Μα δεν ειμαι Ολλανδια για τις κλωτσιες.Σκατοφλωροι του κερατα ειναι οι Ολλανδοι.Απλα
οι ακαδημιες τους κατα καιρους βγαζουν τρομερες φουρνιες.Ολοι θυμομαστε τον Αγιαξ
του 95-96 και την μετεπειτα τρομερη Ολλανδια του 98.
Ειχα τον Γκατουζο (Μιλαν) για κλωτσες.Και ειχαμε και Ανατολακη,Ζε Ελιας,Αμανατιδη και
οσους ακομα θες στον κωλογαυρο.
Ειναι κριμα για την Αργεντινη που εχει προσφερει τοση πολλη τακτικη στο ποδοσφαιρο
(και το κατενατσιο ε!) να κατεβαινει σκορποχωρι σε καθε διοργανωση.Αντε βγαλε το 2006.
Και σε σχεση με αλλες χωρες τα τελευταια χρονια βγαζει μονο επιθετικους και αμυντικα χαφ.
Και τιποτα αλλο.
Αυτος o προπονητης που εχει τωρα.Δηλαδη τι να πω.Στο προηγουμενο ειχαν βαλει τον
Ντιεγκο.Φορ φακς σεηκ δηλαδη !
Προτιμω Ολλανδια του 88, Τζεναρο Γκατουζο μεγαλη αγαπη χτυπησες φλεβα
Μια που λεμε για τιτικες αυτη η Γερμανια παραειναι τεχνικη για Γερμανια, πολυ λιγο δυναμισμος και τα εχουν χρειαστει μεχρι τωρα στο σκληρο παιχνιδι, μονο ο Μουλερ ειναι σκληροπετσος
Από 1-0 σε 1-2 κι από κει σε 2-2 κι όλ’ αυτά μέσα σε 25 λεπτά, ο Γκέτσε να σκοράρει με ασίστ του κάτω μέρους του μετώπου του στο γόνατό του, εκατέρωθεν χαμένες αντεπιθέσεις και τετ-α-τετ στις καθυστερήσεις, ο Νόιερ να κάνει γκάφα που τελικά του βγήκε μαγική/air Jordan-ική ταρζανιά, να βγαίνει μία και μόνο κάρτα κι αυτή στο τέλος των καθυστερήσεων και να βγάζει και νοκ άουτ τον Μουντάρι για την τελευταία αγωνιστική, ο οποίος Μουντάρι από τη ζοχάδα του να έχει αγκαλιάσει τη μπάλα πεσμένος στο χορτάρι και να μην αφήνει το ματς να τελειώσει, σα να μη θέλει να τελειώσει γι’ αυτόν το Μουντιάλ (;), ο Μίλερ στο τέλος αιμόφυρτος στη μικρή περιοχή της Γκάνας…
Όταν βλέπω κάτι τέτοια ματς τίγκα στο χιμαδιό και την ατμόσφαιρα ποδοσφαίρου αλάνας, μου ρχεται να βγω στο μπαλκόνι και να ουρλιάξω “γαμώ τα συστήματά σας, χέζω τις τακτικές σας και χώνω τους αγωνιστικούς σχεδιασμούς σας στις κωλάρες σας”.
Μου περνάει γρήγορα βέβαια, αλλά για όσο διαρκεί, το φχαριστιέμαι :!:
Η Αργεντινή ήταν ομαδάρα το 06 αλλά στο προημιτελικό ο Πεκερμαν έχει κάνει το χειρότερο κοουτσάρισμα στην ιστορία του ποδοσφαίρου,το ματς πάει στα πέναλτι και εκεί φυσικά κερδίζουν οι Γερμανοί
Αλλα η πιο επική πορεία της Αργεντινής είναι το 90
Εκει ο Ντιέγκο είναι πραγματικά μόνος του με μοναδική βοήθεια τον τερματοφύλακα και τον Κανιγια
Επική νίκη επί της βραζιλίας, αποκλεισμός της Ιταλίας στα πέναλτι στη Νάπολη με τη μισή εξέδρα να στηρίζει Ντιέγκο και ήττα στον τελικό με κόντρα διαιτησία από τους Γερμανους με πέναλτι στο 85
…και ο οποίος (ο Γκοϊκοετσέα) ήταν και αναπληρωματικός τερματοφύλακας, που μπήκε μετά τον τραυματισμό του βασικού (του οποίου δεν θυμάμαι το όνομα) και έπιανε τα πάντα!
Γράκχε με συγκίνησες, μιλάμε για απόλυτη ταύτιση σκέψεων.
Γενικά, μην το ματιάσουμε, αλλά μέχρι στιγμής το μουντιάλ είναι μακράν το καλύτερο μετά το '98. Και έχω την υπόνοια ότι η όλη κούραση από τα πολλά παιχνίδια, σε συνδυασμό με την κάβλα των Λατίνων που παίζουν “εντός έδρας” είναι ο συνδυασμός που δίνει τόσα καλά ματς.
ΥΓ. Απόλυτα σωστός ο chemist για την Αργεντινή του '90 και πραγματικά μοναδική ποδοσφαιρική στιγμή η αποθέωση του Ντιέγκο στη Νάπολη κόντρα στην εθνική Ιταλίας.
Μα για σένα το γραψα βρε, μόνο προσωπική αφιέρωση δεν συμπεριέλαβα <3 <3 <3
Γενικά οι αφρικάνικες ομάδες, τουλάχιστον όσες δεν έχουν διαβρωθεί/μεταλλαχθεί (ακόμα) από τη ραγδαία ευρωπαϊκοποίηση του αθλήματος (όπως, δυστυχώς, φαίνεται να έχει γίνει με το πάλαι ποτέ κραταιό Καμερούν και την μια-φορά-κι-έναν-καιρό ελπιδοφόρα και ανερχόμενη Νιγηρία), δείχνουν να αποτελούν το τελευταίο ίσως προπύργιο του old-school ποδοσφαιρικού ρομαντισμού/αυθορμητισμού κόντρα στην επέλαση του ευρωπαϊκής κοπής ρασιοναλισμού, ο οποίος αργά αλλά σταθερά μεταλλάσσει ήδη τους λατινοαμερικάνους. Εδώ το κραυγαλέα ατελές/χυδαίο ποδόσφαιρο των άπειρων λαθών, των αψυχολόγητων επιλογών και της παντελούς έλλειψης ποδοσφαιρικής ευφυίας, πάει χέρι-χέρι με το δέος που προκαλούν οι αθλητές-φαινόμενα που δείχνουν ικανοί να καταπιούν τον αντίπαλο, και τον ενθουσιασμό που εμπνέουν τα random ποδοσφαιρικά τους κατορθώματα. Η Γκάνα αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα - και κρίμα που μάλλον θα μείνει απ’ έξω (φοβάμαι ότι η Πορτογαλία θα βρει τον τρόπο να την δαμάσει και να προχωρήσει στους 16 αντί της Γκάνας είτε η ίδια η Πορτογαλία, είτε οι ΗΠΑ). Πάντως αν τους κάτσει και περάσουν θα στήσω τρελό πάρτι.
Η δε Γερμανία είναι κατ’ εμέ πολύ ιδιότυπη περίπτωση εθνικής ομάδας. Μοιάζει να αποτελεί προϊόν της πάλης ανάμεσα σε δύο διακριτές ποδοσφαιρικές λογικές/νοοτροπίες. Η κυρίαρχη, αυτή που δίνει στην ομάδα το τελικό της στίγμα, εκφράζεται από τα μεταναστόπουλα τύπου Οζίλ και όσους (λίγους) “άρειους” συσπειρώνονται γύρω τους (π.χ. Γκέτσε). Αυτοί προσθέτουν σε ποιότητα και φαντασία, αλλά μάλλον αφαιρούν σε ειδικό βάρος και “γερμανίλα”. Και όταν τα γάλατα σφίγγουν, χρειάζεται να επιστρατευτούν τα ποδοσφαιρικά SS τους, οι φάτσες τύπου Κλόζε και Σβαϊνστάιγκερ που θα βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά με την αδίστακτη αποτελεσματικότητά τους. Αυτό το αναφέρω κυρίως για όσους έχουν γλυκαθεί απ’ την εικόνα που δείχνει τα τελευταία χρόνια και ονειρεύονται μια γερμανική επέλαση μέχρι τον τελικό με φουλ θεαματικό ποδόσφαιρο και τέτοια - τις κρίσιμες στιγμές, αν είναι να διακριθούν, θα το κάνουν με την παραδοσιακή γερμανίλα τους και με τίποτα παραπάνω.
Το Μουντιάλ επιμένω κι εγώ να μην το ματιάσουμε - ας περιμένουμε λίγο να έρθει η ώρα των νοκ άουτ πριν αρχίσουμε να πανηγυρίζουμε. Μία παρατήρηση μέχρι τότε, είναι σωστό αυτό που λέγεται για την κόπωση των παικτών. Σαν από ένα τρολάρισμα του ποδοσφαιρικού πεπρωμένου, μέχρι στιγμής οι ομάδες δείχνουν τόσο σκασμένες που σχεδόν καμία δεν μπορεί να παίξει άμυνα της προκοπής. Μάλλον αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που γίνεται της τρελής από μεγάλα σκορ, ανατροπές, over και πάει λέγοντας.
Υ.Γ.: Αυτό που πήγε να κάνει η Αργεντινή το ‘90 ήταν ο απόλυτος ποδοσφαιρικός άθλος, αν σήκωνε δεύτερο συνεχόμενο Μουντιάλ θα μιλούσαμε για το μεγαλύτερο όλων Έπος του Ντιεγκίτο, ο οποίος με πόδια σχεδόν κατεστραμμένα από τα δολοφονικά τάκλιν όλου του ντουνιά (που προφανώς είχε πάρει το μάθημά του απ’ το '86, αλλά ούτε κι αυτό έφτανε απόλυτα) επέμενε να μοιράζει πόνο - εκτός από μαγικές ασίστ στον Κλαούντιο Κανίγια - δεξιά και αριστερά. Η τελική νίκη των Γερμανών, αν και σχετικά “λογική” από ποδοσφαιρικής άποψης, ήταν το άδοξο τέλος της πιο όμορφης ποδοσφαιρικής ιστορίας όλων των εποχών. :sigh:
Σποτ ον αναλυση Γρακχε, τα εσπασες και παλι, μπραβο
Οντως Ghana 2014 = Cameroon 1990, Aυτο τα λεει ολα, δινουν το ιδιο θεαμα, βραζουν τα ιδια καζανια, ειναι το ιδιο πεινασμενοι για νοστιμους Ευρωπαιους και μη. Ρησπεκτ σε δυο πανεμορφες Γκανεζες που εδειξε στην εξεδρα (σε μενα τουλαχιστον), θυμηθηκα ενδοξες στιγμες στην Ακρα, αυτη την περιοχη την λατρευω γενικα με ομορφους, ευγενικους και απλους ανθρωπους.
Οι Γερμαναραδες χθες ηταν λιγο Γερμανουληδες μεχρι να μπουνε τα πραγματικα παντσερ στο παιχνιδι, ειδικα ο μεγαλος Σβαινσταιγκερ δεν εχασε μονομαχια, μπηκε τοσο παθιασμενα που εκανε τη διαφορα απο τα πρωτα δευτερολεπτα οπως και ο Κλοζε βεβαια. Ο Οζιλ πολυ κουρασμενος, Κεντιρα ακομα σερνεται, γενικα το παιχνιδι απο το 60-70 και μετα εμοιαζε με παιχνιδι παρατασης και γι’ αυτο εβγαλε αυτο το φηλινγκ. Δεν μπορω να φανταστω τι θα γινοταν αμα ειχαμε καμια Γαλλια χθες που θυμιζει αυτη του 82 σε καποια πραγματα οπως οι θανατηφορες αντεπιθεσεις.
Ειχε και εξτρα αλατοπιπερο το παιχνιδι με Μποατεγκ - Μποατεγκ, γενικα τα ειχε ΟΛΑ, απο αυτα που χαιρεσαι να βλεπεις. Γουσταρω τρελα αυτο το μουντιαλ, να μη λεμε μονο για τα παλια, παιζει ρολο φυσικα και που παιζεται, αλλα και η κοπωση πολλων παιχτων επισης. Επισης παιζει ρολο πως καποιες ομαδες οπως πχ η Γαλλια η το Βελγιο εχουν ξανα καλες ομαδες, ας ελπισουμε οτι θα δουμε τετοια και στα νοκ αουτς αν και πιστευω σε αυτο το μουντιαλ πολυ.
Το παράδοξο με την Γκάνα είναι πως σε γενικές γραμμές υπήρξε η πιο “ευρωπαϊκή” από τις αφρικάνικες ομάδες, όχι μόνο σε προηγούμενες διοργανώσεις (2006 και ειδικά 2010 που έφτασε μια ανάσα από τα ημιτελικά) αλλά ακόμα και σε επίπεδο εθνικής νέων με την κατάκτηση κόντρα στη Βραζιλία, παίζοντας ένα τσούκου-τσούκου μπολ (μιλάμε τώρα για ΝΕΑΡΟΥΣ αφρικάνους έτσι;) και οδηγώντας το ματς στα πέναλτι.
Στη φετινή διοργάνωση μοιάζει να έχει πετάξει λίγο τη συντηρητική τακτική, ειδικά χτες στο 2ο ημίχρονο μιλάμε για επικά ΓΙΟΥΡΟΥΣΙΑ στην επίθεση.
Απ’ ότι φαίνεται μάλλον τη “θέση” της (ως ομάδα ευρωπαϊκής νοοτροπίας) πήρε η Νιγηρία (την ομάδα του '94 όσοι τη θυμόμαστε το κάνουμε με νοσταλγία -Οκότσα, Αμοκάτσι, Αμουνίκε, Φίνιντι).
Μ΄αυτά και μ’ αυτά πάντως, παίζει να έχουμε για πρώτη φορά δύο αφρικανικές στους 16 (Νιγηρία, Ακτή).
Για τη Γερμανία κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Ο τρόπος με τον οποίο παίζει τα τελευταία χρόνια είναι τρομερά αποτελεσματικός και μόλις τώρα διαπιστώνω ότι στις τελευταίες 4 μεγάλες διοργανώσεις (2006, 2008, 2010, 2012) την έχουν κλειδώσει ΜΟΝΟ η Ιταλία και η Ισπανία. Η δεύτερη είναι ήδη εκτός και η πρώτη κινδυνεύει σοβαρά (αν και δυστυχώς πιστεύω ότι ένα επαγγελματικό 1-0/0-0 με την Ουρουγουάη θα το κάνει ).
).