ωωωω καλώσήρθες στον κόσμο του Pratchett…είχα κολλήσει απίστευτα, μέσα σε 2 χρόνια και κάτι έχω διάβασει τριαντατόσα βιβλία του΄…εντάξει το άτομο έχει παααρα πολύ χιούμορ και δε σε κουράζει (εμένα τουλάχιστον!)
αγαπημένοι χαρακτήρες?
εμένα Death, Rincewind & Luggage!
ο χάρος είναι όντως τρελό ρησπέκτ :lol:. είναι πολύ περιγραφικός (ο συγγραφέας, όχι ο χάρος) και μ αρέσει. βασικά είδα τη φάτσα του σε μια φωτογραφία πριν διαβάσω το βιβλίο και ήμουν σίγουρος ότι θα τα πάμε καλά 
μόλις τελείωσα τα χαστουκόψαρα του Λένου Χρηστίδη—>πολύ γέλιο
πριν 2 μέρες τελείωσα κ το death trance του Masterton ----->γαμάτη μαύρη ατμόσφαιρα
Έρμαν Έσσε - Ο Λύκος της Στέπας
τέλειωσα την στέπα του τσέχοφ που ήταν πολύ ωραίο αλλα όποτε διαβάζω για στέπες πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσω αλλά 10 βιβλία μετά ώστε να ξανακουμπήσω τέτοιο σκηνικό…κουραστική περιοχή η άτιμη…
τώρα διαβάζω το κλειδωμένο δωμάτιο του Πολ όστερ που είναι πολύ καλό και σύντομα αναμένεται να το τελειώσω 
Well done. Έχω γράψει διθυράμβους γι’ αυτό το βιβλίο πίσω σε αυτό το θρεντ (δε συμμερίζονταν όλοι τη γνώμη μου), επομένως δε θα το επαινέσω πάλι. Είναι μοναδικό έργο πάντως!
Άρχισα την Αισθητική της Μουσικής του Νταλχάους αλλά το ψιλοβαριέμαι και μια μελέτη πάνω στους μεταλλάδες των δυτικών προαστείων που έγινε πριν 15 χρόνια περίπου…
Θέλω να πιστεύω πως η μελέτη αυτή δεν είναι απο εκείνα τα παρακμιακά “κοινωνιολογικά” βιβλία που αποδεικνύουν πόσο υποκουλτούρα είναι οι μεταλλάδες και άλλα τέτοια! 
Έχει πάρει ένα τέτοιο βιβλίο το μάτι μου απο τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, μου διαφεύγει ο τίτλος…
Ούτε στη μέση δεν το έχω πάει, πάντως έχει μια περίεργη στάση που δεν μπορώ να καταλάβω. Από τη μια το αποκαλεί ξεχωριστή κουλτούρα κι απ’ την άλλη υποκουλτούρα.
shock Ναι, αυτό από τα Ελληνικά Γράμματα είναι… Αν δω ότι δεν παλεύεται και με εκνευρίσει πάρα πολύ το επιστρέφω (απ’ τη σχολή το δανείστηκα)…
8O Ε ΟΧΙ!! !! Χαχαχαχαχα!!!
Τι να πω, έχω την αίσθηση πως αυτός που το γραψε δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη ροκ και τη μέταλ μουσική (όταν είσαι έξω απο κάτι το κατακρίνεις ευκολότερα, καθώς σου είναι “άγνωστο”), και την αντιμετωπίζει εντελώς επιφανειακά. Δε το έχω διαβάσει, απλά είχα ρίξει μια ματιά και με είχε τσατίσει θυμάμαι! Οκ, έχει όντως αρκετά παρακμιακά στοιχεία η μουσική αυτή, αλλά ποιός είσαι εσύ ρε φίλε που θα (κατα)κρίνεις έτσι αβίαστα ολόκληρη μορφή έκφρασης, με τόσα μάλιστα πρόσωπα? Να το γυρίσουμε όλοι στην κλασική κουσική λοιπόν και μόνο, για να είμαστε “κουλτούρα”…
Ένα δίκιο το’χεις… βέβαια αυτοί έκαναν ολόκληρη έρευνα επί 3-4 χρόνια, αλλά… αυτό που με έχει τσαντίσει μέχρι στιγμής είναι το ότι βλέπει ότι μερικοί μαστουρώνουν και το γενικεύει… Όταν το τελειώσω (είναι κι ολόκληρος τόμος) θα κάνω αναλυτικότερη κριτική…
αρκετα…
τωρα τελευταια διαβασα το ιστοριες φαντασματων και το λυκοφως…τελεια:)
Το καλοκαιράκι διάβασα το “Κι ο Ήλιος Ανατέλλει” γνωστό και ως “Η Φιέστα” του Ernest Hemingway. Η υπόθεση του βιβλίου, η οποία είναι ημι-αυτοβιγραφική, ακολουθεί μια παρέα παρακμιακών Αμερικανών από το Παρίσι στην Ιταλία και την Ισπανία, όπου παρακολουθούν μια φιέστα ταυρομαχιών.
Το βιβλίο βρίθει συμβολισμών, τους οποίους δεν θα αναλύσω εδώ για να μην γίνω κουραστικός και για να μην χαλάσω την χαρά του διαβάσματος για όποιον το επιλέξει. Θα σταθώ στις εκπληκτικές περιγραφές του συγγραφέα και συγκεκριμένα στην περιγραφή της ιταλικής φύσης την ώρα που ψαρεύει με έναν φίλο του. Οι εικόνες είναι μαγικές και δίνουν την εντύπωση μιας απύθμενης ηρεμίας, ίσως επειδή η “γυναίκα-έπαθλο-μήλον της έριδος” δεν παρευρίσκεται, ενώ έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την εικόνα του πολύβουου Παρισιού, που έχει προηγηθεί, και της χαώδους φιέστας που ακολουθεί. Είναι πραγματικά καταπληκτικό και είναι μια καλή αρχή για την επαφή κάποιου με την κλασική αμερικάνικη λογοτεχνία (την οποία σνόμπαρα προκλητικά μέχρι προσφάτως). Να σημειώσω πως ο Hemingway έγραψε το συγκεκριμένο βιβλίο παρακινούμενος από το βιβλίο του Fitzgerald “The Great Gatsby”, το οποίο ελπίζω να διαβάσω συντόμως.
Τέλειωσα εδώ και καιρό τα Μακμπεθ, Άμπλετ, Αγάπης Αγώνας Άγονος του Σαιξπηρ.
Ξεκίνησα το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρευ. Ξαναδιαβάζω τον Δράκουλα του Στοουκερ και τον Δρ. Τζεκυλ & Μr. Χαιντ για εργασίες.
Δεύτερος Φρανκεσταιν πάντως δεν πρόκειται να κυκλοφορήσει…
Απλά αριστούργημα.
αληθεια? ενταξει ο Oscar Wilde ειναι εγγυηση και εχω διαβασει αρκετα εργα του αλλα αυτο οχι ακομα. παντως για το συγγεκριμενο οι αποψεις διιστανται αν δεν κανω λαθος. μαλλον ειναι καιρος να το αρχισω κι εγω για να το διαπιστωσω και η ιδια…
δε ξερω γιατι αλλα κατι τετοια μου κεντριζουν το ενδιαφερον. Ξερω γω, εχει πλακα να διαπιστωνεις το ποσο κοπο καταβαλουν καποιοι να αποδειξουν με στομφο και επιχειρηματα πραγματα που απλα δεν αντιλαμβανονται. Το βρισκω διασκεδαστικο να προσπαθω να μπω στο σκεπτικο καποιου που ειναι εξαρχης προκατηλημενος μεχρι βεβαια να εξαντληθει η υπομονη μου…τι να πω, μαλλον απο βιτσιο :-k:?
Αρκετά πίσω στις σελίδες αυτού του θρεντ είχαμε κάνει έναν διάλογο με ks9 για το βιβλίο αυτό. Θεωρείται το όπους μάγκνουμ του Oscar Wilde, και όχι άδικα… είναι απο τα βιβλία-ορόσημα του τέλους του 19ου αιώνα, τα οποία καθρεπτίζουν πλήρως την ματαιοδοξία της εποχής… Ο κεντρικός του ήρωας είναι ένας νεαρός νάρκισσος (πολλοί τον παρομοίασαν με τον ίδιο τον Ουαιλντ) και το βιβλίο είναι μια απίστευτη ψυχογράφηση του σκοτεινού του νου…
Μια που τα πέτυχα, κάνω copy απο πίσω που τις είχα ποστάρει ορισμένες απο τις απίστευτες ατάκες του Wilde στο βιβλίο και τις παραθέτω στο θρεντ με τα quotes… 
@ Όσο αφορά το βιβλίο για τους μεταλλάδες, σαφώς και θα είχε ενδιαφέρον να το διαβάζαμε… Εντάξει, είχαμε συνηθίσει να δέχονται επιθέσεις απο εκκλησιαστικούς κύκλους, και γελάγαμε, αλλά και απο την κοινωνική επιστήμη? Πιστεύω αν το διάβαζα θα εκνευριζόμουν με αρκετά πράγματα και θα διαφωνούσα, αν και αυτό δε αναιρεί το γεγονός πως οι μεταλλάδες (οι κολλημένοι) σίγουρα έχουν πολλά κουσούρια και αρνητικά… Βασικά όταν ήμουν μικρότερος θα με εκνεύριζε περισσότερο πιστεύω.
To εν λόγω βιβλίο το τελείωσα χτες, με τα χίλια ζόρια για να το επιστρέψω αύριο, και δεν μπορώ να πω ότι εκνευρίστηκα ιδιαίτερα… Είχε δίκιο σε αρκετά σημεία, ένα κεφάλαιο μάλιστα που εξηγούσε στίχους των Deicide, Cathedral, Manowar και Sepultura έπεφτε μέσα όσον αφορά τα βαθύτερα νοήματα. Ένα βέβαια από τα σημεία όπου διαφώνησα ήταν ότι όλοι οι μεταλλάδες σπάνε τα μαγαζιά όπου συχνάζουν και ότι όλα τα μαγαζιά-στέκια είναι κακόφημα, κερνάνε ναρκωτικά κλπ. Εντάξει, ήταν πριν 15 χρόνια, αλλά έλεος…
ένα κεφάλαιο μάλιστα που εξηγούσε στίχους των Deicide, Cathedral, Manowar και Sepultura έπεφτε μέσα όσον αφορά τα βαθύτερα νοήματα.
Ε, ναι, δεν έχει και άδικο εδώ πέρα…
Ένα βέβαια από τα σημεία όπου διαφώνησα ήταν ότι όλοι οι μεταλλάδες σπάνε τα μαγαζιά όπου συχνάζουν και ότι όλα τα μαγαζιά-στέκια είναι κακόφημα, κερνάνε ναρκωτικά κλπ. Εντάξει, ήταν πριν 15 χρόνια, αλλά έλεος…
8O wtf? Α όλα κι όλα! Αν εγώ δε σπάσω το μαγαζί που πηγαίνω και αν δε με κεράσουν λίγα ναρκωτικά δε μπορώ! :lol:
Μπορεί να γράφτηκε 15 χρόνια πριν, αλλά τώρα το βρίσκει κανείς στα βιβλιοπωλεία… εξάλλου ακόμα και τότε δεν ήταν έτσι απόλυτα τα πράγματα.
Τίποτα δεν είναι απόλυτο… απλά αυτοί οι ερευνητές έπεσαν σε συγκεκριμένες φάσεις και τις γενίκευσαν. Κι άντε να τους αλλάξεις τη γνώμη τώρα…