Άλλη μια ταινία που είχα να δω καιρό. Αυτήν ομολογώ δεν την θυμόμουν καθόλου. Ζήτημα αν υπήρχαν 2-3 σκηνές που μου ήρθαν ξανά στο μυαλό.
Σίγουρα δεν θυμόμουν πόσες θεϊκές ατάκες είχε ο Bruce Willis εδώ. Όχι σε φάση Cobra ή το one liners του Arny. Ο χαρακτήρα του Willis εδώ είναι πολύ πιο κυνικός, τέρμα είρωνας, cool as fuck, a fucking bastard…
Tony Scot στην σκηνοθεσία, λίγο πιο συγκρατημένος από όσο τον έχουμε συνηθίσει αν και δεν λείπει το νεύρο που δείχνει γενικά στις ταινίες του. Εδώ έχει πολύ περισσότερες επιρροές από το noir της δεκαετίας του 40 κυρίως. Ειδικά στον χαρακτήρα του Willis που θυμίζει μια μίξη του Bogart, του The Big Sleep κυρίως, δηλαδή τον Philip Marlowe του Raymond Chandler, με τον McClane. Προς το τέλος δεν λείπει και λίγο meta humor με ένα σχολιασμό των τάσεων που θα επικρατήσουν στην δεκαετία του 90 όπως τις εξήγησε με μεγάλη λεπτομέρεια στο ποστ του ο Lupin πιο πάνω.
Για όσους δεν το έχουν δει καν δεν θέλει και πολύ σκέψη.
Εξαιρετικό το ποστ/άρθρο του Lupin. Η ταινιαρα με τη Davis λεγόταν long kiss goodnight ωστόσο και είναι από τις καλύτερες του είδους εκείνη τη δεκαετία.
Λοιπόν, Τετάρτη βράδυ, έχω τελειώσει κάτι κριτικές για το σάιτ ξεπερνώντας την αναβλυτικότητα που ονομάζεται burnout - βαρεμάρα και ανασκαφές μουσικών του 2024, και λέω να κοιτάξω την ψηφιακή μου ταινιοθήκη (sic ) για να ξαναδώ τίποτα στην τιβί, να αράξω με λίγο αλκοόλ, σάπιο μεσοβδόμαδο δηλαδής.
Βάζω πρώτα να παίζει το Zero For Conduct, wholesome επανάσταση, κλασικούρα, κλασικά κάθε φορά σκέφτομαι αν φαίνομαι και εγώ σαν τον Charlie Chaplin στους μαθητές μου (όχι ακριβώς σποιλερ - οκ μπουμερ νεβερδελες),
μετά μιας και ειμαι στο μουντ για ερευνητικους λογους αυτή την περίοδο (θα επανέλθω σύντομα) βάζω το Vampire Hunter D (1985)
ξαναχαίρομαι που είναι έπος, αν και γραμμικό, απλοϊκό, η sci-fi πσυχεδέλεια που ειχαν οι ανιμε ταινιες 80ς-90ς μου τα σκαει καλα, αν και το Bloodlust του 2000 αρκετά ανώτερο ειδικά στο οπτικό σκέλος, και κάπου εκεί αρχίζω να τρυπάρω.
Οπότε, λέω, έχει πάει 2 παρά, ευκαιρία να το κάψω, θα ξαναδώ το Begotten (1989)
Αν δεν το έχετε δει δεν θα πω κατι για την “πλοκή”, αλλά για μένα μια στο τόσο είναι ευκαιρία για επαναπροβολές για να την ψάχνω με τους συμβολισμούς του νιχιλιστικού γκροτέσκου, τα φιλοσοφικά δάνεια, κλπ.
Βέβαια, αυτή τη φορά όμως, είπα να το πάω λίγο διαφορετικά, και να βάλω soundtrack από πίσω. Το σκέφτηκα λίγο, όσο περίμενα να τελειώσει το υπεράνω κριτικής αριστουργηματικό πρώτο 6λεπτο, μια από τις αγαπημένες μου σεκάνς έβερ, και λέω ωραία, η φάση είναι θορυβώδες άμπιεντ, αλλά πιο χαμηλά από τα field recordings / ό,τι είναι ο ήχος αυτής της ταινίας.
Έτσι, εμπιστεύομαι την αξιότιμη Vivian Slaughter των πάλαι ποτέ Gallhammer (αιώνιο σέβας), που ανάμεσα στα πολλά ηλεκτρονικά θορυβώδη πρότζεκτ της έχει και το Gallkrist, Dungeon Synth Inspired Blackend Casio Noise Doom θεωρεί πως παίζει, και βάζω σε άλλα ηχεία να παίζει πιο χαμηλά και πριμαριστά το μοναδικό της full-length, που είναι ήδη lo-fi:
βέβαια, επειδή η διάρκεια δεν έφτανε, μετά σειρά είχαν τα μέρη της από τα 2 split με τους Non Serviam, και μετά πάλι το άλμπουμ από την ανάποδη, μέχρι να τελειώσει η ταινία.
Γενικά για όλα αυτά έχω γράψει μερικά πραγματάκια εδώ
αλλά το θέμα είναι πως μου διέλυσε λίγο τα εσώψυχα γιατί έδεναν τα filosofem vibes ανά σημεία των συνθέσεων ακριβώς με κάτι περάσματα σποραδικών πλήκτρων στο σαουντραγκ του Begotten και μαζί με κάτι τοπία χώματος / δάσους / λάσπης, μου τα έσκασε πολύ άσχημα και τρύπαρα ακραία.
Εντάξει, μετά κοιμήθηκα, αυτά. Προτείνεται σαν εμπειρία.
Όμορφα τα λέτε, κ ωραία μουσικά παντρεματα παραθετετε.
Εγώ έρχομαι να πω μονο ( αν κ κάπου πρεπει να το έχω ξαναγραψει στο παρελθόν), ότι το Begotten το έμαθα πριν από καμια δεκαετία, όταν έπεσα πανω σ αυτό το Fan- Made μεν, Αδιανόητο δε, video για το The Pain iIt is Shapeless των αγαπημένων Amenra:
Τόσο αρρωστημένα άρτιο παντρεμα αυτών των ήχων με αυτές τις Εικόνες, που σου αφήνει εγγυημενο PTSD For Life
Καταλαβαίνω τι λέτε, δεν μπορώ μουσικές με στοιχειώδη γκρουβα και φωνητικά τόσο μπροστά σε τέτοιες περιπτώσεις, οπότε τα νοιζσυνθαμπιεντ λο-φι πράγματα κάπως μου κάθονται καλύτερα.
Είχα δει και το βίντεο αμενρα ναι, αλλά αυτή η εναρκτήρια σκηνή, πφφφ.
Το Sunn O))) & Boris ομολογουμένως πάει με πολλά, περίεργος δίσκος, μοναδικός.
Χθες βράδυ είχε πέρα από μέτριο μπίστηγμα, αν και κάποια στιγμή πήρα φωτιά, αλλά Εκάλη, τι να το κάνεις, ταινιομαραθώνιο, ύπνο, ξύπνημα για δωρεάν ακκαου για halftime show, ξανά ύπνο, και στο μενού είχε μιας και οι ώρες άρχιζαν να μεγαλώνουν, νέα θεάση του Godzilla vs Biollante.
Στο τοπ5 ταινιών του Μεγάλου, ανεξαρτήτως περιόδου, με το απόλυτο ποστερ φυσικα, και η πλοκή είναι αρκετά πιο δυστοπική/sci-fi/με ένα sub plot που παραείναι dark, και το eco-terrorism να γίνεται ολόσωστα. Οι τύποι ήταν μάστορες στο να δίνουν χρόνο για τα πρώτα 50 λεπτά στην ανθρώπινη πλευρά, με σπονδυλωτές πτυχές, και από τη μέση και μετά, να αρχίζει το έξοχα σκηνοθετημένο monster brawl, γενικά η Biollante μπαίνει στο τοπ3 χαρακτήρων της φάσης για μένα για πολλούς λόγους. Και φυσικα, επιρροή για Shin Godzilla κλπ μετέπειτα.
Αν θελετε ένα πιο πειραματικο, και ψυχεδελικο godzilla, και να μην αναλωθειτε στα ίδια και τα ίδια των 80s-90s, εδώ είστε.
Δεν είχα και πολύ όρεξη για οσκαρικές ταινίες και το έριξα σε… κακές ταινίες.
Εντάξει δεν είναι όλες κακές, κυρίως αναφέρομαι σε ταινίες που δεν κέρδισαν το κοινό όταν βγήκαν. Ταινίες που ούτε σε έμενα είχα κάνει καμιά τρελή εντύπωση αλλά πάντα αναρωτιομόυν πως θα μου φαίνονταν σήμερα.
Fantastic 4 1& 2
Ψιλοαποτυχίες όταν βγήκαν, χλιαρή γενικά υποδοχή από τους φανς σε μια περίοδο κιόλας που υπήρχε μεγάλη δίψα για υπερ-ηρωικες ταινίες. Δεν νομίζω να τις είδα πάνω από μια φορά. Πέρασα αρκετά καλά, δεν βαρέθηκα καθόλου. Υπήρχε η διάθεση για κάτι καλό και διασκεδαστικό σίγουρα. Κάπου χάθηκαν ίσως μεταξύ της προσπάθειας να κάνουν μια σύγχρονή πιστή μεταφορά και μια πιο χαλαρή διασκευή πιο κοντά στο κλίμα των παλιών υπερ-ηρωικών ταινιών των 70s και 80s. Chris Evans σίγουρα αυτός που το διασκέδασε περισσότερο στον δικό του ρόλο.
Jessica Alba υπερβολικά κουκλίστικη, ποτέ δεν μου έκανε εντύπωση, ούτε σαν ηθοποιός, ούτε σαν γενικότερη παρουσία. Μόνο στο Sin City μπορώ να πω πως μου άρεσε η συγκεκριμένη. Κατά τα άλλα, μάλλον βλέπονται πολύ πιο ευχάριστα και οι 2 σήμερα από ότι back in the day.
Beowulf (1999) – Beowulf (2007) - 13th Warrior
Τρελή Β μουβιλα η πρώτη, πιο σοβαρή η μεταφορά του Zemeckis στην περίοδο που πειραματιζόταν με το ψηφιακό animation. To 13th υποτίθεται πως ήταν και αυτό μεταφορά της ίδιας ιστορίας αλλά από άλλη οπτική. Από ότι διάβασα βασίζεται σε άλλο βιβλίο που και αυτό με την σειρά του βασίστηκε, κάπως πιο χαλαρά στο Beowulf.
Την ταινία του 1999 ούτε που την θυμόμουν, αν και είμαι σίγουρος πως την είχα δει κάποια στιγμή στο παρελθόν. Αρκετά διασκεδαστική, ο Lambert θυμίζει κάτι μεταξύ Highlander και John Wick στο εντελώς πιο γελοίο. Εδώ κάνει περισσότερα flips από τον Legolas στα Hobbit. Βέβαια εδώ τα κάνει ο stunt double και φαίνονται κάπως πιο cool. Τα practical εφέ και τα set pieces είναι που κερδίζουν τις εντυπώσεις, μαζί φυσικά με την πιο hot πεθαίνεις, Rhona Mitra.
Τα εντελώς τραγικά cgi που χρησιμοποιούνται στο 3rd act χαλάνε κάπως το fun της όλης φάσης και σε αφήνουν με μια μάλλον πικρή γεύση.
Η ταινία του Zemeckis είναι σίγουρα η καλύτερη από τις 3. Το ψηφιακό animation έχει γεράσει καλύτερα από ότι περίμενα. Σε στιγμές το λες και εντυπωσιακό. Στην σημερινή περίοδο του Avatar βέβαια δεν φαίνεται και τόσο εντυπωσιακό αλλά δεν έχει και πολύ σημασία. Τις εντυπώσεις κερδίζει ο ιδιαίτερα παθιασμένος Ray Winstone στον ομώνυμο ρόλο. Πολύ ωραίο soundtrack. Θα το ξανάβλεπα.
Το 13th Warrior από την άλλη μάλλον είχε τα φόντα να είναι η πιο fun ταινία από όλες αλλά προσωπικά βαρέθηκα τόσο που την έκλεισα προς το τέλος. Μάλλον η καλύτερη ως παραγωγή αλλά ο Banderas έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου. Στην καλύτερη περίπτωση μπορούσες να χρησιμοποιήσεις μερικά κλιπ για κανένα cool video των Amon Amarth.
Teenage Mutant Ninja Turtles 2 & 3
Την πρώτη ταινία του 1990 την έχω δει αρκετές φορές και συνεχίζει να μου αρέσει πολύ μέχρι σήμερα. Τα 2 sequels όμως δεν τα είχα δει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το 3 ειδικά παίζει και να μην τον είχα δει ποτέ ολόκληρο. Σε καμιά περίπτωση δεν πιάνουν την πρώτη ταινία αλλά μου φάνηκαν και οι 2 πολύ πιο διασκεδαστικές από ότι περίμενα. Σίγουρα βοηθάνε πολύ τα practical suits των χελωνων, τα οποία ταινία με ταινία γίνονταν χειρότερα πάντως, οι εξαιρετικά χορογραφημένες σκηνές δράσης όπως και το αρκετά πετυχημένο χιουμοράκι που ακόμα και όταν γίνεται κάπως πιο γελοίο δεν γίνεται ποτέ κουραστικό.
Οι ηθοποιοί αλλάζουν από ταινία σε ταινία αλλά δεν επηρεάζει και τόσο πολύ το τελικό αποτέλεσμα. Πιο κοντά στην animation σειρά πάντως παρά στο κομικ.
National Treasure
Αυτό και αν είχα το δω χρόνια. Δεν θυμόμουν τίποτα απολύτως. Δεν μου είχε κάνει και τόσο μεγάλη εντύπωση την πρώτη φορά που την είδα και δεν μπορώ να πως ότι άλλαξαν και πολλά από τότε. Ο Cage είναι ο Cage, σχεδόν πάντα ευχάριστος, ειδικά σε τέτοιου είδους περιπέτειες δράσης. Όλοι οι υπόλοιποι μου φάνηκαν βαρετοί όμως, ακόμα και ο Sean Bean που μου φάνηκε εντελώς αδιάφορος. Κάποιες καλές σκηνές δράσης, μερικά set pieces σε αποζημιώνουν κάπως αλλά μέχρι εκεί.
Spider-Man 3
Μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις ever. Τα 2 πρώτα συνεχίζουν να είναι υπέροχα, ειδικά το 2ο. Αυτό ήρθε σαν μια από τις μεγαλύτερες ψυχρολουσίες. Είχα πολλά χρόνια να το δω. Το έχω σε bluray αφού τα είχα πάρει πακέτο με τα άλλα 2 αλλά το δισκάκι δεν το είχα βάλει ποτέ να παίξει.
Δεν μπορώ να πω ότι άλλαξε και πολύ η γνώμη μου. Η πρώτη ώρα συνεχίζει να είναι μια αρκετά καλή ταινία Spider-man αλλά από την στιγμή που μπαίνει στο παιχνίδι ο bully Maguire η ταινία φλερτάρει πολύ έντονα με το κακό γούστο. Ντροπιαστικές και ακατανόητες στιγμές που θα μείνουν μόνο ως memes. Γενικά η όλη φάση με Venom/black Spider-man δεν λειτούργησε καθόλου. Κρίμα πάντως γιατί πίσω από όλα αυτά υπήρχε μια καλή spidey ταινία με τον Sandman του Thomas Haden Church να κερδίζει εύκολα τις εντυπώσεις κάθε φορά που εμφανίζεται. Χωρίς τον παραμικρό λόγο εμφάνισης ο χαρακτήρας της Gwen. Σχιζοφρενική ταινία.
(Αυτό το πράγμα με τους γερμανικούς τίτλους στα link του imdb άρχισε να γίνεται κάπως γελοίο)
) για να ξαναδώ τίποτα στην τιβί, να αράξω με λίγο αλκοόλ, σάπιο μεσοβδόμαδο δηλαδής.
