Έχετε γνώμη/να προτείνετε τπτ από ΤΟΜ ΡΟΜΠΙΝΣ ?
Aρχισε με Τρυποκαρυδο ή το Αρωμα του ονειρου,που προτεινε και ενας φιλος παραπανω για να σε κερδισει αμεσως,μετα πανε στα περισσοτερο πολιτικοποιημενα του"Χορο των 7 πεπλων" και “Αγριεμενοι αναπηροι επιστρεφουν απο καυτα κλιματα” και τελος το"Αμαντα,το κοριτσι της γης".Προσωπικα δεν μ αρεσαν καθολου τα"Ακομα και οι καουμποισσες μελαγχολουν" και το “μισοκοιμισμενοι στις βατραχοπυτζαμες μας” ενω το "Villa incognita"μου φανηκε μετριοτητα.
Εχει πολυ δικο του στυλ γραφης και ο τροπος που επιχειρηματολογει και φιλοσοφει σε επικαιρα θεματα ειναι πραγματικα απολαυστικος.Τρελαινομαι επισης με τις παρομοιωσεις που κανει,βγαζουν απιστευτο γελιο.
Πολύ σωστή κουβέντα…
Ξεκινωντας δηλωνω μεγιστος οπαδος των εκδοσεων ΟΞΥ… (οοοοοοοχι δεν κανω γκριζα διαφημιση…)…
Διαβαστε απαραιτητως Chuck Palahniuk: Ειμαστε ολοι στοιχειωμενοι, απο τις προαναφερθεισες εκδοσεις…
για οσους δεν ξερουν/δε θυμουνται μιλαμε για τον συγγραφεα του Fight Club.
Το “Ειμαστε ολοι στοιχειωμενοι” ειναι ενα αριστουργηματικο μυθιστορημα - κολαφος στν εποχη του big brother, και σρον αμερικανικο τροπο ζωης…
Εγγυηση…
Aπο το οπισθοφυλλο :
Το πιο πρωτότυπο λογοτεχνικό έργο της χρονιάς".
The Guardian
Να τι έγραφε η διαφήμιση: “Καταφύγιο συγγραφέων: Εγκαταλείψτε τη ζωή σας για τρεις μήνες. Εξαφανιστείτε. Αφήστε πίσω σας οτιδήποτε δε σας αφήνει να δημιουργήσετε το αριστούργημά σας.”
Δεκαοχτώ άνθρωποι αποδέχονται την πρόσκληση-πρόκληση του μυστηριώδους διοργανωτή ενός εργαστηρίου δημιουργικής γραφής και καταλήγουν παγιδευμένοι σε ένα δαιδαλώδες κτήριο, απόλυτα αποκομμένοι από τον έξω κόσμο, με υποτυπώδεις ανέσεις και ελάχιστες προμήθειες. Εκεί, σε ένα ζοφερό παρόν, γράφουν διηγήματα και ποιήματα για να ξορκίσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος, δίχως να φαντάζονται ότι το μέλλον τους θα είναι χίλιες φορές πιο εφιαλτικό.
Γιατί κάποιος θα αρχίσει να τους δολοφονεί έναν-έναν…
και εξωφυλλο
Επισης για τους πιο πολιτικοποιημενους
Naomi Klein : No Logo - Εκδοσεις Λιβανη.
<<Στην αποκαλούμενη εποχή της παγκοσμιοποίησης, η διάγνωση είναι σαφής: H διεθνοποίηση και οι ασκούμενες οικονομικές πολιτικές είναι προϊόντα αποφάσεων που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών επιχειρήσεων και στη λήψη των οποίων οι ίδιες οι πολυεθνικές λαμβάνουν ποικιλοτρόπως μέρος.
Δημόσια και ανοιχτά ομολογείται ότι προς όφελος ακριβώς αυτών των εξουσιών, στα τελευταία τριάντα χρόνια αναδομήθηκαν οι οικονομίες, οι ανθρώπινες σχέσεις και τροποποιήθηκαν οι εθνικές νομοθεσίες και το διεθνές δίκαιο.
Xρειάζεται να γίνει σαφές ότι δύναμη υπάρχει όπου οι άνθρωποι, εγκαθιστώντας μεταξύ τους σχέσεις ισοτιμίας, μπορούν να λέγουν και να πράττουν από κοινού. Tο No Logo συμβάλλει κατά τρόπο ουσιαστικό στην προσπάθεια αποκατάστασης της αλήθειας των πραγμάτων και συνεπώς στην εκ νέου επαναδραστηριοποίηση του πολιτικού λόγου με στόχο έναν πιο ανθρώπινο κόσμο.
«Eπί χρόνια, όλοι εμείς μέσα στο κίνημά μας εκμεταλλευόμαστε τα σύμβολα των αντιπάλων μας � τα επωνύμιά τους, τα γραφεία τους, τις συνόδους κορυφής τους που τους έδιναν την ευκαιρία να φωτογραφηθούν όλοι μαζί. Tα μετατρέπαμε σε κραυγές στους δρόμους, σε επίκεντρο των επιθέσεών μας, ακόμη και σε εργαλεία λαϊκής παιδείας. Aλλά αυτά τα σύμβολα δεν ήταν ποτέ οι πραγματικοί μας στόχοι. Ήταν οι μοχλοί, οι αφορμές. Tα σύμβολα ήταν πάντα πύλες. Kαιρός να περάσουμε μέσa απo αυτές».
Εγώ παρατήρησα ότι είχα στη βιβλιοθήκη μου το 1984 του Οργουελ που είχε αναφερθεί στο thread για τους νεοέλληνες και θα αρχίσω να το διαβάζω.
Και πολύ καλά θα κάνεις…
Διαβαστο οπωσδηποτε, ειναι το αγαπημενο μου βιβλιο.
Τελειωσα τον Πρωτοτοκο… Θα ειναι η συνεχεια του Εραγκον…
“Το θεώρημα του παπαγάλου”
Διάβασα τελευταία και τον “κώδικα Da Vinci” και τον ¨αρκτικό κύκλο" του Dan Brown, αλλά αν διαβάσεις το ένα βιβλίο του είναι σαν να τα έχεις διαβάσει όλα. έχουν σχεδόν την ίδια πλοκή.
Εμένα μ’ αρέσε πολύ το Ψηφιακό Οχυρό του D.Brown(δλδ σε σχέση με τα κλασσικά Illuminati kai D.V.C.)
αλλά τα βιβλία που με ενθουσίασαν τελευταία ήταν το “the wind-up bird chronicle” του H. Murakami, και το “The God Delusion” του Richard Dawkins.
Σωστη!
Η επιχειρηματολογια του ειναι αποστομωτικη σε στιγμες,αλλα με κουρασε λιγο(και στον Τυφλο Ωρολογοποιο συνεβη το ιδιο) η επιμονη του πανω στην πολεμικη ενος τοσο υποκειμενικου θεματος,οπως τα πιστευω του καθενος.Τον βρισκω ελαφρως εμπαθη και μονοτονο απο ενα σημειο και μετα.
Aς προτεινουμε και κανενα αναγνωσμα…
Ο Clive Barker ειναι ενας πολυ παραγωγικος συγγραφεας και οχι μονο.Στα συγκεκριμμενα 2 βιβλια φτιαχνει το απολυτο ψυχεδελικο παραμυθι με εικονες αλλοτε ονειρικες και αλλες φορες εφιαλτικες.Διαβαζεται ευκολα και η ελληνικη εκδοση ειναι ιδιατερως προσεγμενη.Ενας μαγικος κοσμος που θυμιζει λιγο απο"Ιστορια διχως τελος" δοσμενος μεσα απο τη πολυπλοκη οπτικη του Barker,με το τυπικο μοτιβο των παραμυθιων καλο vs κακο που ομως δινεται μεσα απο μια ιδιαιτερως ευφυη διηγηση.
Θυμάμαι είχα διαβάσει απο Clive Barker σε παρόμοιο, “παραμυθένιο” ύφος τον “Κλέφτη του Πάντοτε”… ήταν πάρα πολύ καλό. Θα τα τσεκάρω κάποια στιγμή τα βιβλία που πρότεινες.
Κοιτα αν θες να ασχοληθεις με Barker,τα Abarat δεν ειναι τα πλεον αντιπροσωπευτικα για να αρχισεις.Νομιζω πως Το Μεγαλο Μυστικο Θεαμα,η Αειπολη,ο Υφαντοκοσμος ή το Ιματζικα,ακομα και τα βιβλια του αιματος ειναι περισσοτερο καταλληλα για να εισαγουν καποιο στον κοσμο του Barker.Ο κλεφτης του παντοτε που διαβασες,οπως και τα abarat οπως λες και συ ειναι πιο "παραμυθενια"με αποτελεσμα να αποτελουν μια παρενθεση του τυπικου υφους του συγγραφεα.Τσεκαρε αφοβα παντως.
Έχω διαβάσει χρόνια τώρα το Μεγάλο Μυστικό Θέαμα και την Αείπολη… ανέφερα τον Κλεφτη του Πάντοτε γιατί ήταν πιο κοντά στο ύφος, απ’ότι κατάλαβα, με τα βιβλία που πρότεινες Μπορώ να πω πως ήταν και το βιβλίο του που μου άρεσε πιο πολύ ως τώρα.
Μιας και αρίσαμε για Μπάρκερ,ας προτείνω και εγώ αυτότ ο βιβλίο
Νομίζω η σειρά αποτελείται από 6 μέρη,ξεχωριστά το καθένα,με διάφορες ιστορίες του συγγραφέα.Αποτελεί πολύ καλό δείγμα του στύλ του Μπάρκερ.
Να προτείνω και αυτό
Πολύ καλό και δυνατό βιβλίο,αν και τελιώνει κάπως σύντομ και αυτό μου την έδωσε.Είναι κάτι μεταξύ παιδικού παραμυθιού απ’ την πιο Τιμ Μπάρτον οπτική του θέματος,με κάποια στειχεία τρόμου.
Επίσης ψάχνω και δεν βρίσκω το βιβλίο In blood we lust.Ξέρει κναείς να βοηθήσει σχετικά?
Συμφωνώ μ’ αυτό που λες.Η πίστη είναι εμπιστοσύνη και όχι λογική.Καμιά φορά είναι υπερβολικός,άλλες φορές εύστοχος και αστείος,σαρκαστικός(sarcasm is my proverbial cup of tea),και, ναι, ενιότε εμπαθής.Επίσης, αναπαράγει αρκετά από αυτά που αναφέρει στο βιβλίο του,στο documentary “Τhe Root Of All Evil”.(το οποίο είναι ενδιαφέρον ως εισαγωγή στο βιβλίο.)
Ωστόσο συμφωνώ και μαζί του “Lack of evidence God,lack of evidence”.Για την ώρα δε μπορώ να το δω διαφορετικά…
Υστερ(ι)όγραφο 1: Έχω σπουδάσει Κοιν. Θεολογία.
Υστερ(ι)όγραφο 2: Δεν είμαι θρησκευόμενη.
Υστερ(ι)όγραφο 3: ΟClive Barker είναι πολύ καλός και το Abarat,ωραιότατο παραμύθι.Αλλά τα Βιβλία του Αίματος είναι τα αγαπημένα μου
Απορία:αγαπημένη ιστορία?
Δώσε βάση…νομίζω είναι στο τρίτο βιβλίο.Αν θυμάμαι καλά η ιστορία λέγεται Αποδιοπομπαίοι Τράγοι.Και είναι τελείως αρρωστημένη…
Συμφωνω μ αυτην την αποψη.
Ουτε εγω ειμαι.
Ενα αν μη τι αλλο “πρωτοτυπο” βιβλιο θεματολογικα,το οποιο κυκλοφορει στα ελληνικα ως"Το εγχειριδιο του καλου δημιου"ειναι το παρακατω,το οποιο ειναι μια παραθεση και περιγραφη των"δημοφιλεστερων"και μη τροπων εκτελεσης ανα τους αιωνες,με ιστορικα ντοκουμεντα και αναλυτικες"οδηγιες χρησης".
