Ο παππους μου μεσα σε λιγες μερες εγινε αλλος ανθρωπος. Αποτομα. Απο εκει που ηταν ενας ανθρωπος που παρα την ηλικια του, πηγαινε στα χωραφια, σε κοινωνικες εκδηλωσεις, ετρωγε, μιλουσε, διαβαζε, εκανε δουλειες, μεσα σε λιγες μερες χειροτερεψε δραματικα. Ηξερα οτι ειναι αρρωστος, αλλα καμια σχεση αυτο που ειναι τωρα με πριν λιγους μηνες. Μεσα σε μια μερα ειδα τον παππου μου να ειναι παρα πολυ εξαντλημενος, εντελως αδυνατος και αδυναμος, να μη μπορει να φαει, να δυσκολευται να αρθρωσει λεξη. Πριν 2 βδομαδες, ετρωγε κανονικα, πριν 1 βδομαδα, ετρωγε μονο σουπα. Τωρα δε μπορει να φαει σχεδον τιποτα και κανει εμετο αν φαει. Πριν καποιες βδομαδες, μιλουσε κανονικα. Πριν λιγες μερες δυσκολευοταν να μιλησει. Χθες με χαιρετησε με δυσκολια. Σημερα δε μπορεσε να πει το ονομα μου και απλα κουνησε το χερι του.
Αυτη τη στιγμη που γραφω τον εχουν παει σε κλινικη.
Προχθες εκλαιγα ολο το βραδυ καθως ερχοταν στο μυαλο μου η στιγμη που τον ειδα να δυσκολευεται να φαει και να κανει εμετο και να κραταει το κεφαλι του στεναχωρημενος. Αυτο ειναι που με εκανε να στεναχωρηθω, οτι ο ιδιος στεναχωριοταν. Ευχομαι πραγματικα να μη στεναχωριεται ο ιδιος. Ευχομαι πραγματικα το κεφαλι του αυτη τη στιγμη να ειναι αδειο απο σκεψεις. Δε μπορουσα να σταματησω να κλαιω. Παρακαλουσα το Θεο να τον βοηθησει να συνελθει και να σταματησει να ασχολειται με τα δικα μου (που δηλαδη παραιτημενο εντελως με εχει αλλα λεμε τωρα…). Του ζητουσα να κανει αυτο το θαυμα. Θα μας εκανε ολους τοσο χαρουμενους. Περνουσαν απο το μυαλο μου ολες αυτες οι ομορφες στιγμες με τον παππου. Ο,τι και να πω γι’ αυτον τον ανθρωπο θα ειναι λιγο, πιστεψτε με. Δεν ειναι ενας συνηθισμενος παππους. Το ποσο καλα εχει φερθει σε μενα, τον αδερφο μου και τα ξαδερφια μου δε μπορω να το περιγραψω. Ποσα δωρα μας επαιρνε, ποσα χατιρια μας εκανε, ποσες εκδρομες, ποσες χρησιμες συμβουλες που τοτε δεν τις εκτιμουσαμε…ποσα ομορφα πραγματα μας ειπε για τη ζωη του και για τη ζωη γενικα…
Ενας πολυ εξυπνος ανθρωπος, δραστηριος, μορφωμενος, με ενδιαφεροντα, με γερο μυαλο. Και πολυ ευεξαπτος. Αλλα τωρα ολες αυτες οι βρισιες που εριχνε με το παραμικρο, ολα τα ξεσπασματα του, ειναι τοσο ασημαντα και ανουσια. Μοιαζουν αστεια. Θυμαμαι να ανοιγω την τηλεοραση και να εχει σκηνες με πιστολια, αιματα, σιριαλ με ιντριγκες, παιδικα με βια, και να βριζει. Ποσο δικιο ειχε. Ειναι πραγματικα ενας ξεχωριστος ανθρωπος και δεν το λεω επειδη ειναι παππους μου.
Και ξερετε κατι; Ειμαι ενας βλακας γιατι δεν τον εκτιμω οσο αξιζει. Οταν μου εδινε συμβουλες, εγω δεν τις επαιρνα πολυ στα σοβαρα. Ανωριμος καθως ημουν, το εβλεπα σαν κηρυγμα που δεν εβλεπα την ωρα να τελειωσει. Κι ομως, μονο ο παππους θα μπορουσε να μου πει αυτα τα πραγματα. Ο βλακας, τον τελευταιο καιρο, παροτι μεναμε μαζι, δεν του μιλουσα πολυ. Δεν ηξερα τι να συζητησω μαζι του. Εσπαγα το κεφαλι μου να βρω κατι. Τι να του ελεγα; Για τις βλακειες που εχω κανει, για το χαλια κοσμο που εχω γνωρισει, για τις χαζες εκπομπες που βλεπω, τα παιχνιδια που παιζω στον υπολογιστη, για την καταθλιπτικη ροκ μουσικη που ακουω, για τη σοουμπιζ; Αυτος ασχολειται με την αστρονομια και μενα αυτα μου φαινονται κινεζικα. Επρεπε ομως να τον ρωτησω γι’ αυτα. Επρεπε να τον ρωτησω για τη ζωη του. Κατι επρεπε να βρω. Μακαρι να ημουν καποιος με ενδιαφεροντα, σκεφτομουν…
Αλλα η ζωη ειναι αδικη, και δε μας επιτρεπει οταν μπορουμε να ευχαριστιομαστε οσο περισσοτερο γινεται τις στιγμες με τους ανθρωπους που μας αγαπανε. Και ειναι σκληρη, γιατι δεν υπολογιζει τιποτα, δεν περιμενει, σου τη φερνει σε ανυποπτο χρονο. Δεν πα να γ****** και αυτη…
Προχθες εκλαιγα οχι μονο για τον παππου μου, αλλα επειδη η κατασταση του μου προκαλεσε τετοιο σοκ που διαπιστωσα οτι δεν εκτιμουσα οσα υπηρχαν στη ζωη μου και τελικα το πληρωσα αυτο…και ακομα το πληρωνω.
