Μου φάνηκε αρκετά περίεργο που δεν έχει ανοίξει κάποιο θέμα αν και ο δίσκος έχει κυκλοφορήσει κάποιους μήνες τώρα.
Με μια πιο πείεργη ηχητική προσέγγιση με αρκετή παραμόρφωση στα όργανα, περίεργα ξε-κουρδίσματα και προσωπική υμνολογία ο Αγγελάκας εκπλήσει άλλη μια φορά. Προσωπικά λιώνω πάρα πολύ τον δίσκο. Διαφορετικός απο ότι έχει κάνει μέχρι σήμερα συνεχίζει την απιίστευτη πορεία του στην ελληνική σκηνή.
Τα τηλεντρόγκες, πόθοι, ευγνομωσύνη δεν γράφονται έτσι απλά. Ενώ το ποτάμι αν και μου θυμίζει και άλλες δουλειές του με τρελαίνει με τις στιχάρες του. Η συνεργασία με Μπακιρτζή όλα τα λεφτά.
Επειδή τα περισσότερα κομμάτια τα είχα ακούσει αρκετές φορές ζωντανά πριν βγει ο δίσκος, έχω να πω πως ο συνδυασμός απόδοσης και θεατρικότητας δεν συγκρίνεται με αυτό που σου “δίνει” το CD.
Δεν λέω κάτι καινούργιο βέβαια, αλλά είχα ακούσει ήδη Ποτάμι, Σαράβαλο, Γλέντι, Γιαννάκης, Ολα τα αστέρια του ουρανού και Δικαιοσύνη live και “χανόμουν” κυριολεκτικά παρότι τα άκουγα πρώτη φορά. Ειδικά η Δικαιοσύνη σε εγκλώβιζε τόσο πολύ συναισθηματικά, που τραγουδούσε ο Αγγελάκας στο ρεφραίν περί θεών κτλ και αισθανόσουν την ατμόσφαιρα να γεμίζει …“ειρωνεία”.
Το player τη χάνει τη μαγεία όπως και να έχει. Αλλά ας είναι, ξέρουμε που θα τον βρούμε τον Γιαννάκη.
