Emena vivlio pou mou ekane entypwsh htan to “H periptwsh tsarls ntexter word” toy lovekraft
me epiane rigos otan to diavaza pws ginetai na se tromazei aytos o an8rwpos mono me ayta pou grafei:-k
twra 8a arxisw to “o an8rwpos sto psilo kastro” Philip.k dick
to exei diavasei kaneis kserei tpt mou exoun pei oti einai apo ta kalytera toy!
Κοιτα,η βασικη ιδεα ειναι εκπληκτικη,απλα νομιζω πως το κουραζει λιγακι το θεμα απο ενα σημειο και μετα.Βεβαια δεν ημουν ποτε ο μεγαλυτερος οπαδος του Φιλιπ Ντικ οποτε μπορει και να μην το κρινω και τοσο αντικειμενικα.Θεωρειται οντως ενα απ τα καλυτερα του.
Ο Lovecraft ειναι απλα θεος.
Παιδιά πριν 2 μέρες αν δεν κάνω λάθος απεβίωσε ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Κurt Vonnegut ο μεγαλύτερος συγγραφέας του μεταμοντερνισμού. Τσεκάρετε το Breakfast for Champions και δεν θα χάσετε. Πραγματικά καταπληκτικό βιβλίο.
Διαβάζω Ζαν Πωλ Σαρτρ - Ο Τοίχος…
Εντυπώσεις στο τέλος. :roll:
Μερικά αγαπημένα βιβλία που προτείνω στα παιδιά στο φόρουμ?
Τομ Ρόμπινς ? Το Άρωμα του Ονείρου. Ο Ρόμπινς σίγουρα είναι ιδιαίτερη περίπτωση, είτε τον γουστάρει τρελά κάποιος, είτε καθόλου! Παιδί της δεκαετίας του ?60, σίγουρα έχει περάσει το πνεύμα της στα βιβλία του? Κατά τη γνώμη μου, από τους πιο ξεχωριστούς σύγχρονους συγγραφείς, από το εναλλακτικό ρεύμα της σύγχρονης Αμερικής. Το Άρωμα του Ονείρου περιγράφει το ταξίδι στον χρόνο 2 αγαπημένων που εγκατέλειψαν το κάστρο τους, πίσω στην αρχαία Βοημία, την αναζήτηση ενός αρώματος που περιέχει τη μυστική ουσία του Σύμπαντος, πολλούς χαρακτήρες, άλλους στη σύγχρονη εποχή και άλλους πίσω στον χρόνο, και μια έκτακτη συμμετοχή του αρχαίου θεού Πάνα, σ? ένα λιβάδι με όμορφες τραγόμορφες θηλυκές υπάρξεις! Μάλλον κακώς προσπαθώ να το περιγράψω! Όσοι δεν το έχετε διαβάσει ακόμα, είναι πια καιρός! :bounce:
Χέρμαν Έσσε ? Ο Λύκος της Στέπας. Αν ο Ρόμπινς είναι τέκνο του πνεύματος των 60s, ο Έσσε ήταν από εκείνους τους συγγραφείς που στάθηκαν καταλυτικοί για να δημιουργηθεί αυτό το πνεύμα! Ο Λύκος της Στέπας στο πρωτότυπο λέγεται Steppenwolf, απ? όπου φαντάζομαι πήρε και το όνομα του το συγκρότημα. Πραγματικά μοναδικό βιβλίο, αριστούργημα, για έναν μεσήλικα που έχει κουραστεί από τη ζωή του στον σύγχρονο μαζικό πολιτισμό του κομφορισμού και της ισοπέδωσης της ατομικότητας, και γνωρίζει μια νύχτα μια νεαρή κοπέλα η οποία αποφασίζει να του «μάθει να χορεύει»? Μία κριτική του δυτικού πολιτισμού, ένα φοβερό ψυχογράφημα, και ένα εντελώς σουρεαλιστικό στο φινάλε έργο, αξίζει να το διαβάσετε. «Μόνο για λίγους, μόνο για τρελούς». 
Φρίντριχ Νίτσε ? Έτσι Μίλησε ο Ζαρατούστρα. Φαντάζομαι πολλοί από σας το έχετε διαβάσει? Ακόμα και αν κάποιος μπορεί να διαφωνεί σε κάποια πράγματα με τη φιλοσοφία του, αυτό το βιβλίο πρέπει να το διαβάσει! Είναι τόσο δυνατό το περιεχόμενο του που είναι ικανό να αλλάξει ως και τη ζωή κάποιου? Κυριολεκτικά! Απίστευτο.
Μίχαελ Έντε ? Ιστορία Χωρίς Τέλος. Ίσως το πιο ψαγμένο και βαθυστόχαστο «παραμύθι» που έχω διαβάσει ως τώρα (αυτό και τα άλλα βιβλία του). Η γνωστή ιστορία που έγινε και ταινία, του μικρού Μπάστιαν που μια ωραία μέρα κάνει κοπάνα από το σχολείο και αρχίζει να διαβάζει σε μια σοφίτα ένα βιβλίο που περιγράφει έναν φανταστικό κόσμο, την Ονειροφαντασία, ο οποίος βρίσκεται σε κίνδυνο να εξαφανιστεί και ένας μικρός ήρωας, ο Ατρέγιου και ο λευκός του δράκος, αποφασίζουν να τον σώσουν? Και σταδιακά ο Μπάστιαν απορροφάται από το βιβλίο, ώσπου τελικά μπαίνει και ο ίδιος μέσα του, και γίνεται ο βασικός διαμορφωτής της Ιστορίας του?
Συγκινητικό, βαθύτατα συμβολικό, με μηνύματα για τον άνθρωπο, τη φύση του, και την κοινωνία. Υπέροχο.
Μίλαν Κούντερα ? Η Αθανασία. Έργο χωρίς αρχή και τέλος, που άλλοτε αναφέρεται στο παρόν και στη ζωή 2 γυναικών, άλλοτε στο παρελθόν και στις ερωτικές περιπέτειες του Γκαίτε, άλλοτε είναι γραμμένο με τη δομή κανονικού μυθιστορήματος και άλλοτε είναι γραμμένο σαν δοκίμιο πάνω σε θέματα όπως η σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, ο έρωτας, η ζωή και η αθανασία. Πολύ βαθύ έργο, ίσως όχι πολύ «ανάλαφρο», αλλά και πάλι μοναδικό, ενός από τους κορυφαίους κατά τη γνώμη μου συγγραφείς του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα.
Τζέημς Τζόυς ? Οδυσσέας. Εδώ είμαστε. Αυτό να προσπαθήσουν να το διαβάσουν μόνο όσοι είναι προετοιμασμένοι και ξέρουν τι παίζει! Γιατί αλλιώς είναι πιθανό να το αφήσουν από τις πρώτες 10 σελίδες λέγοντας «τι ναι πάλι τούτο»?! Ίσως το λογοτεχνικό μνημείο του 20ου αιώνα, θα μπορούσα να το παρομοιάσω με την ανατροπή που έφερε στην κοινωνική φιλοσοφία ο Μαρξ, στη φιλοσοφία ο Νίτσε, στην ψυχολογία ο Φρόυντ, και στις επιστήμες γενικότερα με την επιρροή του Δαρβίνου!
Κι όμως, είναι απλά ένα λογοτεχνικό βιβλίο που περιγράφει απλά μια καθημερινή μέρα από τη ζωή του κυρίου Μπλουμ και του Στίβεν, 2 κατοίκων του Δουβλίνου στις αρχές του αιώνα. Και αυτό σε έκταση 800 σελίδων! Με ανάλογη δομή και αναφορές στην ομηρική Οδύσσεια, γραμμένο σε πάμπολλα στυλ και τρόπους γραφής, απίστευτα πρωτοποριακούς τότε, τώρα, και για πάντα, διαβάζοντας το είναι σα να διανύει κανείς ένα ταξίδι στο σύμπαν!
Επειδή όμως είναι δύσκολο σε σημεία, προτείνω και αυτό τον «οδηγό ανάγνωσης» ως βοήθημα! 
διαβάζω του Τόλκιν - ατέλειωτες ιστορίες…
Μήπως έχει διαβάσει κανείς το Ροβεράντομ??:-k αξίζει να το πάρω?
ρε παιδια πως διαβαζετε Τολκιν; :?
το θεωρημα του παπαγαλου, το προτεινω ειδικα στον led_zeppelin και σε κεινο το φιλο του τον Παναγιωτη
Γούστα είναι αυτά…(για Τόλκιν)…όπως και Κρίστοφερ Παολίνι ('Εραγκορν)…
Εχω ακουσει οτι ο Οδυσσεας του Τζοϋς ειναι λιγακι δυσκολο ως αναγνωσμα. Αληθευει?
ολα τα βιβλια ειναι ενα και ενα, η αδυναμια μου ομως ειναι ο Λυκος Της Στεπας…ξερεις εαν εχει βγει σε αλλες εκδοσεις εκτος απο τα “γραμματα”?
yep, αντιγραφη περιπου! επισης η μουσικη των πρωτων αριθμων
Λοιπόν,κάποια από αυτά που έχω διαβάσει και προτείνω:
Οτιδήποτε από Τόλκιν
‘Τα βιβλία του αίματος’,‘Υαφαντόκοσμος’,και γενικά έργα του Clive Barker
‘Ο Εκριζωτής’ του Brom
‘Το μανιτού’ του Γκράχαμ Μαστερτόν
Ενοείται οτιδήποτε α΄π ελληνική,σκανδιναβική και λατινοαμερικάνικη μυθολογία
‘Το σπίτι στην ομίχλη’ του Neil Gaiman
τα υπόλοιπα μετά.
Σε περίπτωση ου το έχει σκεφτεί άλλος,πλζ μην κάνετε θέμα για κόμιξ γιατί είναι κάτι που θέλω να κάνω εγώ.
Ψοφάω για μυθολογία… Από το δημοτικό έχω πόρωση. Ελληνική η αγαπημένη μου. Επίσης μ’αρέσουν Κέλτικη και Σκανδιναβική αρκετά.
Στη λογοτεχνία θέλω να μπαίνει στην ψυχολογία των ηρώων ο συγγραφέας. Είτε μέσω καταστάσεων είτε απλά να στα λέει χύμα. Να νομίζεις ότι το ζεις αυτό που λέει. Με σασπενς και χωρίς- δεν έχω κανένα πρόβλημα. Όπως και να είναι συμβολικά αυτά που λέει. Όχι όμως πως κάτι λίγο διαφορετικό αποκλείεται να με συγκινήσει. Εποχές δε ξεχωρίζω. Ούτε έναν μόνο συγγραφέα.
Η φιλοσοφία είναι άλλο θέμα τώρα… εξαρτάται από τον φιλόσοφο. Πχ μ’αρέσει αρκετά ο Νίτσε (τον Ζαρατούστρα βέβαια ακόμα δεν τον παλεύω. Στις 50 σελίδες έχω φτάσει. Υπομονή.).
Θα ήθελα ν’ασχολειθώ και με θεατρικά βιβλία. Έχω ρουφήξει αρκετά του Σαίξπηρ και πιστεύω πως αξίζει.
Στην ποίηση μ’αρέσει οτιδήποτε συμβολικό και υπερεαλιστικό και διάφορα άκυρα (:P). Αγαπημένοι ποιητές Λειβαδίτης, Καρυωτάκης, Ρίτσος, Εγγονόπουλος, Γώγου (αν και λίγο υπερβολική), Μπρετόν, Μπωντλαίρ, Πόε (αν και “σκοτεινός” για μένα). Όχι τρελά πράγματα όμως. Παραέχω λίγο καιρό που ασχολούμαι.
Αγαπημένα βιβλία: ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ (Ουγκώ), Ρομέος και Ιουλιέτα (Σαίξπηρ), Όνειρο καλοκαιρινής νυχτός (Σαίξπηρ), Η παναγία των Παρισίων (Ουγκώ), Έγκλημα και τιμωρία (Ντοστογιέφσκι), Αντίχριστος (Νίτσε), Η πτώση (Καμύ), Η πανούκλα (Καμύ), 11 λεπτά (Κοέλο)… Έχω διαβάσει αρκετά καλά βέβαια. Απλά αυτά μου έμειναν.
Βασικά εγώ τον Λύκο τον διάβασα απο τις εκδόσεις Καστανιώτης, και απο εκεί σχημάτισα τις καλύτερες των εντυπώσεων…
Γιατί νομίζεις πρότεινα και βοήθημα? Δεν είναι σε όλη την έκταση του δύσκολο πάντως, απλά είναι πολύ ιδιαίτερος ο τρόπος που έχει γραφτεί. Για παράδειγμα, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί συχνά την τεχνική του “εσωτερικού μονόλογου” ή του “ειρμού των σκέψεων”, όπου ξαφνικά απο την αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο περνάει στον τρόπο που βλέπει την πραγματικότητα ο ήρωας, κατ’ ανάλογο τρόπο με το πως οι σκέψεις του διαδέχονται η μία την άλλη… Και επειδή οι σκέψεις μας διαδέχονται συχνά η μία την άλλη χωρίς συνοχή, ή κόβονται απότομα για να πάνε σε μία άλλη, έτσι γίνεται και στο βιβλίο.
Πέραν τούτο, χρησιμοποιεί πάρα πολλά ύφη, απο ρομάντζο σε ιστορικό έργο, μέχρι θέατρο! Το έργο αυτό είναι επαναστατικό. Όταν και όποτε αισθάνεσαι έτοιμος για κάτι τέτοιο, δώσ’του μια ευκαιρία… μαζί με ένα βοήθημα καλού κακού
Κάν’το γρήγορα λοιπόν, μη σε προλάβω εγώ! :roll:
@Wretch: Cool αναγνώσματα, εμένα το σχολείο θυμάμαι δε μου άφηνε πολύ χρόνο για διάβασμα… Γιατί ως γνωστόν το σημερινό σχολείο και το ουσιαστικό διάβασμα είναι αντίθετα…
Το κάνω τώρα,μην γράψεις τπτ:D
Tελειωσα το απιστευτο ΑΡΡΓΚ του Douglas Adams και αρχισα το"Η περι Θεου αυταπατη"του Richard Dawkins.Tα επιχειρηματα του ειναι πραγματικα αποστομωτικα σε στιγμες.
Διάβασα τα ‘The Bronze Horseman’, ‘Tatiana and Alexander’ και ‘The Summer Garden’ της Paullina Simons.
Το ένα συνέχεια του άλλου.
Απλώς υπέροχα.
Σήμερα τελείωσα άλλο ένα κλασσικό μυθιστόρημα της σύγχρονής λογοτεχνίας, το Catcher in the Rye(Eλληνικά λέγεται ό φύλακας της σύκαλης η κάτι τέτοιο από ότι μου είπαν). Πολύ καλό, εύκολο για διάβασμα αλλά με άφησε με το αίσθημα ότι δεν είχε κορύφωση… Πάντως είναι ένα βιβλίο που σίγουρα αξίζει τον χρόνο σας:)
Έχετε γνώμη/να προτείνετε τπτ από ΤΟΜ ΡΠΜΠΙΝΣ ?