Διαβάζω το όλα τα ονόματα του Σαραμαγκού. Κάτι με έχει πιάσει με τους ευρωπαίους σύγχρονους συγγραφείς… Μέχρι στιγμής είναι ενδιαφέρον!!
Αξιοποιηση Προσωπικου με αναπτυξη στελεχων και βελτιωση οργανωσης.
Το ξεκινησα τωρα, δεν ειναι της σχολης.
Η Σκιά του Πόε.
Καλό φαίνεται, μυστηρίου, λέει ότι είναι real story. Δοκιμάστε το.
Μπράβο ρε συ!το είχα δει κι εγώ αυτό αλλά μετά ξέχασα τον τίτλο!
Θα το ψάξω!Thanks!
Τελειωσα χθες το πορτρετο του Ντοριαν Γκρεη. Τζιζους, περιεργο βιβλιο! Ισως να φταιει το οτι ο αισθητισμος δεν ακουγεται πουθενα στις μερες μας πλεον. Μεχρι το τελος φαινοταν ιδιαιτερα αιρετικο και κυνικο, αλλα στο τελος τα εβαλε ολα σε μια σειρα ο Οσκαρ. Γιαυτο και παρολο που ο αισθητισμος μας φαινεται ξενος ή ξεπερασμενος, μενει διαχρονικο πιστευω.
Πηρα και το μαυρο γατο και το βαρελι του Αμοντιλαδο απο Ποε. Αυτο παλι με τα ρηαλ στορυ του Ποε, τι να πεις…
Την τοσο φριχτη και ομως τοσο απλη ιστορια που αρχιζω να γραφω, ουτε περιμενω ουτε ζητω να την πιστεψετε. Θα ημουν, αληθεια, τρελος αν περιμενα κατι τετοιο για μια υποθεση, οπου οι ιδιες οι αισθησεις μου αρνουνται τη μαρτυρια τους. Κι ομως δεν ειμαι τρελος- κι ασφαλως δεν ονειρευομαι
Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της του Popper. Πολύ πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα η ανάλυση για τον Πλάτωνα(είμαι ακόμα στον πρώτο τόμο). Βέβαια κάπου διάβασα ότι ο Ποππερ υποστήριζε τη Thatcher και ξενέρωσα. Μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει τέτοια σημάδια πάντως.
Αν διαβάζουμε βιβλία; Βεβαίως, ανάλογα τα κέφια πάντα. Αυτό το καιρό διαβάζω το Nine Stories από τον λατρεμένο -αν και έχω διαβάσει μόνο τον Φύλακα στη Σίκαλη- J. D. Salinger. Μετά απ’ αυτό θα τσεκάρω σίγουρα κι άλλα έργα του. 
Διαβάζω τον αντιεξουσιαστικο σοσιαλισμο του Μπακουνιν. Δεν μπορώ να πω πολλά γιατί δεν το έχω τελειώσει. Απλά κρατήστε το μακριά από κομμουνιστές που θεωρούν θεική την αποστολή τους στη γη, κάποια σημεία τσούζουν 
Γενικά μ’ αρέσει που ο Μπακούνιν ανέπτυξε τις ιδέες του με βάση αυτά που έβλεπε και όχι με ωραιοποιημένες κατάστασεις που έβγαζε από το μυαλό του.
Ο αντιεξουσιαστικός σοσιαλισμός εκφράζει την προσπάθεια του πραγματικά φιλελεύθερου ανθρώπου για να απελευθερωθεί από τα δεσμά της δουλείας, τα οποία του έχει επιβάλει το κράτος, αφ’ ότου κατέλυσε την αυτονομία και την αυτό-οργάνωση των ελεύθερων κοινοτήτων.
Ναι, μακριά από κομμουνιστές! :lol:
Λοιπόν, ένα από τα ελάχιστα θετικά του στρατού είναι ότι ξανάρχισα να διαβάζω βιβλία.
Για πάμε μιας κ δεν έχω καθόλου συμμετοχή εδώ…
Η “Κόλαση” του Dante Alighieri είναι μάλλον γνωστή στους περισσότερους αλλά για όσουν δεν είναι ας πούμε ότι πρόκειται για ένα από τα κορυφαία ποιήματα που έχει να παρουσιάσει η ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Περιγράφει το ταξίδι του ποιητή στους τόπους όπου τιμωρούνται οι αμαρτωλοί. Το όλο έργο διακατέχεται από θρησκοληψία (αναμενόμενο αν αναλογιστούμε την εποχή που γράφτηκε) με σοβαρή κριτική όμως στα περπαγμένα του Βατικανού αλλά και μια πίστη στην επικράτηση μιας νέας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η μετάφραση του Α. Ριζιώτη με κούρασε υπερβολικά πάντως και θα περίμενα γενικά περισσότερο σκοτεινή ατμόσφαιρα.
Το “Παγιδευμένοι στο Δίκτυο” είναι μια συλλογή σύντομων διηγημάτων του Δημήτρη Καρύδα (γνωστού αθλητικογράφου) και το οποίο ήταν δώρο δύο καταπληκτικών φίλων. Ευκολοδιάβαστο και αρκετά ενδιαφέρον για τους “εξαρτημένους” του internet, εστιάζει όμως υπερβολικά στο κομμάτι του cyber sex, και των γνωριμιών περγιράφοντας μάλιστα αρκετά “χυδαία” τις σεξουαλικές πράξεις. Εν πρώτοις αυτό φαντάζει ως φτηνό κόλπο για προσέλκυση αναγνωστών, αλλά το γεγονός ότι οι εκάστοτε ήρωες δεν είναι αυτό που λέμε ζεν πρεμιέ και αναλογιζόμενοι το σουλούπι του συγγραφέα (μπουλούκος) καταλαβαίνουμε ότι τελικά είναι ίσως τα άγχη του που βγαίνουν στην επιφάνεια σχετικά με τις σχέσεις του με το άλλο φύλλο.
Οι περισσότεροι απο εμάς γνωρίζουμε τον Stephen King ως έναν καταξιωμένο συγγραφέα ιστοριών τρόμου (προσωπικά δεν έχω διαβάσει καμία), όμως το “Rita Hayworth and Shawshank Redemption” ή -ελληνιστί- “Η Ρίτα Χέιγουορθ στις Φυλακές Σόουσανκ” είναι μια ελεγεία πάνω στην σιδερένια θέληση, τη μεθοδικότητα και την αυτοπειθαρχία. Είναι ακόμα μια αρκετά σκληρή περιγραφή της ζωής (καταδίκων και δεσμοφυλάκων) σε μια αμερικάνικη φυλακή. Αν δεν είχε και το υπερβολικά happy end θα μιλούσα για αριστούργημα.
Τέλος ας περάσουμε σε κάτι διαφορετικό και πιο φιλοσοφικό (μη φανταστείτε κάτι βαρύ πάντως). Αυτό είναι ο οδηγός του Paul Watzlawick με τίτλο “Φτιάξε τη Δυστυχία σου Μόνος σου”, ένα βιβλιαράκι το οπόιο μέσα από εύστοχα παραδείγματα από τη ζωή ή από τα έργα άλλων σημαντικών φιλοσόφων, επιστημόνων και λογοτεχνών ειρωνεύεται (ή μήπως όχι?) τη μανία του ανθρώπου να αναζητά παντού καταστάσεις που τον κάνουν δυστυχισμένο. Διαβάστε το οπωσδήποτε! Σε πρώτη φάση θα γελάσετε πολύ. Σε δεύτερη φάση ίσως βρείτε και τον εαυτό ή έστω κάποιον γνωστό σας μέσα στις σελίδες του…
Για το τελευταίο δείτε αυτό το γαμάτο εξώφυλλο της έκδοσης που κυκλοφορεί από της εκδόσεις “Αλήστου Μνήμης”:
Προσπαθώ, καταμεσίς εργασιών και πίεσης χρόνου, να διαβάσω καμιά 10αρια βιβλία ταυτόχρονα! Τα 2/3 απο τα οποία τα διαβάζω για δεύτερη ή τρίτη φορά… Φυσικά δε χρειάζεται να ρωτήσει κανείς αν η μέθοδος του παράλληλου διαβάσματος πιάνει… η απάντηση είναι αρνητική φυσικά. 8)
Welcome back κατά πρώτον
Κατά δεύτερον, όσον αφορά το παράλληλο διάβασμα, εσύ είσαι δικός μου! Τώρα είμαι με 8 ταυτόχρονα (ο αριθμός αυξάνεται όσο περνάνε οι μέρες) και ακολουθούν πολλά ακόμα στη λίστα… Με βλέπω όλα το Πάσχα να τα τελειώνω
Γειά σου βιβλιοφάγα Jades. Missed u.
Αλήθεια, γιατί διαβάζεις πολλά βιβλία ταυτόχρονα? Το “φυσιολογικό” είναι ένα ένα, τελειώνουμε το ένα και πάμε στο άλλο… Θα πω και γω, αλλά πες και συ γιατί…
Ο κυριότερος είναι ότι τα βλέπω στα ράφια των βιβλιοπωλείων και δεν μπορώ να αντισταθώ, ειδικά αν έχουν χαμηλή τιμή. Τώρα υπάρχουν περίοδοι (όπως αυτή εδώ) που μου δανείζουν οι πάντες και έτσι μαζεύονται…
Εγώ βασικά βαριέμαι να πρέπει να τελειώσω πρώτα ένα ολόκληρο βιβλίο μέχρι να πάω στο επόμενο… η διαφορά είναι πως με μένα - λόγω έλλειψης χρόνου και μιας παράξενης έλλειψης της απαραίτητης συγκέντρωσης - δε πιάνει πάντα, με αποτέλεσμα να τραβάει η ανάγνωση μήνες και να μη τελειώνει.
Κι εγώ παράλληλα δεν μπορώ να διαβάζω βιβλία… Το έχω κάνει μια-δυο φορές αλλά δεν το “απολαμβάνω” το ίδιο… Τώρα, αν χρειαστώ πάνω από μήνα να διαβάσω ένα βιβλίο, τότε είναι καταδικασμένο να μην το τελειώσω ποτέ… Όπως το “ο Θεος των μικρών πραγμάτων” που για μένα είναι απάραδεκτο και ας έχει κερδίσει τόσα βραβεία… Δεν άντεχα τον τρόπο γραφής με τίποτα…
Αυτή την εποχή συγκεντρώνομαι σε αυτά τα δύο:
Σαφώς δεν μπορώ να διαβάσω παράλληλα βιβλία, γιατί θα τα μπλέξω και δεν έχει νόημα μετά.
Άρχισα πάλι το Σιλμαρίλλιον.Από τα αγαπημένα μου βιβλία, προτιμώ αυτό παρά άρχοντα!Είναι η δεύτερη φορά που το διαβάζω.
Μόλις τελειώσει σειρά έχει Η Έπαυλη των Ανδρών του Ντενί Γκέτζ.Το πιο γνωστό του βιβλίο είναι το θεώρημα του παπαγάλου.
Now playing: The Mahones - Rose & Crown
via FoxyTunes
λοιπόν μόλις τελειώσαμε την αβασταχτη ελαφρότητα του είναι που προτείνεται ανεπιφύλακτα:!: Μόλις ξεκινήσαμε Φάουστ που πάντα το χάμε απορία πως είναι…παλεύεται πάντως:p Επίσης διαβάσαμε Ντέμιαν που ήταν εκπλήκτικο και επίσης προτείνεται. great gatsby πολύ χλίδη,καλοπέραση κλπ και με κούρασε λίγο όλο αυτό.
Πω ρε ks9, διαβάζεις τα ίδια βιβλία που διάβαζα εγώ πριν λίγα χρόνια, να μη σου πω και με τη ίδια σειρά!
Ο Κούντερα είναι τόσο τεΡΑΣΤΙΟΣ, που ακόμα και θρεντ σκέφτομαι να ανοίξω - ε, τρεις τέσσερις θα έχουμε διαβάσει για να γράψουμε γνώμη.
Το απόλυτο του βιβλίο για μένα είναι η Αθανασία πάντως - αν σου άρεσε η Ελαφρότητα, θα πάθεις ζημιά με την Αθανασία. Προτείνονται επίσης η Ταυτότητα και το (αρκετά πιο χαλαρό) η Βραδύτητα. Με βλέπω να διαβάζω ξανά Κούντερα σύντομα, μου έλειψε…
Το Ντέμιαν είναι ένα απο τα πολύ καλά του Έσσε.
Χαχα, για το Φάουστ παίζει ρόλο η έκδοση φυσικά, η μετάφραση κλπ… Θα σου πρότεινα κάποια έκδοση (αν όχι τώρα, μελλοντικά), με σχόλια πάνω στο κείμενο, για να εμβαθύνεις πιο πολύ. Η Βαλπούργεια Νύχτα είναι κολασμένα όμορφη…
Μάλιστα θα μπει στα υπόψην και η Αθανασία λοιπόν…φάουστ βρήκα μια απλή έκδοση αλλά την βρήκα 10 ευρώ και δεν είχα πολλά πάνω μου οπότε την πήρα γιατί η άλλη είχε κάπου στα 50:?
H Αθανασία είναι φοβερή, μέσα σ’ όλα, και γιατί δεν έχει την κανονική ροή “αρχή-μέση-τέλος” που συναντάς στα περισσότερα βιβλία. Διαβάζοντας θα καταλάβεις. 