Τους λατρεύω κ αυτό είναι το πιό λατρεμένο από τις υπόλοιπες δισκάρες.
Μπορεις να τα ψηφισεις και τα δυο. 
Pantera-the great southern trendkill (και μου πηρε χρονια για να συνηδειτοποιησω ποσο μεγαλος δισκος ειναι)
Psychotic Waltz - Bleeding 8)
Επιτέλους μια εύκολη ψηφοφορία!
Aenima δαγκωτό.
Bewitched - Diabolical Desecration
Το Thrash/Black metal σαν είδος μας είναι πλέον πολύ οικείο αλλά και αγαπημένο. Πρωτεργάτες στον ήχο θεωρούνται μπάντες όπως οι Torr, Bulldozer, Sabbat ενώ στα τιμημένα 90ς κυκλοφόρησαν τις πρώτες τους δουλειές οι Occult και οι Nifelheim. Η σφοδρή επίθεση όμως έγινε το 1996 μιας και μας παρουσιάστηκαν οι πρώτες δουλειές των Aura Noir, Deathwich, Bewitched, Gehennah, Tsatthoggua, Desaster, Abigail. Το νερό μπήκε στο αυλάκι και η Κόλαση στο Thrash από εκεί και πέρα. Οι Bewitched ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς και με την καλύτερη ομάδα και δημιούργησαν δισκάρα να μνημονεύεται ες αεί από τους λάτρεις του συγκεκριμένου ιδιώματος. Δυο μέλη των Naglfar, ο Wrathyr (μπάσο) και o Vargher (φωνή/κιθάρα) με επιπλεόν παράσημα από Throne Of Ahaz και Ancient Wisdom παρέα με τον Blackheim (κιθάρα/φωνητικά) σε μια χρονιά που κυκλοφόρησε εκτός από το διαμάντι των Bewitched, άλλα δυο με Katatonia και Diabolical Masquerade (παραγωγικότατη χρονιά γι αυτόν, στο συνθετικό του ζενίθ). Προσθέστε και ένα βασανιστή ψυχών, εεεε δερμάτων ήθελα να γράψω , πίσω από το drum kit και έχεις τους τέσσερις Διαβολικούς Βεβηλωτές.
Ο δίσκος ξεκινά με το καλύτερο του δίσκου με διαφορά. Ταχύτητα, riffs-ξυράφια, ο ??παράδεισος?? για κεφαλοκουνήματα. Μέχρι να σπάσει ο σβέρκος. Τα φωνητικά όπως και στα περισσότερα τραγούδια μοιράζονται μεταξύ Vargher και Blackheim, εννοείται πως και οι δύο τραγουδάνε με τα κλασσικά black φωνητικά, ίσως πιο γρέζα και κατανοητά από τον μέσο blackster frontman. Και οι δυο τραγουδάνε περί διαβόλων και τριβόλων , αλλά χωρίς να υπάρχει αυτή η σοβαρότητα που έχουν τα σύγχρονα black metal συγκροτήματα, πιο πολύ όπως το κάνανε οι Venom. Μια heavy metal ατμόσφαιρα δίνει το παρόν, ίσως περισσότερο στα σολαρίσματα και στον ήχο της κιθάρας γενικότερα. Αλλά όλα πάνε σαν αεροπλάνο που καταρρίφθηκε και αυξάνει ταχύτητα μέχρι την τελική συντριβή. Αλλά το απολαμβάνουμε αυτό το speedαριστό heavy, το μαυρομεταλλικό thrash, το ασόβαρο black που τιμά αυτούς που το γέννησαν.
Μικρές σε διάρκεια συνθέσεις, πορωτικές μέχρι το κόκκαλο. Μαγαρίζουν κάθε μελωδία προσφέροντας ταχύτατο ρυθμικό γκρέμισμα. Όποτε κόβουν ταχύτητες, είναι απλά για να ξεγελάσουν τον ακροατή και να του την ??φέρουν ?? πιο εύκολα. Ανάφλεξη και τελικές στο κόκκινο. Λίγα πράγματα θα έχουν περισωθεί μέχρι να τελειώσει και το ??Burning Paradise??, τα πάντα καίγονται με την ευκολία των ενισχυτών τους. Η ηχητική αταξία που επικρατεί είναι επιφανειακή διότι με μεγαλύτερη προσοχή παρατηρείς ότι παρόλο τον αυθορμητισμό του παιξίματος τους, έχει προηγηθεί καλή οργάνωση των συνθέσεων. Δεν μπορώ βέβαια να παραδεχτώ ότι σε κάποιο σημείο του δίσκου (Holy Whore και Triumph Of Evil ίσως)ελαφρώς κουράζει η πανομοιοτυπία του ήχου τους και της τεχνικής τους αλλά αυτές είναι φευγαλέες σκέψεις που εξαφανίζονται σύντομα από το πολύ ταρακούνημα της κεφαλής. Το πρώτο και τελευταίο ορχηστρικό κομμάτι του δίσκου έχει βαπτιστεί Firehymn και ακούγεται σαν δίλεπτη ηχητική όαση, δίνοντας αντοχές στον ακροατή και χώρο στο ??Dressed In Blood?? να εδραιωθεί. Οι Bewitched συνεχίζουν να αψηφούν τους νόμους της ταχύτητας και ξύνουν ατσάλια μεταξύ τους. Αρκετά συναυλιακό, με επαναλαμβανόμενο ρεφραίν και καθαρά φωνητικά σε ένα σημείο από τον Reaper (ντραμμερ). Με το ίδιο κέφι και πάθος συνεχίζουν σχεδόν μέχρι το τέλος με το ομώνυμο να είναι απογοητευτικό αφού περιέχει μόνο (βιομηχανικοσατανιστικοφρικτούς)ήχους που προσωπικά δεν με πείθουν. Ευκαιρία να χαζεύω το εξώφυλλο μέχρι να τελειώσει.Δισκάρα! Είχε πάρει και 10αράκι στο Hammer τότε…
Tool - Aenema
Neurosis - Through Silver and Blood
Oblivians - Popular Favourites
Τα καλύτερα για μένα.
Και μετά σίγουρα:
DJ Shadow - Endtroducing
Swans - Soundtracks for the Blind
Alice in Chains - MTV Unplugged
16 Horsepower - Sackloth n Ashes
Tortoise - Millions Now Living Will Never Die
Screaming Trees - Dust
Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
Εισαι τεραστιος αλητης. 8)
Χαχαχα ε για μένα αυτό το άλμπουμ φταίει αρκετά για το τι έγινε μετά me Hives, Jay Reatard, White Stripes και αυτό το εμπορικό πλέον garage με πινελιές βρωμίλας.
Φουλ αλητεία και καταλιτικότατο άλμπουμε για τα χρόνια που ήρθαν μετά.
Metallica - Load
Tool -Aenima
Soundgarden - Down On the Upside
Sepultura - Roots
Pantera - The Southern Trendkill
Corrosion of Conformity - Wiseblood
Screaming Trees - Dust
Prong - Rude Awakening
Rage Against the Machine - Evil Empire
Type O Negative - October Rust
Marilyn Manson - Antichrist Superstar
Bonus: Cake - Fashion Nugget
Cryptopsy - None So Vile χαλαρα
επισης Arcturus - Aspera Hiems Symfonia
Ούτε μισή αναφορά στο Passage των Samael. Αυτοί είστε.
The Brian Jonestown Massacre - Take It From The Man
The Brian Jonestown Massacre - Thank God For Mental Illness
The Brian Jonestown Massacre - Their Satanic Majesties’ Second Request
Tool - Γ?nima
Porcupine Tree - Signify
Screaming Trees - Dust
Pearl Jam - No Code
Soundgarden - Down On The Upside
Alice In Chains - MTV Unplugged
Metallica - Load
Manic Street Preachers - Everything Must Go
Kula Shaker - K
R.E.M. - New Adventures In Hi-Fi
The Afghan Whigs - Black Love
Τα δύο πρώτα είναι από τα καλύτερα της δεκαετίας. To Screaming Trees είναι εκπληκτική δισκάρα. Τα υπόλοιπα είναι όλα ένα κι ένα.
Τρομερή χρονιά το 1996.
Obscenity - The 3rd Chapter
Death Metal. Σχολές από Αμερική, Σουηδία, Αγγλία. Ώπα, ξεχάσαμε την Γερμανία. Δεν πρέπει, μας έδωσε τους Morgoth, Fertilizer,Infected Virulence, Apophis, Immortalis, Incubator, Mangled Torsos, Jumping Jesus, Fleshcrawl, Obscenity και άλλες που ξέχασα ή δεν γνωρίζω. Η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία ξύπνησε λίγο καθυστερημένα μιας και έβγαλε σημαντικά ονόματα και δίσκους στο πρώτο μισό των 90ς. Οι Obscenity είναι μια μπάντα από το 1989, ενεργή μέχρι τώρα. Και όταν λέμε ενεργή, όχι μόνο στα χαρτιά. Με συναυλίες και δίσκους αν και η αλήθεια είναι ότι ο τελευταίος τους δίσκος χρονολογείται ήδη στο μακρινό 2012. Στο σύνολο τους έχουν 8 δίσκους με τον τρίτο τους δίσκο με τον απλό τίτλο ??The 3rd Chapter?? να είναι ο σημερινός λόγος ανασκαφής στα παλιότερα digipaks της δισκοθήκης μου (1996).
Μια σύντομη κλειστοφοβική, διαστημική εισαγωγή δίνει την σκυτάλη στο πρώτο ολοκληρωμένο τραγούδι του δίσκου. Παρόλο που το τραγούδι σφύζει από την ενέργεια και την δύναμη του death metal, γυναικεία φωνητικά κάνουν την εμφάνιση τους. Τα φωνητικά της Sina δεν είναι ότι καλύτερο και πιο ταιριαστό υπάρχει αλλά στην τελική κλέβει πολύ λίγο χρόνο και ουσία από το τραγούδι. Και δεν θα ξανακουστούν σε άλλο τραγούδι. Οι κιθάρες κατεδαφίζουν τα πάντα και τα drums αλέθουν τα πάντα. Ακούστε το ??Nuclear Holocaust?? , την κλήση του πολεμικού τους ήχου. Τρομερό ρυθμικό ντουέτο που σε εξαναγκάζει σε σωματική παραμόρφωση από τους σπασμούς που σου προκαλεί. Τρομερό βασικό riff μόνο για στριφογύρισμα λαιμού. Να αναφερθεί εδώ ότι σε κάθε τραγούδι υπάρχουν και τα μπουντρουμίσια σολαρίσματα.
Κάθε τραγούδι έχει κάτι για το οποίο αξίζει να το λατρέψεις. Έχεις την ψευδαίσθηση της μελωδίας ενώ στην πραγματικότητα μπορούν να προκαλέσουν ρωγμές σε τοίχους. Παίζουν θυμωμένα, με ορδές από ριφς πανώλης. Τα φωνητικά μαστιγώνουν με τους ακραίους λαρυγγισμούς τους και όσο περίεργο και να ακούγεται, έχουν κάποια ηχητική ποικιλία (ακούγονται τουλάχιστον με 3 διαφορετικούς τρόπους) με τον βασικότερα να είναι σαν τον Dan Swano. Και μιας και ανέφερα Edge Of Sanity, ακούστε το ??Disengaged?? και βρείτε πόσα κοινά σημεία έχουν αυτές οι δυο μπάντες.
Οι Obscenity δεν καθαγιάζουν το death metal. Είμαστε στο 1996 και γνωρίζουν ήδη τα τρωτά του σημεία και αυτά που επαναλήφθηκαν μέχρι αηδίας. Έχουν πάρει τα καλύτερα στοιχεία του death metal και του χουν προσφέρει τα παραπάνω που χρειάζεται για να ακούγεται και στο μέλλον με το ίδιο ενδιαφέρον και κάποιος μετά από 20 χρόνια να γράφει γι αυτό. Κράτησαν τους ήχους βασανιστηρίου που τιμά το Death Metal. Ογκώδες, πολεμοχαρές, ακραίο. Με την απελπισία του διψασμένου στην ξηρασία. Μα του πρόσθεσαν και οάσεις με μελωδικά περάσματα, σολαρίσματα, μεσαίων ταχυτήτων ρυθμικά μέρη που χρυσώνουν φυσιοθεραπευτές. Και το παρουσιάζουν με ένα δικό τους προσωπικό τρόπο.Κουβέντα να γίνεται: μικρό αφιέρωμα στο ’96 στο τελευταίο Hammer με αφορμή τις παρουσιάσεις των “Triarchy of the lost lovers” και “Holy land”. Έχουμε και λέμε:
Anathema “Eternity”
Bathory “Blood on ice”
Cradle of Filth “Dusk… and her embrace”
Grace Digger “Tunes of war”
Helloween “The time of the oath”
Iced Earth “The dark saga”
In Flames “The jester race”
Manowar “Louder than hell”
Mercyful Fate “Into the unknown”
Metallica “Load”
Moonspell “Irreligious”
My Dying Bride “Like gods of the sun”
Nevermore “The politics of ecstasy”
Nightstalker “Use”
Pantera “The great southern trendkill”
Psychotic Waltz “Bleeding”
Satyricon “Nemesis divina”
Sentenced “Down”
Sepultura “Roots”
Skyclad “Irrational anthems”
Stratovarius “Episode”
Theatre of Tragedy “Velvet darkness they fear”
Therion “Theli”
Tool “Aenima”
Type O Negative “October rust”
(Και αντίστοιχες «δευτεράντζες» για κάθε δίσκο: Amorphis, Scald, Dimmu Borgir, Scanner, Rage, Gothic Knights, Slipknot, Dio, King Diamond, Corrosion of Conformity, Heavenwwod, Katatonia, Morgana Lefay, The Hellacopters, Crowbar, Liquid Sound Company, Darkthrone, Samael, Korn, Skyclad, Labyrinth, Elend, Serpent, Rush, The Nefilim)
E, καιρό έχει να γραφτεί κάτι στο thread, ας το ανανεώσουμε (και πέρα απ’ το metal).
1ο σχόλιο: το ’96 παίζει να ήταν και η χρονιά-ορισμός του «καινούριου» στο metal; Με την έννοια ριζικών αλλαγών για γνωστά συγκροτήματα (Metallica, Sepultura, Anathema κ.ά.), παγίωση νέων ειδών (Therion, Theatre of Tragedy, Korn, Slipknot, Sentenced, Type O Negative Moonspell κλπ.) κλπ. Ειδικά αυτή η «ατμοσφαιρική» στροφή των πάλαι ποτέ doom/death ή black metal σχημάτων (ο γνωστός «Century Media ήχος») κάπου εδώ πρέπει να γνώρισε το peak της.
2ο σχόλιο για διάφορα (αγαπημένα) albums της λίστας: το “Elegy” των Amorphis γιατί μετά από τόσα χρόνια μου φαίνεται κάπως υποτιμημένο; Σαν να είναι από αυτά τα αδικοχαμένα albums που πνίγονται ανάμεσα στις συμπληγάδες δημοφιλέστερων albums. Προσωπικά από την πρώτη στιγμή που άκουσα το ανατολίτικο μπάσιμο του “Better unborn”, τη φωνή του Pasi, το πένθιμο “Elegy”, την μπαλαντάρα “My Kantele”, γενικά όλο το album, το αγάπησα παθιασμένα. Σίγουρα η αγαπημένη μου στιγμή τους.
Οι Cradle of Filth σε πόση γαμημένη φόρμα βρίσκονταν εκείνη την εποχή, ρε πούστη μου; Πέρα από τη δισκάρα “Dusk…” την ίδια χρονιά ‘ξηγήθηκαν και το “Vempire…” EP που ήταν η πρώτη τους κυκλοφορία που άκουσα (σε τρυφερή ηλικία) και με είχε στοιχειώσει μ’ εκείνα τα “Queen of winter, throned” (αλήθεια, είμαι ο μόνος που σκέφτομαι ότι το πρώτο riff του τραγουδιού θα μπορούσε να είχε γραφτεί από τους Καταχνιά;) και “The forest whispers my name” (το προτιμώ εδώ απ’ το original). By the way, πάντα είχα την απορία (και με τις τόσες αλλαγές μελών που πάντα τους χαρακτήριζαν) ποιος σκατά είναι υπεύθυνος για όλες αυτές τις δαιδαλώδεις συνθέσεις κι ενορχηστρώσεις, γιατί τον Dani δύσκολα το φαντάζομαι να σκαμπάζει από μουσική (μπορεί να κάνω και λάθος, βέβαια).
Το πρώτο μισό του “Stormblast” είναι απλά ΑΨΟΓΟ και γενικά πρόκειται μάλλον για το μοναδικό Dimmu Borgir δίσκο που μπορώ ν’ ακούσω όχι απλά ευχάριστα, αλλά να σιγοτραγουδώ πολλά από τα riff και τις μελωδίες του.
Το ότι στο “Brave murder day” δεν έγινε ποτέ mastering νομίζω ότι συνεισέφερε ΠΟΛΥ στο συναίσθημα που σου βγάζει. Χτυπάει τριάδα (μην πω και κορυφή) για τα πιο suicidal albums ever. Το δίλημμα “Brave murder day” ή “Discouraged ones” είναι πολυ σκληρό για να το απαντήσω. Επίσης η οι ερμηνείες του Akerfeldt απλά κλέβουν την παράσταση.
3ο σχόλιο για albums που μου λείπουν από μία τέτοια λίστα:
Burzum “Filosofem”
Limbonic Art “Moon in the Scorpio”
Morgoth “Feel sorry for the fanatic” (το πειραματικό ’96 που λέγαμε…)
Neurosis “Through silver in blood” (κάποτε σ’ αυτό το forum κάποιος είχε post-άρει αυτό το video αλλάζοντάς μου μια για πάντα την άποψη για το τι σημαίνει live εμφάνιση και αποπνικτική μουσική, κάνοντάς με να το δω στα καπάκια 5-6 φορές (ακόμα θυμάμαι τι έκανα/σε τι φάση ήμουν/που πήγα το ίδιο βράδυ κλπ.), αναγκάζοντάς με τα επόμενα χρόνια να ταξιδέψω Ιταλια και Αθήνα για να τους δω κλπ. To post-άρω, λοιπόν, κι εγώ μπας και κανένας ανυποψίαστος σοκαριστεί και βρει το φως το αληθινό. Και να σκεφτεί κανείς ότι δε μιλάμε ΚΑΝ για την πιο ανατριχιαστική στιγμή του album -αυτή βρίσκεται στο “Aeon”)
Orphaned Land “El norra allila” (νομίζω υποτιμένο album ακόμα και για τους οπαδούς της μπάντας -πόσο μάλλον γενικά. Ο καλύτερος κιθαριστικός δίσκος τους και ο πιο στριφνός)
Ulver “Kveldssanger" (καλά, όχι metal, αλλά παραμένει δισκάρα)
4ο σχόλιο για τα μη-metal albums της χρονιάς που θα έβαζα σε μία τέτοια λίστα:
Catharsis “Catharsis” (ΟΚ, κλέβω λίγο, είναι ουσιαστικά επανακυκλοφορία του παλιότερου EP τους + διάφορα τραγούδια, αλλά ακόμα και σαν συλλογή γαμάει και αφήνει μίλια πίσω αντίστοιχες metalcore κυκλοφορίες της εποχής -ακόμα και μ’ αυτόν το χάλια ήχο)
His Hero is Gone “The dead of night in eight movements” EP (η αρχή της μαγείας. Θα γουστάρουν και οι μεταλάδες προφανώς)
Refused “Songs to fan the flames of discontent” (OK, δε φτάνει το επόμενο, αλλά είναι δισκάρα. Και τα 3 των Refused (ΝΑΙ, ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΘΗΚΑΝ) τα θεωρώ δισκάρες)
Social Distortion “White light, white heat, white trash” (αν και γενικά δε μου πολυαρέσουν, αυτό το album ξεχωρίζει στη δισκογραφία τους -έχει και ωραία διασκευή Rolling Stones)
5o σχόλιο: για ένα album που δύσκολα μπαίνει δίπλα σε όλα τα παραπανω για ευνόητους λογους: “Διατάραξη οικιακής ειρήνης”: η ιστορική συλλογή δύο punk καταλήψεων Αθήνας και Θεσσαλονίκης που δεν υπάρχουν πια. Καλύτερο τραγούδι της συλλογής; Μα φυσικά, αυτό. Ξανά: οι μεταλάδες θα γουστάρουν.
9 Likes
To Neurosis πραγματικα απορω πως και δεν το ειχαν στη λιστα. Παιζει να τους “ξεφυγε”.
Το Burzum δε νομιζω πως τους ξεφυγε
1 Like
Παιδιά, συγγνώμη, αλλά το 1996 βγήκε το
THE DIVINE WINGS OF TRAGEDY
1 Like
Eχει καθιερωθει για album του 97