Ποια ταινία ξαναείδατε σήμερα;

[_Dead]

Και μιας και έπηξα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σινεμά τις προηγούμενες βδομάδες (χωρίς μάλιστα να δω και κάτι αληθινά ξεχωριστό), έπεσε μαραθώνιος Middle Earth σε bluray.

Είχα κάνει πέρυσι για πρώτη φορά μαραθώνιο και τις 6 ταινίες και είπα να το επαναλάβω φέτος (πάντα μιλάμε για τις extended βέβαια)

15 χρόνια μετά την πρώτη προβολή του Return of the King στους κινηματογράφους δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Σήμερα η τριλογία του Άρχοντα φαίνεται σχεδόν… handmade όχι μόνο σε σύγκριση με τα Hobbit αλλά σε σύγκριση με το 99% των σημερινών blockbuster. Ίσως για αυτό συνεχίζει να είναι τόσο εντυπωσιακή σε θέαμα. Υπάρχουν σκηνές εδώ μέσα που και με σημερινά δεδομένα σου ρίχνουν το σαγόνι στο πάτωμα. Αλλά όπως και να το κάνουμε αυτό που έχει κρατήσει ψηλά αυτή την τριλογία είναι το τεράστιο συναισθηματικό βάθος σε χαρακτήρες και story. Ο τρόπος που έχουν μεταφερθεί οι χαρακτήρες από το βιβλίο στην ταινία δείχνει την τεράστια αγάπη Jackson και σία. Η μέση-γη είναι το ίδιο ζωντανή με τους χαρακτήρες και συνεχίζω να πιστεύω πως ο κινηματογράφος δεν έχει ξαναδεί τέτοιο worldbuilding. Και μιας και στο μεταξύ έχω διαβάσει τα βιβλία άλλες 3-4 φορές μπορώ να πω πως πρόκειται για μια από τις καλύτερες μεταφορές βιβλίων ever. Δεν είναι στείρα μεταφορά σελίδων στο πανί. Ακούς για παράδειγμα τον Saruman στο Two Towers να λέει “The old world will burn in the fires of industry, The forests will fall” και ξέρεις πως ο Jackson πέρασε τις ανησυχίες του Tolkien την εποχή που έγραφε το βιβλίο. Και αυτό είναι από τα πολλά παραδείγματα. Επίσης για πρώτη φορά κράτησα τις πραγματικές διάρκειες των ταινιών στις extened edition, χωρίς να μετράμε τίτλους τέλους που είναι ιδιαίτερα μακροσκελείς. Σύνολο 10 ώρες και 56 λεπτά!!! (8:19 τα Hobbit πάντα extended)

Για τα Hobbit τώρα… εγώ μια φορά συνεχίζω να γουστάρω κάργα και τις 3 ταινίες. Μάλιστα ίσως γίνω και… περίεργος αλλά μιας και από το '14 και μετά ξαναδιάβασα και το βιβλίο θα τολμήσω να πω πως πρόκειται για καλή μεταφορά και εδώ. Ακόμα και ο Alfrid δεν με χάλασε και τόσο, όχι όσο την πρώτη φορά που είδα το Battles σινεμά τουλάχιστον και 2-3 φορές μου έφερε αυθόρμητα μερικές γκριμάτσες αποδοκιμασίας. Αυτό που εδώ φάνηκε πάντως είναι η αδυναμία του Jackson και του μόνιμου team του στο σενάριο, όταν το αρχικό υλικό του βιβλίου δεν τους καλύπτει εντελώς και πρέπει να βάλουν αρκετή δική τους δημιουργία. Εκεί έχασαν για μένα και όχι και τόσο στα εφέ. Οι ταινίες συνεχίζουν να φαίνονται πανέμορφες, δίνοντας ένα πιο παραμυθένιο τόνο σε σύγκριση με Άρχοντα που ώρες ώρες έμοιαζε απλά με ταινία εποχής. Αν έπρεπε να κάνω ένα edit (μιας και πολύς λόγος για τις διάρκειες σε σχέση με τις σελίδες του βιβλίου) δεν θα έκοβα ίσως σκηνές αλλά μερικούς chessy διαλόγους, όπως π.χ. αυτό το “Why does it hurt so much… because it was real” στο τέλος του Battles που λογικά γράφτηκε στο πόδι την τελευταία μέρα των γυρισμάτων απλά για να μην αφήσουν βουβή την σκηνή. 1000 φορές να έμενε χωρίς διαλόγους (υπάρχουν 2-3 ακόμα τέτοια σχεδόν όλα στο Battles).

Overall και για να μην συνεχίσω την αποθέωση που έτσι και αλλιώς έχω ρίξει πολλάκις και γίνομαι και γραφικός, τούτο εδώ είναι το καλύτερο, ομορφότερο franchise στην ιστορία του Hollywood σε ότι αφορά τα δικά μου γούστα. Λίγες τόσο μεγάλες ταινίες έχουν γίνει με τόση μεγάλη αγάπη και μεράκι και βγήκε τόσο ωραία στην οθόνη.

[samis]

ποια ταινια θα δουμε ανημερα τα χριστουγεννα βασικα.

οριστε με εορταστικο trailer για τα 30 χρονια της απολυτης χριστουγεννιατικης αντρικης ιστοριας…

[_Dead]

Χτύπησα μερικές ταινίες σε bluray πρόσφατα. Με πιο σημαντική την παρακάτω.

M (1931) - IMDb

Πιθανότατα το πραγματικά μεγάλο αριστούργημα του Fritz Lang. Σε αποκατεστημένη κόπια, με πολύ καλή ποιότητα εικόνας (αν και σε σημεία η ηλικία της ταινίας γίνεται εμφανής) παραμένει ένα από τα καλύτερα crime movies που έχουν βγει ποτέ. Και παραμένει τόσο ψηλά γιατί δεν μένει στο έγκλημα αλλά ψάχνει την αντίδρασης μια ολόκληρης κοινωνίας απέναντι σε αυτό. Τον φόβο (είμαστε στην Γερμανία του '31), την προκατάληψη, και την ηθική πίσω από την τιμωρία. Εμφανής η επιρροή τόσο στα film noir του Hollywood της δεκαετίας του 40, κυρίως με την κινηματογράφηση της πόλης, οι σκιές, τα σκοτεινά σοκάκια, τα καταγώγια, ο παραλληλισμός στον τρόπο λειτουργίας αστυνομίας και υποκόσμου (άλλωστε και ο ίδιος ο Lang αργότερα είχε σημαντική συνεισφορά στο είδος με ταινιάρες όπως Scarlet Street, The Big Heat κ.α.), όσο και σχεδόν σε όλες τις crime movies που έχουν βγει ποτέ.
Η σκηνή που σαφώς μένει περισσότερο είναι η τελευταία με το λαϊκό δικαστήριο και την συγκλονιστική ερμηνεία του Peter Lorre. Όχι και η μοναδική πάντως σε μια ταινία κόσμημα κατά την ταπεινή μου άποψη.

[_Dead]

The Turin Horse

Σε bluray που τσίμπησα προχθές.

Από τις πιο όμορφες ταινίες που θα δει κανείς. Με είχε χαζέψει όταν την πρωτοείδα (δυστυχώς όχι σινεμά) και το ίδιο έγινε και τώρα.
Παρότι δεν ξέρω πολλά από τον εν λόγω σκηνοθέτη (μόνο μια ακόμα έχω δει που αν και επίσης πανέμορφη δεν με συγκλόνισε στον ίδιο βαθμό) εδώ λάτρεψα.

Από την πρώτη κιόλας σκηνή σε μαγνητίζει, με τον ηλικιωμένο αμαξά που προσπαθεί να προχωρήσει με τον άλογο του κόντρα σε ένα δυνατό άνεμο. Σου δίνει τον τόνο εξ 'αρχής. Χωρίς πολλούς διαλόγους, με τον δυνατό άνεμο να μην λέει να σταματήσει σε όλη σχεδόν την διάρκεια της ταινία και την κάμερα του σκηνοθέτη, μετά την πρώτη σκηνή, να μένει στο παλιό σπίτι του ηλικιωμένου και της κόρης του και στο άγονο μέρος που τους περικλείει.

Κινηματογραφώντας την καθημερινή ρουτίνα τους, τον τρόπο επιβίωσης τους, χωρίζοντας τo όλο έργο σε 6 μέρες, όσες και οι μέρες δημιουργίας του κόσμου, όπου κυριαρχεί η επανάληψη της καθημερινότητας, προσπαθεί να σε προϊδεάσει θαρρείς για τον ερχομό κάποιου πράγματος.

Δεν είναι από τις ταινίες που θα αναλύσεις σκηνή με σκηνή, δεν υπάρχει πλοκή, ελάχιστα τα περιστατικά, μέσα από τα οποία πάντως ο σκηνοθέτης σου αποκαλύπτει τις επιρροές του (τόσο στο μικρο voice over πριν ξεκινήσει η ταινία, όσο κυρίως και στην επίσκεψη του γείτονα) από φιλοσοφία Νίτσε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ωστόσο πως αν δεν έχεις διαβάσει 5 πράγματα για Νίτσε η ταινία δεν θα καταφέρει να σε συγκινήσει. Απλά αφήνεις να σε παρασύρει ο υποτονικός ρυθμός και η εξαιρετική μουσική, που ουσιαστικά είναι ένα μουσικό θέμα που επαναλαμβάνεται σε σημεία.

Το φινάλε απλά σε ρίχνει σε κατάθλιψη χωρίς να γίνει κάτι συνταρακτικό. Η δυσοίωνη αλλαγή και ο τρόπος που αυτή θα έρθει σε πιάνει απροετοίμαστο και ας υπήρχαν τα σημάδια από πριν. Δεν είναι ένα μεγάλο plot twist αλλά κάτι που έρχεται πολύ οργανικά μέσα στην αφήγηση. Ο μόνος λόγος που δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες δεν είναι τα… spoiler. Απλά όταν είχα δει την ταινία για πρώτη φορά χωρίς να ξέρω τίποτα, η εμπειρία του φινάλε, ως εμπειρία όμως και όχι απλά ως έκπληξη, ήταν συγκλονιστική.

Η δύναμη της εικόνας μπορεί να συγκριθεί μόνο με σκηνοθέτες όπως ο Μπέργκμαν και Ταρκόφσκι. Η επαναληπτικότητα, τα μεγάλα σε διάρκεια ακίνητα πλάνα σε μαγνητίζουν και δε κουράζουν (αν και οκ προφανώς πρέπει να είσαι και σε ανάλογο mood για να κάτσεις να δεις μια τέτοια ταινία).

Σε τεχνικό επίπεδο η εικόνα του bluray είναι μια τεράστια τελειότητα και ενισχύει την συνολική εμπειρία σε τεράστιο βαθμό. Μέσα υπάρχει και μια μικρού μήκους του σκηνοθέτη που δεν έχω δει ακόμα.

[_Dead]

Χθες Batman (1989)

30 ολόκληρα χρόνια πριν βγήκε αυτή η ταινία, ακριβώς κιόλας! Η πρώτη live action ταινία που παρακολούθησα ποτέ σε κινηματογραφική αίθουσα. Ως εκείνη την στιγμή τον Batman τον ήξερα περισσότερο από την σειρά με Adam West. Μάλιστα μέρες πριν μπούμε στην αίθουσα όλη η τσακαλοπαρέα είχαμε προλάβει να διαβάσουμε και το Dark Knight Returns του Miller, στα αγγλικά κιόλας με το λεξικό από δίπλα. Αν θυμάμαι καλά αυτό πρέπει να ήταν το πρώτο κομικ του συγκεκριμένου χαρακτήρα που διάβασα ποτέ μιας και ως τότε ήμουν χωμένος στην Marvel.

Όλα αυτά πήγαν περίπατο όμως όταν μπήκαμε στην αίθουσα, έσβησαν τα φώτα και πέσαν οι τίτλοι αρχής με το σήμα του Batman να κάνει την εμφάνιση του και την μουσική του Elfman να μας ανατριχιάζει για τα καλά. Τα σκοτεινά σοκάκια, οι απειλητικές σκιές που υπήρχαν παντού και ο καπνός που τύλιγε τα πάντα, έδωσαν τον τόνο για τα καλά στις πρώτες σκηνές. Η αίσθηση δέους που κατέλαβε τους πάντες με το που έσκασε μύτη ο ίδιος ο χαρακτήρας με σάρκα και οστά, απλώνοντας απειλητικά την μπέρτα του και κοψοχολιάζοντας τα πρώτα θύματα του, ήταν απόλυτη και δημιούργησε την πρώτη μεγάλη κινηματογραφική στιγμή.

Ε λοιπόν 30 χρόνια μετά και αφού έχω δει την ταινία και εγώ δεν ξέρω πόσες φορές, δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολλά. Η αρχική εμφάνιση του Batman συνεχίζει να είναι πιθανότατα η πιο επιβλητική αρχική εμφάνιση υπερ-ήρωα στην μεγάλη οθόνη. Οι μεγάλες στιγμές του χαρακτήρα που με είχαν αφήσει με ανοιχτό το στόμα την πρώτη φορά συνεχίζουν να το κάνουν και σήμερα. Ναι έχει γεράσει λιγάκι η ταινία δεν λέω, ο Joker του Nickolson δεν προκαλεί το ίδιο δέος, ειδικά αν τον συγκρίνει κανείς με τις μετέπειτα αποδόσεις του, ενώ και μερικοί διάλογοι στο αδέξιο ρομάντζο μεταξύ Keaton και Basinger σήμερα φαντάζουν κάπως αστείοι.

Αλλά ειλικρινά όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Ο Jack το καταδιασκεδάζει ως Joker, έχει μερικές φοβερές ατάκες που έχουν μείνει και μερικές σκηνές που σου δίνουν ακόμα 1-2 ανατριχίλες. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Η Gotham City είναι βγαλμένη από gothic εφιάλτη και στα δικά μου τα μάτια τουλάχιστον, ποτέ δεν έδειξε καλύτερη. Όλες οι εμφανίσεις του Batman είναι η μια καλύτερη από την άλλη με αυτή στο μουσείο, που σκάει μύτη από την οροφή σπάζοντας τα τζάμια, να είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή από όλες. Και η τελική σκηνή στον καθεδρικό θα μείνει για πάντα κλασική.

Ο Burton χρησιμοποιεί όλα τα πρωτογενή υλικά του κινηματογράφου για να πει μια ιστορία, δεν τον νοιάζει απλά να κάνει μια comic ταινία, δεν τον ενδιαφέρουν τα κόμικ της DC, κάνει κινηματογράφο. Μπορεί τότε να μην ξέραμε τις επιρροές του αλλά σήμερα που τις αντιλαμβάνεται κανείς πιο εύκολα, γίνεται πιο κατανοητό γιατί αυτή η ταινία έχει αντέξει στον χρόνο. Ο γερμανικός εξπρεσιονισμός, οι αμερικάνικες ταινίες νουάρ των 40s και 50s, και οι ταινίες φαντασίας και τρόμου της ίδιας περιόδου χρησιμοποιούσαν τα ίδια αφηγηματικά και εκφραστικά εργαλεία.

Όταν είδα μετά από πολλά χρόνια το The Hunchback of Notre Dame του 1939 και αντιλήφθηκα την επιρροή που άσκησε στο Burton όταν δημιούργησε την ταινία, την εκτίμησα ακόμα περισσότερο. Ο Burton άλλωστε δεν είναι Tarantino, δεν έκλεβε απλώς, δεν τον ενδιέφερε απλά να κλείσει το μάτι συνωμοτικά στο θεατή, ούτε απλά να αφήσει ένα easter egg για όσους ξέρουν. Τα έκανε όλα δικά του, με τον Batman του να γίνεται μέρος αυτής της κληρονομίας και όχι απλά αναφορά σε αυτήν.

Η ταινία που βγήκε 3 χρόνια αργότερα, το Batman Returns, είναι ένα από τα καλύτερα sequel ever και η προσωπική αγαπημένη μου superhero ταινία. Ωστόσο τούτη εδώ είναι σίγουρα η πιο σημαντική ταινία που έχω δει και αυτή που εν τέλη διαμόρφωσε το γούστο μου περισσότερο από κάθε άλλη.

[amazing_journey]

Πέρα απο το ωραίο του αποπάνω ποστ…Dead με σκάλωσες, πάντα σε νόμιζα για μικρότερo

[Storm]

τα 2 πρωτα μου ειχαν αρεσει και μενα παρα πολυ οταν ειχαν βγει…θεωρω ανωτερες και μου αρεσουν περισσοτερο οι 3 του Νολαν ομως…

[_Dead]

Μικροδείχνω στο internert, ειδικά όταν δεν βάζω φώτο

40 πατημένα πλέον.

*Nolan και εμένα μου αρέσει πολύ η τριλογία του αλλά με τις πρώτες του Burton είχα πάθει τέτοια παράκρουση που είναι αδύνατον για οποιαδήποτε άλλη ταινία Batman να τις ξεπεράσει.

[_Dead]

Καταρχήν παρακάτω υπάρχουν τεράστια SPOILERS για όποιον δεν έχει δει την ταινία. Δεν βάζω blur αφού έχουν περάσει 2 χρόνια που έχει βγει και anyway κανείς δεν πρέπει να διαβάζει κείμενα για ταινία που δεν έχει δει αν δεν θέλει spoiler.

Το έχω σε bluray σχεδόν από τότε που βγήκε, αυτό που πάντα θα με εκνευρίζει ωστόσο με το The VVitch είναι η απουσία του από τις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Παρά τον ντόρο που είχε γίνει τότε η ελληνικά διανομή αποφάσισε πως δεν θα πιάσει στο δικό μας κοινό και την άφησε για την αγορά του home cinema. Αναρωτιέμαι αν το έχουν μετανιώσει, έστω και καθυστερημένα, μετά την επιτυχία σε μικρό κύκλωμα του Lighthouse.

Με την επιτυχία του Lighthouse βέβαια ήρθε και η αμφισβήτηση του Eggers γενικότερα και φυσικά του The VVitch. Σε αντίθεση με το πρώτο όμως εδώ ο Eggers φαίνεται να είναι πολύ πιο εστιασμένος για το τι θέλει να δώσει, δηλαδή την καλύτερη ταινία που έγινε ποτέ για τον χριστιανικό φονταμενταλισμό.

Δεν κρύβω πως στην αρχή παρότι η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ, είχα μερικούς αστερίσκους. Όπως η φύση της αρχικής μάγισσας. Είναι η παρουσία της αληθινή, λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο αλληγορικά; Ο Eggers σε σημεία και με τον τρόπο που την παρουσιάζει ομολογώ με μπέρδεψε ελαφρώς, άσχετα αν εν τέλη λειτούργησε το όλο του οικοδόμημα.

Ο Eggers ούτε λίγο ούτε πολύ δίνει υπόσταση στην πίστη μιας τέτοιας οικογένειας που εξορίζεται από την κοινότητα όπου ζούσε. Αν πιστεύουν ότι μια μάγισσα στο δάσος πήρε το μωρό τους… ε τότε μια μάγισσα πήρε το μωρό τους και λούστηκε με το αίμα του. Αυτό το μοτίβο ουσιαστικά συνεχίζεται καθ’ όλη την διάρκεια παίζοντας με την πίστη και το παράλογο αυτής. Η κόρη από πολύ νωρίς θα κατηγορηθεί εύκολα για όλα τα δεινά της οικογένειας, από την εξαφάνιση μιας πολύτιμης κούπας, την συμπεριφορά των ζωών μέχρι φυσικά την εξαφάνιση του μωρού για να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως η κόρη φυσικά και είναι μάγισσα και έχει κάνει συμφωνία με τον διάβολο, έστω και αν δεν το ξέρει ούτε η ίδια.

Από την άλλη έχουμε τον μικρό γιο, που είναι ο αγαπημένος της οικογένειας, ο αυριανός άντρας, η μελλοντική κεφαλή του σπιτιού. Αυτός στον οποίο ο πατέρας θα εμπιστευτεί τα ένοχα μυστικά του και θα τον πάρει μαζί στο κυνήγι. Ο αμνός του θεού ένα πράγμα. Που όταν παρασυρθεί στην αμαρτία με ένα λάγνο βλέμμα, ένα ψέμα, πάντα θα έχει την συγχώρεση αφού πάντα οι προθέσεις του είναι αγαθές και πάντα θα είναι θύμα της μάγισσας/γυναίκας/κόρης που θα τον σαγηνεύσει, θα τον αφήσει γυμνό, θα του δώσει να δαγκώσει το μήλο, και έτσι λίγο πριν πεθάνει δεν μπορεί παρά να δει τον χριστό να τον δέχεται στην αγκαλιά του παραδομένος σε μια αποκλειστικά δική του nirvana, μιας και ο χριστός δεν εμφανίζεται ποτέ στην οθόνη σε αντίθεση με τον διάβολο όπως θα δούμε παρακάτω.

Η κόρη, που καθώς μεγαλώνει οι γονείς ψάχνουν τρόπο να την απομακρύνουν από την οικογένεια, όταν θα αρχίσουν να την κατηγορούν για συμφωνία με τον διάβολο και παρά τις αρχικές αντιδράσεις της θα αρχίσει να το πιστεύει όλο και περισσότερο. Και εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον ίσως στοιχείο, καθώς έτσι θα δημιουργηθεί η μάγισσα που πάντα ήταν προϊόν του τρόπου που ο χριστιανισμός έβλεπε την γυναίκα. Όταν ο διάβολος λοιπόν εμφανιστεί, σε αντίθεση με τον χριστό που βλέπει ο γιος όλο αγάπη με τα μάτια του πάντα κλειστά, θα της προσφέρει πέρα από τα όποια υλικά αγαθά, και την ελευθερία από την οικογένεια της,το αυστηρό περιβάλλον που μεγάλωσε, για να ανέλθει στο τέλος εις τους ουρανούς σε μια ολοκληρωτική ανατροπή της πίστης. Ο φεμινισμός που βγαίνει εδώ (άλλωστε στην χριστιανική πίστη η γυναίκα πάντα ήταν θύμα, μια σκλάβα) δεν είναι απλά ένα σύγχρονο empowering μήνυμα, η απελευθέρωση της γυναίκας από ένα καταπιεστικό περιβάλλον δεν συνοδεύεται με ηθικά μηνύματα και διδάγματα.

Στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί δεν χρειάζεται πλέον να ειπωθούν και πολλά. Αυτή είναι μια αληθινή ταινία τρόμου, τρόμος που βγαίνει από την αισθητική κυρίως και όχι από jump scares. Τρόμος που σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα σχεδόν σε όλη την διάρκεια του έργου και μένει μαζί σου για για αρκετό καιρό μετά. Ότι κάνει δηλαδή και στο Lighthouse σκηνοθετικά.

Στα τεχνικά ζητήματα του bluray τώρα η εικόνα είναι εξαιρετική, αρκετά πιο soft στο μαύρο βέβαια από τις περισσότερες σύγχρονες ταινίες αλλά όχι στο βαθμό που είναι π.χ. το Arrival που το μαύρο σχεδόν απουσιάζει (βγαίνω off topic αλλά δυστυχώς το Arrival σε bluray αποδεικνύει πως μερικές ταινίες είναι μόνο για σινεμά για όχι για dvd/bluray).

[Lupin]

Dead ωρες ωρες νομιζω οτι ειμαστε στο συμπαν του Us και ειμαστε το ιδιο προσωπο upside down… χτες ειδα ξανα το Witch γτ η δικια μου δεν το ειχε δει κ της αρεσε πολυ ο φαρος, σημερα θα εκανα κανενα post αλλα οπως ειπα, Us universe απο οτι φαινεται
Κερασακι οτι το se7en της γειτονιας κλεινει κ ξεπουλαει κ βρηκα το Witch χτες 5€ Blue ray κ το πηρα για την συλλογη

Συμφωνω με τα παντα προφανως!

[ARIAN]

Indiana Jones Raiders of the Lost arc.
Μετά από πολλά πολλά χρόνια…

[Ninpo]

Τρομερο bromance. Ο Μποντι μεγαλο προτυπο

[martian]

Λατρεμένο Point Break!

Point Break: Nobody rides for free.

[Sevek]

Αν με ρωταγε καποιος ποια είναι η αγαπημένη μου ταινία, πάντα απανταγα το “εις το όνομα του Πατρός”.
Για κάποιον λόγο, είχα να την δω την ταινία 15 χρόνια περίπου. Δεν ξέρω γιατί - ίσως για να μην καταρριφθεί ο μύθος που είχα στο κεφάλι μου από τα εφηβικά μου χρόνια.
Ενώ λοιπόν σήμερα ήμουν έτοιμος να ανοίξω βιβλιαράκι για το κλασσικό (αυτές τις μέρες) βραδυνό διάβασμα, ήταν ανοιχτή η τηλεόραση (Ντεφλιξ βασικά)και είχε ξεκινήσει να παίζει μια ταινία, όπου βλέπω Ντάνιελ ΝτειΛουις σε μικρή ηλικία. Λέω, λες?

Φυσικά και ήταν το “εις το όνομα…”. Παρατήρησα λοιπόν ότι δεν θυμώνουν καν την αρχή της ταινίας.
Είχα ένα μικρό ενδοιασμό ότι τελικά θα είχα μια αποκαθήλωση. Όταν τελείωσε η ταινία, απλά επιβεβαίωσα γιατί παραμένει η αγαπημενη μου ταινία. Όποιος δεν την έχει δει, ας την δει. Θα κάνει μια μεγάλη χάρη στον εαυτό του.

[_Dead]

The Set-Up

Από τις πιο υποτιμημένες boxing ταινίες που έχουν γίνει ποτέ. Σε σκηνοθεσία Robert Wise, του ίδιου Wise που έχει δώσει την καλύτερη ταινία Star Trek, την πρώτη του 1979 δηλαδή.

Τούτη εδώ είναι η ταινία των χαμένων ονείρων αλλά και όσων προσπαθούν να βρουν την ελπίδα για ένα αύριο, ακόμα και αν είναι αυτή η μια στο εκατομμύριο. Γυρισμένη σχεδόν σε πραγματικό χρόνο και με διάρκεια μόλις 72 λεπτά, είναι εντυπωσιακό πως μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα καταφέρνει να σκιαγραφήσει μια μικρή κοινωνία γύρω από μερικούς μποξέρ. Αφήγηση για… οσκαρ, άσχετα αν στα βραβεία δεν βρέθηκε ούτε απ’ έξω.

Μπορείς να μυρίσεις τον ιδρώτα στα αποδυτήρια, να νιώσεις την απογοήτευση των παλιών που ζουν με τα χαμένα τους όνειρα, μην μπορώντας να αποχωριστούν την αρένα των ονείρων (Dreamland το όνομα της), την μελαγχολία των πρώην αθλητών που πλέον προσπαθούν να βγάλουν τα προς τα ζην πουλώντας εφημερίδες στους δρόμους, πριν την έναρξη των αγώνων.

Κυρίως όμως αυτή είναι η ιστορία ενός χθεσινού μποξέρ που ζει στα συντρίμμια των δικών του ονείρων και την προσπάθεια του να κρατήσει ένα μικρό ίχνος αξιοπρέπειας μετά από τόσα χρόνια στην αρένα, σε ένα κόσμο παράνομων στοιχημάτων και ανθρώπων που ψάχνουν το εύκολο και γρήγορο χρήμα.

Μπορεί να ακούγεται σαν μια κλισαριμένη ιστορία αλλά δεν είναι. Ο Wise πολύ… σοφά (sorry δεν άντεξα ) δεν φορτώνει πολύ την ταινία συναισθηματικά, κρατάει την πλοκή όσο πιο απλή γίνεται και παίζει κυρίως με τα βλέμματα των πρωταγωνιστών του. Παρά την κάπως θεατρική φύση του σεναρίου αλλά και του όλου setting, η σκηνοθεσία είναι καθαρά κινηματογραφική και κερδίζει τις εντυπώσεις. Robert Ryan, μεγάλος πρωταγωνιστής της εποχής, και Audrey Totter ως η σύντροφος του ξεχωρίζουν από ένα εξαίσιο cast.

Από τα πολλά μικρά διαμαντάκια της δεκαετίας του 40. Πιθανόν της καλύτερης στην ιστορία του Αμερικανικού κινηματογράφου. Την είδα για δεύτερη φορά και μου φάνηκε ακόμα καλύτερη. Για μένα δεν χάνεται.

[_Dead]

Χτύπησα συλλογή Stallone σε bluray πρόσφατα. Έχει μέσα 5 ταινίες του, μακριά από τα γνωστά franchise.

Cobra

Assassins

Tango & Cash

The Specialist

Demolition Man

Με τον Stallone έχω πάει back and forth όλα αυτά τα χρόνια. Όταν ήμουν πιτσιρικάς πάντα τον είχα στην σκιά του Schwarzenegger. Για όλα φταίει φυσικά το Terminator 2. Γενικά τα franchise του Arnie πάντα είχαν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και τα αντίστοιχα του Sly (Rocky, Rambo) πάντα έμεναν πιο πίσω. Αυτό επηρέασε σε μεγάλο βαθμό και την άποψη μου για πολλές ακόμα ταινίες του. Τις ταινίες αυτής της συλλογής είχα να τις δω πολλά χρόνια, με εξαίρεση μόνο το Demolition Man. Μερικές τις είχα δει μόνο μία φορά. Τις τελευταίες 2 μέρες έλιωσα κανονικά στον μεγαλύτερο μαραθώνιο με ταινίες Stallone που έχω κάνει ποτέ. Περιττό να το πω αλλά πέρασα υπέροχα και πολύ χαίρομαι που έκανα την αγορά.

Cobra.

Οκ εδώ τα πράγματα είναι γνωστά. Είχα να την δω καιρό αν και την θυμόμουν αρκετά. Ίσως οι πιο κλασικές ατάκες του Sly να βρίσκονται εδώ. Είναι η πιο μικρή σε διάρκεια ταινία της συλλογής και έφυγε νεράκι. Είναι επίσης η πιο παλιά από την συλλογή. Σε σχέση με τις ταινίες που ακολουθούν αυτή εδώ έχει λιγότερες εκρήξεις αλλά έχει την Brigitte Nielsen, μεγάλο sex symbol της εποχής. Και μόνο η σκηνή που χορεύει ημίγυμνη γύρω από μερικά ρομπότ σε ένα studio κατά την διάρκεια ένα photoshoot (παίζει ένα μοντέλο στην ταινία), με το Angel of the City να ακούγεται από πίσω, φτάνει για να βάλει την ταινία στις κλασικές 80τιλες. Σαφώς η πιο γραφική και σε ατάκες και σε βια. Σήμερα δεν μπορείς να βρεις κάτι ανάλογο. Βασικά εδώ και χρόνια όσο και αν ψάξεις δεν θα βρεις κάτι σαν τον Cobra. Όσο θάψιμο και αν έφαγε στην εποχή του τόσο ζωντανή φαίνεται να είναι σήμερα. Αθάνατη!

Assassins

Την είχα δει μόνο μια φορά και αυτή ήταν στον κινηματογράφο. Εδώ έχουμε μεγάλα ονόματα. Τόσο στην σκηνοθεσία, ολόκληρος Richard Donner είναι αυτός, όσο και στο σενάριο/ story που έχουμε τους αδελφούς (τότε) Wachowski. Είναι η μεγαλύτερη σε διάρκεια της συλλογής και ίσως η καλύτερη. Δεν την θυμόμουν και τόσο πάντως. Σίγουρα δεν θυμόμουν πόσο καλή είναι. Παρά την διάρκεια (132 λεπτά) δεν κάνει κοιλιές, η ένταση συνεχώς ανεβαίνει και το beef μεταξύ Stallone και Antonio Banderas κρατάει τους υψηλούς τόνους μέχρι τελευταίας σκηνής. Λιγότερο γραφική από το Cobra, δεν έχει τις τρελές ατάκες αλλά σε κρατάει για τα καλά με την old school δράση και ξυλίκι. Σίγουρα η πιο καλογυρισμένη ταινία της συλλογής.

Tango & Cash

Δυστυχώς τούτη εδώ φάνηκε κάπως γερασμένη. Οι ατάκες, η δράση, οι εκρήξεις, το χιούμορ και το στραβό στόμα του Stallone όλα είναι εδώ αλλά δεν μου έκαναν την ίδια εντύπωση όσο στις υπόλοιπες ταινίες. Όχι πως δεν πέρασα καλά βέβαια. Αλλά όταν αγόρασα την συλλογή αυτή ήταν η ταινία που ήθελα να ξαναδώ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Πέρασαν πολλά χρόνια από την τελευταία φορά. Θυμάμαι ωστόσο πως αυτή ήταν μια από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες όταν την έπαιζε η tv, μια φορά και ένα καιρό. Επίσης θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου κάθε φορά που την έβλεπα πιτσιρικάς. Με τα χρόνια όμως κάτι φαίνεται να έχει χαθεί. Εδώ πάντως πρέπει να ξεκίνησε και ο αυτοσαρκασμός του Stallone, “Rambo is a pussy” ακούγεται να ξεστομίζει σε κάποια φάση. Εδώ όμως φαίνεται να ξεκίνησε και το beef με τον Schwarzenegger “I loved you in Conan the Barbarian” ακούγεται να λέει κάπου αλλού σε ένα από τα θύματα του στην ταινία. Ακόμα και γερασμένη βέβαια σαφώς και αξίζει.

The Specialist

Ούτε που την θυμόμουν αυτήν. Παίζει και να την έχω δει για πρώτη φορά αν και μου φαίνεται απίθανο. Σίγουρα πάντως είναι η πιο αδύναμη της συλλογής. Εδώ έχουμε και την, hot όσο εκεί που δεν πάει, Sharon Stone δύο χρόνια μετά το Basic Instict. Η ταινία μάλιστα προσπαθεί να πιάσει λίγο και τον αισθησιασμό του Basic με όχι και τόσο καλά αποτελέσματα. Γενικά βλέπεται βέβαια αλλά έχω την εντύπωση πως εδώ ο Stallone το πήρε το πράγμα λίγο πιο σοβαρά από ότι έπρεπε. Είναι φανερό πως ήθελε να κάνει κάτι παραπάνω από μια ακόμα action ταινία. Πέρα από το αισθησιακό στοιχείο υπάρχει και μια προσπάθεια να πιάσει λίγο την ατμόσφαιρα των παλιών noir ταινιών, και πάλι χωρίς και τόσο μεγάλη επιτυχία. Μένουν οι πολλές, μα πάρα πολλές εκρήξεις.

Demolition Man

Αυτή είναι η ταινία που έχω δει περισσότερες φορές από κάθε άλλη σε αυτή την συλλογή, με την πρώτη να είναι σε κινηματογραφική αίθουσα. Ίσως και η αγαπημένη μου αλλά δυστυχώς είναι και η ταινία με την χειρότερη ποιότητα εικόνας σε σύγκριση με τις υπόλοιπες. Όχι πως είναι και τόσο κακή, απλά με είχαν καλομάθει οι προηγούμενες που γενικά είχαν εξαιρετικό transfer σε HD και εδώ τα πράγματα φάνηκαν λίγο πιο κοντά σε dvd quality. Κάπως παράδοξο αν σκεφτεί κανείς πως είναι η πιο μεγάλη παραγωγή και από τις 5. Εδώ συνεχίζει τόσο το beef με Arnie όσο και ο αυτοσαρκασμός. Ωστόσο η ταινία μου επιφύλασσε μια πολύ μεγάλη έκπληξη. Κάτι που δεν ήξερα και το έμαθα για πρώτη φορά είναι η διαφορά που υπάρχει μεταξύ της Αμερικάνικης και Ευρωπαϊκής έκδοση της ταινίας. Στον ιδανικό μελλοντικό κόσμο (είμαστε στο 2032 by the way) που περιγράφει το σενάριο έχει επιζήσει μόνο μια αλυσίδα εστιατορίων, ως σήμερα και σε όσες κόπιες της ταινίες είχα δει εγώ αυτή η αλυσίδα ήταν η Pizza Hut. Έλα όμως που στο bluray ξαφνικά αντί για Pizza Hut ακούω και βλέπω Taco Bell. Όπως φαίνεται στο bluray έχουν περάσει την Αμερικάνικη κόπια που εγώ είδα για πρώτη φόρα. Δεν παρατήρησα πάντως άλλη αλλαγή πέρα από αυτή. Κάτι άλλο που έχει μεγάλο ενδιαφέρον πάντως είναι οι αναφορές στα 90s. Μιας και σήμερα είμαστε πολύ πιο κοντά στην χρονολογία που περιγράφει το σενάριο από ότι στην ημερομηνία κυκλοφορίας της, όλες οι αναφορές στα 90s λειτουργούν πολύ καλύτερα και πολύ πιο νοσταλγικά από ότι θα περίμενε κανείς.

[Giasonas]

λειπει βεβαια η καλυτερη μη-franchise ταινια του, Cliffhanger.

[The_Black_League]

Πες, βρε άνθρωπε, “Βαρομετρικό Χαμηλό” να συνεννοηθούμε !

Ψάχνομαι κι εγώ…

[martian]

Για εμένα το Demolition Man είναι το καλύτερό του από τα μη franchise. Μετά ακολουθούν Cliffhanger/Tango and Cash.

Σε μη franchise ταινίες που παίζει ο Sly αλλά δεν τις λες ταινίες Sly, ξεχωρίζει φυσικά το Cop Land και έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στο παραγνωρισμένο Nighthawks, ένα σκοτεινό και δυναμικό θρίλερ στο οποίο ο Stallone τα βάζει με τον τρομοκράτη Rutger Hauer!

[g0dslayer]

Cobra ρε σεις… η ταινία έχει ξερό, σκέτο, κλασσικό στυλ και badassισμό