Δον Κωνσταντίνε, πλάκα μου κάνεις; Εντάξει, να δεχτώ ότι η χρόνια χρήση κάνναβις έχει επιπτώσεις στην ψυχολογία του χρήστη, ειδικά δε όταν είναι πιο ευάλωτος ψυχολογικά. Και σ’ αυτήν ακόμα την περίπτωση, παρ’ όλες τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να έχει αυτή του η πράξη, θεωρώ ότι μόνο αυτός έχει την ελευθερία να επιλέξει πως και με ποιο μέσο θα αντιμετωπίσει το πρόβλημά του και κανείς δε δικαιούται να του υπαγορεύσει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος.
Σχετικά με το τελευταίο σκέλος της ερώτησής σου, να σου απαντήσω κι εγώ αυτό που πιστεύω. Θαρρώ ότι κάθε άτομο απ’ τη στιγμή που ενηλικιώνεται και φεύγει απ’ το σπίτι του θέλει να δοκιμάσει νέες εμπειρίες ή ακόμη και να γίνει αποδεκτό σε μία ομάδα ανθρώπων, και γενικώς η περιέργεια πρωτίστως και το αίσθημα υπεροχής (ότι και καλά αν κάνεις αυτό γίνεσαι κάποιος) ωθεί τους περισσότερους σε αυτόν τον τρόπο διασκέδασης. Το χασίς έχει μπει στις ζωές μας, το βλέπω κι εγώ στον φιλικό μου περίγυρο, στις συζητήσεις μας, και γενικότερα στις ζωές μας. Δεν ξέρω αν το ξεκινάνε από μαγκιά, από ανάγκη, ή από απλή περιέργεια, αλλά δε μπορώ να κατακρίνω κάτι που υπάρχει γύρω μας και γίνεται αποδεκτό απ’ όλο και περισσότερους της ηλικίας μας. Ας σκεφτούν μόνοι τους (μεγάλα παιδιά είμαστε) τις συνέπειες αυτού και αναλόγως ας πράξουν, είτε βάζοντάς το στη ζωή τους είτε απορρίπτοντάς το, ανάλογα όπως νομίζει ο καθείς. Με την ίδια λογική, αν το πάμε έτσι, να μην πίνουμε ούτε αλκόολ, ούτε να καπνίζουμε, βλαβερές συνήθειες δεν είναι κι αυτές; Πιο βλαβερές. Και πώς ζούσαμε πριν χωρίς αυτές; Απλά, οι τάσεις των καιρών επιβάλλουν σ’ όλο και περισσότερους νέους να πίνουν και να καπνίζουν, όσο πάει και σε μικρότερη ηλικία.
Βέντερ, αναφορικά με το αν πρέπει ή δεν πρέπει, είναι μεγάλη κουβέντα. Και αν κάποιος δεν έχει περιέλθει σε ανάλογη κατάσταση, λόγου χάριν δεν έχει υποστεί ένα μεγάλο σοκ, δεν έχει πάθει μελαγχολία ή κατάθλιψη κ.λπ, δε μπορεί να μπει στη ψυχοσύνθεση αυτών των ατόμων. Όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση, όσο κι αν γνωρίζεις τα αρνητικά της πράξης σου, δε νομίζω ότι είσαι σε θέση να ελέγξεις τον εαυτό σου, παρασύρεσαι περισσότερο απ’ το συναίσθημα και λίγο σε νοιάζει αν χάσεις απ’ αυτό. Η έκφραση “διαφυγή απ’ την πραγματικότητα” ακούγεται πολύ δελεαστική σε κάποιον που θέλει απεγνωσμένα να ξεφύγει από τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής του, έστω και για λίγο. Το ξέρω καλά αυτό, επειδή επί τόσα χρόνια πιάνω τον εαυτό μου να έρχεται στα όριά του, οπότε προσπαθώ να μπω, όσο γίνεται, στη θέση αυτού που υποκύπτει σ’ αυτό το μέσο ως τρόπο διαφυγής. Είναι γενικώς εύκολο να κρίνεις όταν είσαι “έξω απ’ τον χορό”. Μ’ αυτό το τελευταίο δεν απευθύνομαι προσωπικά σε σένα Βέντερ, αλίμονο.
