Άλλη μια ταινία που είχα να δω καιρό. Αυτήν ομολογώ δεν την θυμόμουν καθόλου. Ζήτημα αν υπήρχαν 2-3 σκηνές που μου ήρθαν ξανά στο μυαλό.
Σίγουρα δεν θυμόμουν πόσες θεϊκές ατάκες είχε ο Bruce Willis εδώ. Όχι σε φάση Cobra ή το one liners του Arny. Ο χαρακτήρα του Willis εδώ είναι πολύ πιο κυνικός, τέρμα είρωνας, cool as fuck, a fucking bastard…
Tony Scot στην σκηνοθεσία, λίγο πιο συγκρατημένος από όσο τον έχουμε συνηθίσει αν και δεν λείπει το νεύρο που δείχνει γενικά στις ταινίες του. Εδώ έχει πολύ περισσότερες επιρροές από το noir της δεκαετίας του 40 κυρίως. Ειδικά στον χαρακτήρα του Willis που θυμίζει μια μίξη του Bogart, του The Big Sleep κυρίως, δηλαδή τον Philip Marlowe του Raymond Chandler, με τον McClane. Προς το τέλος δεν λείπει και λίγο meta humor με ένα σχολιασμό των τάσεων που θα επικρατήσουν στην δεκαετία του 90 όπως τις εξήγησε με μεγάλη λεπτομέρεια στο ποστ του ο Lupin πιο πάνω.
Για όσους δεν το έχουν δει καν δεν θέλει και πολύ σκέψη.
Εξαιρετικό το ποστ/άρθρο του Lupin. Η ταινιαρα με τη Davis λεγόταν long kiss goodnight ωστόσο και είναι από τις καλύτερες του είδους εκείνη τη δεκαετία.
Λοιπόν, Τετάρτη βράδυ, έχω τελειώσει κάτι κριτικές για το σάιτ ξεπερνώντας την αναβλυτικότητα που ονομάζεται burnout - βαρεμάρα και ανασκαφές μουσικών του 2024, και λέω να κοιτάξω την ψηφιακή μου ταινιοθήκη (sic ) για να ξαναδώ τίποτα στην τιβί, να αράξω με λίγο αλκοόλ, σάπιο μεσοβδόμαδο δηλαδής.
Βάζω πρώτα να παίζει το Zero For Conduct, wholesome επανάσταση, κλασικούρα, κλασικά κάθε φορά σκέφτομαι αν φαίνομαι και εγώ σαν τον Charlie Chaplin στους μαθητές μου (όχι ακριβώς σποιλερ - οκ μπουμερ νεβερδελες),
μετά μιας και ειμαι στο μουντ για ερευνητικους λογους αυτή την περίοδο (θα επανέλθω σύντομα) βάζω το Vampire Hunter D (1985)
ξαναχαίρομαι που είναι έπος, αν και γραμμικό, απλοϊκό, η sci-fi πσυχεδέλεια που ειχαν οι ανιμε ταινιες 80ς-90ς μου τα σκαει καλα, αν και το Bloodlust του 2000 αρκετά ανώτερο ειδικά στο οπτικό σκέλος, και κάπου εκεί αρχίζω να τρυπάρω.
Οπότε, λέω, έχει πάει 2 παρά, ευκαιρία να το κάψω, θα ξαναδώ το Begotten (1989)
Αν δεν το έχετε δει δεν θα πω κατι για την “πλοκή”, αλλά για μένα μια στο τόσο είναι ευκαιρία για επαναπροβολές για να την ψάχνω με τους συμβολισμούς του νιχιλιστικού γκροτέσκου, τα φιλοσοφικά δάνεια, κλπ.
Βέβαια, αυτή τη φορά όμως, είπα να το πάω λίγο διαφορετικά, και να βάλω soundtrack από πίσω. Το σκέφτηκα λίγο, όσο περίμενα να τελειώσει το υπεράνω κριτικής αριστουργηματικό πρώτο 6λεπτο, μια από τις αγαπημένες μου σεκάνς έβερ, και λέω ωραία, η φάση είναι θορυβώδες άμπιεντ, αλλά πιο χαμηλά από τα field recordings / ό,τι είναι ο ήχος αυτής της ταινίας.
Έτσι, εμπιστεύομαι την αξιότιμη Vivian Slaughter των πάλαι ποτέ Gallhammer (αιώνιο σέβας), που ανάμεσα στα πολλά ηλεκτρονικά θορυβώδη πρότζεκτ της έχει και το Gallkrist, Dungeon Synth Inspired Blackend Casio Noise Doom θεωρεί πως παίζει, και βάζω σε άλλα ηχεία να παίζει πιο χαμηλά και πριμαριστά το μοναδικό της full-length, που είναι ήδη lo-fi:
βέβαια, επειδή η διάρκεια δεν έφτανε, μετά σειρά είχαν τα μέρη της από τα 2 split με τους Non Serviam, και μετά πάλι το άλμπουμ από την ανάποδη, μέχρι να τελειώσει η ταινία.
Γενικά για όλα αυτά έχω γράψει μερικά πραγματάκια εδώ
αλλά το θέμα είναι πως μου διέλυσε λίγο τα εσώψυχα γιατί έδεναν τα filosofem vibes ανά σημεία των συνθέσεων ακριβώς με κάτι περάσματα σποραδικών πλήκτρων στο σαουντραγκ του Begotten και μαζί με κάτι τοπία χώματος / δάσους / λάσπης, μου τα έσκασε πολύ άσχημα και τρύπαρα ακραία.
Εντάξει, μετά κοιμήθηκα, αυτά. Προτείνεται σαν εμπειρία.
Όμορφα τα λέτε, κ ωραία μουσικά παντρεματα παραθετετε.
Εγώ έρχομαι να πω μονο ( αν κ κάπου πρεπει να το έχω ξαναγραψει στο παρελθόν), ότι το Begotten το έμαθα πριν από καμια δεκαετία, όταν έπεσα πανω σ αυτό το Fan- Made μεν, Αδιανόητο δε, video για το The Pain iIt is Shapeless των αγαπημένων Amenra:
Τόσο αρρωστημένα άρτιο παντρεμα αυτών των ήχων με αυτές τις Εικόνες, που σου αφήνει εγγυημενο PTSD For Life
Καταλαβαίνω τι λέτε, δεν μπορώ μουσικές με στοιχειώδη γκρουβα και φωνητικά τόσο μπροστά σε τέτοιες περιπτώσεις, οπότε τα νοιζσυνθαμπιεντ λο-φι πράγματα κάπως μου κάθονται καλύτερα.
Είχα δει και το βίντεο αμενρα ναι, αλλά αυτή η εναρκτήρια σκηνή, πφφφ.
Το Sunn O))) & Boris ομολογουμένως πάει με πολλά, περίεργος δίσκος, μοναδικός.
) για να ξαναδώ τίποτα στην τιβί, να αράξω με λίγο αλκοόλ, σάπιο μεσοβδόμαδο δηλαδής.
