Δν ξέρω αν η κυνικότητα (συχνά στα όρια της απάθειας) των χαρακτήρων του βιβλίου συναντάται μόνο στους ήρωεες του Μουρακάμι, ή αν είναι ίδιον όλων των Γιαπωνέζων, αλλά με τα δυτικά μου στάνταρ εκπλήσσομαι βλέποντας τα κυρίαρχα μοτίβα του βιβλίου (σεξ κ θάνατος) να χαίρουν τόσο στωικής αντιμετώπισης στις 500 σελίδες του. Εξελισσόμενο στα τέλη των sixties το “Νορβηγικό Δάσος” περιγράφει, με φόντο τους ταραγμένους εκείνους καιρούς (όσοι περάσατε από ελληνικό αμφιθέατρο ίσως ξαφνιαστείτε που όλα αυτά συμβαίνουν και αλλού), τη βίαια ενηλικίωση του πρωταγωνιστή στο χρόνο, καθώς συναναστρέφεται εξίσου μοναχικούς και -κατά τα πρότυπα του βιβλίου- ιδιαίτερους ανθρώπους στην παγωμένη γη του Τόκιο, ακούγοντας ροκ κ τζαζ. Χρησιμοποιώντας συχνά διάλογο, το βιβλίο διαβάζεται εύκολα και μονοκοπανιά και μπορεί να στερείται των λογοτεχνικών αρετών που θα το ξεχώριζαν από το σωρό, αλλά όποιος εδώ είχε πει ότι σκέφτεται να το διαβάσει σίγουρα δε θα χάσει, ίσως κερδίσει κ κάτι παραπάνω από μένα.
Μία περίληψη της υπόθεσης και λίγα σχόλια αν κ διαφωνώ λίγο με τα συμπεράσματα της πρώτης παραγράφου - (link):
[SPOILER]
Το βιβλίο αναφέρεται στη ζωή του Τόρου Βατανάμπε, ενός μάλλον νορμάλ τύπου ο οποίος θυμάται τους έρωτες και τις απογοητεύσεις της ζωής του. Ο Τόρου είναι ερωτευμένος με την κοπέλα του καλύτερου φίλου του απο παιδlί, ένας έρωτας καταδικασμένος να μην ικανοποιηθεί ποτέ. Απο την άλλη η χειροπιαστή λύση της Μιντόρι που έρχεται στα φοιτητικά χρόνια να αλλάξει τις ισορροπίες στη ζωή του και να τον φέρει αντιμέτωπο με όλους τους δαίμονες του. Πρόκειται για τη συνηθισμένη μάχη μεταξύ παρελθόντος (Ναόκο) και μέλλοντος (Μιντόρι) με το ένα να διεκδικεί το παρόν απο το άλλο, το συνηθισμένο δίλημμα μεταξύ σιγουριάς του ενός και ανασφάλειας του άλλου, της μάχης ανάμεσα στην αγάπη και τη λογική. Όποιος έχει διαβάσει το “Κουρδιστό Πουλί” αντιλαμβάνεται τον τρόπο με τον οποίο ο Μουρακάμι προσεγγίζει τα θέματα της μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου και του ιδεατού έρωτα ως προσδοκίας μη επαληθεύσιμης απο την πραγματικότητα.
Το “Νορβηγικό Δάσος” (ο τίτλος προέρχεται απο το τραγούδι των Beatles “Norwegian Wood”. Μην ξεχνάμε πως ο Μουρακάμι διατέλεσε ιδιοκτήτης Τζαζ μπαρ στο Τόκιο και το στοιχείο της μουσικής είναι ιδιαίτερα έντονο στα έργα του) πραγματεύεται με τα ίδια υπαρξιακά προβλήματα με έναν τρόπο πιό άμεσο, πιο εύπεπτο και χωρίς τις αλληγορίες των πρώιμων έργων του. Πρόκειται για άλλο ένα ταξίδι αυτογνωσίας,από το μεγάλο Ιάπωνα λογοτέχνη , και αναμφίβολα, μια καλή ευκαιρία να εισέλθει κανείς στον θαυμαστό του κόσμο.[/SPOILER]
Διαβάζω τρία (κατά κύριο λόγο) βιβλία με ρυθμούς χελώνας. Το ένα είναι η Ιστορία Χωρίς Τέλος, που το διαβάζω για τρίτη φορά λόγω μιας εργασίας για τη σχολή. Το άλλο είναι το Lord of The Rings στα αγγλικά (κατά πολύ λόγω ημερών, εννοείται πως το έχω διαβάσει πάλι)…
…το τρίτο και το καινούργιο βιβλίο της υπόθεσης είναι οι Πηγές της Κοινωνικής Εξουσίας του Michael Mann, ο πρώτος τόμος ενός τεράστιου και όπως φαίνεται, κορυφαίου έργου, απο τα σημαντικότερα της σύγχρονης κοινωνιολογικής σκέψης. Ο Mann παρουσιάζει λίγο πολύ όλη την ιστορία των σχέσεων εξουσίας, απο τους πρώιμους πολιτισμούς ως σήμερα. Διαχωρίζει τις σχέσεις εξουσίας σε ιδεολογικές, οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές. Είμαι ακόμα στην αρχή πάντως, επομένως είναι νωρίς για συμπεράσματα.
Ellanor, επειδή και εγώ διαβάζω το Lord of the Rings αυτήν την εποχή θέλω να μου πεις εάν το αυθεντικό κείμενο στα Αγγλικά διαφέρει ιδιαίτερα από την μετάφραση. Το έχω ξαναδιαβάσει μεταφρασμένο, και σκέφτομαι να το προμηθευτώ στα Αγγλικά. Αξίζει;
O Tolkien ήταν μέγας μάστορας της γλώσσας, δε νομίζω πως το αμφισβητεί κανείς αυτό. Εννοείται πως αξίζει να το διαβάσεις στα αγγλικά, η λογοτεχνική αξία του βιβλίου ανεβαίνει κατακόρυφα.
ΩΣΤΟΣΟ: Γίνεται ζόρικο σε σημεία ομολογώ. Εχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία του είδους στα αγγλικά ωστόσο η γραφή του Τόλκιν πραγματικά ξεχωρίζει ως προς τον βαθμό δυσκολίας. Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά ένα λεξικό δεν πέφτει καθόλου άσχημο. Κυρίως όπου έχει περιγραφές τοπίων κλπ. Φαντάσου το Σιλμαρίλλιον πως θα ναι δηλαδή.
Χμ, για αυτόν τον λόγο ακριβώς το σκέφτομαι, ότι δηλαδή ένας από τους μεγαλύτερους* μάστορες της Αγγλικής Φιλολογίας πρέπει να διαβάζεται στο πρωτότυπο. Ακόμα κι αν ζαλιστώ από την δυσκολία, τέτοια αριστουργήματα οφείλεις να τα διαβάζεις ατόφια.
*Εννοείται ότι αστειεύομαι. Ο άνθρωπος ήταν ο καλύτερος ανάμεσα στους κάλλιστους.
αν και ειμαι εκτος θεματος σε σχεση με αυτα που λεγατε πριν,θελω ολοι μαζι να εκθειασουμε το υπεροχο βιβλιο που λεγεται ‘‘ο μικρος πριγκηπας’’.ειναι ειλικρινα καταπληκτικο και ο αντουαν ντε σαιντ εξυπερυ παρουσιαζει τα πραγματα που θελει να δειξει με πραγματικα πανεμορφο τροπο.personal favourite το σημειο οπου αποχεραιτα την αλεπου και της λεει ο πριγκηπας(στο περιπου)’‘εσυ φταις που θα κλαψεις εγω σου ειπα να μην σε εξημερωσω.τι κερδισες λοιπον που σε εξημερωσα?’‘και του απανταει εκεινη’‘κερδισα,το χρωμα το σταριου που θα μου εχει μεινει οταν θα φυγεις’’.
δεν ξερω αν σας αρεσε και εσας,αλλα αυτα το σημειο μου φαινεται τοσο γλυκο και τοσο ομορφα δωσμενο,που καθε φορα που το διαβαζω ανατριχιαζω.
Υπέροχο βιβλίο ο Μικρός Πρίγκιπας, στο μικρό του μέγεθος περιλαμβάνει τόσα μηνύματα. Κλασικό όσο δε πάει άλλο.
Αν και πάει καιρός απο τότε που το διάβασα τελευταία φορά, θυμάμαι ακόμα πόσο εντύπωση μου είχαν κάνει οι πλανήτες με τους διαφορετικούς κατοίκους, και η στιγμή που λέει πόσο ξεχωριστό είναι το λουλούδι σε σχέση με τα άλλα απο τη στιγμή που το αγαπάει ο μικρός πρίγκιπας (ε ρε φλωριές :p)
Είναι και μικρό, θα το διαβάσω πάλι με αφορμή τις γιορτές.
εγω το ειχα διαβασει πολυ μικρος,8 χρονων νομιζω και πριν λιγο καιρο καναμε σχολειο ενα κειμενο του και το ξαναθυμηθηκα και το ανεσειρα απο τη βιβλιοθηκη μου.
επισης καταπληκτικη ειναι και η αφιερωση προς το φιλο του,στην αρχη του βιβλιου.
εντιτ:για lord of the rings:γιατι εγω δεν μπορω να δω ουτε μια απο τις ταινιες και το μοναδικο βιβλιο που εχω(το πρωτο)το σταματησα στη μεση?μου φαινεται καπως υπερεκτιμημενο και σε καποια σημεια βαρετο(προβλεπω κραξιμο εδω).
Εσυ εισαι του σοφιστικε και intellectual ανθρωπος, δεν σε πανε αυτα:p.
Εγω ακομα (ναι απο το καλοκαιρι) παλευω το Ονομα του Ροδου. Δεν ξερω. Μου αρεσει πολυ αλλα το διαβαζω πολυ αργα και με διακοπες. Μετα παντως, θα εχει μαλλον συνεχεια το “Ταδε Εφη Ζαρατουστρα” του Νιτσε και μετα ή ο Δον Κιχωτης του Θερβαντες ή καποιο καλο αστυνομικο (νομιζω πως εχω ενα ξεχασμενο που μου ειχε προτεινει ο πατερας μου).
Τελείωσα σήμερα το ‘Μελανόκαρδο’ της Cornelia Funke. Αυτοαναφορικό βιβλίο.
Υπέροχο παραμύθι, πρωτότυπο σαν ιδέα, με αρκετή αγωνία και δράση. Το διάβασε και η μητέρα μου και της άρεσε πολύ, που δεν το περίμενα.
Τώρα έχει βγει και σε ταινία, όπως πιθανόν να έχετε δει. Όπως πάντα καμία σχέση ταινία - βιβλίο. Σε όσους αρέσουν αυτού του είδους βιβλία το προτείνω, να το διαβάζουν.
Tι θες να μάθεις; Αυτοβιογραφικό είναι κατα βάση. Το τελευταίο του είναι. Βλεπεις πολλές απο τις φρίκες που περνούσε μέσα στο μυαλό του ο τύπος. Για την ώρα τουλάχιστον. Τον πρωτο περίπατο τελείωσα…
Βασικα αυτο ηθελα να μαθω, αν προκειται για αυτοβιογραφια. Ενδιαφερον φαινεται και αφου μου αρεσει η ιστορια και ο Διαφωτισμος μου κεντρισε την περιεργεια στο σχολειο ισως του ριξω μια ματια (να μαθω και λιγα περισσοτερα πραγματα για εκεινη την εποχη).
Τελειωσα τη “Γεννεση του κεφαλαιου” του Καρλ Μαρξ αλλα μου ηταν εξαιρετικα δυσνοητο λογω πολλων ιστορικων αναφορων και περιπλοκης αναπτυξης του θεματος.
Σημερα αγορασα το “Ο Μηθος του Σισυφου.Δοκιμιο για το παραλογο” του Αλμπερ Καμυ.Πρεπει να ειναι καλο,αλλωστε τιμηθηκε και με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.Αν το εχει διαβασει καποιος ας πει μερικα πραγματακια.Εγω σημερα σκοπευω να το αρχισω.Ενας φιλος με παροτρυνε να το διαβασω και μου ειπε οτι ειναι παρα πολυ καλο.Θα δειξει.
πραγματικα δεν γνωριζω. δεν θελω να σου πω καμια βλακεια. ειναι ενα μικρο βιβλιο. εγω το πηρα για να μπω λιγο στον τροπο σκεψης. αλλα απ οτι ειδα δεν με κατατοπισε πολυ. θα δω τι αλλο μπορω να διαβασω.
