9 Likes
Βασικά αν είχε Cop Land αντί για Specialist θα ήταν η τέλεια συλλογή. Αλλά φαντάζομαι το CopLand δεν θα ταίριαζε και τόσο με τις υπόλοιπες ταινίες. Εδώ έχουμε μόνο badass Stallone.
(Το Nighthawks δεν το έχω δει)
3 Likes
Καλα,δεν ανεφερε κανεις το Lock Up με τον τεραστιο Donald Sutherland?Την ειχα δει στο σινεμα τοτε πιτσιρικας και εδραιωθηκε ο ερωτας με τον ΤΙΤΑΝΑ Sly.Για μενα μακραν η καλυτερη απο ολες τις προαναφερθεισες της δεκαετιας του '80(δεν μιλαμε για Rocky και Rambo ε).
Με σημαδεψε αυτη η ταινια…
ΥΓ.Θεωρω το Copland ενα αριστουργημα,σιγουρα η τριτη καλυτερη ταινια του μετα το Rocky και το Rambo.Ηταν τοσο καλος που επισκιασε ακομα και τα ιερα τερατα που συμπρωταγωνιστουσαν σ’αυτη…
7 Likes
Μιας και λέμε για Sly, να πω πως εξακολουθώ να θεωρώ το Creed ταινιάρα με τα όλα της, σίγουρα μια από τις καλύτερες που είδα στα 10ς.
6 Likes
Αχνε
Πέφτει τις προάλλες το μάτι πάνω της, στην γνωστή πλατφόρμα, και σημειώνεται ότι θα είναι διαθέσιμη μέχρι τα τέλη του μήνα. Χρόνος υπήρχε, λέω από μέσα μου: “Ας μην περιμένουμε πότε θα την βάλει το Star για 100η φορά”.
Κατ’ αρχάς, πρόκειται για την αγαπημένη μου ταινία. Ever. Χωρίς περιστροφές, “αν” και συνθήκες.
Και αυτό γιατί δεν θα βγει ποτέ από τη μνήμη η εμπειρία της πρώτης παρακολούθησης. 12-13 ετών, ενοικίαση βιντεοκασέτας από το γνωστότερο video-club της πόλης (επικαλούμαι @plex27), σκληρή, κόκκινη θήκη, rewind στο ασημί, JVC VHS player και κίνηση-ματ κλεισίματος παντζουριών, ώστε να σκοτεινιάσει το δωμάτιο (ήταν μέρα μεσημέρι).
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ήμουν on edge και δεν μπορούσα να συλλάβω το μεγαλείο αυτού που παρακολουθούσα. Το δε τέλος, μού προκάλεσε τέτοια ζημιά και mindfuck που ασυναίσθητα και σαν “κουρδισμένος” πάτησα το rewind και ξαναείδα την ταινία από την αρχή!
Για προφανείς λόγους, η πρώτη φορά που παρακολουθείς το Se7en δεν έχει καμία σχέση με τις επόμενες. Ωστόσο, το ότι έπιασα τον εαυτό μου να ανατριχιάζει και πάλι κατά τη διάρκειά του (και σημειώνω ότι το έχω δει τουλάχιστον 20-25 φορές), κραυγάζει και πάλι:
Τι έγραψες, ρε;
Τι σκηνοθέτησες, ρε;
Τι αριστούργημα είναι αυτό;
11 Likes
Η πρώτη φορά Se7en λογικά είναι μία από τις εμπειρίες ζωής κάθε κινηματογραφόφιλου. Και ναι, κάθε επόμενη θέαση δεν χάνει καθόλου σε δυναμική. Διαμάντι παντοτινό!
2 Likes
Βγαίνει απ το Netflix σύντομα και είπα να ρίξω ένα Rewatch. Ο ορισμός της iconic ταινίας
12 Likes
Ε-ξο-ρκι-στής.
Τα λέμε σε 50 χρόνια πάλι, μπας και υπάρχει κανένα θέμα αμφισβήτησης, αν και δεν το βλέπω.
4 Likes
Βγήκε Netflix; Επιτέλους, το περίμενα πως κ πως! Ευκαιρία να το σκάσω και εγώ κανένα βράδυ λοιπόν, πάνε χρόνια…να θυμηθώ πάλι γιατί ο Φρίτκιν ήταν ένα σημείο αναφοράς στα 70s, μεταξύ τόσων άλλων (French Connection, Sorcerer, Exorsist)
2 Likes
Επικοτερη σκηνή δεν υπάρχει από τον φουκαρά καμπρόν που πήγε να κάνει μαγκιά στον Cobra
2 Likes
Ναι, αλλά το μόνο κακό είναι ότι δεν πρόκειται για την “πλούσια” έκδοση των αρχών των '00s.
1 Like
πφ, μαλακία…ακόμα και έτσι όμως
1 Like
Την οποία την είχα δει στον κινηματογράφο. Μάλιστα ήταν η πρώτη φορά που είδα την ταινία και είχα χεστεί πάνω μου. Δεν το περίμενα, δεν πίστευα πως μια horror ταινία από την δεκαετία του 70 θα ήταν και τόσο τρομακτική.
Από τότε την έχω δει αρκετές φορές, σε bluray πλέον, και πάντα, ΜA ΠΑΝΤΑ, με αγχώνει απίστευτα.
2 Likes
Ώπα!
Σχεδόν απόλυτη ταύτιση, πλην της πρώτης φοράς.
Έφηβος εγώ στην τότε προβολή, θαρρώ πως κατά 99% την είδα στο Ιντεάλ. Μία από τις 3 πιο αξιομνημόνευτες κι έντονες κινηματογραφικές μου εμπειρίες έως τώρα (έτσι για την ιστορία, οι άλλες δύο είναι το “Irréversible”, στο Ιντεάλ, και το “The Thin Red Line” στο Ατλαντίς). Ειδική θέση, φυσικά, στην πρώτη φορά ever στην σκοτεινή αίθουσα: “The Last of the Mohicans”, ή στο παλιό Νανά ή στο -κλειστό πλέον- Μετροπόλιταν, με κατανάλωση ενός πακέτου τσίχλες Stimorol! Κλείνει η παρένθεση.
Πίσω στο “The Exorcist”, λοιπόν, το «αστείο», που θυμάμαι, το οποίο και συνδέεται με αυτό που αναφέρει ο dead, ήταν το εξής:
Υπήρχε μία διάχυτη πεποίθηση, σχεδόν αποκλειστικά στο νεαρό κοινό, του στυλ: «Έλα, μωρέ, τι να μας πει από τρόμο τώρα ο «Εξορκιστής», τριάντα χρόνων ταινία; Πάμε για το χαβαλέ, να γελάσουμε λίγο». Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, στο πρώτο μισό της ταινίας, το οποίο είναι κατά μία έννοια πιο ήπιο από το δεύτερο, να ακούγονται γελάκια, σχόλια και λοιπά «καλούδια» στην αίθουσα, τα οποία μάλλον ήταν περισσότερο απόρροια της αμηχανίας και της αγωνίας γι’ αυτό που αισθανόσουν ότι ερχόταν. Στο δεύτερο μισό, λοιπόν, (χοντρικά από τη σκηνή της πρώτης επίσκεψης του Karras στο σπίτι), «κόβαμε» τη σιωπή στην αίθουσα με το μαχαίρι και όλοι -μα όλοι- βρίσκονταν στην τσίτα. Περιττό να πω ότι γελάκια και παρεμφερείς αντιδράσεις είχαν εξατμιστεί σαν πτητικά υγρά. Προσωπικά, πιστεύω ότι το πραγματικό μεγαλείο ξεκινάει από την άφιξη στο σπίτι του Merrin και πέρα. Αυτή η σκηνή που κατεβαίνει από το ταξί, με την ομίχλη και το ημίφως και περπατάει βαριά προς το σπίτι, σκέτο κομψοτέχνημα. Επίσης, λατρεύω και το παρακάτω, όπως έχω δηλώσει στο παρελθόν:
Όταν γύρισα από την τότε προβολή σπίτι, άναψα όλα τα φώτα, άνοιξα τηλεόραση και στερεοφωνικό και απέφευγα καθρέφτες. Σίγουρα είχα εφιάλτη με την ταινία, το ίδιο βράδυ, ενώ χρειάστηκαν κάνα δυο εβδομάδες να μου φύγει η ένταση και ο φόβος.
Χθες, έσβησα τα φώτα στο σαλόνι, άναψα κάνα δυο ρεσώ μέσα στο τζάκι και είχα έτοιμη την ατμόσφαιρα. Ναι, ανατρίχιασα, ωστόσο, δεν είναι ποτέ ξανά ίδια η αίσθηση.
2 Likes
(Χθες)
Γιατί μια φορά δεν είναι αρκετή για αυτό το χόρορ διαμάντι:
Θα ακολουθήσει (για δεύτερη φορά) το sequel…
3 Likes
Bad movies month
Το τελευταίο μήνα είπα να θυμηθώ διάφορες κακές ταινίες των τελευταίων 20-30 ετών. Ταινίες που δεν τις έχω δει εδώ και πολλά χρόνια και δεν μου είχαν αφήσει καλές εντυπώσεις. Από την αρχή το είδα αρκετά αποφασιστικά αλλά δεν ήξερα αν θα αντέξω έναν ολόκληρο μήνα να βλέπω μαλακίες του παρελθόντος. Τελικά πέρασα μια χαρά.
Από διάφορα σκουπιδο-franchise (Resident Evil, Underworld, The Mummy), σε ταινίες καταστροφής του σωρού (Volcano του 1997 ποιος το θυμάμαι αυτό άραγε; ) και διάφορα άλλα μαργαριτάρια. Δεν είναι πως τις εκτίμησα ξαφνικά, αλλά αν κάτσεις με ανάλογη διάθεση για τέτοιες προβολές περνάς μια χαρά.
Ξεκίνησα με τις 5 ταινίες Underworld και Kate με μαύρα κολλητά.
Το πρώτο το είχα ξαναδεί άλλη μια φορά αλλά τα υπόλοιπα είναι μόλις η δεύτερη από τότε που βγήκαν. Τα 2 πρώτα είναι οκ, περνάς ευχάριστα ως καλά. Το δεύτερο δεν το θυμόμουν και τόσο και ήταν αρκετά ευχάριστη έκπληξη. Από εκεί και μετά η σειρά σιγά σιγά άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα. Το 3ο είναι prequel το οποίο είναι οκ μεν αλλά μου έλειψε η Καιτούλα πάρα πολύ. Τα 2 τελευταία κουράζουν πάρα πολύ.
Ακολούθησαν 6 ταινίες Resident Evil με την λατρεία Milla Jovovich.
Τα 3 πρώτα βέβαια από τότε που βγήκαν τα έχω δει 1-2 φορές ακόμα αλλά έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά. Το πρώτο περισσότερες μιας και ανήκει στα μεγάλα guilty pleasure. Τα άλλα 3 τα είχα δει από μια φορά το καθένα και δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα. Τα 3 πρώτα παραμένουν διασκεδαστικά, η Milla θα είναι πάντα η sexy badass που θα λιώνει τα zombie με τρόπους που θα σε κάνουν να εύχεσαι να ήσουν στην θέση τους.
Από το 4 και μετά τα cgi αρχίζουν και κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος, το μοντάζ πάει σε ρυθμούς πυροβόλου (από ένα σημείο και μετά δεν πρέπει να υπήρχε πλάνο με διάρκεια πάνω από 3 δεύτερα) το ίδιο και οι αλλά Matrix σκηνές δράσης με αποτέλεσμα να κουράζει όλο και περισσότερο. Στο τελευταίο που προσπάθησαν να βάλουν και λίγο περισσότερο story άρχισα να βαριέμαι σε επικίνδυνο βαθμό.
To Volcano με τον Tommy Lee Jones το είχα δει σινεμά όταν βγήκε και ποτέ ξανά.
Και έχει όλα τα κλισέ των ταινιών καταστροφής της εποχής. Δεν υπάρχει και πολύ λογική στο σεναριο αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Το κακό είναι πως το όποιο θέαμα εξαντλείται γρήγορα και εύκολα. Από ένα σημείο και μετά θέλει να γίνει λίγο character piece αλλά δεν τραβάει με τίποτα. Κάποια cgi προς το τέλος είναι εντελώς fail και χαλάνε αρκετά το όποιο fun value υπήρχε αρχικά. Αν και δεν το μετάνιωσα που το ξαναείδα, προτιμήστε το Dante’s Peak που βγήκε την ίδια περίοδο και έχει μέχρι σήμερα τα πιο εντυπωσιακά practical εφέ φυσικών φαινομένων (δεν το βάζω στις κακές ταινίες αυτό και δεν μπήκε αυτές τις μέρες).
Μετά πήγα σε Stephen Sommers. Στις 2 πρώτες μούμιες με τον Brendan Fraser και στο Van Helsing.
Με εξαίρεση την πρώτη μούμια που την είχα δει μια φορά ακόμα πριν βγει το δεύτερο μέρος, όλα τα υπόλοιπα είχα να τα δω από τότε που βγήκαν σινεμά. Δεν τα θυμόμουν καθόλου, τίποτα, ούτε μια σκηνή όμως. Καταρχήν και στις 3 ταινίες πρέπει να είχαμε μερικά από τα χειρότερα cgi ever σε μεγάλη παραγωγή. Στις μούμιες ήταν λες και έβλεπες playstation, στο Van Helsing τα ψηφιακά τέρατα έμοιαζαν λες και βγήκαν από ταινία της Pixar.
Και εδώ παρόλα αυτά πέρασα ωραία. Λίγο οι πρωταγωνιστές, στο Van Helsing έχουμε Kate Beckinsale να προβάρει τα κολλήτα που θα φορέσει μετά στα Underworld
και φυσικά τον Hugh Jackman, λίγο μερικά εξαιρετικά set pieces όπου δεν είχαμε cgi (ειδικά στον Van Helsing), συν μερικές ωραίες σινεφίλ αναφορές σε παλιές horror ταινίες και ωραία μουσικούλα…
…δεν ήταν και τόσο άσχημα τελικά.
Για αρχή μια χαρά ήταν. Μάλλον θα συνεχίσω αφού πέρασα πολύ καλύτερα από ότι περίμενα και υπάρχει αρκετό υλικό ακόμα.
10 Likes