Γερμανικος Κινηματογραφος

Άλλες Τέχνες Κινηματογράφος & Τηλεόραση
#1

Εδω και ενα χρονο περιπου με τρωει το χερι μου να ανοιξω ενα κινηματογραφικο topic για την μεγαλη γερμανικη σχολη η οποια εχει να επιδειξει πραγματικα πολλες καλες ταινιες και αντιστοιχως πολλους αξιολογους δημιουργους που συνεχιζουν να απασχολουν την κινηματογραφικη κοινοτητα ανα την υφηλιο,μεχρι και σημερα.

Τοσο στις αρχες του αιωνα με τα εργα των Fritz Lang(’‘M’’,’‘Metropolis’’,’‘Das Testament des Dr. Mabuse’’),του WilhelmMurnau(’‘Nosferatu’’ και του Robert Wiene (’‘Das Kabinett des Doktor Caligari’’),οσο και τη δεκαετια του 1970,η γερμανικη σχολη ειχε να πει πολλα…

Στη δεκαετια του 1970 λοιπον εκαναν την εμφανιση τους καποιοι πολυ μεγαλοι δημιουργοι των οποιων τα εργα μνημονευονται μεχρι και τωρα.Σκηνοθετες οπως ο Werner Herzog,o Wim Wenders και ο προωρα χαμενος Rainer Werner Fassbider ,αλλα και οι Werner Schroeter, Margarethe von Trotta,Volker Schlöndorff,οσο δρουσαν στη Γερμανια,πριν μεταπηδησουν στην Αμερικη και το Holywood,παρεδοσαν εξαιρετικα δειγματα κινηματογραφικης απολαυσης και δημιοιυργησαν το ρευμα που εμεινε γνωστο ως New German Cinema,κατα τη γαλλικη Nouvelle Vague.

Ταινιες οπως το ‘‘Agguire’’,’‘The Enigma of Kaspar Hauser’’,’‘Heart of Glass’’,’‘Stroszek’’,’‘Nosferatu the Vampyre’’,’‘Woyzeck’’,’‘Fitzcarraldo’’,’‘Where the Green Ants Dream’’,’'Cobra Verde ‘’ του Herzog εδειξαν οτι ο τελευταιος ηταν ενας μεγας δημιουργος εικονων και καταστασεων,κυριως περιεργων και το εργο του εβριθε απο πολιτικες νυξεις ,κυριως εναντι του φασισμου και του ναζισμου,κατα βαση με τη μεθοδο των συμβολισμων.

Ακολουθως και ο star της σχολης του οποιου η μεταπηδηση στην Αμερικη κυριως τη δεκαετια του 1990 και μετα ειχε αμφιλεγομενα αποτελεσματα,στιγματισε τα 1970’s με το '‘Der Amerikanische Freund’’,αλλα κυριως τη δεκαετια του 1980 με ταινιες σταθμους οπως το noir ‘‘Ηammett’’,το σεμιναριακο road-movie ‘‘Paris-Texas’’ και τα ‘‘Wings Of Desire’’ και ‘‘Stand der Dinge’’.

Eμενα ομως η μεγαλη μου αγαπη λεγεται Rainer Werner Fassbider,ο αποθεωτης του λουμπεν,ο μαστορας του kitch και μη kitch μελοδραματος,ο ανθρωπος που μας γνωρισε τη μεγαλη Γερμανιδα ηθοποιο Hanna Schygulla.Ti να πρωτοαναφερω απο αυτον τον απιστευτο δημιουργο,που ηταν βουτηγμενος ο ιδιος στη διαστροφη και τις καταχρησεις???

‘‘The Bitter Tears of Petra von Kant’’,’‘Angst essen Seele auf,’’, ‘‘In a Year of 13 Moons’’,’‘Lola’’,’‘Lili Marleen’’,’‘Querelle’’ με τον Franco Nero και τον Brad Davisτου υπερτιμημενου συμφωνα με πολλους απο σας(απορω γιατι?) ‘‘Μidnight Express’’.

To 1979 η Γερμανια σηκωσε τον Χρυσο Φοινικα με το ‘‘The Tin Drum’’ του Volker Schlöndorff,μια πολυ περιεργη και ιδιαιτερη ταινια,οχι για ολα τα γουστα…

Εννοειται οτι και προσφατως αναγεννηθηκε η καπως μουδιασμενη την τελευταια 20ετια Γερμανια και με πρωτεργατη τον Oliver Hirschbiegel,ξαναακουστηκε η χωρα αυτη με ταινιες οπως το ‘‘Das Experiment’’ και το '‘Downfall’,το οποιο βεβαια εμενα με κουρασε καπως,αλλα και με το αριστουργηματικο ‘‘Die Welle’’ του Dennis Gansel το οποιο προσωπικα εχω σε πολυ περιοπτη θεση…

#2

Kαι επειδη το ‘’’’[B]Der Amerikanische Freund[/B]’’ και το ‘’[B]Αguirre:The Wrath Of God[/B]’’ αποτελεoυν για μενα μεγαλη αγαπη,επαναφερω εδω κριτικες των ταινιιων αυτων που τις εγραψα περισυ σε αλλο thread…

‘’[B]Der Amerikanische Freund[/B]’’(Aka [B]The American Friend[/B])(1977) του [B]Wim Wenders[/B]

Το να μιλησω εγω για το ‘’[B]Der Amerikanische Freund[/B]’’ ειναι σαν να μιλαει ο [B]GRACCHUS[/B] για τους [B]Judas Priest[/B],ο [B]Crimson[/B] για [B]ΑΕΛ [/B]και[B] Fates Warning[/B],o [B]Lupin[/B] για [B]Polanski [/B]κλπ…Αντιλαμβανεστε οτι μεσα σε ολη την αντικειμενικοτητα υπαρχει και πολλη υποκειμενικοτητα.

Αυτη ηταν η τριτη φορα που εβλεπα μια απο τις αγαπημενες μου ταινιες ever(!!!) και για αλλη μια φορα υποκλιθηκα στο μεγαλειο ενος μεγαλου πραγματικα σκηνοθετη,του [B]Wim Wenders[/B],αλλα και δυο μεγαλων ηθοποιων,του [B]Dennis Hopper[/B] και του [B]Bruno Ganz[/B](’’[B]Miα Αιωνιοτητα Και Μια Μερα’’,’‘Downfall’’,’‘The Reader[/B]’’).

H ιστορια ειναι μεταφορα του βιβλιου '[B]'Ripley’s Game[/B] ‘’ της [B]Patricia Highsmith[/B] και αν και προκειται για tribute στο film noir εχει πολλα μα πολλα ευρωπαικα στοιχεια.Ατμοσφαιρα,αργος ρυθμος,συναισθημα,κορυφαιες ερμηνειες,guest εμφανισεις απο δυο εμβληματικες μορφες του ειδους,τον [B]Samuel Fuller[/B] και τον [B]Nicholas Ray[/B] και πολυ μα πολυ μυστηριο.
Δεν προκειται για την συνηθισμενη σας αμερικανικη ταινιουλα,αλλα για μια ιδιαιτερη αλλα κορυφαιου καλλιτεχνικου επιπεδου ταινια,με τρομερες εικονες απο το [B]Αμβουργο[/B] και το [B] Παρισι[/B],αλλα και λεπτομερειες μεσα στους χωρους,οπως τηλεφωνικους θαλαμους,παιχνιδια,βιβλια και αλλα μικροπραγματα…
Παιδια,απλα must για καθε cinephile για μενα …

‘’[B]Aguirre, Der Zorn Gottes[/B]’’(Aka [B]Aguirre,The Wrath Of God[/B])(1972) του [B]Werner Herzog[/B]

Οσοι λοιπον δεν θελετε να χασετε το χρονο σας με μετριοτητες τυπου ‘’[B]Wrath Of Titans[/B]’’ οπως λενε και οι φιλοι παραπανω,αλλα σιγουρα θελετε να δειτε και να απολαυσετε μια ταινια που εχει στον τιτλο της τη λεξη ‘’[B]Wrath[/B]’’,δειτε την ταινια αυτη.
Θυμαμαι να εχω τρεξει απο [B]Βολο[/B] στο φεστιβαλ [B]Θεσσαλονικης[/B] το 2009 που εκανε πληρες αφιερωμα στον [B]Herzog[/B] για να δω το ‘’[B]Aguirre[/B]’’ σε μεγαλη οθονη και σημερα μετα απο καιρο εβαλα να το ξαναδω…
Η ταινια ειναι ουσιαστικα one man show για τον τεραστιο ηθοποιο [B]Klaus Kinski[/B].Mια ισπανικη αποστολη ταξιδευει στα βαθη του [B]Αμαζονιου[/B] για να κατακτησει τη γη του [B]El Dorado [/B].Μεσα σε αυτην τη χαμενη προσπαθεια παρακολουθουμε προδοσιες,μιση, ακαρπες φιλοδοξιες και σφετερισμο εξουσιας ,ολα υποκινουμενα απο τον υπερφιλοδοξο,μοχθηρο,υστεροβουλο και κακεντρεχη [B]Don Aguirre[/B] που τον ενσαρκωνει ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ο [B]Klaus Kisnki[/B].Θες δεν θες σε αυτην την ταινια τον [B]Kinski[/B] τον μισεις και τον λατρευεις συναμα,καθως το υφος και το παιξιμο του ειναι πολυ ταιριαστα συνυφασμενα με το ρολο που καλειται να φερει εις περας.
Ακομη κι οταν ολοι ,εξουθενωμενοι και πεινασμενοι εχουν συνειδητοποιησει το ματαιο της υποθεσης,εκεινος ακομη οραματιζεται τη [B]Βασιλεια Των Ουρανων[/B] με αυτον ηγετη!!!
Η ταινια κατεχει περιοπτη θεση στην ιστορια του παγκοσμιου κινηματογραφου και αναμφιβολλα ο [B]Herzog[/B] ειναι ενας μεγαλος και ιδιαιτερος δημιουργος.
Σας αφιερωνω την τελευταια σεκανς οπου η σχεδια κατακλυζεται απο πιθηκους κι ο [B]Kinski[/B] μονολογει…

‘’[B]Ι’m The Wrath Of God.Who else is with Me[/B]???’’

Ηighly Recommneded!!!

#3

Τζιοπάρα μπαίνεις σε ευαίσθητα χωράφια τώρα, καθώς το αγαπημένο μου ρεύμα είναι (για τώρα τουλάχιστον) ο Γερμανικός Εξπρεσιονισμός.
Να αναφερθεί επίσης ότι οι ταινίες του εξπρεσιονισμού δεν αφιερώνονταν αποκλειστικά στο να παράγουν τα δυσοίωνα οράματα ταραγμένων ψυχών με μεκάβρια αποτελέσματα, αλλά συχνά αποτελούσαν χώρο έρευνας πιο απτών και ανθρώπινων θεμάτων, όπως το Der Letzte Man του τεράστιου Murnau, ο οποίος σκηνοθέτησε και την ταινία-ορόσημο Nosferatu.
Όσον αφορά στο Νέο Γερμανικό Κινηματογράφο, με Herzog είμαστε, ο μόνος που μπόρεσε να προσεγγίσει τόσο πολύ τους τυραννισμένους χαρακτήρες του εξπρεσιονισμού, με τα soundtracks των Popol Vuh να ντύνουν με τον αρτιότερο τρόπο τις απεικονιζόμενες καταστάσεις και τα τοπία.

Τέλος, έκτός των τριών μεγάλων του Νέου Κινηματογράφου, ειδική μνεία στον Uli Edel και στην απεικόνιση που αυτός πρότεινε σε σχέση με την πίσω πλευρά της γερμανικής κοινωνίας που τρώει τα παιδιά της με το παρακμιακά εξαιρετικό Christiane F.

Περισσότερα σχετικά με τη συγκεκριμένη ταινία από αύριο που θα έχω πιο καθαρό μυαλό να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά.

#4

Μια κι ανεφερες την ταινιαρα ‘’[B]Christiane F[/B].’’,οριστε η αποψη μου…

‘’[B]Christiane F. ? We Children from Bahnhof Zoo[/B]’’(1981) του [B]Uli Edel[/B]

H 13 χρονη [B]Christiane[/B] ζει στο [B]Βερολινο[/B] των αρχων της δεκαετιας του 1980 κι αν και μολις 13,εχει καταφερει να βαρεθει τη ζωη της και να θελει να φυγει απο την πολη αυτη.Εχει παθος με τον [B]David Bowie[/B],θελει να παει στην πιο διαφημισμενη ντισκοτεκ του [B]Βερολινου[/B] ,την ‘’[B]Sound[/B]’’,κι οταν το καταφερνει αυτο αρχιζει απο εκει κι επειτα ο ηθικος της κατηφορος,καθως παρατει το σπιτι της και κυλαει στην πρεζα και την ηρωινη.
Ταινια αντιπροσωπευτικη του περιθωριου και της παρακμης των μεγαλουπολοεων,εχει φοβερη απεικονιση του νυχτερινου [B]Βερολινου[/B] με τα κακοφημα στεκια,τους δρομους,τα πεζοδορμια,τις δημοσιες τουαλετες και τις σκηνες στο metro της πολης και δειχνει μια νεολαια χωρις οραμα,χωρις τιποτα,να θελγεται μοναχα απο τα ναρκωτικα και τη μουσικη ως τροπο εκφρασης κι αντιδρασης.
Η ταινια μιλαει στους ροκαδες και τους μεταλλαδες καθε εποχης και ειναι πλυμμηρισμενη απο ο,τιδηποτε αφορα στον [B]David Bowie[/B],οπως δισκους του,τραγουδια του,αφισσες του στο μετρο,αλλα και τον ιδιο να υποδυεται τον, εαυτο του σε συναυλια στο [B]Bερολινο[/B].
Το πρωτο αυτο εργο του [B]Uli Edel[/B] που το 2008 επανηλθε στο προσκηνιο με το φοβερο ‘’ [B]Der Baader Meinhof Komplex[/B] ‘’,ειναι ενα απολυτο cult επος κι αποτελεσε την πρωτη και τελευταια ταινια για πολλους απο τους ερασιτεχνες του cast οι οποιοι εκτοτε δεν ξαναδουλεψαν στον κινηματογραφο ποτε ξανα.

#5

Επιπλέον, στο παρόν θρεντ δε γίνεται, όσο ακραίο και αν είναι αυτό, να μη μιλήσουμε για τη συνεισφορά της Leni Riefenstahl στον κινηματογράφο σε σύνολο.

Ναι, επρόκειτο αν μη τι άλλο για οπαδό και δεξί χέρι του Χίτλερ, που συνεισέφερε το δίχως άλλο στην οπτικοποίηση της πολιτικής του Γ’ Ράιχ. Αλλά με το να στρουθοκαμηλίζουμε λόγω αυτών μπροστά στην υμνητική της σκηνοθεσία δεν μπορούμε να είμαστε δίκαιοι με τον Κινηματογράφο σε σύνολο.

Στο πρώτο έτος της σχολής ένας καθηγητής μας είπε να παρακολουθήσουμε το [B]Θρίαμβο της Θέλησης[/B] βγάζοντας από το μυαλό μας τα οποιαδήποτε ταμπού. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε τη δύναμη της προπαγάνδας όταν αυτή φλερτάρει επιτυχώς με την αισθητική.

Δίκιο είχε. Όταν βλέπεις το Χίτλερ σε μεγαλειώδες κοντρ πλονζέ, τις πομπές με δαυλούς σε πανοραμίκ και τα οριζόντια στον άξονα πλάνα που παρουσιάζουν τους οπαδούς του να τείνουν τη δεξιά χείρα δε μπορείς να μην αισθανθείς το γιατί ο εν λόγω άνθρωπος κατέληξε να εξουσιάζει τόσους ανθρώπους. Πόσο μάλλον μέσα από τη σκηνοθεσία της Riefenstahl, που καταφέρνει να αποτυπώσει όχι μόνο το κλίμα αλλά και τα συναισθήματα της εποχής με τρόπο, αν όχι ρεαλιστικό, τουλάχιστον επιτυχημένο ως προς την προπαγάνδα της.

Ξεκαθαρίζουμε κάτι. Και εδώ η αναφορά δεν αφορά σε πολιτικές πεποιθήσεις (πολλώ δε μάλλω απέχει ο γραφιάς από τα συγκεκριμένα χωράφια) αλλά σε συνολική συνεισφορά στο μετέπειτα κινηματογράφο. Χωρίς τη Riefenstahl τα έπη του Χόλλυγουντ των δεκαετιών '50 και '60 δε θα ήταν το ίδιο μεγαλεπίβολα. Ο χιτών, η Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατοριας, το Μπεν Χουρ, Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙΗΝ ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ, δε θα ήταν ποτέ τα ίδια αν οι δημιουργοί τους δεν είχαν μελετήσει Riefenstahl.

Δείτε το Θρίαμβο της Θέλησης σαν ένα ντοκυμανταίρ/προπαγανδιστικό έργο με ιστορική αξία/οπτικό μεγαλούργημα. Προσέχτε όμως μη μπερδέψετε τα μπουτάκια σας στο μεταξύ, καθώς προκειται για έργο επικίνδυνο στον μη παιδευμένο.

#6

Oμολογω οτι δεν την γνωριζα την κυρια,αλλα αν επροκειτο να παρακολουθησω το εργο,δυσκολα θα εβγαζα απο το κεφαλι μου τις προκαταληψεις…

#7

Δε διαφωνώ καθόλου Τζιόπα, ό, τι και να γίνει οι προκαταλήψεις δε φεύγουν. Ούτε εγώ το είδα χωρίς προκαταλήψεις. Αλλά αν αγαπάς τον Κινηματογράφο, είναι μια ταινία που οφείλεις να δεις, για το ιστορικό του ίδιου του Κινηματογράφου. Υπάρχει ολόκληρη στο Youtube.

#8

ΟΚ,για τις ταινιες και τους σκηνοθετες που ανεφερα στο αρχικο post τι αποψη εχεις?
Καμια αλλη προταση κυριως απο δεκαετιες 1970-1980 εχεις ?

#9

Εκτιμώ απεριόριστα τον Χέρτσογκ και τους βλοσυρούς του ήρωες με τις εμμονές τους που μοιραία τους άγουν στην αυτανάφλεξη τους.
Ο Φάσσμπιντερ είναι τεράστιο κεφάλαιο, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς το πως προσεγγίζει τις σχέσεις εξουσίας που διέπουν την ανθρωπότητα, τόσο στο μικρόκοσμο του ατόμου, όσο και στο γενικότερο κοινωνικό επίπεδο. Μάλιστα όταν αναδεικνύει μια γραφή που διέπεται από τη Μπρεχτική φόρμα του παραλόγου δε γίνεται να μην τον παραδεχτείς. Αν μάλιστα αναλογιστούμε και τον ενδιαφέροντα βίο του, οδηγούμαστε σε τρομακτικά συμπεράσματα σχετικά με τα όρια διάνοιας/αυτοκαταστροφής.
Τελευταίος ο Βέντερς, ομολογώ, δεν μου κεντρίζει και πολύ το ενδιαφέρον, όχι λόγω της σκηνοθεσίας του, όσο λόγω της θεματικής του. Η road movie νοοτροπία που διέπει όλες τις ταινίες του δεν έχει καταφέρει να με αγγίξει ακόμα, δεν είμαι έτοιμος μάλλον.

Πρόταση γενικότερα, μάλλον έχω τη Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια του Φάσσμπιντερ. Εκεί είναι που φαίνεται το παράλογο της σεξουαλικής κυριαρχίας ενώ ταυτόχρονα υποδεικνύεται τρόπον τινά ότι δεν υπάρχει χώρος για ρομαντικούς σε μια κοινωνία που οι ισχυροί της διαποτίζονται από το παράλογο και το ηλίθιο.
Αν δε, βάλεις έναν πρώην σφαγέα-νυν τραβεστί για πρωταγωνιστή σου, ο οποίος είναι παράφορα ερωτευμένος με έναν άσχημο, καχεκτικό άνθρωπο, τότε μάλλον το μαύρο σου χιούμορ είναι γραφτό να είναι γνώρισμά σου.
Μην ξεχάσω να αναφερθώ και στη σκηνή που μερικοί εκ των ηρώων τριπάρουν στο δωμάτιο του πρωταγωνιστή (αν θυμάμαι καλά, αλλά όπως και να 'χει, δεν έχει σημασία) ενώ ακούγεται το Frankie Teardrop των Suicide.

#10

Nαι ταινιαρα,αλλα το ‘’[B]Angst essen Seele auf[/B]’’(’’[B]O Φοβος Μου Τρωει Τα Σωθικα[/B]’’) ειναι το αγαπημενο μου…

#11

Ρε συ Razoreater,μηπως τυχαινει να εχεις δει αυτην την ταινια και να ξερεις που μπορω ναα την βρω διοτι την ψαχνω χρονια .δυστυχως ανεπιτυχως…

#12

Ωχ, ναι, την έχω κάπου από κάποια εφημερίδα αλλά δεν την έχω δει ακόμα.
Αν ενδιαφέρεσαι, εντός.

#13

Για δες, την κατέβασα χθες-προχθές τούτη, εντελώς τυχαία. :stuck_out_tongue: Θα την τσεκάρω το συντομότερο δυνατό, είναι και αισθηματικό δράμα που μ’ αρέσει. Α, επίσης, ταινιάρα, από τις καινούργιες, είναι το Das Leben Der Anderen, αλλά και το Goodbye, Lenin που την λες πιο “ανάλαφρη”. Και εννοείται πως στα σχέδιά μου είναι να δω άμεσα τα Der Himmel Uber Berlin και Paris, Texas του Wim Wenders, ειδικά την πρώτη.

Μεγάλη σχολή η Γερμανία, απ’ όλες τις απόψεις…σκηνοθέτες, συγγραφείς, ό,τι θες έχει…κάστρα, το άκυρο… :smiley:

*Wim, λάθος. :stuck_out_tongue:

#14

Eννοειται οτι το ‘’[B]Das Leben Der Anderen[/B]’’ ειναι η κορυφαια γερμανικη ταινια των τελευταιων ετων,αλλα τι να πει κανεις για το σκηνοθετη της ταινιας [B]Florian Henckel von Donnersmarck[/B], που μετα απο αυτο το αριστουργημα,καλοειδε τα μπικικινια του [B]Hollywood[/B] και γυρισε μαλακιες σαν το ‘’[B]Τhe Tourist[/B]’’…

Tα ‘’[B]Der Himmel Uber Berlin[/B]’’ και ‘’[B]Paris, Texas[/B]’’ του [B]Wim Wenders[/B] να τα δεις διοτι ειναι εκπληκτικες ταινιες…

#15

‘’[B]Die 1000 Augen des Dr. Mabuse[/B]’’(1960) του [B]Fritz Lang[/B]

Θα ηταν πραγματικα λιγα και φτωχα τα λογια για καποιον σαν το [B]Fritz Lang[/B],μια πραγματικα πολυ σπουδαι προσωπικοτητα για την 7η Τεχνη του 20ου αιωνα.Κι αυτο γιατι περα απο το σημειολογικα σπουδαιο ‘’[B]Metropolis[/B]’’,o [B]Lang[/B] εχει υπογραψει μερικα απο τα πιο καλα films noirs της χρυσης περιοδου 1940-1953 οπως το ‘’[B]Τhe Woman in the Window[/B]’’(1944),το ‘’[B]Scarlet Street’[/B]’(1945),το ‘’[B]The Big Heat[/B]’’(1953) κλπ…
Εδω παρουσιαζω το κυκνειο ασμα του,το ‘’[B]Die 1000 Augen des Dr. Mabuse[/B]’’,μια σκοτεινη ταινια αγωνιας και μυστηριου,με αναφορες στον αποκρυφησμο και στις μεταφυσικες ερμηνειες και εξηγησεις των γεγονοτων,με ατμοσφαιρα και γρηγορο ρυθμο.
Eνας δημοσιογραφος δολοφονειται κι η αστυνομια ψαχνει να βρει τι συμβαινει,λιγο μετα μια γυναικα προσπαθει να αυτοκτονησει και σωζεται απο εναν πλουσιο επιχειρηματια τον οποιο μετα ερωτευεται.Πισω απο ολα αυτα πιος βρισκεται ομως?
Η ταινια διαθετει μια απιστευτη b-movie αισθητικη,αλλα εχει εξισου πολυ μυστηριο,αλλεπαλληλες ανατροπες,δραση και πολλα απροοπτα.Απο τις πολυ καλες,αν και αγνωστη,ταινιες του παλιου καλου καιρου…