[FONT=“Garamond”][SIZE=“3”]10 & βάλε… [/SIZE][/FONT]

Παιδια σορρυ αν ο δισκος ειναι πολυ γνωστος και χιλιοακουσμενος, αλλα εχω την αναγκη να τον προτεινω. Μιλαμε για αριστουργημα δηλαδη.

σόρρυ, αλλά για να πεις πως κάτι είναι ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει τα 30 τελευταία χρόνια… ε, αν μη τι άλλο, θέλει κάποιον χρόνο και καμιά 200αρια ακροάσεις (με πρόχειρους υπολογισμούς).

Κατά τ’ άλλα, το παρακάτω δισκάκι δεν είναι ο καλύτερος ποπ δίσκος που έχετε ακούσει, αλλά τη δουλειά του την κάνει και με το παραπάνω, ενώ έχει αρκετές τραγουδάρες (Adore Me, Certain, Spitfire, Cruel κ.λπ). Αγαπάμε Νορβηγία

Bertine Zetlitz - Beautiful So Far

[FONT=“Garamond”][SIZE=“3”]…Only Time Will Tell…[/SIZE][/FONT]

Λοιπον αφου υποθηκαν οι μαγικες λεξεις που αρχιζουν απο Β και S ο πρωτος δισκος των Witchcraft κατεβαινει.

Mε αφορμη ενα ποστ σε ενα αλλο θρεντ ιδου :

Botch - We Are The Romans

Δημιουργηθηκαν το 93,στο Seattle.μεχρι το 1998 που κυκλοφορησε το πρωτο τους αλμπουμ American Nervoso,κυκλοφορησαν διαφορα 7αρια και EP’s.ακολουθωντας τη DIY νοοτροπια και δημιουργωντας ενα φανατικο πυρηνα οπαδων,καθιερωθηκαν σαν ενα απο τα καλυτερα γκρουπς του ειδους!ωσπου στο σωτηριο ετος του 1999 κυκλοφορουν αυτη τη δισκαρα,εχωντας εναν απο τους γκουρου πλεον παραγωγους του ειδους (ηδη απο το προηγουμενο αλμπουμ τους),τον φοβερο και τρομερο Matt Bayles!!μαλιστα οι botch ειναι απο τις πρωτες μπαντες του χωρου που ο bayles ασχολειθηκε!
Κυκλοφορησε απο τη συνηθη υποπτο Hydrahead.Αποτελει το δευτερο full length αλμπουμ τους καθως και το τελευταιο τους (ακολουθησε το ep An Anthology Of Dead Ends ως η τελευταια studio κυκλοφορια τους).
το στυλ τους ανηκει στο προοδευτικο hardcore.κατα καιρους χαρακτηριστικανε (evil)mathcore,noisecore, metalcore κλπ κλπ.μαλιστα αποτελουν ενα απο τα ιδρυτικα μελη αυτου του ιδιωματος (μαζι με dillinger escape plan,converge,cave in κλπ κλπ).
στη μουσικη τους θα συναντησεις τα χαρακτηριστικα του ιδιωματος complex δομες και ρυθμους,στριφνα ριφ,πειραματισμους,in your face φωνητικα κλπ κλπ.
προσθεσε το ακορεστο παθος τους για τη μουσικη,την απιστευτη εμπνευση τους,τους ψαγμενους στιχους τους,τους χαρακτηριστικους τιτλους των κομματιων τους (To our friends in the great white north,I wanna be a sex symbol on my own terms) οι οποιοι αποτελεσαν και ενα trademark τους,και εχουμε ενα κλασσικο πλεον συγκροτημα!
Και εναν κλασσικο πλεον δισκο οπου ολα τα κομματια του ειναι ενα και ενα,τα ριφ σε κοπανανε απο τον τοιχο στο πατωμα (χαρακτηριστικο το ριφ στα 2:34 του Frequency Ass Bandit),τα τεχνικα σημεια σε καθηλωνουν,οι πειραματικες τους επινοησεις ειναι καταπληκτικες (απο την “βλαμμενη” κιθαρα που χαρακτηριζει το Transitions From Persona To Object, στις post νυξεις του Swimming The Channel Vs Driving The Chunnel και απο κει στα υμνητικα\εκκλησιαστικα φωνητικα στο δευτερο μισο του 11λεπτου επους Man The Ramparts) και οι καυστικοι στιχοι γεματοι συμβολισμους του Dave Verellen σε βαζουν να σκεφτεις,να προβληματιστεις να δεις ακριβως πισω απο τη “βιτρινα”!

Ενα μεγαλο respect καθως και ενα RIP σε αυτη την μπαντα που κυκλοφορησε ενα απο τους καλυτερους δισκους προοδευτικου hardcore και οχι μονο!!

Τα σπανε αγριως ομως!Απιστευτη μπαντα! 8O

Υπαρχει καποιος που να μην εχει ακουσει τον συγκεκριμενο δισκο ?
Προκειται κατα την ταπεινη μου αποψη για την πληρεστερη ελληνικη
κυκλοφορια στο χωρο του metal.Με παραγωγη κρυσταλλο,
με ποιοτητα και ποσοτητα φοβερων τραγουδιων.
Πρωτη ακροαση τελειωνει το intro και μπαινει το unbeliever 8O .
4 χρονια μετα την κυκλοφορια του δεν εχω αλλαξει ουτε στο ελαχιστο
την γνωμη γιαυτον τον δισκο.Τελειος!

Λοιπόν,ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί πρωσοπική αδυναμία,και τον θεωρώ τον καλύτερο μέταλ δίσκο που έχω ακούσει ποτέ.

](http://imageshack.us)[/IMG]

Για τι να πρωτοπώ.Για τα ντράμς του Herrera,τα φωνητικά του Burton που ακούγονται σαν κολασμένα,τις κιθάρες του Cazares που είναι τρομερά χαμιλοκουρδισμένες,τι χαρακτηριστικότατη παραγωγή του Ross Robirson.Εντάξει,όλος ο δίσκος αποτελεί το πραγματικό ντευμπούτο τους,με συνθέσεις που δένουν τρομερά,το συγκρότημα παρόλο το νεαρό της ηλικίας του να δέρνει,τον ήχο τους στην πιο κάφρικη φράση του.Αυτός ο δίσκος αποτελεί διαμάντη,που αδικήθηκε μόνο απ’ το ίδιο το συγκρότημα με το να μην το κυκλοφορήσουν παρά 10 χρόνια αφότου το ηχογραφήσαν.Στο Top 10 με μέταλ δίσκους.

Ίσως να τα 'χω ξαναπροτείνει δεν θυμάμαι, πάντως βρήκα δύο τέλειες περιγραφές…

Acid Bath - When The Kite String Pops

The term “underground classic” is one that gets thrown around quite a bit, but Acid Bath’s When the Kite String Pops is one recording that can lay almost undisputed claim to the title. Unfortunately, the underground is just as full of ripoffs and one-trick ponies as the mainstream (well, ok, maybe not quite that full), but Acid Bath were one band that managed to stand alone with a distinctive sound that was decidedly ahead of its time in 1994. Between their stunningly tight and efficient musicianship and their flair for variety, one can only imagine what these guys would’ve accomplished if not for their early demise. When the Kite String Pops is a highly potent slab of controlled substance-fuelled death rock at its most discordantly evil, with songs chock full of tempo and vocal changes, but its unpredictability only serves to enhance the harrowing mood that persists througout its running time. At times brutally scathing, at other times hauntingly melodic, but always profoundly unsettling, this album is a psycho nightmare of epic proportions, with its fourteen pieces of nightmarish sonic impressionism pushing it to about an hour of nearly nonstop punishment. Although Acid Bath did show some superficial resemblances to such southern metal brethren as Soilent Green and Crowbar, their sound was still their own creation, one that liberally incorporated elements of sludge, thrash, grind, and rock. Few bands have managed to convert angst and disaffection into great music-Neurosis and Godflesh are prominent exceptions-because such emotions tend to result in whiny, self-indulgent tripe, but Acid Bath succeeded where others have failed because their focus never deviated from creativity and songwriting. It also doesn’t hurt that the band had Dax Riggs, easily one of the most distinctive metal vocalists of recent years, out in front. Befitting Acid Bath’s abrasive sound and nihilistic lyrics, Dax alternated between an acidic, face-melting howl and a cleaner singing voice that managed to be every bit as disturbing as his more “metal” vocals. While the overall mood of this album is one of menacing rawness and insanity, that doesn’t mean Acid Bath weren’t methodical in their approach, as the precision and eclecticism to be found here are uniformly impressive. Just check out the opener Blue, which effortlessly mixes slow, grinding torment with head-banging thrash-metal passages and plenty of Dax’s doomy singing. From there, the album rarely lets up, as there are a couple of downcast acoustic numbers in the form of Scream of the Butterfly and What Color is Death, but those are definitely exceptions to the rule. Most of the songs on When the Kite String Pops are musical and emotional roller coasters, filled with intricate, oscillating riff patterns, frantic drumming, and malevolently pounding basslines. If forced at gunpoint to pick a favorite tune I’d have to go with the utterly unsettling Jezebel, but every song here is fully realized and brilliantly executed, a rarity for an album with this many tracks. If you’re into extreme music, this album is a must-buy. And even if you’re not, and you just want to hear something with some true emotion and intelligence behind it, you should still give it a shot. Demented as it may seem on the surface, in a music world dominated by brainless mainstream tripe, When the Kite String Pops managed to rise to the level of art.

Acid Bath - Paegan Terrorism Tactics

Acid Bath’s aural experience is akin to placing your head in a bucket of tar and inhaling deeply. Thicker than the air on a muggy southern swamp summer day (at noon, of course) and more of a journey through foggy nights, Lousiana’s most underrated Acid Bath completely reminded me what it’s all about with their second CD, Paegan Terrorism Tactics. Black Sabbath probably had no clue what they had wrought upon the world with their ultra-heavy vision, no idea that it could be taken to both the extreme of monstrous destruction and solemn edgy beauty. Paegan is a unique path for the listener to take and never once are you adhering to stagnation or boredom. The band’s ability to mix somber, echoing passages of tense hollow angst with crushing blows to the cranium is uncanny. Singer Dax Riggs is obviously underrated and the most notable talent in the band. With his ability to scream like the most tortured soul in the depths of sorrow and croon like a morbid blues singer, Riggs carries a humongous weight on his shoulders without once dropping an ounce of the load. His other bandmates aptly move you through the passages of hate, disgust, mourning and tragedy with great ease. Simply put, this is an album that belongs in your collection.

οκ για να μην σας πο πολλους απο μειντεν θα πω απο καθε συγκροτημα 1

Bruce Dickinson-Chemical Wedding
Iron Maiden-7th son of the 7th son
Black Sabbath-Heaven η Hell η Mob Rules(αμα παρεις ντιο γιαρς χανεις μονο το sign of the cross)
In Flames-Reroute to Remain(to greatest hits gamai episis)
Metallica-And Justive for all
Paradise Lost-Symbol of Life

Κάτι πολύ ξεκάρφωτο, αλλά who cares?
¶λκηστις Πρωτοψάλτη-Σαν Ηφαίστειο Που Ξυπνά
Από τους πιο αγαπημένους μου ελληνόφωνους δίσκους, απλά respect.
Λογικά και αυτός θα είναι “δήθεν” για πολλούς, αλλά επαναλαμβάνω, who cares?

Υ.Γ. Δε βρήκα μεγαλύτερη φώτο
Υ.Γ.2: Πάω να ακούσω το Διθέσιο

Την ειχα δει λαηβ αυτην την παρασταση. Καπου εχω και τον δισκο αλλα το θεμα ειναι που.

ρε ζωα αφου υπαρχει θεμα για μη ροκ-μεταλ αλμπουμ γιατι δεν τα βαζετε εκει ναι ειναι και πιο ωραια?

Ακολουθώντας το ίδιο πνεύμα…

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας - Ζεστά Ποτά (1985). Δισκάρα, απλά, απο τα σπουδαιότερα κατά τη γνώμη μου ελληνόφωνα άλμπουμ της δεκαετίας του 80. Τελεία.

Έχουν ήδη προταθεί κι άλλα ελληνικά άλμπουμ εδώ… ας προτείνουμε και στα 2, δε πειράζει, μήπως και τα δει περισσότερος κόσμος!

ε ξερω γω μπορει καποιος να ενδειαφερεται μονο για ροκ-μεταλ αλμπουμς πιστευω οτι θα ταν πιο ευκολο ετσι, μην παει τσαμπα και το αλλο

Θα απαντήσω με στίχους ενός καλλιτέχνη που πρότεινα στο ίδιο topic αρκετά πιο πίσω… Τίποτααα, δεν πάει χαμένοοοοο… στη χαμένη σου ζώηηηηη… :lol:

(on with the suggestions now)

Το πρώτο άλμπουμ των Burn the priest,και το τελευταίο τους με αυτό το όνομα,μιας κια μετά γίνανε οι πολύ γνωσοί Lamb of god.Βέβαια,το τι παίζουν τώρα με το τότε εχει τεράστια διαφορά.Καθόλου solos,καθόλου μελωδίες,ούτε ιδιαίτερα μεγάλα σε χρόνο κομμάτια,πολλά σκισμένα φωνιτικά,πολύ καφρίλα.Αυτό που κλέβει τη παράσταση στο δίσκο είαι τα ντράμς,που έχουν τους πλέον χαρακτηριστικούς ρυθμούς που έβγαλε ποτέ το συγκρότημα.Πραγματικά πιστεύω ότι η μπάντα,αν και πέτυχε εμπορικά,υπήρξε καλύτερη στις πρώτες μέρες της,μιας κια εδώ φαίνετε-ή μάλλον ακούγεται-πολύ καλ΄θτερα και καθαρότερα το τι θέλανε να πούνε μέσο της μουσικής τους.Το artwork μέσα πραγματικά σκίζει,αν και από στοίχους δεν καταλαβαίνεις μία.Δισκάρα.