αυτο το πηρε και ο Mackintosh προχτες και του πανε οτι εχουν μεινει λιγα ελαχιστα.Καπου 6 κομματια… 
Άσε, έχω αρχίσει να χρησιμοποιώ εκφράσεις όπως “και τα ρέστα”, “όλοι είναι κάλπηδες”, “ωραίος είναι ο κώλος μου”, “παλιο-Μήτσος”, “παλιο-Σούλα”, κτλ.
Το καλοκαιρι διαβασα το κλασικο “πορτραιτο του ντοριαν γκρευ” Ωραιο ηταν. Θα το ξαναδιαβαζα ανετα πολλες φορες.
Τα σπάει. Πραγματικά κλασικό βιβλίο. Κι εγώ σχετικά πρόσφτα το διάβασα, 1μιση χρονο πριν, και έπαθα πλάκα.
Στ’αγγλικά? Τον ΟΔΥΣΣΕΑ??? 8O Α, εσύ ή ξέρεις απίστευτα καλά αγγλικά, ή απλά είσαι τρελή (you’re a woman, right?). Τι να πω, μακάρι να τα βγάλεις πέρα πάντως, αν τα καταφέρεις θα πρόκειται για τεράστιο επίτευγμα, αλήθεια.
Όπως και να χει, ο Οδυσσέας είναι για την λογοτεχνία του 20ου αιώνα ό,τι υπήρξε ο Πικάσο για την ζωγραφική. Αλλά… στ’αγγλικά ρε γμτ?? Αργκ!
Ωραίο βιβλίο, το είχα διαβάσει πριν κάποια καλοκαίρια, θυμάμαι ότι με είχε τρομαξει κάπως. Ναι, γενικά, ευχαρίστως θα το ξαναδιάβαζα.
Για το Catch-22 τι γνώμη έχετε? Το εχει διαβάσει κανείς? Το ξεκίνησα και μου φαίνεται πολύ βαρετό. Άσε που είναι ατελειωτο.
Έχει κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα που ίσως σου φανούν βαρετά, αλλά πάνω σε αυτά χτίζει τη σάτιρά του ο Heller, στη γραφειοκρατεία και τον παραλογισμό του στρατού και στις λεπτές ισορροπίες ζωής και θανάτου. Σε σημεία το βρήκα τρομερά αστείο, τελικά όμως δεν είναι το μεγάλο αντιπολεμικό βιβλίο που πολλοί το θεωρούν. Ατέλειωτο δε θα το’λεγα, εύπεπτο είναι.
πες μας εντυπωσεις , εχω διαβασει οτι θεωρειται απο τα πιο δυσβατα/δαιδαλωση βιβλια του 20ου αιωνα
καλο κουραγιο.
εχει διαβασει κανεις αυτο εδω ?
πανεξυπνο , αυτο-σαρκαζομενο βιβλιο.δεν εχω διαβασει κατι αλλο παρεμφερες σε υφος κ ταυτοτητα.
το πιο trippy/70s βιβλιο που εχω διαβασει.δεν μπορω να το περιγραψω βασικα…απλα το διαβαζεις κ σε καιει η οχι.
δειτε κ εδω πληροφοριες αμα σας ψηνει
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Illuminatus!_Trilogy
(καμια σχεση με dan brown και λοιπες μαλακιες,το βιβλιο ειναι σουρεαλ εργο τεχνης)
επισης θα ηθελα να διαβασω αυτο
Και μένα ellanor, μου φαίνεται “εξωφρενική” μια τέτοια απόπειρα. Εδώ, στα ελληνικά προσπαθείς να τον διαβάσεις και πάλι χρειάζεσαι τον οδηγό του Μαραγκόπουλου (όπως πολύ σωστά ανέφερες παραπάνω) και παρ’ όλα αυτά δίνεις μια συνεχόμενη σώμα με σώμα μάχη με το κείμενο. Δεν μπορείς για το συγκεκριμένο έργο να πεις “διαβάζω αυτό το βιβλίο” . Μάλλον τα “μάχομαι”, “κονταροχτυπιέμαι”, “πολεμώ” μαζί του, μπορούν να περιγράψουν καλύτερα την κατάσταση.
Είναι και πάρα πολλές οι αναφορές του Τζόυς στην δυτική λογοτεχνία (κάτι αντίστοιχο κάνει και ο Έλλιοτ στην Έρημη χώρα, όπου σε ακόμη πιο συμπυκνωμένο λόγο, υπάρχουν άπειρες αναφορές στην αγγλική λογοτεχνία (κυρίως)) και στην φιλοσοφία (αλλά και μυθολογικές) που το κάνουν ακόμα δυσκολότερο και απαιτητικό ανάγνωσμα.
εγω παντως , ενα ξεφυλλισμα που εριξα στον αγγλικο οδυσσεα , τον αφησα κατω στα 20 δευτερολεπτα κ δεν το ξανασκεφτηκα
να πω κατι σχετικο-ασχετο
ο Robert Anton Wilson που εχει γραψει το βιβλι οπο υ αναφερω παραπανω (illuminatus trilogy)
θεωρει joyce/οδυσσεα το κορυφαιο συγγραφεα/βιβλιο
κ γενικα το Illum tril θεωρειται οτι εχει επιρροες απο οδυσσεα αλλα σε πιο ‘καμμενο’/lsd context
(jim αμα εχεις διαβασει οδυσσεα , πιστευω οτι θα γουσταρεις το illum tri)
Παιδιά, δεν τίθεται καν θέμα. Ο Οδυσσέας είναι, αν όχι το κορυφαίο (γιατί, εντάξει, γούστα είναι αυτά), σίγουρα το σημαντικότερο βιβλίο του 20ου αιώνα.
Η αλήθεια είναι πως στα ελληνικά είναι μεν ζόρικη, αλλά όχι τόσο δύσκολη η ανάγνωση του, μερικά μάλιστα κεφάλαια κυλάνε σαν νερό (και είναι πραγματικά απολαυστικά). Αρκεί να ξέρεις τι παίζει, οτι ο Τζόυς χρησιμοποιεί συγκεκριμένες τεχνικές όπως τη ροή των σκέψεων ας πούμε που παρεμβάλλονται στην “κανονική” αφήγηση, ή οτι κάθε κεφάλαιο είναι γραμμένο και σε διαφορετικό στυλ, κάνοντας παραλληλισμούς με την Οδύσσεια του Ομήρου, κλπ (να γιατί χρειάζεται ο οδηγός). Και φυσικά (όπως ανέφερες jm rotten), γίνονται άπειρες αναφορές σε λογοτεχνία, ποίηση, φιλοσοφία, κλπ κλπ…
Ένα απο τα χαρακτηριστικότερα κεφάλαια του βιβλίου είναι εκείνο που ο Τζόυς περιγράφει την πορεία της γλώσσας, απο την αρχαϊζουσα μορφή της ως τη σύγχρονη γλώσσα. Το κεφάλαιο ξεκινάει σε αρχαϊκό κυριολεκτικά λόγο (στα ελληνικά έχει αποδοθεί άψογα στην αρχαία ελληνική), και όσο προχωράει το κεφάλαιο, προχωράει χρονικά και η γλώσσα, φτάνοντας στα σύγχρονα χρόνια, όπου η γλώσσα έχει γίνει εντελώς slang!
Ένα άλλο κεφάλαιο κάνει παραλληλισμό με την ραψωδία της Οδύσσειας που περιγράφεται το σκηνικό με τις Σειρήνες (> ήχοι, ακοή), και το κεφάλαιο ξεκινάει μονάχα με ηχητικά εφέ. Δυο σελίδες μόνο ηχητικά εφέ, που διαδέχονται το ένα το άλλο! Και στη συνέχεια τα παίρνει ξανά ένα-ένα τα εφέ και τα συνδέει με την αφήγηση (πχ “ΓΚΑΠ, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο τάδε”).
Ένα άλλο κεφάλαιο είναι γραμμένο σαν ρομάντζο, και ένα άλλο σαν θεατρικό έργο. Τι να λέμε, το βιβλίο αυτό είναι ΤΑ ΠΑΝΤΑ, και περιττό να πω, δε μπορεί να συγκριθεί με τίποτα άλλο απο όσα έχουν βγει.
Καταλαβαίνεις λοιπόν Huntress, ίσως δεν ήταν και το καταλληλότερο βιβλίο για να κάνεις εξάσκηση στα αγγλικά.
ελλανορ πολυ σε παω ρε φιλε 
Ναι,σίγουρα κάτι ψυλλιάστηκα…το ξεκίνησα και πρέπει να διαβάζω κάθε παράγραφο ξανά και ξανά,για να βγάλω νόημα…
Μάλλον στην Άννα Καρένινα θα το ρίξω,και αυτό στην αγγλική,απ’ότι είδα όταν το αγόρασα,δεν θα έχω πρόβλημα…
Α!#-o Και εν τω μεταξύ θα αγοράσω και την Οδύσσεια στα ελληνικά!Διότι είμεθα Έλληνες!
Παρακολούθησα την παραπάνω συζήτηση για τον Οδυσσέα -γιατί αγαπάω-, και ήμουν έτοιμη να προτείνω τον οδηγό του Μαραγκόπουλου όταν είδα ότι με πρόλαβε ο Ellanor
Επίσης να πω πως το τελευταίο κεφάλαιο της Molly Bloom είναι ό,τι κοντινότερο στο γυναικείο τρόπο σκέψης μπορεί να γράψει/διαβάσει/σκεφτεί κανείς.
Επίσης, αν πάτε στο Δουβλίνο υπάρχουν διάσπαρτες πλάκες στα πεζοδρόμια σε διάφορα σημεία της πόλης με abstracts από το βιβλίο των “στιγμών” που έχει περάσει από εκεί ο Bloom.
Eπίσης, ένα ίδιον της γλώσσας του Joyce είναι πως, σε όοολα τα επίπεδα που λειτουργεί, λειτουργεί και ηχητικά/ μουσικά. (Η γλώσσα ως μουσική, η μουσική ως γλώσσα, γλώσσα και περιεχόμενο, μοντερνισμός και φόρμα και βαριέμαι να γράφω τώρα αλλά όλα αυτά) Συνεπώς θα ήταν πραγματικά αξιόλογότατο εγχειρημα -και θα είχε και νόημα- να διαβάσει κάποιος τον Οδυσσέα πρώτα στα Αγγλικά (να το διαβάσει δυνατά ή να καλύτερα να βάλει άλλον να του το διαβάσει ώστε να προσέξει τον ήχο), μετά στα Ελληνικά και μετά τον οδηγό ανάγνωσης - κεφάλαιο-κεφάλαιο.
Είχα πάρει το Finnegans Wake στα Αγγλικά γιατί απ’ ό,τι ξέρω δεν έχει μεταφραστεί, κι έμεινα στην πρώτη σελίδα (η οποία mind you είναι μισή :p)
Εγώ πάλι το είχα ερωτευτεί με τόσο πάθος ώστε είναι από τα ελάχιστα βιβλία που έχω διαβάσει δύο φορές. Νομίζω πως πρέπει να σου ταιριάξει το χιούμορ του, το οποίο είναι δυνατόν να θεωρηθεί κρύο. Και έχει μία κάπως αποστασιοποιημένη γλώσσα/ ατμόσφαιρα που ίσως να είναι απωθητική. Τουλάχιστον αυτό έχω ακούσει από άλλους.
Πιστεύεις οτί μπορεί να μεταφραστεί;
Το Finnegans δεν μπαίνω καν στο τριπάκι να το ξεκινήσω, είναι ακόμα πιο προχωρημένο σε σχέση με τον Οδυσσέα, είναι και στα αγγλικά, άντε γειά…
(αν και μια περιέργεια την έχω ομολογώ)
Huntress, την Άννα Καρένινα δε λέει να τη διαβάζεις μεταφρασμένη, αλλά απο το πρωτότυπο!
εχει διαβασει κανεις το ‘‘εγκλημα και τιμωρια’’ να πει γνωμη?
Εγω πριν 15 χρόνια και το θυμάμαι ακόμα!
Ρασκόλνικοφ!
Edit: Για την ακρίβεια η ερώτηση πρέπει να είναι: Είναι κανείς που δεν έχει διαβάσει το “Έγκλημα και τιμωρία”;
ασυφτάο αγόρι μου είναι σα να ζητάς γνώμη για το Μαστερ οφ Πάππετς, γιατί δε το διαβάζεις απλά. too busy saving lives?
Μπα [-X:p
Έτσι. Να μαθαίναμε Ρώσικα να διαβάζουμε Τολστόι και Ντοστογέφσκυ στο πρωτότυπο…
Θα το κάνω όταν θα γίνω αισχρά πλούσια.
In the meantime
Κέιτ Σάμμερσκειλ - Οι υποψίες του κύριου Γουίτσερ (εκδ.Πατάκη)
[I]Μια καλοκαιρινή νύχτα του 1860. Σε μία κομψή γεωργιανή μονοκατοικία στο χωριό Ρόουντ, στην κομητεία του Γουίλτσαϊρ, όλα είναι ήσυχα. Πίσω από τα σφαλισμένα παράθυρα, τα μέλη της οικογένειας Κεντ κοιμούνται βαθιά. Μία ώρα περίπου μετά τα μεσάνυχτα, ένα σκυλί γαβγίζει: όλοι ξέρουν το επόμενο πρωί, ανακαλύπτει κάτι φρικιαστικό: ένας ασύλληπτα αποτρόπαιος φόνος έχει διαπραχθεί στο σπίτι. Οι ένοικοι του σπιτιού βρίσκονται σε κατάσταση σοκ, διότι, έκτος όλων των άλλων, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο ένοχος βρίσκεται ακόμα ανάμεσά τους. Η Σκότλαντ Γιάρντ στέλνει τον Τζακ Γουίτσερ, τον πιο διάσημο ντετέκτιβ της εποχής του, για να διερευνήσει τη δολοφονία στο Ρόουντ Χιλ Χάουζ. Με μόνη βοήθεια την αναποτελεσματική και αδέξια τοπική αστυνομική δύναμη, και χωρίς ουσιώδη αποδεικτικά στοιχεία. Ο ντετέκτιβ έχει να εκτελέσει μια ουδόλως αξιοζήλευτη αποστολή: να εξιχνιάσει μία υπόθεση στην οποία οι ύποπτοι είναι τα μέλη της απαρηγόρητης οικογένειας.
Η δολοφονία προκαλεί μία εθνική υστερία. Η σκέψη ότι πόσω από τις κλειστές πόρτες των ευυπόληπτων μεσοαστικών σπιτιών ίσως κρύβονται ένα σωρό πράγματα- δολοπλόκοι υπηρέτες, εξεγερμένα παιδιά, παραφροσύνη, ζήλια μοναξιά και μίσος - εξάπτει φόβους και μία περίεργη αναστάτωη. Όλοι έχουν μία θεωρία για την ταυτότητα του δολοφόνου. Εντούτοις όταν ο Γουίτσερ καταλήγει στο δικό του συμπέρασμα, ξεσπάει γενική καταγραφυή και σύγχυση.
Αυτή η αληθινή ιστορία ενέπνευσε μία γενιά συγγραφέων, όπως ο Γουίλκι Κόλινς, ο Τσαρλς Ντίκενς και ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, καθώς έχει όλα τα χαρακτηριστικά του κλασικού αστυνομικού μυθιστορήματος: ένα πτώμα, έναν ντετέκτιβ, μία επαρχιακή έπαυλη βουτηγμένη στα μυστικά. Στις “Υποψίες του κυρίου Γουίτσερ”, η Κέιτ Σαμερσκέιλ ξεμπλέκει τα γεγονότα της πολύκροτης υπόθεσης και την ξαναζωντανεύει με ζωηρό και συναρπαστικό τρόπο.
[/I]
https://www.papasotiriou.gr/product.gbook.asp?pfid=1936309&prid=1190540