Εγώ διαβάζω τώρα το '‘Όλα σου τα ‘μαθα, μα ξέχασα μια λέξη’’, του Δημήτρη Μπουραντά, διακεκριμένου καθηγητή του management και ηγεσίας. Το βιβλίο περιέχει πολλά θέματα και απόψεις με το πως μπορούμε να ζούμε εμείς την ζωή μας και να μην μας ζει αυτή. Με τα φόντα και το σασπένς ενός μυθιστορήματος, προσεγγίζει το θέμα των επιλογών που έχει ένας άνθρωπος στην νεαρή του ηλικία (σαν φοιτητής, λόγου χάρη) με τα μάτια ενός παρατηρητή που έχει ήδη κάνει τις επιλογές του και πέτυχε. Επισημαίνει ότι ο δρόμος κάθε άλλο παρά στρωμένος με ροδοπέταλα είναι, αλλά και ότι η προσπάθεια να επιτύχεις στην ζωή σου γίνεται μονάχα μία φορά, διότι όπως επισημαίνει και ο συγγραφέας στον πρόλογο:
‘‘Αν είχαμε δύο ζωές, δε θα σκεφτόμουν ποτέ να γράψω αυτό το βιβλίο (…) η ζωή μας όμως είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας (…) σαν θέατρο που μπορούμε να το παίξουμε μόνο μία φορά, χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι’ αυτό, πρέπει να το παίξουμε όσο καλύτερα γίνεται και για μας τους ίδιους αλλά και για όσους αγαπάμε’’.
Το προτείνω ανεπιφύλακτα ως μέσο αναθεώρησης στις διακοπές καθώς και σαν πηγή έμπνευσης και κινητοποίησης. Όποιος το διαβάσει δεν θα χάσει.
Επππ, επιτέλους ένας πυνσονικός (μάλλον μία πυνσονικιά :p) στο φόρουμ. Έχω διαβάσει το V και το Gravity’s Rainbow και ολοκληρώθηκα σαν αναγνώστης… Όλα τα άλλα μου φαίνονται φλούδες 8) Σύντομα θα παλέψω (γιατί περί πάλης πρόκειται) και το Mason & Dixon. Αν θέλετε γκουκλάρετέ τον και αν ενδιαφέρεται κανείς θα γράψω 1-2 λόγια παραπάνω.
Βασικά λόγω σχολής το διάβασα αλλά μου άρεσε!έχω επιλέξει ένα μάθημα σχετικά με τη δεκαετία του '60 και όπου να 'ναι θα διαβάσω για το ίδιο μάθημα και το “The Book Of Daniel” του Doctorow το οποίο μιλάει για τη δολοφονία των Rosenberg. Το Νορβηγικό Δάσος κ εμένα μου είχε κινήσει την περιέργεια…είναι καλό;
Σε μετάφραση (αν ρωτάς εμένα). Για κάνα 1984 ή Fahrenheit 451 φτάνουν τα αγγλικά μου, για Pynchon σίγουρα όχι. Όσο κοινότοπο και αν ακούγεται αυτό που θα πω, η δουλειά του Pynchon δε μοιάζει με τίποτα άλλο.
Η γραφή του ξετυλίγεται χωρίς φραγμούς, τα θέματα που αγγίζει είναι ετερόκλητα και με πρώτη ματιά ασύνδετα, η πλήρης κατανόηση του κειμένου άπιαστος άθλος, η ανάγνωση των κειμένων του δεν μπορεί να γίνει με ελαφρά καρδιά, κάθε παράγραφος και μια αναμέτρηση. Με μια δόση υπερβολής όλα αυτά (έτσι είμαστε οι ερωτευμένοι ;p), μα δεν μπορώ να σκεφτώ συγγραφέα που τα έργα του να είναι τόσο πλούσια κ ευρηματικά. Οι ιστορίες του δεν υπηρετούν τη φόρμα αρχή-μέση-τέλος, αλλά μπλέκονται σε μονοπάτια δίχως έξοδο, επαναπροσδιορίζοντας αυτό που λέμε νόημα ενός μυθιστορήματος.
Παραθέτω και ένα λινκ με κείμενο ενός φανατικού αναγνώστη του, για το magnum opus του Pynchon, το Gravity’s Rainbow (κ τραγούδι των Klaxons πλέον :p).
Νυστάζω τώρα και δε μ’αρέσουν αυτά που εγραα, αλλα ελπιζω πως ολο και καποιου το ενδιαφερον κινησα. Για τον νορβηγικο δασος θα πω εντυπωσεις σε μια-δυο μερες που θα το τελειωσω.
Μετά από αυτά που γράφει αυτός στο link ψήθηκα να διαβάσω κ αυτό έχεις δίκιο για τη μη γραμμική αφήγηση των γεγονότων αν και στο βιβλίο που διάβασα εγώ αυτό το στοιχείο πρέπει να είνα λιγότερο έντονο απ’ό, τι στα υπόλοιπα.
Το Lot 49 απ’όσο ξέρω δεν έχει καλή μετάφραση στα ελληνικά (αν καταλαβα σωστα το διαβασες στα αγγλικα) κ για την ώρα αποφεύγω να ασχοληθώ μαζί του, αλλα γενικα δε θεωρειται απο τα πιο αντιπροσωπευτικα του. Υπαρχει μια γραμμικοτητα κ στα υπολοιπα, αλλα δεν ειναι συμβατικη, με την εννοια οτι δεν υπηρετειται η αναπτυξη μιας κεντρικης πλοκης/ιδεας, αλλα μαλλον το γενικο πλανο υπαρχει για να δομηθουν αλλες, φαινομενικα παραταιρες, ιστοριες γυρω του. Γενικά μπέρδεμα η ιστορία με τον Πύν(τ)σον και η γραφη του ειναι πολυ ιδιαιτερη για να την αποτυπωσω σωστα, παω να την πεσω
αλλά επειδή το είχα στα αγγλικά και βαριόμουν να μαι με το λεξικο στο pc
κατέληξα σε αυτό :
[SPOILER]Graham Green - The Quiet American
Βιετνάμ, δεκαετία του 50. Ο βρετανός δημοσιογράφος Φάουλερ ζει στη Σαϊγκόν και καλύπτει την εξέγερση των Βιετναμέζων κατά της γαλλικής αποικιοκρατίας. Έχει μιαν όμορφη βιετναμέζα ερωμένη, περιφέρει τον ευρωπαϊκό σκεπτικισμό του και αφουγκράζεται τη βουή της πόλης. Και τότε εμφανίζεται ένας νεαρός, ευγενικός Αμερικανός, ο Πάιλ, πράκτορας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, που έχει ως στόχο να υπονομεύσει τη γαλλική κυριαρχία στην περιοχή, προκειμένου το Βιετνάμ να περιέλθει στην αμερικανική επιρροή. Είναι ιδεαλιστής, ηθικολόγος, φανατικός οπαδός του καλού και αδιάλλακτος εχθρός του κακού. Αν και συνδέεται φιλικά με τον Φάουλερ, του αποσπά την ερωμένη, την οποία σκοπεύει να παντρευτεί για να τη σώσει από τη διαφθορά. Αυτός ο καλός, ο ήσυχος Αμερικανός δεν διστάζει να οργανώσει μια τρομοκρατική βομβιστική επίθεση στην καρδιά της Σαϊγκόν με πολλά θύματα, ανάμεσά τους και παιδιά.
Είναι η στιγμή που ο Φάουλερ αποφασίζει να εγκαταλείψει τη βολική ουδετερότητά του και να έρθει σε συνενόηση με τους αντάρτες…
Ξεκίνησα τον Θάνατο του Μπάνι Μανρό του Νικ Κέιβ σήμερα. Με αφήνει με περίεργες εντυπώσεις… είναι γενικά ψιλοκουφό και έχει κατάμαυρο χιούμορ, από αυτό που δεν είσαι καν σίγουρος αν είναι χιούμορ ή ειρωνεία. Πάντως είναι πολύ ενδιαφέρον και διαβάζεται εύκολα, οπότε give it a try, ειδικά οι άντρες:p
Ναι αυτή ήταν και καλά η πρώτη του σκέψη όταν συνειδητοποίησε ότι κάποια στιγμή θα πέθαινε:p
Είναι ένας τύπος που δουλεύει ως πλασιέ και του οποίου η γυναίκα αυτοκτονεί (το τι κέρατο είχε φάει αυτή η κοπέλα δε λέγεται), οπότε μετά παίρνει τον 9χρονο γιο του και γυρίζουν την Αγγλία με αυτοκίνητο -αυτός πάει να πουλήσει διάφορα, αφήνει τον μικρό στο αμάξι και του λέει “κάνε τον καθυστερημένο αν έρθουν μπάτσοι”. Είμαι πολύ αρχή ακόμα, αλλά μέχρι τώρα το μυαλό του είναι στο μ****
Γι’ αυτο να το προτιμησουν οι ανδρες δηλαδης. Ειναι αυτο το κοψοφλεβικο του Κεηβ ομως που τραβαει και τα δυο φυλα και δεν γινεται να λειπει απο το βιβλιο του,οποτε Τελος παντων, θενξ ρε συ, δεν θυμομουν τιτλο για να το εψαχνα στο ιντερνετ, θα το διαβασω καποια στιγμη.
Υπέροχο βιβλίο με τρομερή χρήση του λόγου απο ένα απο τους αφέντες του προηγούμενου αιώνα. Απαραίτητο για όλους όσους ενδιαφέρονται για το ζήτημα αυτό αλλά και για όλους όσους θέλουν να μάθουν πως σκέφτετε ένας επιτυχημένος διαφημιστής που άλλαξε την εποχή του.
αλλά μου άρεσε!έχω επιλέξει ένα μάθημα σχετικά με τη δεκαετία του '60 και όπου να 'ναι θα διαβάσω για το ίδιο μάθημα και το “The Book Of Daniel” του Doctorow το οποίο μιλάει για τη δολοφονία των Rosenberg. Το Νορβηγικό Δάσος κ εμένα μου είχε κινήσει την περιέργεια…είναι καλό;
έχεις δίκιο για τη μη γραμμική αφήγηση των γεγονότων αν και στο βιβλίο που διάβασα εγώ αυτό το στοιχείο πρέπει να είνα λιγότερο έντονο απ’ό, τι στα υπόλοιπα.
