είχαμε κανονίσει τότε παιδιά δημοτικού να βρεθούμε μετά τα αγγλικά και να πάμε σινεμά να το δούμε. Επειδη τα ποπκορν κλπ που πουλούσε στο σινεμά ήταν ακριβά κανα μισάωρο πριν την ταινία έχουμε πάει σε σουβλατζίδικο και έχουμε πάρει 10 άτομα απο κανα 2 πιτόγυρα φουλ απόλα τζατζίκια κρεμμύδια και πατατάκια - ποπκορν -κοακολες κλπα σκατολοΐδια απ’ το περίπτερο. Ε ξεκινάει η ταινία και όπως είχαμε τα πιτόγυρα καβατζωμένα στις σάκες τα βγάζουμε και έγινε της πουτάνας. Βρώμισε όλη η αίθουσα :lol:
Πάντως μου χε κάνει η εντύπωση η ταινία γιατί πιτσιρικάς τότε και με λίγες επισκέψεις στον κινηματογράφο ήταν ουάο να βλέπεις σε big screen άλματα εκρήξεις και τα ρέστα…
Ήταν πριν δυο χρόνια περίπου, χειμώνας και βαριόμουν. Μπήκα στη σελίδα του Dasein, το μαγαζί στα Εξάρχεια, να δω αν είχε καμιά ταινία και είδα πως είχε την εν λόγω την οποία προλόγιζε ο Οικονομίδης. Είχα δει ήδη το Σπιρτόκουτο, το οποίο θεωρούσα αρκετά δυνατό και καταθλιπτικό, έλεγε για φυλακισμένο και βία η περιγραφή (δεν πρέπει να είχα δει το Μη Αναστρέψιμος για να γνωρίζω), επομένως πήρα μια φίλη μου και πήγαμε. Ο χώρος ήταν φίσκα και δεν έπεφτε καρφίτσα, σε αποπνικτικό σημείο ώρες ώρες. Ο Οικονομίδης είπε btw, ότι του άλλαξε τη ζωή όταν την είδε, κάπως έτσι. Στην ταινία τώρα, δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο, το “γιατί” είναι η ταινία από μόνη της. Περίμενα να δω κάτι καλό, αλλά όχι τόσο ψυχογραφικό. Γενικά η βία μ’ αρέσει, πόσο μάλλον όταν υπάρχει υπόβαθρο, αλλά εκεινή τη στιγμή ήταν αποκάλυψη αυτό το πράγμα, οι σκέψεις του τύπου, οι πράξεις του. Έφυγα αμίλητη και ανακατεμένη και σύντομα είδα το Carne που προηγείται κι εξηγεί. Στο τέλος έπαιζε [I]αυτό[/I] το κομμάτι σε μια ιδιαίτερη στιγμή στην οποία ήθελα και να κλάψω, και μια μέρα που το άκουγε η αδερφή μου κατάφερα να μάθω ποιο είναι-παίζει να ήταν το μόνο που ακούγεται στην ταινία.
εντιτ/ ίσως είναι λίγο οφτοπικ τώρα που το ξαναβλέπω, αλλά μετράει το περιβάλλον και κανά τυχαίο περιστατικό, δεν μετράει; :ρ
Επεχείρησα να ποστάρω στο όμορφο τούτο θρεντ όταν ήταν ακόμα φρέσκο, γιατί είχα ζηλέψει λίγο τις ωραίες ιστοριούλες που είδα μέσα εδώ και πάσχιζα να θυμηθώ κάτι δικό μου αντίστοιχο. Πάνω που βρήκα, έπαιξε μια στραβή με ριστάρτ του πισί, αντίο σε όσα είχα γράψει. Και μετά το άφησα.
Τώρα, μην έχοντας κάτι άλλο να κάνω, επανήλθα. Το λοιπόν,
Όταν ήμουν περίπου 8 χρονώνε και είχαμε μόλις μετακομίσει στην Αθήνα από Θεσσαλονίκη (Αύγουστος) έβλεπα πολλή τηλεόραση γιατί εκτός απ’ αυτό και να τραμπουκίζω την αδερφή μου δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω, δεν ήξερα κανένα παιδάκι για να παίζουμε. Ένα -σημαδιακό- απόγευμα λοιπόν πέτυχα δεν θυμάμαι σε ποιο κανάλι (ρισπέκτ πάντως) μια ταινία κινουμένων σχεδίων που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Τα χρώματα, τα σχέδια, το όλο στυλ με εντυπωσίασε επειδή μάλλον δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο στη ζωή μου. Δεν την είδα ολόκληρη εκείνη την πρώτη φορά, αλλά ορισμένες σκηνές τις θυμόμουν ολοκάθαρα μέχρι και πολλά χρόνια μετά. Μου άρεσε λοιπόν τόσο ώστε την επόμενη μέρα, την ίδια ώρα στήθηκα μπροστά στην τηλεόραση με την αμυδρή ελπίδα ότι ήταν σειρά και θα συνεχιζόταν, κι ας ήταν το τέλος ξεκάθαρο την προηγουμένη!
Μερικά χρόνια μετά, είδα στο σινεμά [U]αυτό[/U] και ανακάλυψα τον [U]Hayao Miyazaki[/U] (αν δεν τον ξέρετε ντροπή.) Πώρωση, έπος, λατρεία, το έχω δει άνετα καμιά ντουζίνα φορές μέχρι σήμερα, είναι η ομορφιά η ίδια. Κανα-δυο χρόνια ακόμα αργότερα είδα και το [U]Howl’s Moving Castle[/U]. Επίσης λατρεία όσο δεν πάει άλλο, επίσης το έχω δει 350 φορές χωρίς ποτέ ούτε ένα fast-forward. Από 'κει και μετά άρχισα να λιώνω τη φιλμογραφία του θεούλη και έφαγα στα ξαφνικά μια φλασιά πόσο όμοια φτιαγμένη ήταν η ανώνυμη ταινία των παιδικών μου χρόνων. Γουααά! Καθώς πια είχα μεγαλώσει και ήξερα τι είναι το ίντερνετ, ψάχνοντας τη φιλμογραφία του Μιγιαζάκι βρήκα τον τίτλο του οποίου το στόρι ταίριαζε με τις αναμνήσεις: λύκοι, ένα άγριο κοριτσάκι, ένας πολεμιστής τυπάς, το δάσος, ο τρομαχτικός θεός του δάσους. Οι έχοντες γνώση ήδη καταλάβατε: πρόκειται για το [U]Princess Mononoke[/U].
Όταν την κατέβασα και την είδα, απ την αρχή ως το τέλος αυτή τη φορά, και ξαναείδα τις τόσο οικείες μορφές πραγματικά συγκινήθηκα. Αυτός είναι ο λόγος που, αν και τα Spirited Away και Howl’s Moving Castle είναι τεράστιες αγάπες (βασικά όλα του Μιγιαζάκι), το Mononoke-hime είναι ένα κλικ ψηλότερα στην καρδιά μου. Επειδή ήταν μια ταινία που ξαναβρήκα και ξαναγάπησα εντελώς ανέλπιστα, ενώ νόμιζα ότι είχε μείνει μια θολή παιδική ανάμνηση.
Άντε ας πω και εγώ μια μικρή ιστοριούλα, φανμπουισμού κυρίως και καψίματος αλλά και μιας μεγάλης πίκρας
Δεκέμβριος 2001 και ο πρώτος άρχοντας των δαχτυλιδιών θέλει λίγες μέρες για να βγει στις αίθουσες, φανατικός των βιβλίων είχα κατεβάσει ότι trailer feature και φωτογραφία υπήρχε στο διαδίκτυο. Μαθαίνω λοιπόν πως η ταινία δεν θα βγει 19 του μηνός (που ήταν και η παγκόσμια πρεμιέρα) στον μοναδικό κινηματογράφο της πόλης αλλά πολύ αργότερα. Say what??? Έτσι και αλλιώς η σκέψη να πάω Θεσσαλονική να δω την ταινία στα village έτσι για να το ευχαριστηθώ ρε παιδί μου υπήρχε από πριν, άρα έγινε και επίσημο, θα ξεκινούσαμε το μεσημεράκι μαζί με ένα άλλον επίσης καμένο και θα γυρνούσαμε το βραδάκι με το τελευταίο λεωφορείο, αφού ένα φιλαράκι που είχα στην πόλη δεν μπορούσε να μας φιλοξενήσει εκείνες τις ημέρες.
[U]17 Δεκεμβρίου[/U] και αρχίζει να χιονίζει στην πόλη ήδη από το προηγούμενο βράδυ και μάλιστα το έχει στρώσει. Το δελτίο καιρού λέει πως η χιονόπτωση θα συνεχιστεί και τις επόμενες μέρες. Χαρά κακό εγώ, ακόμα και σήμερα ενθουσιάζομαι σαν πιτσιρικάς όταν χιονιζει, το να πάω να δω την ταινία με αυτές τις συνθήκες ήταν ότι καλύτερο. Κοιμάμαι σαν πουλάκι
[U]18 Δεκεμβρίου[/U] Η χιονόπτωση συνεχίζεται χωρίς καμία διακοπή και ακόμα πιο έντονα. Πλέον όχι απλά το έχει στρώσει αλλά έχει δημιουργήσει και μερικά προβλήματα στο κέντρο με την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, η πόλη είχε να δει τόσο χιόνι δεκαετίες αφού σπανίως το στρώνει και ακόμα και τότε το πολύ να πάει 1 μέρα πριν λιώσει. Σκέφτομαι βρε μπας και πάθουμε καμιά πλάκα και δεν μπορέσουμε να πάμε να δούμε την ταινία; μπαα λέω δεν μπορεί τόση γκαντεμιά. Η χιονόπτωση συνεχίζεται όλο το βράδυ και μάλιστα ακόμα πιο έντονα :-s
[U]19 Δεκεμβρίου[/U] Πλέον το χιόνι μέσα στην πόλη έχει φτάσει το μισό μέτρο 8O οι γονείς μου δεν θυμούνται να έχουν ξαναδεί τέτοιο πράγμα στις Σέρρες και ούτε κανείς άλλος. Εμένα με έχουν πιάσει τα διαβόλια, ντύνομαι και πάω στα ΚΤΕΛ να δω τι γίνεται με τα λεωφορεία… και μαθαίνω. Ο δρόμος για Θεσσαλονίκη με το ζόρι μένει ανοικτός αφού το χιόνι σε πολλά σημεία ξεπερνάει το ένα μέτρο και πιάνει συνέχεια πάγο από τις θερμοκρασίες που είναι γύρω στους -20 με -25 τα βράδια (στην πόλη το βράδυ είχε πέσει στους -13 ρεκόρ για εδώ). Δρομολόγια 1-2 την μέρα και αυτά με το ζόρι.
Αυτό ήταν, το ταξίδι αναβάλετε για αργότερα και η αναμονή για να δω επιτέλους την αγαπημένη μου ιστορία στο πανί μεγαλώνει. Ο Φρόντο, ο Σαμ, ο Άραγκορν, ο Γκάνταλφ και η υπόλοιπη συντροφιά θα έπρεπε να περιμένει να σταματήσει η χιονόπτωση.
Το χειρότερο; Με παίρνει τηλέφωνο το φιλαράκι μου από Θεσσαλονίκη που δεν μπορούσε να μας φιλοξενήσει, για να μου πει τις εντυπώσεις του από την ταινία (δεν γνώριζε καν την ύπαρξη των βιβλίων πριν πάει). Αν με έπιανες από την μύτη όχι απλά θα έσκαγα θα είχε ανατιναχθεί μαζί μου όλο το οικοδομικό τετράγωνο. [-X
Τελικά στις 21 Δεκεμβρίου κατάφερα να πάω να δω και εγώ την ταινία.
