Λοιπόν, με αφορμή το ποστ του Μπληντιν στους Mastodon
που ήρθε να ταιριάξει ακριβώς με κάποιες σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό (στην ουσία βρήκε τη λέξη-κλειδί που έψαχνα,το βάημπ, όσο ακαθόριστο κι αν είναι αυτό), έφκιαξα τούτο δω το θρεντ.
Λοιπόν, τι έχουμε εδώ πέρα;
Με το να ακούς μουσικές που παίζουν μπάλα σε μεηνστρημ χωράφια, παραδέχεσαι ότι εσύ είσαι εδώ στη γη, ο ακροατής που απολαμβάνει αυτό που υπό μια μαγική, άγνωστη σε αυτόν και πέραν των δυνατοτήτων του διαδικασία του προσφέρουν αυτοί που είναι εκεί ψηλά: Στη σκηνή πάνω από χιλιάδες κόσμο,στο εξώφυλλο φωτοσοπιασμένοι, στις φανταχτερές επίσημες ιστοσελίδες τους κ.ο.κ. Αυτό είναι κάτι που ο εγωισμός του μέσου ψαγμένου ακροατή (με τη θετική έννοια και το εγωισμός και το ψαγμένος) δε δύναται να το δεχτούν. Ένα παράδειγμα προέκτασης αυτού, είναι το φαινόμενο να απεχθάνεται πολύς κόσμος τις γυαλισμένες παραγωγές, τον πλαστικό ήχο, και εν γένει τις larger than life κατευθύνσεις σε δίσκους, ως κάτι το αυταπόδεικτα μη ποιοτικό. “Ποιοι είναι αυτοί και γιατί νομίζουν ότι είναι καλύτεροι από εμένα;” Όλα αυτά σε αντίθεση με τον jam, diy ήχο που θεωρείται ο original, ο ποιοτικός. Στην ουσία, λοιπόν, πρόκειται για θέμα κυριαρχίας, και υποσυνείδητων συμπλεγμάτων, απλά κάπως διαφορετικών από αυτά που κάνουν κάποιον να ακούει τις μουσικές του πλασάρουν (εκεί έχουμε αγελαία ένστικτα, ανάγκες θεοποίησης και κατευθυντήριων γραμμών κτλ).
Να τονιστεί ότι δε μιλάμε για συνειδητές μουσικές επιλογές. Μιλάμε για υποσυνείδητη και αυθόρμητη αντιμετώπιση μιας οποιασδήποτε μουσικής που ακούμε.
Ποιοι είναι οι λόγοι που διαφωνείτε με το εν λόγω κείμενο; Ντισκαςς -ή πείτε τι μαλακίες είναι αυτές που γράφεις.
‘‘Σε ενα δικαιο κοσμο η ταδε μπαντα θα ηταν μεγαλη αλλα οπως και να χει μεσα μου ξερω οτι προτιμω να τη βλεπω σε 500αρι venue’’.Αυτες οι 2 σκεψεις πανε πακετο,τις κανουμε ολοι και ειναι πιστευω μια τρανη αποδειξη για την ουσια των αποπανω και του τι παιζει μεσα μας(σε αλλους ελαχιστα,σε αλλους πολυ).Οτιδηποτε τεινει να ξεφυγει απο τον ‘‘ελεγχο’’ μας και απο την αμεση με μας αλληλεπιδραση(στο λαιβ των εισιντισι ενοιωθα σταγονα στον ωκεανο,στους κριμσον γκλορι θα νοιωσω μερος της ιστοριας),να του γυρναμε υποσεινηδητα τη πλατη η τελος παντων να σταματησουμε να του δινουμε την ιδια βαση.Αν μαλιστα θεωρουμε τη μουσικη που ακουμε μερος της ταυτοτητας μας σαν οντοτητες μου φανταζει λογικο αυτο που σκεφτομαι,οτι ισως δε θελουμε να μοιραζομαστε πραγματα σε μεγαλο βαθμο γιατι μετα δε θα ναι πια το ιδιο,δε θα ναι σπεσιαλ,δε θα μαι σπεσιαλ.Βεβαια δε θα τα στηριξω ολα στον εγωισμο,το αντεργκραου ειναι ο αρχη και ο πυρηνας,the fuckin’ womb.Εκει γεννιεται,εκει αναπνεει το πραμα αρα κι εμεις εκει θα παμε και θ’αραξουμε γιατι υποσεινηδητα ξερουμε οτι εκει τα παντα θα ειναι αποτραβηγμενα απο τα φωτα,πιο ειλικρινη.Και νιωθουμε την αναγκη να συνδεθουμε με αυτο το τροπο τον πιο προσωπικο/αμεσο/ειλικρινη,ειναι αναζωγονητικο.
Αν κατι το βρισκεις ομορφο και σου αρεσει, πρεπει να εισαι πολυ κομπλεξικος και βαθια κακομοιρης ωστε να εχεις προβλημα και να μην θελεις να το ‘‘τιμησεις’’ ως παρευρισκομενος στο μεγαλο κοινο / χειροκροτωντας / εκθειαζοντας κλπ.
Οι πλαστικές παραγωγές δε μας αρέσουν γιατί είναι πλαστικές. Αδυνατίζουν τον ήχο και αφαιρούν τις δυναμικές. Τόσο απλό. Δεν έχουν να κάνουν με το mainstream, οι METALLICA του “Load” είναι καραμέηνστρημ του κερατά και έχουν και γαμώ τους ήχους.
Τα φωτοσοπιασμένα εξώφυλλα επίσης δε μας αρέσουν γιατί είναι μια εύκολη λύση, συνήθως χωρίς την παραμικρή φαντασία. Άσχετα με το μέηνστρημ και αυτά.
Τέλος θέλω να εκτροχιάσω το παρόν θρεντ στην εξής κατευθύνση:
Διαχωρίστε το mainstream profile από τον mainstream ήχο. Οι MASTODON μπορεί σήμερα να είναι πιο μέηνστρημ από ποτέ όσον αφορά στο προφίλ τους, αλλά όσον αφορά στον ήχο τους, μια χαρά μέηνστρημ ήταν το “Leviathan” σε ένα 2004 με το metalcore/NWOAHM στα ντουζένια του. Απλώς ήταν καλύτεροι παικτικά και συνθετικά από όλες τις υπόλοιπες μπάντες της φάσης.
Επομένως βρείτε πρώτα τι σας ενοχλεί. Αν σας ενοχλεί το μέηνστρημ προφίλ (εγώ δεν καταλαβαίνω το γιατί, αλλά κάποιος θα έχει τους λόγους του) δικαιολογείστε να “κράζετε” τους μάστοδοντς. Αν σας ενοχλεί ο μέηνστρημ ήχος, λυπάμαι, αλλά έπρεπε να είχατε “κράξει” πριν 7 χρόνια.
Αγνος καλλιτεχνης ειναι αυτος ο οποιος κανει την μουσικη σαν χομπυ ενω παραλληλα δουλευει/προσπαθει να επιβιωσει, η αυτος ο οποιος επειδη ηταν τυχερος ωστε να ζει απο την μουσικη του την εχει σαν full-time απασχοληση και μπορει να αφοσιωθει στην τεχνη του απερισπαστος απο τον καθημερινο αγωνα για την επιβιωση?
Δεν προσπαθω να μειωσω τους underground μουσικους, απλα δεν μπορω να καταλαβω γιατι θεωρειται δεδομενο οτι η δευτερη κατηγορια ειναι “ξεπουλήμενη” και μακρια απο την αγνη εκφραση της μουσικης ως τεχνης.
Εγω προσωπικα απολαμβανω οτι αρεσει στο αυτι μου, ειτε αυτο ειναι η Lady Gaga, ειτε ειναι οι Injekting Khaos. Δεν μπορω να μπω στο μυαλο κανενος ωστε να κρινω τις προθεσεις του οποτε προτιμω να ακουω οτι ικανοποιει το αισθητικο μου κριτηριο και να μην το πολυσκαλιζω παρακατω.
εξαρτάται από το πώς αντιμετωπίζει κάποιος κάτι ως μουσική…είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί δεδομένου ότι εφόσων κάποιος βρήκε την “ανάγκη” να εκφραστεί με αυτό το τρόπο, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος που ασχολείται με την τέχνη…Βέβαια με την “ανάγκη” δεν εννοώ μόνο τη ψυχική, πνευματική ή ό,τι άλλο, μπορεί ακόμα να είναι και οικονομική. Για κάποιον η μουσική μπορεί να είναι προϊόν απόκτησης χρημάτων και κοπελούδων. Θα πρέπει να την υποβιβάσουμε επειδή έχει λιγότερο “ιδεατή” ανάγκη από κάποιον που η μουσική τον κρατάει πχ από το να πεθάνει ή λειτουργεί εξιλεωτικά?? Είναι πολύ δύσκολο να ερμηνευτεί και δεδομένου ότι ο άνθρωπος είναι το κατεξοχήν εγωιστικό ον, φτάνουμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε το άν θα ήταν καλύτερο οι μουσικές να παρέμεναν κρυμμένες στα studio/pc/παρτιτούρες του μουσικού και όταν πέθαινε να τις “ανακάλυπτε” ο κόσμος.
Απλά για να μην φτάνουμε σε τέτοια άκρα, για μένα αν κάτι κάθεται καλά στο αυτί και μου αρέσει, το ακούω (και δηλώνω fan σε μπάντες που μου έχουν δώσει το κάτι παραπάνω)… είτε το ακούει η χαζογκόμενα που μολις τη χώρισε ο γκόμενος και έχει ανακαλύψει το Believe των Savatage και το post-άρει στο facebook, είτε ο μυστακοφόρος με κοκκάλινο γυαλί χωρίς φακό τυπάς στο γκάζι, που μόλις ανακάλυψε την super/underground/prog/indie μπάντα και πουλάει μούρη και στυλ στα alternative γκομενάκια.
Και κάτι τελευταίο, το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να κάνει το mainstream σε μια καλή μπάντα είναι η επαναληψιμότητα: όσο και να λατρεύω το νέο Mastodon, αν το άκουγα στο ραδιόφωνο κάθε μέρα, το διαφήμιζαν συνέχεια στο Mtv/Star/Mega, το έβαζαν soundtrack σε τούρκικη σειρά κλπ, θα ήθελα να ξεράσω.
Η δική μου εντύπωση είναι πως αυτό το περίφημο vide του underground είναι η εντύπωση που σου δίνει ένα άλμπουμ πως αυτή η μουσική θα μπορούσε να είναι δική σου. Θα μπορούσες να είσαι εσύ αυτός που μπήκε σε ένα studio της συμφοράς και έγραψε αυτά τα ριφ με (και έχει σημασία αυτό) αυτόν τον ήχο, ακούγεται υπερβολικά οικεία, πιο ζεστή δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω + φυσικά πως τα ακούς από μουσικούς με lifestyle πολύ κοντά στο δικό σου (κάτι που δεν μπορεί να γίνει με τους… Metallica φυσικά). Σαφώς πάντως και είναι κυρίως θέμα ήχου για μένα, καθώς αρνούμαι να πιστέψω πως μια mainstream metal μπάντα δεν μπορεί να γράψει ενδιαφέροντα ριφ που να σου βγάζουν κάτι παρόμοιο. Είναι ο ήχος που σου δίνει την εντύπωση ότι τα ριφ αυτά θα μπορούσαν να προέρχονται από εσένα. Τώρα αν αυτό είναι υποσυνείδητο σε κάποιους ή όχι δεν μπορώ να το πω.
Το κακό βρίσκεται φυσικά στην απαξίωση οτιδήποτε mainstream που για μένα δείχνει να είναι κάτι σαν συνέχεια της λατρεία του underground. Π.χ. βρήκα παράλογο μέχρι βλακείας αυτό που έγινε στο θέμα του φετινού άλμπουμ των Septic Flesh. Με τον τρόπο που επέλεξαν να ακουστούν τα ρφ τους, μέσα από μια ορχήστρα, δεν βρίσκω τον τρόπο με τον οποίο ένας πιο “χύμα” η πιο “βρώμικος” ήχος θα βοηθούσε αυτό το άλμπουμ, με τίποτα όμως. Και όμως η μεγαλύτερη κατηγορία ήταν αυτή, ο πλαστικός ήχος και ο πλαστικός ήχος. Στοίχημα πως αν το άλμπουμ είχε έναν πιο χύμα ήχο θα έτρωγε 10 φορές μεγαλύτερο θάψιμο;
Θέλω να μείνω σε μια φράση που δεν είμαι σίγουρος αν κατάλαβα και νομίζω έχει σημασία:
Να τονιστεί ότι δε μιλάμε για συνειδητές μουσικές επιλογές. Μιλάμε για υποσυνείδητη και αυθόρμητη αντιμετώπιση μιας οποιασδήποτε μουσικής που ακούμε.
Με απλά λόγια για το… αν [U]νομίζουμε [/U]πως μας αρέσει κάτι που κανονικά [U]δεν [/U]θα έπρεπε να μας αρέσει[B];[/B]
Αν αυτό εννοεί η πρόταση, πολύ ψυχαναγκαστικό μου ακούγετε. :-k
Αν αυθόρμητα μου αρέσει η britney και απολαμβάνω να την ακούω, τότε που είναι το κακό;
Αν πάλι υποσεινήδητα εσύ, κ.Ταδε, θεοποίησες τους μάστοντον και θεωρείς το hunter αριστούργημα, γούστο/καπέλο σου να το χαίρεσε να το ακούς για χρόνια και να γουστάρεις. Good for you.
Δεν είμαι ο μεσσίας που θα δείξει την αλήθεια και το φώς στον ακροατή. χέστηκα, άκου οτι γουστάρεις.
Ο μόνος λόγος που γίνεται αυτή η κουβέντα(το argument για μένα είναι ανυπόστατο εντελώς), είναι επειδή είμαστε στο ιντερνετ, και είναι κουλ να είσαι ψαγμένος. Και εντελώς φυσικά, δημιουργείται η τάση οπαδισμού σε συγκεκριμένες μπάντες πιο εύκολα απ’ότι στις παλιές καλές παρείστικες συζητήσεις μας, με τους φίλους μας.
Προς τι λοιπόν όλο αυτό το ανάθεμα, των ψαγμένων εκεί έξω προς τους άλλους;
Στο κάτω κάτω την ώρα που εκείνος χρησιμοποιεί την μουσική για να ανεβάσει το internet e-peen του, εγώ τριπάρω με αυτό που εγκρίνει το οττικό νεύρο μου.
Δεν ξέρω αν το γεγονός οτι οι αντεργραουντ μουσικοί είναι παιδιά σαν εμάς με τις ίδιες ανησυχίες βγάζει κάποιο βάημπ στη μουσική τους.Σίγουρα ομως αυτό τους κάνει πιο συμπαθείς και ειλικρινείς και αυτό το τελευταίο βγαίνει και στη μουσική κατα κάποιο τρόπο.Οπότε αν αυτό πιάνεται ως βάημπ συμφωνώ.Αλλά απ’την άλλη δεν μπορώ να καταλάβω την απολυτότητα του να μην ακούει κάποιος μέηνστρημ μουσική και να την απεχθάνεται μόνο και μόνο για τους λόγους που αναφέρονται στο αρχικό ποστ.Κάποιες φορές έχω πιάσει τον ευατό μου να το κάνει αυτό,να απορίπτει τέτοιες μουσικές,καθώς ως “ψαγμένος” ακροατής δε μπορώ να το δεχτώ.Οι περισσότεροι πιστεύω το έχουμε κάνει αυτό,άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο.Αλλά αν η μουσική έχει πραγματικά κάτι να πει δεν την προσπερνάω εν τέλει.Στο κάτω κάτω δεν είναι όλες οι μέηνστρημ μουσικοί ψεύτικοι ούτε και οι μουσικές τους (αν και αυτό μπορεί να ισχύει για κάποιους).Αυτά τα συμπλέγματα που αναφέρει ο Μάνος στο αρχικό ποστ δηλαδή πιστεύω πως υπάρχουν αλλά δε νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο να τα ξεπεράσει κανείς και να απολαύσει οποιαδήποτε μουσική ακομα και αν αυτή είναι μέηνστρημ.
Η αλήθεια είναι πως ο καθέ άνθρωπος που έχει ασχοληθεί λίγο σοβαρά με τη μουσική μπορεί να αγαπήσει συγκροτήματα ανεξάρτητα από το αν κινούνται σε μεηνστριμ ή αντεργκραουντ δεδομένα, αλλά σίγουρα τα «βαημπς» είναι διαφορετικά.
Τώρα για το τι είναι καλύτερο, αυτό είναι πολύ υποκειμενικό. Το θέμα είναι να μην το γενικεύουμε, γιατί είναι ανάλογα μη την περίπτωση.
Ας πούμε προσωπικά προτιμώ να βλέπω ένα συγκροτημα/καλλιτέχνη σε πιο αντεργκραουντ δεδομένα γιατί υπάρχει μεγαλύτερη επαφή και γιατί όπως προειπώθηκε δεν νιώθεις απλά το τίποτα που παρακολουθεί, αλλά ένα κομμάτι της όλης φάσης.
Από την άλλη δεν βρίσκω τίποτα το κακό στο να γίνει διασημη μια μικρή μπάντα που αγαπάω, επειδή ακριβώς αυτό σημαίνει ότι άξιζε το κάτι παρπάνω. Αυτό που σιχαίνομαι είναι να χάνεται η επαφή με τους φανς. Το κλειδί για μένα είναι να διατηρεί μια μπάντα επαφή με τα άτομα που την γουστάρουν, να ανοίγει συζητήσεις, να παίρνει ιδέες για την πορεία της. Αυτό το βαημπ για μένα είναι θετικό ανεξάρτητα από αντεργκραου ή μεηνστρημ.
Για παράδειγμα, ένα πράγμα που με έχει ξενερώσει κάπως (ω ναι το λεω) στις λατρείες και παντοτινές αγάπες μου, opeth, είναι ότι για να μιλήσουν με θαυμαστή πρέπει να τους κυνηγά με καραμπίνα. Είναι θεοί αλλά όχι και να εξααφανίζονται έτσι, κι ας είναι μια πλεον μεγάλη μπάντα που την ξέρει ο κάθε μεταλας που ακουσε κάτι πέρα από maiden και metallica.
Έχω γνωρίσει όμως και τυπάκια του «αντεργκραου» δεδομένου, παιδια που τώρα εφτιαξαν μπάντες, «παιδιά του λαού», που είναι πιο ψωνισμένα και από τον (παρόλα αυτά αγαπητό) κύριο Mustaine.
Για μένα το βάημπ είναι η επαφή. Αν καταφέρω να τη νοιώσω είτε σε κάθε είδους τρύπα κλαμπ, είτε στη μαλακάσσα στην τελευταία σειρά, εκεί θα πω μπράβο και :respect:.
Ο καλλιτεχνης εχει ανησυχιες οταν βαζει τη τεχνη πανω απ το εμποριο. Πολλοι βγαζουν χρηματα απο αυτο, πολλοι μπορει να κανουν καποιο μικρο συμβιβασμο σε φασεις, αλλα δεν αναφερομαι στα περιστατικα καθαυτα. Ειναι μια λεπτη διαχωριστικη γραμμη που απαξ και τη περασεις η ποιοτητα αρχιζει να πεφτει επειδη η καβλα λιγοστευει, οποτε το πιο σωστο ειναι να βρεις το balance - κατι στο οποιο οι περισσοτεροι αποτυγχανουν.
Ο καλλιτεχνης παυει να ειναι καλλιτεχνης οταν βαζει τα προς το ζειν πανω απο τη τεχνη του. Στο 95% των αναλογων περιπτωσεων, καταληγει ανικανος να γραψει κατι πραγματικα Σπουδαιο κι ο λογος ειναι οτι δε τον ωθουν οι καλλιτεχνικες του ανησυχιες κατα το μεγαλυτερο ποσοστο. Εχει τη πειρα, εχει τα μεσα, εχει τα κοννε, αλλα αυτα δεν αρκουν. Με αυτα τα λογια δεν παρουσιαζω καποιους ανθρωπους σα στυγνους εμπορες (παροτι υπαρχουν κι αυτοι), απλα οταν καποιος παιζει μουσικη ολη του τη ζωη δε μπορει να σταματησει γιατι δεν ξερει να κανει κατι αλλο. Υπαρχουν πολλες εξαιρεσεις θα πειτε εδω, αλλα οκ μιλαμε για το κανονα.
Τριτον, underground με την εννοια που υπηρχε καποτε δεν υπαρχει. Τα παντα ειναι διαθεσιμα, κι ολοι εχουν προσβαση σε αυτα. Υπαρχει ομως ακομα ως αισθητικη κι η αισθητικη αυτη αφορα τις ανησυχιες στις οποιες αναφερεται ο Bleeding, γιατι για να λεμε τα πραγματα με το ονομα τους ποσο ανθρωποι ειναι σε θεση να εκτιμησουν το Remission και ποσοι ενα rock album τυπου The Hunter. Και το Remission σμιλευτηκε απο ανησυχιες, ναι, γιατι γραφτηκε σε υπογεια (διχως να λεω πως ειναι καλο ή κακο αυτο, ειναι απλα ενα fact). Η εν λογω αισθητικη επισης ειναι ικανη να δημιουργησει σκηνες, γιατι ναι υπαρχουν τετοιες και σημερα κι ειναι ενα απ τα λιγα πραγματα που δεν προκειται να εκλειψουν για εναν απλο λογο: ακομα κι οι μουσικοι θελουν να νοιωθουν πως ανηκουν καπου.
Ολα τα παραπανω, λοιπον, δεν εχουν να κανουν με τη μουσικη καθαυτη. Με τα κοινα παττερνς στη ψυχοσυνθεση του καθε ανθρωπου εχουν να κανουν, περισσοτερο απ οσο παλαιοτερα τουλαχιστον, κι ηταν μοιραιο επακολουθο του internet, ενα μεσο που ανοιξε τα παντα διαπλατα στα ματια του κοσμου και των ιδιων των μουσικων. Πλεον ο καθενας που ασχολειται εστω και λιγο σοβαρα μπορει να εμβαθυνει σε καποια θεματα ενω παλαιοτερα οχι. Καπου εδω ομως βαζω ανω τελεια, επειδη το πεμπτο και σημαντικοτερο.
να το χαίρεσε να το ακούς για χρόνια και να γουστάρεις. Good for you.
.