@Rfo, ψάξε τον Έσσε λίγο περισσότερο και θα δεις οτι δεν έχει καμία σχέση με την εντύπωση που σου έδωσε. Ο ίδιος είχε πει: In Germany I have been acknowledged again since the fall of Hitler, but my works, partly suppressed by the Nazis and partly destroyed by the war; have not yet been republished there. .
Ήταν ενάντιος απο την εποχή του πρώτου κιόλας παγκοσμίου πολέμου στο κυρίαρχο εθνικιστικό πνεύμα που διέπνεε τη Γερμανία και εξέφραζε διαρκώς την αντίθεση του στον πόλεμο (απο τους λίγους συγγραφείς της εποχής του στη χώρα του). Βιβλία όπως το Σιντάρτα και ο Λύκος της Στέπας επηρέασαν καθοριστικά τα κινήματα της δεκαετίας του 60 (βλέπε Μάης του 68, κλπ).
Σε αυτή την ιστοσελίδα έχει ορισμένα ωραία quotes του.
?Words do not express thoughts very well. They always become a little different immediately after they are expressed, a little distorted, a little foolish.?Hermann Hesse quote
Mάλλον αυτό συνέβει μεταξύ εμού και του Εσσε επειδή δεν έχω άλλη εικόνα για το έργο του. Συντομα θα πάρει και νέα ευκαιρία. thanks
Αλμπερτ Καμύ:Ο ξένος.Το τελείωσα σε ένα απόγευμα στο γιατρό:-s …Μικρό βιβλιο μεν,πολύ αξιόλογο δε…Πραγματεύεται τη ζωή ενος ανθρώπου σε εγκλεισμό για να καταλήξει στο αγαπημένο quote του Καμύ:Κάθε άνθρωπος ζει μέσα σε ένα βασίλειο που δε μπορεί να κατακτήσει:Αυτό της μοναξιάς…Είναι λίγο στωικό βιβλίο γιατί δείχνει τη μοναξιά σαν την αναπόφευκτη μοίρα του ανθρώπου ,αλλα παρόλαυτά νομίζω οτι περνάει ωραίες ιδέες κ νοήματα για την πορεία κ τη μοίρα του ανθρώπου…I liked!!!
Είχα διαβάσει τον Ξένο πριν λίγα χρόνια… Είναι παράξενο βιβλίο γενικά, χαρακτηριστικό όμως της υπαρξιστικής φιλοσοφίας (κάτι ανάλογο με τη Ναυτία του Σαρτρ, τσεκάρετε το όσους σας άρεσε ο Καμύ). Θυμάμαι είχα βρει πολύ “ξύλινο” τον τρόπο γραφής και πολύ “κρύο” τον κεντρικό χαρακτήρα… ωστόσο αυτό δεν ήταν τυχαίο. Ο Καμύ έμαθα μετά ήθελε έτσι να αποδώσει γραπτώς τον εσωτερικό κόσμο του ήρωα, και την αλλοτρίωση που βιώνει, την αποξένωση ανάμεσα σε αυτόν και τον υπόλοιπο κόσμο (η οποία βρίσκεται στο κέντρο του υπαρξισμού εξάλλου)…
Ανάλογο στυλ γραφής (αν και δεν έχω διαβάσει ολοκληρωμένο έργο του ως τώρα) γνωρίζω οτι έχει και ο Κάφκα, ενδεχομένως αυτός να το καθιέρωσε κιόλας… αυτό το “ψυχρό”, σχεδόν μηχανικό ύφος (καθόλου τυχαίο όμως, μια που ήρωες του υπήρξαν οι μέσοι υπάλληλοι-γραφειοκράτες-ανθρωπάκια, που δεν ξέρουν που πάει η ζωή τους και δε βρίσκουν νόημα σε τίποτα).
Έχει μήπως διαβάσει κανείς το “Άκου Ανθρωπάκο” του Βίλχελμ Ράιχ?
Nαι!Ο κυνισμός στο μεγαλείο του…Κ επίσης δε μου άρεσε που εκ των υστέρων έμαθαθεωρείτε για κάποιο λόγο (που δεν τον πιάνω)ευαγγέλιο των αναρχοφιλελεύθερων:-s Just don’t get it!!!Δε με ενθουσίσε…Και ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τις πολιτικές-ιστορικές καταβολές του…
Δε το έχω διαβάσει ακόμα, έχω ακούσει πάρα πολλά όμως και θα το διαβάσω σίγουρα κάποια στιγμή. Όσο αφορά τις πολιτικές του καταβολές, ο Ράιχ υπήρξε φροϋδικός μαρξιστής στην ουσία (αν και στο πιο αναθεωρητικό του)…
Μπορείς να το επεκτείνεις λίγο αυτό, τι ακριβώς δε κατάλαβες/δε σου άρεσε?
Δε μου αρέσει να προκαταβάλω αλλα παρολαυτα το θεωρώ μίζερο ως ανάγνωσμα,ναι μεν θα σου μείνουν τα quotes γιατί έχει λογοτεχνική αξία αδιαμφισβήτητη…Αλλα γενικά δε μου αρέσει το απόλυτο στυλ του Ραιχ και η μαυρίλα που αποπνέει…Δεν μου έκανε για οπαδός του μαρξισμού,οπότε υποθέτω οτι το "αναθεωρητικό του " επιδέχεται ανάλυση κ διεύρυνση:wink: Anyway δεν είναι μεγάλο,διάβασε το κ πες μου τη γνώμη σου γιατί με έχει μπερδεψει κ σαν συγγραφέας κ σαν βιβλίο και ακούω και πολλες διαφορετικές απόψεις:wink:
Λοιπον: καταπληκτικο βιβλιο ειναι αυτο του Μανου Κοντολεων ‘‘το ταξιδι που σκοτωνει’’
Ο ηρωας του εργου ο Στεφανος νεο παιδι ηλικιας 15 χρονων παρασερνεται απο την παρεα του και πλεον ειναι αντιμετωπος με τον μεγαλο κινδυνο που λεγεται ναρκωτικα…
Η συμπεριφορα του αλλαζει μερα με την ημερα,ωρα με την ωρα προς το χειροτερο απεναντι προς το οικογενειακο και κοινονικο του περιβαλλον, ειναι διαρκως αφηρημενος, χανει την χρονια στο σχολειο{1η λυκειου πηγαινε} και σκεφτεται μονο τροπους για να εξασφαλησει την δωση του και αθελα του παρασερνει αρκετα παιδια προς αυτον τον φοβερο κινδυνο πουλωντας τους ‘‘ασπρη σκονη’’.
Ο Μανος Κοντολεων σε μια ωριμη περιοδο της καριερας του, προειδοποιει, αποκαλυπτει, συμπαρισταται, καταγγελει…
Ειναι ενα μυθιστορημα-εικονα μιας γνησιας καταστασης που μπορει να συμβει στην καθε οικογενεια…
ΥΓ:Ευχομαι οι νεοι και γενικοτερα οι ανθρωποι να γινουν λιγοτερο περιεργοι με τα ναρκωτικα και περισσοτερο φιλοι με την ζωη!!
“Το ταξίδι που σκοτώνει” το είχα διαβάσει παλιά, πρέπει να ήμουν δημοτικό και θυμάμαι πόσο εντύπωση μου είχε κάνει τότε… Πράγματι προσεγγίζει πολύ καλά το θέμα των ναρκωτικών και το παρουσιάζει με τον κατάλληλο τρόπο, περνώντας σωστά και δυνατά μηνύματα και προκαλώντας προβληματισμό.
(Πολύ καλή περίληψη! )
μαλλον θα εχει ξανααναφερθει, αλλα διαβαζει κανεις απο εδω Τομ Ρομπινς? Εγω τον λατρευω και αυτον τον καιρο διαβαζω το “Αγριεμενοι Αναπηροι Επιστρεφουν Απο Καυτα Κλιματα”…8)
τα αγαπημενα μου:
1.η αλικη στη χωρα του lsd
2.η κωσταντινα και οι αραχνες της
3.το ταξιδι που σκοτωνει
4.σοφια
5.το φιλι της ζωης
6.επικινδυνα παιχνιδια
Εγώ διαβάζω τώρα το “Still Life With Woodpecker” αυτή την εποχή στα Αγγλικά (είναι απείρως καλύτερο σε σύγκριση με την ελληνική μετάφραση!). Όσοι δεν ξέρετε τι εστί Τομ Ρόμπινς…δεν ξέρετε τι χάνετε! :lol:
)
