Πέρασα ένα πολύ δύσκολο Καλοκαίρι. Πολύ δύσκολο όμως. Έπαθα κατάθλιψη. Έγραφα μόνο καταθλιπτικά και μίζερα ποστ. Θέε μου!! Ήταν τόσο επιδαύρια κατάσταση. Μισούσα τον εαυτό μου που έγινε μίζερος και καταθλιπτικός και απαισιόδοξος. Μισούσα αυτά που έγραφα. Το αποτέλεσμα ήταν να την πληρώσει το μπλογκ μου. Το αγαπημένο μου μπλογκ!! 
Πως μπόρεσα να το κάνω αυτό στο μπλογκ μου; Πως μπόρεσα να το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Άτιμη κατάθλιψη, άτιμη απερισκεψία.
Θεώρησα πως το μπλογκ έκανε πια τον κύκλο του και πως δεν είχε να δωσει τίποτα πια. Νόμιζα πως τέλειωσα σαν “anisixos”. Έτσι νόμιζα. Όμως όχι. Οι μέρες πέρασαν και ο anisixos άρχισε να μου λειπει. Όλο και πιο πολυ. Και πιο πολύ. Και πονούσα πολύ που τον έχασα. Είχα χάσει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του εαυτού μου. Ένιωθα απογυμνωμένος, άδειος. Είχα πετάξει στη μαύρη τρύπα του διαδικτυακού χάους τον ίδιο μου τον εαυτό μου! Το καταλαβαίνετε; Με έκανα θρύψαλλα. Εγώ ο ίδιος! Σκότωσα το παρελθόν μου. Έτσι δηλαδή νόμιζα ότι έκανα, διαγράφοντας όλα τα ποστ και πατώντας διαγραφή ιστολογίου.
Όμως το παρελθόν δεν έγινε παρελθόν με το να κάνω θρύψαλλα τις λέξεις που το περιγράφουν. Το παρελθόν συνέχιζε να με κυνηγά. Ο “anisixos” συνέχισε να με κυνηγά. Εγώ προσπαθούσα να τους αγνοώ αλλά δεν τα κατάφερνα τελικά. Μου λέγανε “δε θα ξεφύγεις από εμάς”. Μπα, ανοησίες, έλεγα, προσπαθώντας να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Τώρα θα κάνω μια νέα αρχή. Δε θα είμαι πια ανήσυχος. Δε θα είμαι πια ο “anisixos”. Φυσικά και όχι. Θα είμαι cool, δε θα κάθομαι να ανησυχώ, να προβληματίζομαι. Θα βρω άλλη θεματολογία. Θα το γυρίσω στα πολιτικά. Θα γίνω πιο σοβαρός. Θα γίνω κάποιος άλλος. Κανείς όμως δε γίνεται κάποιος άλλος ξυπνώντας ένα πρωί. Πάντα θα είμαι αυτό που ήμουν και παλιότερα. Ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα δεν αλλάζουν τόσο απλά.
Και μετά σκεφτόμουν. Μα τι κακό είχε ο “anisixos”; Μια χαρά δεν ήταν; Σίγουρα πολύ καλύτερος από πολλά άλλα μπλογκ. Σίγουρα είχε περισσότερο ενδιαφέρον από τις σαχλαμάρες που λένε στο τουίτερ. Σίγουρα είχε λόγο ύπαρξης. Μα έχω πολλά ποστ μου και στα φόρουμ, σκέφτηκα. Μα δεν είναι το ίδιο. Φυσικά και δεν είναι το ίδιο. Δε γίνεται να εκφραστώ όπως ακριβώς θέλω σε ένα φόρουμ. Δε γίνεται να κάνω πράγματα ίσως πιο καλλιτεχνικά σε ένα φόρουμ. Πονούσα πολύ. Για ακόμα μια φορά απαρνήθηκα τον “anisixo”. Μου έλειπε τρομερά.
Τέλειωνε σιγά σιγά το απαίσιο Καλοκαίρι και έβρισκα σιγά σιγά ξανά τον εαυτό μου. Το μπλογκ μου μου έλειπε όλο και πιο πολύ. Δεν το σκεφτόμουν πια καθόλου. Ήθελα ξανά πίσω το μπλογκάκι μου. Ήθελα ξανά πίσω τον εαυτό μου. Τι μέγιστη ανοησία έκανα για δεύτερη φορά να το διαγράψω! Και λένε πως το δις εξαμαρτειν ουκ ανδρος σοφου. Οπότε μάλλον δεν είμαι και τόσο σοφός. Μπορεί να μην είμαι και καθόλου. Βλάκας είμαι. Ή έπαθα κρίση προσωπικότητας. Μπορεί και τα δυο.
Και τώρα τι θα έκανα; Θα υπήρχαν τα ποστ αποθηκευμένα στο google; Και αν όχι; Αγχώθηκα. Ούτε βέβαια υπολόγισα πόση πολλή ώρα θα μου έπαιρνε να το επαναφέρω. Άρχισα να ψάχνω αγχωμένος. Ήξερα ότι κάποια ποστ μου υπάρχουν σε φόρουμ αλλά φυσικά δεν ήταν όλα. Υπήρχαν ένα σωρό άλλα που ήταν μόνο στο μπλογκ. Είχα αποθηκεύσει μερικά που μου άρεσαν, είχα και αυτά από το φόρουμ, οπότε έμεναν τα άλλα. Άρχισα να πατάω το λινκ στο google αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Πάτησα Αύγουστος 2010 anisixos και μου έβγαλε όλο το μήνα με όλα τα ποστ. Χάρηκα. Μετά απογοητεύτηκα όταν είδα ότι κάποιοι μήνες δεν υπήρχαν. Αγχώθηκα. Άρχισα να ρωτάω γνωστούς, να ρωτάω σε φόρουμ. Ένας φίλος που είναι μπλογκερ μου είπε ότι είναι δύσκολο να τα βρω όλα τα ποστ και πως όσο περνάνε οι μέρες όλο και περισσότερα ποστ θα χάνονται. Πληγώθηκα. Έψαχνα απελπισμένος τα ποστ μου. Λίγα είναι αυτά που έβρισκα. Σηκώθηκα από την καρέκλα και έπεσα στο κρεβάτι θλιμμένος. Αυτό ήταν. Τέλος το μπλογκ. Πρέπει να το ξεχάσω…
Συνεχίζεται…
ΥΓ.Θα εκτιμήσεις κάτι μόνο όταν το χάσεις και θα το χάσεις γιατί ποτέ δεν το εκτίμησες.
