XAXAAX του έκανε γούβα του αμαξιού.Ο hulk :lol::lol:.Eν το μεταξύ risinggalaxy είναι το πιο ξεχού όνομα για αναρχικό σαιτ.
Πολύ ωραία θέματα (ακρατικός σοσιαλισμός ? αναρχισμός ? Mikhail Bakunin-διήμερο εκδηλώσεων στην πλατεία Εξαρχείων-Heleno Sana ? ένας αναρχικός ουμανιστής).
http://www.rocking.gr/modules/forum/showthread.php?t=24317
Ανοίξα το thread για Β’ Γύρο με νέο poll, ανακατευθυνόμαστε εκεί
Τι σημαίνει η Νέα Δραχμή;
Toυ Μιχαλη Νικολετου
Το τελευταίο καιρό ακούμε συνέχεια για τη δραχμή, θα ήταν καλό λοιπόν να δούμε αναλυτικά τι σημαίνει αυτό. Οι πολιτικοί το μόνο που κάνουν είναι να κινδυνολογούν (που στην προκειμένη περίπτωση είναι και το σωστό να κάνουν), ενώ θα έπρεπε να εξηγήσουν αναλυτικά τι σημαίνει για την Ελλάδα η έξοδος από το ευρώ. Κινδυνολογώντας, χωρίς να εξηγούν τις πραγματικές επιπτώσεις, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν τη πεποίθηση ότι αυτό γίνεται καθαρά και μόνο για εκλογικούς και όχι για πραγματικούς λόγους. Θα ήθελα λοιπόν να εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται και με όσο λιγότερους οικονομικούς και τεχνοκρατικούς όρους του τι θα συμβεί αν η Ελλάδα αποφασίσει να πάει στη δραχμή έτσι ώστε να είναι απόλυτα κατανοητό.
Καταρχήν πριν ξεκινήσω να δούμε μερικά οικονομικά στοιχεία για την Ελλάδα. Το χρέος της Ελλάδας είναι 245 δισ. ευρώ με επιτόκιο περίπου 2,8%. (Να σημειώσουμε ότι σήμερα η Ιταλία δανείζεται με 5,6% και η Ισπανία με 6,1%). Το πρωτογενές έλλειμμα (δηλαδή τα έσοδα του κράτους ? έξοδα του κράτους) της Ελλάδας είναι 4,5 δισ. ευρώ τον χρόνο (σύμφωνα πάντα με τα σημερινά δεδομένα) και το εμπορικό έλλειμμα (δηλαδή εξαγωγές ? εισαγωγές) είναι 12,4 δισ. ευρώ (δηλαδή εισάγουμε 12,5 δισ. παραπάνω από αυτά που εξάγουμε).
Τώρα ας υποθέσουμε ότι αύριο πάμε στη δραχμή. Με το που δημιουργηθεί η δραχμή θα αρχίσει να υποτιμάται στην ελεύθερη αγορά. Ενώ η αρχική ισοτιμία θα είναι 1-1 με το ευρώ μετά από λίγα λεπτά θα είναι στο 50% της αξίας του (και αυτό είναι αισιόδοξο απλά το βάζω για να δούμε τις συνέπειες). H ισοτιμία δεν θα είναι σταθερή και οι βίαιες διακυμάνσεις θα αναγκάσουν την Ελλάδα να την κλειδώσει (σε σχέση με κάποιο δυνατό νόμισμα, λογικά το ευρώ αν και αυτό δεν είναι απαραίτητο) στα καινούργια επίπεδα (έστω ότι το κάνει 50% χαμηλότερα). Δυστυχώς όμως αυτό δεν θα έχει μεγάλη διάρκεια καθώς το κράτος προκειμένου να καλύπτει τις ανάγκες του (κυρίως λόγω του ελλείμματος που είναι 4,5 δισ.) θα τυπώνει δραχμές και αναγκαστικά (κάποια στιγμή) θα αφήσει την ισοτιμία ελεύθερη.
Εφόσον το χρέος είναι σε ευρώ, με την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, το χρέος θα διπλασιαστεί σε σχέση με τη καινούργια δραχμή. Αρα η Ελλάδα θα έχει δύο επιλογές ή να συνεχίσει να πληρώνει το χρέος της (πράγμα που φαίνεται αδύνατο) ή να προβεί σε μονομερή διαγραφή του. Αν / Οταν προβεί στη διαγραφή του, η Ελλάδα θα αποκοπεί από όλα τα διεθνή χρεοπιστωτικά μέσα και πλέον δεν θα μπορεί ούτε να δανειστεί ούτε να κάνει εύκολα συναλλαγές με το εξωτερικό, καθώς κανείς δεν θα δέχεται τη δραχμή σαν νόμισμα πληρωμών. Θα ήθελα να σημειώσω εδώ ότι ιστορικά οι μόνες τρεις χώρες που δεν έχουν πληρώσει το χρέος τους στο ΔΝΤ είναι η Σομαλία, το Σουδάν και η Ζιμπάμπουε.
Με το που η Ελλάδα πάει στη δραχμή, οι τράπεζες αυτομάτως θα κρατικοποιηθούν το οποίο θα έχει σαν συνέπεια τη φραγή κεφαλαίων. Δηλαδή, για να μη φύγουν τα χρήματα στο εξωτερικό, στη τσέπη μας, στο σεντούκι, στο σπίτι, οι τράπεζες θα βάλουν φραγή ώστε ο κόσμος να μπορεί να τραβήξει μέχρι ένα ορισμένο ποσό την ημέρα. Ο λόγος που θα το κάνουν αυτό οι τράπεζες είναι για να επιβιώσουν, διότι αν όλοι τραβήξουν τα χρήματά τους τότε όλες οι τράπεζες θα πτωχεύσουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στην ερώτηση αν οι καταθέσεις θα γυρίσουν σε δραχμές υπάρχουν δύο επιλογές. Αν οι καταθέσεις γυρίσουν σε δραχμές τότε και τα δάνεια προς τις τράπεζες θα πρέπει να γυρίσουν σε δραχμές και αντιστρόφως αν οι καταθέσεις μείνουν σε ευρώ τότε και τα δάνεια προς τις τράπεζες θα μείνουν σε ευρώ. Δυστυχώς το να μείνουν οι καταθέσεις σε ευρώ και τα δάνεια σε δραχμές δεν είναι εφικτό.
Στη συνέχεια η Ελλάδα προκειμένου να χρηματοδοτήσει το έλλειμμα που είναι 4,5 δισ. (σημερινά ευρώ) θα πρέπει να τυπώσει δραχμές, με συνέπεια την περαιτέρω μείωση της αξίας της δραχμής και τη δημιουργία υψηλού πληθωρισμού. Αυτό εκτός από το να μειώνει την αγοραστική δύναμη της δραχμής (λόγω πληθωρισμού) θα έχει και σαν αποτέλεσμα να αυξηθούν τα επιτόκια σε επίπεδα του 20% όπως είχαμε τη δεκαετία του 80, με τη μόνη διαφορά ότι θα πάρει πάρα πολύ χρόνο για να μάθει η αγορά να λειτουργεί σε αυτά τα επίπεδα.
Οσον αφορά το εμπορικό έλλειμμα, η Ελλάδα θα σταματήσει να εισάγει, καθώς η υποτίμηση της δραχμής θα κάνει τα εισαγόμενα προϊόντα πάρα πολύ ακριβά. Αυτό θα δημιουργήσει ένα βραχυπρόθεσμο πρόβλημα στα τρόφιμα που λογικά θα καλυφτεί από την τοπική παραγωγή. Η μεγαλύτερη ανησυχία όμως θα στραφεί προς την έλλειψη πετρελαίου και φαρμάκων που ούτε μπορούμε να παράγουμε αλλά ούτε και θα έχουμε τη δυνατότητα να εισάγουμε.
Αυτές είναι οι πρώτες και γρήγορες συνέπειες του να πάει η Ελλάδα στη δραχμή. Στη συνέχεια θα χαθούν περαιτέρω θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και είναι αρκετά πιθανό να υπάρξει κοινωνική εξέγερση, καθώς ο κόσμος για καθαρά λόγους επιβίωσης θα αναγκαστεί να προβεί στη βία.
Στον αντίποδα αυτών των γεγονότων υπάρχουν κάποιοι που θα υποστηρίξουν ότι η Ελλάδα θα γίνει πιο ανταγωνιστική και ότι τα θετικά της δραχμής θα βοηθήσουν την Ελλάδα να βγει από την κρίση πιο γρήγορα. Η αλήθεια είναι ότι λόγω της δραχμής η Ελλάδα θα γίνει πιο ανταγωνιστική αλλά ποιο θα είναι το σημείο εκκίνησης; Ο βασικός μισθός των 580 ευρώ θα φαίνεται σαν οπτασία, γιατί πλέον ο Ελληνας θα παίρνει το ισόποσο σε δραχμές το οποίο θα έχει μειωθεί κατά 50% (δηλαδή 580 δραχμές που θα ισοδυναμούν πλέον με 290 ευρώ) λόγω της υποτίμησης (αν προσθέσουμε και τον πληθωρισμό η αγοραστική δύναμη μειώνεται περαιτέρω). Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα πιέζεται να κάνει μια εσωτερική υποτίμηση η οποία είναι βάρβαρη για τον ελληνικό λαό αλλά δυστυχώς η εναλλακτική της δραχμής θα είναι πολύ πιο βάρβαρη και με αβέβαια αποτελέσματα. Τα διαρθρωτικά λοιπόν μέτρα τα οποία καλείται σήμερα να κάνει η χώρα θα είναι πάλι τα ίδια αλλά κάτω από πολύ πιο δυσμενείς συνθήκες και χωρίς καμιά πολυτέλεια χρόνου υλοποίησης.
Ενα άλλο επιχείρημα είναι ότι η Ελλάδα θα μπορεί να εξάγει, αλλά τι έχουμε να εξάγουμε; Η βιομηχανία μας είναι πολύ μικρή για να μπορεί να στηρίξει την Ελλάδα (μέχρι να τη δημιουργήσουμε θα πάρει τουλάχιστον 2 χρόνια). Οσοι πιστεύουν ότι ο τουρισμός θα βοηθήσει, απλά θα τους παρέπεμπα να δουν τι έγινε στην Αίγυπτο πέρσι που ο τουρισμός έπεσε 40% λόγω των πολιτικών αναταράξεων. Ο λόγος που ο τουρισμός είναι φέτος σε χειρότερα επίπεδα από πέρσι δεν είναι λόγω τιμών, είναι λόγω του ότι ο κόσμος φοβάται να έρθει στην Ελλάδα με αυτά που συμβαίνουν και βλέπει στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Αν πάμε λοιπόν στη δραχμή, οι κοινωνικές αναταράξεις θα αυξηθούν και τα έσοδα από τον τουρισμό θα μειωθούν περαιτέρω. Ο μόνος τομέας που θα επωφεληθεί σε περίπτωση που η Ελλάδα πάει στη δραχμή είναι ο αγροτικός που δεν είναι αρκετά μεγάλος για να στηρίξει την ελληνική οικονομία.
Τέλος, όσον αφορά το κομμάτι των επενδύσεων, είναι προφανές ότι το κράτος δεν θα έχει χρήματα να χρηματοδοτήσει νέες επενδύσεις και άρα οι επενδύσεις θα πρέπει να έρθουν από το εξωτερικό. Για να γίνει μια ξένη επένδυση προϋποθέτει 5 πράγματα:
α) Ανταγωνιστικό κόστος εργασίας (δηλαδή πόσο κοστίζεις σε σχέση με το τι παράγεις).
β) Σταθερή, χαμηλή και ξεκάθαρη φορολογία (π.χ. η Βουλγαρία έχει φόρο 10%).
γ) Μια οργανωμένη δομή της οικονομίας με ξεκάθαρες διαδικασίες λειτουργίας.
δ) Σταθερή πολιτική κατάσταση και σταθερό θεσμικό πλαίσιο ώστε ο επενδυτής να μπορεί να προγραμματίσει την επένδυσή του τα επόμενα 10 χρόνια.
ε) Ενα νόμισμα το οποίο να μην έχει τεράστιες διακυμάνσεις ώστε και πάλι να μπορεί να προγραμματίσει ο ξένος επενδυτής την επένδυσή του.
Είναι προφανές λοιπόν, ότι με τη δραχμή μόνο η πρώτη προϋπόθεση θα καλύπτεται, οι υπόλοιπες τέσσερις θα πάρουν πολύ χρόνο και δεν εξαρτώνται από το αν θα είμαστε στη δραχμή ή όχι. Με την άρνησή μας βεβαία να αλλάξουμε τις άλλες τέσσερις προϋποθέσεις, θα αναγκαστούμε μόνοι μας να προβούμε στην έξοδο από το ευρώ, καθώς η δραχμή θα διαφαίνεται σαν η μόνη λύση σωτηρίας η οποία από μόνη της θα φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Το μνημόνιο έχει προφανώς πολλά λάθη γιατί δεν εστιάζει καθόλου την προσοχή του στην ανάπτυξη και η περίοδος προσαρμογής του είναι πάρα πολύ σύντομη, με αποτέλεσμα να δημιουργεί πάρα πολλές ανισορροπίες τις οποίες η κοινωνία δεν μπορεί να απορροφήσει. Το επιτόκιο του χρέους είναι το χαμηλότερο δυνατό και η αποπληρωμή του (του μεγαλύτερου μέρους) ξεκινάει μετά το 2020 οπότε το να μπούμε στο δίλημμα ότι με τη δραχμή θα λύσουμε τα προβλήματα της χώρας και θα αποφύγουμε τις μεταρρυθμίσεις νομίζω είναι τεράστιο σφάλμα το οποίο εγκυμονεί κινδύνους που σήμερα δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Με τη δραχμή το μόνο που θα κάνουμε είναι να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας το οποίο σύμφωνα με τον μύθο, το μόνο που έμεινε μέσα όταν το έκλεισε τρομαγμένη η Πανδώρα ήταν η Ελπίδα. Οπότε στο ερώτημα αν αξίζει να αποφύγουμε τη δραχμή πάση θυσία, νομίζω η απάντηση είναι εύκολη.
Τι πραγματικά ισχύει με το χρέος, τους τόκους, τις αμοιβές, τις ΑΟΖ, τις τράπεζες, την απλή αναλογική, τους μετανάστες και όχι μόνο
Των Μπαμπη Παπαδημητριου, Κων. Ζουλα, Χριστινας Kοψινη, Σωτηρη Nικα, Γιαννη Παπαδογιαννη
Στη νεανική γλώσσα ονομάζονται «δράκοι». Για όλους εμάς, στην καλύτερη περίπτωση είναι μικρότερα ή μεγαλύτερα ψέματα. Στη χειρότερη όμως πρόκειται για παραπλανητικά διατυπωμένες φράσεις οι οποίες ωραιοποιούν την πραγματικότητα με σκοπό να πείσουν τον αποδέκτη τους για τη δήθεν αλήθεια τους.
Η «Κ» προσπαθεί, στη συνέχεια, να αναδείξει και να εξετάσει τα πραγματικά δεδομένα που κρύβονται πίσω από πολυσυζητημένες προεκλογικές θέσεις και υποσχέσεις. Οι διατυπώσεις είναι ευχάριστες και γεμίζουν ελπίδες τους πολλούς. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που διατυπώνουν ερωτήματα. Οχι μόνον από καχυποψία, αλλά γιατί δεν μπορούν να δεχτούν ότι αυτό που κάνει κάποιους πολιτικούς να κατακρημνίζονται, θα πετύχουν να το κάνουν τόσο ευχάριστο και κερδοφόρο σε ψήφους κάποιοι άλλοι.
Οι συγκεκριμένοι μύθοι καταρρίπτονται με απλά λόγια και τεκμηριωμένα επιχειρήματα. Προφανής είναι και ο στόχος της συγκεκριμένης καταγραφής: Να γνωρίζουμε στον δρόμο προς τις νέες κάλπες ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα. Ιδού λοιπόν οι «δράκοι», ιδού και η πραγματικότητα:
Mακάρι να ήταν έτσι! Οι δαπάνες του κράτους, μαζί με εκείνες του συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων έκλεισαν το 2011 στα 108,5 δισ. Οι αναλογούντες τόκοι ήταν 15 δισ., άρα το κράτος χρειαζόταν 93,5 δισ. ακόμη και αν δεν πλήρωνε κανέναν τόκο. Να παρατηρήσουμε ότι στις δαπάνες δεν περιλαμβάνονται τα χρεολύσια, δηλαδή η εξόφληση παλαιών δανείων. Από την άλλη, τα έσοδα, μαζί με τις κρατήσεις για ασφάλιση και υγεία, ήταν 88,5 δισ. ευρώ. Αρα, το έλλειμμα, χωρίς τόκους, αυτό που αποκαλείται πρωτογενές, ήταν 5 δισ. ευρώ. Η κατάσταση για το 2012 σχεδιάστηκε να δείξει βελτίωση. Αν και κινδυνεύει να μείνει στα χαρτιά, λόγω της ταχύτατης απώλειας εσόδων. Ο στόχος είναι να μαζέψει η κυβέρνηση 86,3 δισ., για να πληρώσει υποχρεώσεις 101,1 δισ. Στο ποσό αυτό συμπεριλαμβάνονται τόκοι 12,8 δισ. Ακόμη κι έτσι λοιπόν, υπάρχει καθαρό έλλειμμα 2 δισ. ευρώ.
Από την άλλη, η διακοπή της κανονικής εξυπηρέτησης των κρατικών δανείων συνιστά γεγονός μεγάλης σημασίας και έχει σοβαρότατες συνέπειες. Πρόσφατα διενεργήθηκε η πιο μεγάλη ανταλλαγή ομολόγων (PSI), που περιλαμβάνει και μείωση των τόκων και μεταφορά των χρόνων αποπληρωμής, χωρίς να κηρυχθεί η χώρα σε χρεοκοπία. Η άρνηση πληρωμής τόκων θα προσφέρει μεγάλες ευκαιρίες κερδοσκοπίας σε βάρος των συμφερόντων και θα απομακρύνει οριστικά την προοπτική αποκατάστασης οικονομικής ισορροπίας.
Επιπλέον, είμαστε πολύ κοντά στο σημείο επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος. Θα ήταν άδικο να πετάξουμε τον κόπο και τις θυσίες που έγιναν. Είναι, τέλος, απολύτως κατανοητό ότι η ανοικτή χρεοκοπία του κράτους θα μειώσει τα έσοδα με τρόπο που δεν μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια, αλλά σίγουρα θα οδηγήσει στη λήψη υποχρεωτικών αποφάσεων έκτακτης ανάγκης.
Οσα κόμματα επιμένουν στη μετεκλογική αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων δίδοντας έμφαση στην επιστροφή των κατώτατων μισθών στα επίπεδα των 751 ευρώ ή και περισσότερο, αποκρύπτουν μια αλήθεια: ότι η αγορά και η ύφεση, και όχι οι νόμοι, είναι αυτοί που οδήγησαν σε πλήρη υποτίμηση τον ονομαστικό μισθό. Οποιαδήποτε νομοθετική βελτίωση θα παραμείνει κενό γράμμα εάν οι ίδιες οι επιχειρήσεις δεν είναι σε θέση να κάνουν τις ανάλογες διορθώσεις προς τα πάνω.
Eπιπλέον μόνον το 13% των μισθωτών πληρώνεται με τα κατώτατα όρια (εισαγωγικός), που αφορούν ανειδίκευτους εργαζομένους. Οι αμοιβές των πολλών ορίζονται από κλαδικές, επιχειρησιακές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις. Σε αυτές αναφέρονται οι ατομικές συμβάσεις απασχόλησης. Οι ελάχιστες αμοιβές των ειδικών συμβάσεων είναι, κατά κανόνα, μεγαλύτερες από εκείνες της εθνικής σύμβασης κατά 100 ή 300 ευρώ ή και περισσότερα.
Τα κατώτατα όρια αντιθέτως προσδιορίζονται στην Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με συμφωνία των κοινωνικών εταίρων. Τον Φεβρουράριο, με τον νόμο 4046 και αφού απέτυχαν να συμφωνήσουν οι εταίροι, ορίστηκε μείωση κατά 22% (κατά 32% για τους νέους μέχρι 25 ετών). Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΕΒ από τη μια πλευρά ζητεί αποκατάσταση των κατώτατων ορίων και από την άλλη θέτει με έμφαση ζήτημα μείωσης των μέσων μισθών.
Το πραγματικά μεγάλο εμπόδιο για τη διατήρηση καλύτερης κατώτατης αμοιβής είναι η ανεργία. Η οποία όμως είναι πολύ μεγαλύτερη σε άτομα ανειδίκευτα, χωρίς εκπαίδευση. Πράγματι, το 38% των ανέργων διαθέτει καμία ή μόνον την υποχρεωτική μόρφωση (έως 3η Γυμνασίου), ενώ το 47% έφτασε μέχρι τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και μόνον το 15% έχει πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Την ίδια στιγμή, μόνον ένας σε κάθε δέκα ανέργους δεν είναι Ελληνας. Η αδήλωτη, περιορισμένου χρόνου και ασταθής εργασία αποτελεί σημαντικό παράγοντα μείωσης των πραγματικών αμοιβών.
Κανείς δεν διαφωνεί με την ήδη προγραμματισμένη ανακήρυξη των ΑΟΖ. Είναι όμως εντελώς παραπλανητικό να ισχυρίζεται κανείς ότι μπορεί να γίνει αυτό με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς καμία συνεννόηση. Ως αίτημα μάλιστα είναι και άκρως λαϊκίστικο, όταν υπονοεί ότι αν η Ελλάδα ανακήρυττε μονομερώς τις ΑΟΖ της, πετρέλαια και αέριο θα αντλούνταν αμέσως και, επομένως, θα αντιμετωπίζαμε ριζικά το οικονομικό μας πρόβλημα.
Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, για την έναρξη ερευνών απαιτείται η κοινή οριοθέτηση κάθε ΑΟΖ για την οποία μπορεί να έχει ενδιαφέρον ένα άλλο κράτος. Με άλλα λόγια, οποιαδήποτε έρευνα -πόσω μάλλον εκμετάλλευση των εκτιμωμένων κοιτασμάτων- προαπαιτεί διακρατικές συμφωνίες. Γεγονός που σημαίνει ότι τυχόν εφαρμογή των προτάσεων του τύπου «ανακηρύσσουμε ΑΟΖ εδώ και τώρα και μονομερώς» θα αποτελούσε casus belli για τους άλλους ενδιαφερομένους και θα ενέπλεκε τη χώρα σε απρόβλεπτες περιπέτειες. Μπορεί οι περισσότεροι να το αγνοούν, αλλά η Ελλάδα έχει ήδη επιχειρήσει να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με την Αλβανία. Ακόμη κι εκεί, το θέμα κόλλησε στο Συνταγματικό Δικαστήριο της γείτονος - κατά πληροφορίες με παρέμβαση της Αγκυρας. Επομένως, μόνη ρεαλιστική και ειλικρινής προεκλογική δέσμευση μπορεί να είναι ότι η επόμενη κυβέρνηση θα πιέσει στην κατεύθυνση χάραξης της υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία και την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ σε συνεργασία με Αίγυπτο και Λιβύη. Και ότι σε περίπτωση άρνησης των συγκεκριμένων χωρών, θα καταβληθεί προσπάθεια να παραπεμφθούν οι όποιες διαφωνίες στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Το κράτος δεν έδωσε ποτέ 200 δισ. στις τράπεζες, για τον απλό λόγο ότι δεν τα έχει. Ούτε μετέφερε παρόμοιο ποσό από τα κρατικά έσοδα στο ταμείο των τραπεζών. Τα μόνα «σχεδόν πραγματικά χρήματα» ήταν 4 δισ. που έδωσε το 2008 και απέκτησε προνομιούχες μετοχές με εγγυημένο μέρισμα 10% επί της αξίας και τον έλεγχο σε βασικές αποφάσεις της διοίκησης των τραπεζών. Από τότε και μέχρι πρόσφατα, το κράτος προσέφερε, σταδιακά, εγγυήσεις ύψους 80 δισ., για να μπορέσουν οι τράπεζες να σηκώσουν πραγματικό χρήμα από την ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη. Οι ίδιες οι τράπεζες έβαλαν δικούς τους τίτλους, δάνεια και άλλες εγγυήσεις κι έτσι το σύστημα πήρε, μέχρι στιγμής, 75 δισ. απευθείας από την ΕΚΤ και άλλα 55 δισ. από την Τράπεζα της Ελλάδος, με ειδική άδεια του ευρωσυστήματος. Το χρήμα αυτό (το μόνο πραγματικό μαζί με τα διακρατικά δάνεια του Μνημονίου) προέρχεται απευθείας από τις καταθέσεις των πολιτών της βόρειας και κεντρικής Ευρωζώνης, που έχουν πλεόνασμα αποταμίευσης. Δεν πρόκειται για δάνεια του ελληνικού κράτους ούτε για χρήμα που «τυπώνει» η ΕΚΤ.
Οι κρατικές εγγυήσεις χρειάστηκαν για δύο λόγους. Οι τράπεζες έπρεπε να βρουν χρήματα για να καλύψουν την «τρύπα» που δημιούργησε στο σύστημα η μεγαλύτερη από 70 δισ. φυγή καταθέσεων. Επρεπε, ακόμη, να διατηρήσουν τα παλαιότερα δάνεια. Πράγματι, αν και ο νέος δανεισμός περιορίστηκε δραστικά, οι τράπεζες διατήρησαν, ρύθμισαν και στήριξαν τα παλαιότερα δάνεια των επιχειρήσεων. Σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε αμέσως να ζητήσουν την επιστροφή. Αλλωστε, οκτώ στα δέκα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις, στο μεγαλύτερο μέρος τους, συνέχισαν να εξυπηρετούν τα δάνειά τους.
Οι εγγυήσεις δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και, εφόσον η οικονομική κατάσταση ανορθωθεί, θα καλυφθούν χωρίς να εγγραφεί τίποτε στο δημόσιο χρέος. Πρόκειται τελικά για λογιστική εγγραφή, που όμως επέτρεψε μέχρι σήμερα να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες.
Στο λαϊκίστικο ερώτημα «πού πήγαν τα 200 δισ.;» προστίθεται συχνά, για πολιτικούς λόγους, το ποσό που έχει προβλεφθεί, με το δεύτερο Μνημόνιο, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Πρόκειται για ομόλογα που θα τα δανείσει το EFSF, προκειμένου να διασφαλισθούν οι καταθέσεις μετά τη ζημιά που προκάλεσε το «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων με το PSI. Στο ίδιο ποσό περιλαμβάνεται και η κάλυψη των ζημιών από δάνεια που δεν μπορούν να εισπραχθούν και θα διαγραφούν, μετά τη μελέτη της BlackRock. Με αυτόν τον τρόπο οι τράπεζες θα αποκτήσουν και πάλι τα «ελάχιστα κεφάλαια ασφαλείας» και θα διατηρήσουν την άδεια λειτουργίας τους. Κατόπιν αυτών, θα βελτιωθεί η δυνατότητα παροχής νέων δανείων.
Και πάλι δεν πρόκειται για χρήματα του ελληνικού προϋπολογισμού, αν και οι Ευρωπαίοι και το ελληνικό κράτος, που αναλαμβάνει τελικά την υποχρέωση, ελπίζουν ότι μετά πέντε έτη θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους.
Η εντύπωση αυτή, χρήσιμη μόνον για ιδεολογικές συζητήσεις, δεν επιβεβαιώνεται από την κάλπη. Αν ίσχυε απλή αναλογική, στις 6 Μαΐου θα έμπαιναν στη Βουλή 21 κόμματα! Βουλευτές θα εξέλεγαν, μεταξύ άλλων: Δημοκρατική Αναγέννηση, Ενωση Κεντρώων, Κίνημα Δεν Πληρώνω, οι συνεχιστές του… Καποδίστρια και, βεβαίως, η κ. Λούκα Κατσέλη, η Ανταρσύα και πάει λέγοντας. Φαντάζεστε πόσο δύσκολο θα ήταν να συμφωνήσουν όλοι οι προαναφερθέντες στην ενδεδειγμένη οικονομική πολιτική; Η υποστήριξη, όμως, της απλής αναλογικής, ειδικώς σε αυτή τη συγκυρία, θέτει και το εξής αυτονόητο ερώτημα: Πότε είναι πιο εύκολο στον νικητή των εκλογών να σχηματίσει κυβέρνηση; Με τις 50 έδρες του «μπόνους» που προβλέπει το σημερινό σύστημα; ΄Η με περίπου το 1/4 των εδρών αυτών που θα του αναλογούσαν αν καταργούνταν εντελώς το μπόνους; Επιπλέον, το σύστημα που διαχρονικώς προτείνει η Αριστερά δεν έχει μετελετηθεί επαρκώς ως προς τις απίστευτες «καραμπόλες» που θα προκαλούσε. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι τη μονοεδρική που κερδισε στις 6 Μαΐου το ΚΚΕ στην παραδοσιακά «κόκκινη» Σάμο, με την απλή αναλογική θα την έπαιρνε η… Χρυσή Αυγή! Ουδείς, τέλος, αναφέρεται στο ενδεχόμενο σχηματισμού μειονοτικού κόμματος στη Θράκη στην περίπτωση κατάργησης του περιβόητου ορίου του 3%. Οσοι λοιπόν υποστηρίζουν το συγκεκριμένο αίτημα οφείλουν να απαντήσουν και γιατί άραγε η Σουηδία ή η Γερμανία, που θεωρούνται υποδειγματικές χώρες αναλογικής εκπροσώπησης, θέτουν όριο εισόδου ενός κόμματος στο κοινοβούλιο το 4 και το 5%.
Πρόκειται για την απόλυτη παραπλάνηση. Η ΤτΕ είναι απολύτως ανεξάρτητη. Αποτελεί θεσμό της πολιτείας και του ευρωσυστήματος. Οι ιδιώτες δεν έχουν λόγο σε κανένα θέμα πολιτικής και διοίκησης. Βεβαίως, είναι ανεξάρτητη και απέναντι στην κυβέρνηση, επομένως δεν επηρεάζεται από τις κομματικές μεταβολές. Η διοίκησή της ορίζεται από τη Βουλή κατόπιν προτάσεως της κυβέρνησης και όχι από τους μετόχους. Οι αρμοδιότητες των διοικητικών οργάνων (πολιτική επιτοκίων, έκδοση χρήματος, εποπτεία και έλεγχος τραπεζών και ασφαλιστικών εταιρειών) δεν υπόκεινται στον έλεγχο της γενικής συνέλευσης των μετόχων. Μέτοχοι, εκτός από το κράτος και νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου που διαθέτουν τον πλήρη μετοχικό έλεγχο, είναι και φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Αυτό ισχύει από τότε που ιδρύθηκε η τράπεζα (1928) και δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα για την άσκηση της νομισματικής πολιτικής. Οι μέτοχοι -κανείς δεν ελέγχει ποσοστό άνω του 0,6% και οι «ξένοι» δεν ξεπερνούν το 3%- ψηφίζουν μόνο για τον λογιστικό ισολογισμό και εγκρίνουν το μέρισμα προς τους ιδιώτες, το οποίο, με νόμο, περιορίζεται στο 1/5 των κερδών. Τα 4/5 των κερδών της τράπεζας πηγαίνουν υποχρεωτικά στο δημόσιο ταμείο. Το ελληνικό Δημόσιο κατέχει απευθείας 9% των μετοχών της ΤτΕ, ενώ βάσει νόμου το 35% της τράπεζας που ελέγχεται από Ταμεία και ασφαλιστικούς οργανισμούς εκπροσωπείται απο τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος είναι και ο μόνος που έχει πλήρη δικαιώματα ψήφου στη γενική συνέλευση.
Κατά την προετοιμασία εισόδου στην Ευρωζώνη εξετάστηκε το ενδεχόμενο εξαγοράς όλων των ιδιωτών μετόχων. Κρίθηκε ότι αυτό θα οδηγούσε σε μια σοβαρή δαπάνη του κράτους, που θα ωφελούσε μόνον όσους ιδιώτες διαθέτουν σήμερα μετοχές, ενώ δεν θα άλλαζε τίποτε στο καθεστώς ανεξαρτησίας που έχει η ΤτΕ ως όργανο της πολιτείας. Το ίδιο ισχύει και σήμερα.
Πρόκειται περί μιας ακόμη παραπλανητικής υπόσχεσης, καθώς τυχόν υλοποίησή της προσκρούει σε ρητές δεσμεύσεις που έχει η χώρα από την Ε.Ε. κυρίως λόγω της Συνθήκης του Σέγκεν. Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι η Ιταλία π.χ. θα υποδεχόταν με ανοιχτές αγκάλες τους μετανάστες που θα της «προωθούσε» η Ελλάδα επειδή θα τους είχε χορηγηθεί στη χώρα μας κάποιο ασαφές ευρωπαϊκό έγγραφο; Καθ? όλα υπερβολικές είναι βέβαια και οι συναφείς προεκλογικές υποσχέσεις, όπως π.χ. η «αποποινικοποίηση του αδικήματος παράνομης εισόδου, διαμονής και εργασίας μεταναστών, εφόσον συντρέχουν λόγοι οικονομικής επιβίωσης». Διότι απλούστατα δεν υπάρχει παράνομος μετανάστης που να μην αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ειδικώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται να χορηγήσει στους μετανάστες και έναν «πρόσθετο τύπο άδειας, που θα λέγεται ?άδεια προς αναζήτηση εργασίας?, με την οποία κάθε ενδιαφερόμενος θα αποκτά αυτοδικαίως το δικαίωμα παραμονής στην ελληνική επικράτεια για ένα χρόνο, με στόχο να αναζητήσει δουλειά». Αν σε αυτά προστεθούν οι παρεμφερείς υποσχέσεις για την κατάργηση «των άτυπων επαναπροωθήσεων στον Εβρο και το Αιγαίο» η διευκόλυνση «στην παροχή πολιτικών δικαιωμάτων και ιθαγένειας» και «η διεύρυνση της πρόσβασης των μεταναστών στις υπηρεσίες υγείας, όπως ακριβώς ισχύει και για τους Ελληνες», θα μπορούσε κάλλιστα να ισχυριστεί κανείς ότι μια τέτοια πολιτική τελεί κατά κυριολεξία εκτός τόπου και χρόνου…
Και μόνον ως υπόσχεση προκαλεί τα ειρωνικά χαμόγελα των ανώτατων αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ. Ενας εξ αυτών το είπε χαριτωμένα στην «Κ»: «Αραγε οι αριστερόφρονες εμπνευστές του αφοπλισμού των ΜΑΤ θα προστατευθούν από μόνοι τους σε περίπτωση που βρεθούν τυχαίως σε μια συγκέντρωση π.χ. με οπαδούς της Χρυσής Αυγής ή θα φωνάζουν για την απουσία του κράτους;» Η πρόταση αποκτά και… γραφικές διαστάσεις, καθώς ειδικώς ο ΣΥΡΙΖΑ ζητεί τη «ρητή απαγόρευση κάθε τύπου βίας εναντίον των συλληφθέντων κάθε κατηγορίας», την «απαγόρευση συλλογής και αποθήκευσης δακτυλικών αποτυπωμάτων, DNA κ.λπ.)», την «κατάργηση της ηλεκτρονικής τράπεζας πληροφοριών και την καταστροφή των μέχρι τώρα δεδομένων», όπως και το ξήλωμα «των καμερών παρακολούθησης σε όλους τους δημόσιους χώρους». Κατόπιν τούτων θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι ο μόνος λόγος που το συγκεκριμένο κόμμα δεν εισηγείται και την πλήρη κατάργηση της Αστυνομίας είναι γιατί τάσσεται κατά των πάσης φύσεως απολύσεων στο Δημόσιο…
Τελικά η ΕΛΑΣ είναι μια αστείρευτη παραγωγή σοφίας, ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι τα ΜΑΤ θα μας έσωζαν από τους εαυτούς τους! :lol:
Του Γιώργου Κράλογλου
Η ευφυής κίνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα να τιμήσει με διάλογο προτεραιότητας τις κομματικές συντεχνίες έδειξε σαφώς ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έλαβε στα σοβαρά το μήνυμα πως ο κρατικός κομματικός λαός «είναι εδώ ενωμένος δυνατός».
Ο λαός αυτός που θεωρεί ότι είναι υποχρέωση του ελληνικού κράτους και των Ελλήνων φορολογουμένων να διατηρεί τον μεγαλύτερο αριθμό κρατικών υπαλλήλων στον πλανήτη και μάλιστα με μονιμότητα και με εγγύηση ότι δεν θα χάσουν την δουλειά τους ακόμη και όταν (όπως συμβαίνει σήμερα) ένας αντίστοιχος αριθμός 1.000.000 ανέργων του ιδιωτικού τομέα που αναμένεται να φθάσουν τα 1.300.000 μέσα στο 2013 δεν πρόκειται να βρουν δουλειά ούτε μετά το 2025.
Θα ήταν άλλωστε κομματικό λάθος να αγνοήσει την δύναμη της εκλογικής πελατείας των 1.200.000 περίπου κρατικών υπαλλήλων και των συντεχνιών που τους «προστατεύουν» όταν ο λαός αυτός ζει και θα ζει από τους Έλληνες ιθαγενείς με την εγγύηση όλων των κομμάτων που πέρασαν στην εξουσία από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Η εκλογική πελατεία των άνω του εκατομμυρίου διορισμένων από τα κόμματα στο δημόσιο με μοναδική υποχρέωση να είναι πιστοί στο κόμμα και αν νομίζουν ότι μπορούν να εξυπηρετούν και τους πολίτες, αναγνωρίζοντας τα δικαιώματά τους, ας το κάνουν και αυτό. Δεν χάλασε ο κόσμος…
Την εκλογική πελατεία των απασχολουμένων στον κρατικό τομέα και τις ΔΕΚΟ όπου εκεί οργιάζουν το ρουσφέτι και τα επιδόματα καφενείου, Φαξ, γαλοπούλας, αρνιού και μη κοπάνας…
Την εκλογική πελατεία που θεμελίωσε μετά το 1975 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με διορισμούς άνω των 150.000 αλλά έχτισε με «αρχιτεκτονικά σχέδια» ο Ανδρέας Παπανδρέου μεταφέροντάς την από τα δεξιά στα δήθεν αριστερά με μόνη χρωματική διαφορά το πράσινο της τριτοκοσμικής σοσιαλιστικής αλλαγής.
Την εκλογική πελατεία που διατήρησε ως κόρη οφθαλμού η τετραετία του διαδόχου Κωνσταντίνου Καραμανλή που «ξαναέχτισε το κράτος» (έτσι νόμιζε) με διορισμούς που πέρασαν τις 300.000 όταν η χώρα εξαντλούσε τα τελευταία δανεικά.
Αυτή η συγκεκριμένη εκλογική πελατεία που τουλάχιστον διπλασιάζεται πάνω από τις κάλπες έμεινε στον αέρα μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Αυτός ο κομματικός στρατός (του ΠΑΣΟΚ κυρίως) που νίκησε κατά κράτος τον κομματικό στρατό της Νέας Δημοκρατίας σε δημόσιο και ΔΕΚΟ αναζητά τώρα την νέα του πολιτική προστασία στον ΣΥΡΙΖΑ (την υποσχέθηκε άλλωστε) προσφέροντας όχι μόνο τις κομματικές τους υπηρεσίες αλλά και την ψήφο του με αριθμητική ακρίβεια.
Και επειδή στην Ελλάδα ακόμη και οι εκλογές δεν απέχουν πολύ και από τον «χαβαλέ» του τύπου «πάμε πλατεία» γιατί όχι να μην έχουμε και το φαινόμενο «πάμε ΣΥΡΙΖΑ» για στήριξη και ανάκτηση των κεκτημένων μιας και το κράτος για να πληρώσει δεν χρειάζεται οικονομικές διαδικασίες όπως στον ιδιωτικό τομέα.
Μια υπογραφή του υπουργού ή του Προέδρου της ΔΕΚΟ χρειάζεται και όλα τακτοποιούνται.
Να είναι καλά τα δανεικά και οι δανειστές.
Άλλωστε από την στιγμή που τους βρίζουμε ανοικτά και αναθεματίζουμε τις συμβάσεις που υπογράφουμε ( γιατί αλλιώς δανεικά δεν έχει) μπορούμε και να συνεχίζουμε. Και να είμαστε μάλιστα και εθνικά υπερήφανοι…
γιατί συνεχίζεις να ποστάρεις εδώ και μάλιστα αποκλειστικά με copy-paste; Μάλλον μπέρδεψες το “μόνο άρθρα” θρεντ σου, με αυτό;
Aς κλειδωθεί ρε παιδιά να συνεχίσουμε μόνο στο νέο θρεντ!
Μη σου πω να κλειδωθούν και τα δύο.