Αμφιβάλλω λίγο για το αν ισχύει κάτι τέτοιο. Αν η Θεσσαλονίκη θεωρείται η πόλη των μπουζουκομάγαζων, πιστεύω πως η Πάτρα είναι η πόλη με φοιτητές που κατ’ εξοχήν ψήνονται για clubs. Ίσως τώρα τελευταία κάτι να αλλάζει, όπως ενημερώνομαι από φίλους, αλλά δε νομίζω πως ακόμα είναι έτοιμοι να αποτελέσουν τον πυρήνα ενός φεστιβάλ με απαιτήσεις.
Προσωπικά, δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλες χώρες… Αναλογίζομαι όμως τι θα γίνει αν διοργανωθεί ένα φεστιβάλ στην επαρχία. Αρχικά, πρέπει να βρεθεί το μέρος… Όχι Αθήνα, όχι Θεσσαλονίκη. Αν είναι πιο πάνω από Θεσσαλονίκη, οι Αθηναίοι που λογικά θα πρέπει να είναι και το μεγαλύτερο ποσοστό των θεατών-ακροατών σε ένα φεστιβάλ, δε θα ακολουθήσουν… Αν είναι στην Πελοπόννησο, θα είναι δύσκολο για τους Θεσσαλονικείς, αν και λόγω και των φοιτητών ανάμεσα σε άλλα (μαθημένοι οι βόρειοι σε κακουχίες) ίσως τα πράγματα να είναι καλύτερα σε σχέση με το προηγούμενο ενδεχόμενο. Στην Κρήτη θα είναι σχεδόν απαγορευτικό για όλους. Μέσες λύσεις φαντάζουν η Λειβαδιά, η Λάρισα και ο Βόλος, χωρίς να ξέρω τι γίνεται από θέμα χώρων, όμως το φυσικό τοπίο θα μετρήσει σε ένα τέτοιο εγχείρημα.
Όμως ειλικρινά, δε νομίζω πως είναι στη νοοτροπία του Έλληνα το ξεβόλεμα. Αν του πεις να πάει για μία μερα θα λυπηθεί τη βενζίνη ή την ταλαιπωρία του τρένου κ.α. Αν του πεις για τριήμερο, το πρώτο που θα κοιτάξει είναι τιμές σε κοντινά ξενοδοχεία. Πραγματικά, αν σκεφτώ ότι λέω στους γνωστούς μου να πάρουν άδεια για τριήμερο φεστιβάλ μουσικής με camping, μόνο γέλια με πιάνουν (ok, ίσως φταίνε οι κακές μου παρέες). Τώρα βέβαια αν γίνει στη Μύκονο ή την Πάρο είναι άλλη ιστορία! 
Έχω πάει σε camping, αλλά πιστεύω πως η πλειοψηφία των Ελλήνων μπροστά σε ενδεχόμενο φεστιβάλ, το πιο πιθανό είναι αρχικά να αναβάλλει την οριστική του απόφαση για τελευταία στιγμή και στη συνέχεια, μία μέρα πριν το φεστιβάλ να πει: “Που να τρέχουμε τώρα; Μακάρι να πάει καλά και να πάμε του χρόνου.” Δυστυχώς…