Ένα θρεντ για τον μεγαλύτερο μπασκετμπολίστα όλων των εποχών στην Ελλάδα.
Δεν μετράμε τίτλους, (ακόμα και ο Βουρτζούμης με τον Μπουντούρη έχουν πιο πολλά ευρωπαϊκά), δεν μετράμε πόντους, ασίστ, δεν μετράμε τίποτα…
Το πρώτο πράγμα που προσπάθησα ποτέ να μιμηθώ στη μπασκέτα του δωματίου μου ήταν ένα καλάθι με διπλό σπάσιμο της μέσης που είχε βάλει με την Σοβιετική Ένωση στον τελικό του '87.
Ο διαμαντίδης παίζει μπάσκετ χάρη στον Γκάλη και χάρη στα αρης-Παοκ τότε και φυσικά χάρη στην εθνική του 87 Αυτοι οι 3 “παράγοντες” (4 αν βάλουμε μέσα και τν ΤΕΡΑΣΤΙΟ Γιαννάκη) ήταν τότε ένα “κοινωνικό φαινόμενο” που ανάγκασαν μια ολόκληρη γενιά να ασχοληθεί με το μπάσκετ.Ειμαι σίγουρος πώς σκηνικά του τύπου "Κάθε Πέμπτη κλείνω τα μαγαζια νωρίτερα(με απόφαση της κυβέρνησης-η τωρινές κυβερνήσεις απλά κλέινουν τα μαγαζια γενικά :P) για να δεί ο κόσμος τν Αρη και κατ επέκταση τν Νίκο Γκάλη ή μαζευόμαστε σε κινηματογράφους και θέατρα για να δούμε το Αρης-Γιουγκοπλαστικα δέν θα τα ζήσουμε ποτέ ξανά.Βέβαια κάθε εποχή έχει τους δικούς της ήρωες και τα σημερινά παιδια έχουν για “θεούς” του μπάσκετ παίκτες όπως τν Διαμαντίδη παπαλουκά Ζήση κτλ(παικταράδες όλοι αυτοί)ΑΛΛΑ όπως είπε και κάποιος όλοι όσοι ασχολούνται με το Ελληνικό μπάσκετ θα πρέπει να κολλάνε και ένα Γκαλόσημο για τον μοναδικό θεό του μπάσκετ