Τη ταινία αυτή τη θυμήθηκα σε στιγμή ανυπέρβλητης βαρεμάρας, θέλωντας να ξαναπαίξω ένα videogame, αλλά δεν υπήρχε τίποτα διαθέσιμο, οπότε είπα να δω κάτι σχετικό. Τη πρώτη φορά το 2009 δε μου αρέσε και τόσο, προς απογοήτευση έφερνε γιατί περίμενα πολλά. Τώρα όμως την εκτίμησα λίγο περισσότερο, αν και θα έφτιαχνα πιο περίπλοκο τέλος. Τον Butler τελευταία τον είδα επίσης στο Machine Gun Preacher και το φετινό Olympus Has Fallen.

Vertigo

Την συγκεκριμένη ταινία είχα να την δω πάρα πολλά χρόνια. Ελάχιστα πράγματα θυμόμουν και αυτά δεν βοηθούσαν και τόσο. Ε λοιπόν αυτή παίζει να είναι και η καλύτερη ταινία του Χιτς και ας είχα σε αυτή την θέση την Ρεβέκα του μέχρι σήμερα.

Στο πρώτο μισό είναι η κλασική ιστορία μυστηρίου που εδώ θέλει μια γυναίκα να την καταλαμβάνει το πνεύμα μιας νεαρής κοπέλας που αυτοκτόνησε στα 26 της. Ο Σκότι πρώην αστυνομικός που αποσύρθηκε λόγω της υψοφοβίας του θα προσπαθήσει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Στο δεύτερο μισό όμως η ταινία θα πάρει τις πραγματικές τις διαστάσεις ως ένα από τα πιο τραγικά love story που έχουν αποτυπωθεί στην μεγάλη οθόνη προσφέροντας τρομερές ανατριχίλες. Αν την είχα ξαναδεί πριν λίγες μέρες θα ήταν στανταρ στην 50αδα μου… but it’s never too late.

Σήμερα, δύο:

Το [B]ΓΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΜΑΛΤΑΣ[/B] ([I]με την αιωνίως ασυνήθιστη ερμηνεία του Χάμφρευ Μπόγκαρτ[/I]) του ποιητή των αποτυχημένων [COLOR=“DimGray”]Τζόν Χιούστον[/COLOR].

και

Ο [B]ΝΟΝΟΣ[/B] (Ι) του [COLOR=“DimGray”]Φρανς Φορντ Κόπολα [/COLOR]με τις ολ ταϊμ κλασικ σέκανς και τις ανεπανάληπτες ερμηνείες.

Το ξανάδα τις προάλλες μετά από πολλά χρόνια.

Βέβαια, εντάξει… τι ακριβώς να πει κανείς για το Εις το Όνομα του Πατρός.
Ίσως η καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ για το βορειοϊρλανδικό. Αυτό και η Ματωμένη Κυριακή.

Μπορεί σύντομα η έμφαση να φεύγει από το πολιτικό σκέλος και να πηγαίνει στο καθαρά προσωπικό και οικογενειακό δράμα του Τζέρι Κόνλον (λογικό άλλωστε απ’ τη στιγμή που η ταινία βασίζεται στην αυτοβιογραφία του), μπορεί ο “τόνος” να είναι επί της ουσίας απολίτικος (αθώοι από δω-αθώοι κι από κει, και γύρω τους αδίστακτοι ιμπεριαλιστές/αποικιοκράτες και εξ’ ίσου αδίστακτοι “τρομοκράτες”), μπορεί να πηγαίνουμε ακόμα και σε ψιλομελοδραματικές καταστάσεις ώρες-ώρες…

…αλλά, διάολε, δεν υπάρχει άλλη ταινία που να αποτυπώνει τόσο ωμά και ανατριχιαστικά το τι σήμαινε επί δεκαετίες το να είσαι Ιρλανδός γεννημένος στο Ούλστερ στη “λάθος” πλευρά των θρησκευτικών διαχωρισμών. Το να σύρεσαι βίαια μέσα στη διαμάχη ακόμα κι αν δεν θέλεις/δεν είσαι πολιτικοποιημένος, το να θεωρείσαι εκ προοιμίου από τη βρετανική κυβέρνηση εχθρός, και ακόμα περισσότερο, σκουπίδι. Ασήμαντος. Κρέας για την πανίσχυρη πολεμική μηχανή, εργαλείο για μια δικαστική/πολιτική επίδειξη δύναμης. Κάποιος “αχρείος” που μπορείς απλά να του φορτώσεις τα πάντα και να ξεμπερδεύεις. Ένα τίποτα.

Και μπορεί το ίδιο το θέμα να είναι πολύ δυνατό, αλλά και ο Σέρινταν πίσω από την κάμερα έκανε τα πάντα για να το κάνει δεκάδες φορές πιο ισχυρό με μια αριστοτεχνική αφήγηση. Μπορεί όπως είπα και πριν η γενική διάθεση να είναι απολίτικη, αλλά ακόμα και εκείνα τα απολίτικα μάτια του τότε νεαρού Τζέρι Κόνλον μπόρεσαν να αιχμαλωτίσουν στην εντέλεια το κλίμα της εποχής. Και το ότι μπορούμε να συζητάμε με τις ώρες για τις αμφιλεγόμενες πλευρές της δράσης των ένοπλων του IRA, αλλά η Ιστορία έχει καταγράψει ότι για τουλάχιστον δύο δεκαετίες πραγματικά είχε από πίσω του ένα ολόκληρο έθνος συσπειρωμένο. Έτσι, τα πρώτα δέκα λεπτά είναι από τα καλύτερα στην ιστορία του σινεμά από άποψης νεύρου/κινηματογραφικής ενέργειας, απλά νιώθεις σα να έχεις βρεθεί ο ίδιος μέσα στο βρετανοκρατούμενο αλλά και ανυπόταχτο Μπέλφαστ και Κ-Α-Β-Λ-Ω-Ν-Ε-Ι-Σ, μετά ακολουθεί μια εξονυχιστική και πρακτικά αψεγάδιαστη μελέτη χαρακτήρων… και στα τελευταία δέκα λεπτά, όταν έρχεται η “κάθαρση”, απλά κλαις.

Πλέον δύσκολα μπορεί να προβάλει κανείς αντεπιχειρήματα στην άποψη ότι ο Daniel Day Lewis είναι ο καλύτερος ηθοποιός στον κόσμο την τελευταία τριακονταετία, αλλά εκείνη την εποχή, που δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρο και ήταν ακόμα στο δρόμο προς την απόλυτη και καθολική αποθέωση που γνωρίζει πλέον, έδωσε σ’ αυτή την ταινία μια πραγματικά συνταρακτική ερμηνεία που δικαίως έχει περάσει στο πάνθεον του σινεμά. Ίσως ακόμα πιο συνταρακτικός είναι εδώ στο ρόλο του πατέρα του ο συχωρεμένος Pete Postlethwaite, ένας πραγματικά υποτιμημένος ηθοποιός - είμαι σίγουρος ότι πάρα πολλοί όπως κι εγώ τον έχουν καταχωρήσει στο υποσυνείδητό τους ως τον ολίγον τρομακτικό Κομπαγιάσι από τους Συνήθεις Ύποπτους, αλλά το βλέμμα του εξέπεμπε πάντα μια γνήσια ανθρωπιά, και πουθενά αλλού δεν αναδεικνύεται αυτό το στοιχείο καλύτερα απ’ ότι στο Όνομα του Πατρός, όπου είναι κυριολεκτικά σπαρακτικός/συγκινητικός στο ρόλο του -φαινομενικά- “ανθρωπάκου” που όμως κρύβει μέσα του πολύ περισσότερη δύναμη και θέληση απ’ όσο νομίζει ο γιος του, κερδίζοντας έτσι το σεβασμό και το θαυμασμό του. Σχετικά απλοϊκό το μήνυμα, αλλά πανίσχυρο. Και τέλος έχεις τη διαχρονική Emma Thompson που μπορεί να μην εμφανίζεται και πάρα πολύ, αλλά στα δικά της λεπτά τα δίνει όλα και μάλλον δίκαια το όνομά της φιγουράρει ακριβώς δίπλα σ’ αυτό του D. D. Lewis.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω για να πείσω όποιον δεν έχει δει αυτή την ταινία (ακόμα;!), να το κάνει ΧΤΕΣ.
Δεν ξέρει τι χάνει.

πανε 10 χρονια που εχω να την δω. μαλλον ηρθε ξανα η ωρα

Ρε τι συζητάμε τώρα. Είναι τόσο σπουδαία ταινία που δε με χαλάει ούτε καν η φωνή του Μπόνο στο soundtrack ξέρω γω.

Τις τελευταίες μέρες κάνω μια επιστροφή σε ταινίες που έχω να δω πολλά χρόνια.

Porky’s

Αυτό εδώ ήταν το american pie των '80. Σεξοκωμωδία που έβγαζε τρελό γέλιο, αρκετά αθυρόστομη (ειδικά για την εποχή) και με τρελές καταστάσεις που δεν θυμίζουν τόσο τα σημερινά κρύα αστεία. Δεν ξέρω ίσως να είναι και λόγο εποχής που την είχα δει για πρώτη φορά αλλά μου φαίνεται ακόμα και σήμερα ανώτερη κατά πολύ από όλες τις ανάλογες κωμωδίες που βγαίνουν από Hollywood.

A Streetcar Named Desire

Θεατρικό που μεταφέρθηκε με επιτυχία στον κινηματογράφο. Σκηνοθετικά αν εξαιρέσεις όμως την διαχείριση των ηθοποιών με μερικά πολύ ωραία κοντινά στα πρόσωπα τους η ταινία είναι για μένα λιγάκι εγκλωβισμένη στις θεατρικές καταβολές τις. Από την άλλη οι διάλογοι είναι κοφτεροί και οι ερμηνείες από άλλο πλανήτη. Ειδικά η Βιβιαν Λι δίνει εδώ μια από τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες ever. Περιμένω να δω και την Blanchet στην Jasmin που όπως κατάλαβα έχει στην ουσία τον ίδιο ρόλο.

…είδα αυτή τη ταινιάρα αλλά με διαφορετικό τέλος

[SPOILER]είχα δει την εκδοχή που στο τέλος ο Κούζιακ έχει βγει απ’το δωμάτιο και με την πρώην γυναίκα του ακούνε στο μαγνητοφωνάκι την φωνή της κόρης τους πού’χει πεθάνει…τώρα σαυτήν την εκδοχή ο Σάμουελ Λη Τζάκσον πάει στην τελετή ταφής του Κούζιακ, και προσπαθεί να δώσει το κασετοφωνάκι στην πρώην του Κούζιακ, αυτή δεν το δέχεται, και αυτός το ακούει στο αυτοκινητό του[/SPOILER]

…όπως και νά’χει μιλάμε για σπουδαία ταινία με αρκετά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, γαμάτες ανατροπές, και με Κούζιακ-Τζάκσον στην μεταξύ τους σκηνή, να ζωγραφίζουν
:):!:

[B]Léon [/B]μετά απο 5 χρόνια. ειχε ξεχάσει πόσο τρομαχτικά καλός ήταν ο ολντμαν στον ρόλο του

*σε 5 χρόνια ξανά

Κατεβασμένη απ’τον αδερφό μου κάπου στις αρχές του 2000, λόγο έλλειψης χώρου διαγράφτηκε. Τη ξαναείδα σήμερα προσπαθώντας να τη θυμηθώ, πρέπει να έχει παίξει μεσημέρι και στη τηλεόραση. Έκανε γνωστή τη φράση “mess with the best, die like the rest” και το nickname “Zero Cool”. Πλέον φαντάζει κάπως αγαθή και παιδική, αλλά μπορούμε να δούμε τη Τζολί μικρή, κι αυτό αρκεί. Επίσης κάποιες σκηνές βλέπονται ευχάριστα και υπό την επήρεια LSD. Ένα cyberpunk ταινιάκι για τη γενιά που ποτέ δεν ήρθε.

…το είδα για 5η-6η φορά…όπως πάντα μέχρι την μέση, με κρατάει ακόμα και τώρα που την έχω δει τόσες φορές…από κει και μετά, γίντεται βαρετή και προβλέψιμή

…όπως και νά’χει αυτή η ταινία θά’ναι για μένα ένα μια ‘‘τρόμου βερσιόν’’ του Stand By Me
:):!:

[B]Ghostbusters[/B]

Ακόμα μια πολυαγαπημένη μου ταινία από τα '80 που χτύπησα σε blu-ray. Πρέπει να να την έχω δει πάνω από 10 φορές και δεν νομίζω πως θα την βαρεθώ ποτέ. Το μόνο κακό είναι πως για blu-ray η εικόνα δεν είναι και τόσο τέλεια και αρκετές σκηνές σου δίνουν την εντύπωση πως έχεις επιστρέψει στο dvd. Δεν είναι κακή απλά θα την ήθελα λιγάκι καλύτερη. Όπως και να έχει η ταινία είναι απόλαυση.

ποσο δικιο.

ξεθαβιν:

συνεχιζω να τα σπαω με το [I]no problem[/I] και με Bill Murray.

Aγαπαμε Coffee and Cigarettes και Jarmusch.

…αγαπάμε και ξεθάβουμε επίσης:):!:

[B]A History of Violence[/B]

yep.

και συνεχιζουμε με Broken Flowers.

To “Face/off” (1997)

Travolta + Cage στην ίδια ταινία…
De chreiazetai pw tipot allo kardia mo… Ρεσιτάλ σκέτο

[B]Southern Comfort[/B] (1981)

…ειδικά απ΄τον Cage

[SPOILER]ειδικά όταν κάνει τον καλό[/SPOILER]
:):!: