Είπαμε γίνεται να τα διαβάζεις και τα δύο, απλά μερικοί διαβάζουν μόνο Brown ξέρω γω. Επίσης δεν χρειάζεται να διαβάσεις Ντοστογιέφσκι για να αποκομίσεις κάτι, μπορείς όταν θες απλά να περάσει ευχάριστα η ώρα σου να διαβάσεις πολύ πιο λαϊτ συγγραφείς φάση Orwell.
Ειδικά ο Orwell που ανέφερες τι να σου πω πιο Light και από ζαμπόν ΝΙΚΑΣ 0%. Μήπως είναι και ο Kafka ή ο Gogol light?
Όταν λέω λαϊτ εννοώ λαϊτ που να σου προσφέρουν κάτι. Το καταλαβαίνεις απ’ το υπόλοιπο ποστ.
Ναι αλλά ο Orwell από καμία σκοπιά δεν είναι Light. Μαύρος, μισάνθρωπος και χωρίς καμιά ελπίδα ο ορισμός του μη-Light συγγραφέα. Αν εννοείς κάτι πιο ελαφρύ σαν ανάγνωσμα απλά να διαθέτει και βάθος μέσα σε όλα τα άλλα ανέφερε πχ κάτι σαν τον Ιούλιο Βέρν όχι τον Orwell. Μην τρελαθούμε μόνο η Φάρμα των ζώων φτάνει για να σε ρίξει στην κλειστοφοβία και το αδιέξοδο, αν φτάσεις και στο 1984 γάμα τα.
Λαϊτ εννοώ εύκολα, όχι από άποψη συναισθημάτων 
Συμφωνώ με τον Βέντερ… Δεν γίνεται κάποιος που διαβάζει μόνο Μπράουν να θεωρήσει ότι έχει αποκομίσει ίδια πράγματα με κάποιον που διαβάζει Νίτσε ή ότι γενικά έχει διαβάσει κάποια πράγματα (παράδειγμα ο Νίτσε). Ο Μπράουν προσπαθεί ν’ αρέσει στις μάζες για να πουλήσει και τίποτα παραπάνω. Όχι ότι απαγορεύεται να τον διαβάσει κανείς βέβαια :Ρ Πιστεύω ότι οι φιλόσοφοι και διάφοροι κλασσικοί λογοτέχνες κτλ κτλ δεν το κάναν απαραίτητα για τα λεφτά, αλλά για να εκφραστούν και όλα τα σχετικά. Ο καθένας με τα γούστα του φυσικά, αλλά υποτίθεται ότι το βιβλίο έχει άλλη χάρη από μια ταινία, από ένα τραγούδι. Προσωπικά έχω διαβάσει το illuminati και δεν μπορώ να πω ότι μ’ άρεσε. Αν θέλω να νιώσω δέος και να αναρωτιέμαι τι θα γίνει μετά το κάνω και με πιο εποικοδομιτικά βιβλία.
Τεσπά, διάβασα το “Λευκές Νύχτες” του Ντοστογιέφσκι. Απίθανο, πραγματικά. Φοβερές σκηνές, απόδωση συναισθημάτων κτλ. Μιλάει για τους ονειροπόλους 
Τέλειωσα και την “Μεταμόρφωση” του Κάφκα όπου αποτύπωνε τις ανησυχίες ενός σύγχρονου ανθρώπου συνδιάζοντας τον ρεαλισμό με το φανταστικό!
Δεν γίνεται κάποιος που διαβάζει μόνο Μπράουν να θεωρήσει ότι έχει αποκομίσει ίδια πράγματα με κάποιον που διαβάζει Νίτσε ή ότι γενικά έχει διαβάσει κάποια πράγματα
Υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν Νίτσε και δεν καταλαβαίνουν τη τύφλα τους, ακόμη και αν τον διαβάσουν 666 φορές. Δεν τον κατανοούν αν θές. Το ίδιο και για τον Μπράουν. Ένα βιβλίο μπορεί να σου δώσει άπειρα πράγματα, ακόμη και τη Κοκκινοσκουφίτσα να διαβάζεις. Το θέμα είναι ο αναγνώστης πως το χειρίζεται και τι παίρνει απο αυτό.
Ο καθένας με τα γούστα του φυσικά, αλλά υποτίθεται ότι το βιβλίο έχει άλλη χάρη από μια ταινία, από ένα τραγούδι
Αφού είναι διαφορετικά θα σου δώσουν με διαφορετικό τρόπο τα ίδια πράγματα. Αυτή άλλωστε είναι η ομορφιά τους, η ποικιλία
On topic
σε λίγες μέρες μάλλον ξεκινάω Lovecraft, The Cthulu Tales. Για να δούμε αν θα αξίζει.
Εγώ μιλάω γι’ αυτούς που θα καταλάβουν τον Νίτσε και γι’ αυτούς που θα καταλάβουν τον Μπράουν, προφανώς. Αυτό που λες είναι άλλη περίπτωση. Όπως και τα παραμύθια φυσικά που, προσωπικά, δε τα συγκρίνω ούτε με τον Νίτσε.
Ναι, αλλά το βιβλίο είναι πιο ολοκληρωμένο (αν για ένα θέμα συγκρίνουμε την τοπ ταινία και το τοπ βιβλίο που το πραγματεύονται, τότε το βιβλίο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να είναι καλύτερο). Δεν σνομπάρω τις ταινίες, απλά τυχαίνει να είναι “αλλιώς” το βιβλίο. Για την ποικιλία, δεν διαφωνώ καθόλου.
Μην υποτιμούμε τα παραμύθια, βρίθουν απο συμβολισμούς και περιεχόμενο βαθύ όσο λίγα άλλα βιβλία! Είναι γραμμένα στη γλώσσα του συλλογικού ασυνείδητου, και αυτό μόνο λέει πολλά.
(οκ, οκ, κατάλαβα πως το εννοείς βέβαια, απλά έκανα ένα γενικό σχόλιο 8) )
Σαφώς και όλα τα βιβλία μπορούν να προσφέρουν, με τον ίδιο τρόπο που μπορούν να προσφέρουν σε κάποιον όλα όσα παίζει η τηλεόραση για παράδειγμα. Πάντως εγώ κάνω τους διαχωρισμούς μου. Απο τη μία έχουμε τον Νίτσε και τις ταινίες του Μπέργκμαν για παράδειγμα. Και απο την άλλη έχουμε τα Άρλεκιν και τις βραζιλιάνικες σαπουνόπερες. Πολύς κόσμος αντλεί περισσότερα απο τα δεύτερα. Αυτός δεν είναι λόγος για μένα να τα βάζω στο ίδιο καλούπι. 
Εγώ πάλι πιστεύω ότι στην τελική είναι αναλόγως τα κέφια του καθενός…
Το καλοκαίρι πχ θέλω να διαβάσω κάτι ανάλαφρο όπως Brown ή Άρλεκιν (αλλά πάντα ξεχνάω να ψάξω κι έτσι δε βρίσκω όταν θέλω!:()
Ο Νίτσε πάντως ή ο Ντοστογιέφσκι με εμπνέουν για χειμώνα και θα αρχίσω πάλι να τους διαβάζω…
red pyramid θέλω κι εγώ να ξεκινήσω Lovecraft…ξεκίνα και πες εντυπώσεις αν είναι!
H Νεφέλη διαβάζει Άρλεκιν. 
Μα δε διάβασες την παρένθεση!
Θέλω αλλά πάντα ξεχνάω να αγοράσω και μετά είναι πολύ αργά!
Πάντως σοβαρά…για καλοκαίρι στην παραλία είναι ό,τι πρέπει…:oops:
(μη ρίξετε πολλές ντομάτες please…:()
πριν κανα τριημερο τελειωσα τα διηγηματα της συλλογης " της σαλονικης μοναχα…" του Δημητρη Μιγγα και μου εμεινε αυτο το μικρο κομματακι απο το ενα απο αυτα…: “αν μεινεις με τις αναμνησεις, η πολη θα σε ακολουθει. Όποιος ομως κανει το λαθος και ξαναγυρίσει για να συνεχισει την ζωή που αφησε, εκεινη θα τον διώξει” :-s:!:
Δεν ξέρω αν είσαι θεωρητική κατεύθυνση, αλλά τρέχα μία στο βιβλίο φιλοσοφίας δευτέρας λυκείου, σελ 26, απόσπασμα 2 ή τσέκαρε το Σπήλαιο του Πλάτωνα (στην Πολιτεία είναι προφανώς)
θεωρητικη ειμαι! ναι το κοιταξα! το ενα βγαινει ως συμπερασμα του αλλου! πολυ καλο συνδιαζονται δυο πολυ δαιφορετικες εποχες…:-s:!:
για καλοκαίρι στην παραλία μια χαρα είναι τα Άρλεκιν…
δεν έχω διαβάσει:-s
Δοκίμασε να διαβάσεις. Θα γίνει αχώριστος σύντροφος σου στην παραλία, είμαι βέβαιος. Θα το κουβαλάς μαζί σου και στη θάλασσα. Μέσα. Ειδικά στη θάλασσα αξίζει να τα διαβάζεις.
Ο Χοσέ Αλφόνσο την άρπαξε στα στιβαρά του χέρια.
“Φύγε, φύγε αλήτη, μη με αγγίζεις”.
“Σκάσε Αμάντα. Αφού το θέλεις, το ξέρω… το νιώθω…”
“Αχ, Χοσέ, όταν μιλάς έτσι ξέρεις πόσο με τρελαίνεις”
Και τον φίλησε με πάθος, ναι, με πάθος, και αφέθηκε στην ηδονή του έρωτα…
Ναι. Αξίζουν να τα διαβάζεις μες στη θάλασσα…
:bow2: :lol:
anyway, το ψηφιακο οχυρο εφτασε στα χερια μου και εχω διαβασει αρκετα. Και μου αρεσει, αμε.
Επισης εντοπισα σε βιβλιοπωλειο το Σιλμαριλιον που το ειχα διαβασει καααααποτε δανεικο απο εναν φιλο. Και αποτελει μελλοντικη αγορα γιατι ειδα και κατι χαρτες μεσα που δεν ειχε το βιβλιο που ειχα διαβασει τοτε.
Χεχε, ναι! Η ζωή και οι άλλες σκιές είναι το ίδιο και ο άνθρωπος που γυρνάει μοιάζει και στις δύο περιπτώσεις
Ανν Χάνσεν : Οπλισμένες Επιθυμίες.