Kαμια σχεση με το καινουριο.Μιλαμε για τρελη δισκαρα!Θα σου προτεινα να του ριξεις μια αυτια του El nino,νομιζω πως αξιζει τον κοπο.
Eγω θα πρότεινα το Headquake από Eldritch…Πιο κλασικό πιστεύω…
Oπως και τα albums που προηγήθηκαν του El Nino. Και δεν θα έλεγα ότι οι Eldritch έχουν ιδιαίτερη σχέση με Dream Theater και Symphony X.
Joe Satriani - Strange Beautiful Music (2002)
Καταρχάς ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι ο πιο ένθερμος οπαδός των άριστα καταρτισμένων μουσικά καλλιτεχνών. Ακόμα περισσότερο δεν είμαι ο πιο κατάλληλος για να κρίνω την τεχνική αρτιότητα οποιουδήποτε. Επίσης ποτέ δεν με ξετρέλλαιναν τα ατελείωτα σόλος και οι επιδείξεις μουσικών ικανοτήτων. Με αυτά υπόψιν, μπορείτε να θεωρήσετε ότι η επιλογή του συγκεκριμένου δίσκου δεν έγινε για κανέναν από τους παραπάνω λόγους. Έτσι, δεν πρόκειται να επαινέσω την ικανότητα του Satriani να παίζει παπάδες κλπ θέματα τεχνικής κατάρτισης, γιατί απλώς δεν σκαμπάζω και πολλά απο αυτά.
Αν και μου αρέσουν αρκετές κυκλοφορίες του Satriani, επέλεξα αυτή γιατί ίσως είναι η πιο διαφορετική από όλες. Ο ήχος είναι αρκετά πιο μοντέρνος, καθώς και τα όργανα που χρησιμοποιούνται ποικίλλουν. To αγαπημένο μου κομμάτι είναι το “The Chords Of Life”, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σε αυτό τον δίσκο θα βρείτε κάποιον “κράχτη” (πράγμα συνηθισμένο σε τέτοιες δουλειές). Αντίθετα, όλα τα κομμάτια αλληλοσυμπληρώνονται παρά το διαφορετικό ύφος πολλών εξ αυτών. Γενικώς έχουμε να κάνουμε με μια δουλειά που την ακούς με την ίδια ευχαρίστηση από τις πρώτες ανατολίτικες κλίμακες του “Oriental Melody” μέχρι τις χαλαρωτικές μελωδίες του “You saved My Life”.
Τελικά δίκιο έχουν αυτοί που τον χαρακτηρίζουν με την πρόταση “Ηe sings with his guitar”. Φανταστείτε μία μείξη groovy ρυθμών με blues διαθέσεις. Βάλτε και λίγο από movie soundtrack… Απολάυστε το. Το συγκεκριμένο CD βασικά είναι άχρηστο μιας και είναι γεμάτο γρατζουνιές, γιατί ήταν μόνιμα εκτός θήκης σε περιόδους εξεταστικής.
Ramones - Road To Ruin
Αν και η πλειοψηφία σας πιστεύω ότι το έχει ακούσει, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί εδώ να βρεί γνήσιο “πάρτο στα μούτρα” Punk rock στα καλύτερα του. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να αρχίσει ενασχόληση με το είδος.
προσκυνώ ταπεινά.
Τέσσερεις προτάσεις σήμερα απο μένα, μία καινούργια, 2 σχετικά παλιότερες (απο τα κοντινά-μακρινά μας 90ς) και μια πολύ, πολύ παλιά.
Maximo Park - Our Earthly Pleasures (2007). Ήθελα να προτείνω κάποιο σύγχρονο indie band, ξεχώρισα αυτόν τον δίσκο, που είναι ο δεύτερος των Maximo Park και τον οποίο θεωρώ ισάξιο με το ομώνυμο άλμπουμ των Franz Ferdinand για όσους ξέρουν. Αν και δεν κάνει το μεγάλο μπαμ, περιέχει κάποια φοβερά τραγούδια, όπως τα “Our Velocity”, “Books From Boxes”, “The Unshockable”, “By The Monument”… Όσοι γουστάρουν βρετανικό indie/punk/pop φάση να το τσεκάρετε!
Manic Street Preachers - The Holy Bible (1994). Παιδιά, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα. Απο τους πιο σκοτεινούς θεματολογικά δίσκους των 90ς (τι μπλακ μεταλ μου λέτε), του οποίου ο μύθος εντείνεται ακόμα περισσότερο απο την εξαφάνιση του ενός εκ των 2 στιχουργών Richey James Edwards μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ, ο οποίος ποτέ δεν βρέθηκε έκτοτε. Θεματολογικά ο δίσκος καλύπτει θέματα όπως η πολιτική (κλασικά πολιτικοποιημένοι οι Manics, εδώ ειδικά στο τραγούδι-σιδηρόδρομος: “Ifwhiteamericatoldthetruthforonedayitsworldwouldfallapart”), το ολοκαύτωμα, η πορνεία, η νευρική ανορεξία, φιλοσοφικά, θρησκευτικά, θέματα σχέσεων, ζωή και θάνατος, σε έναν σπαρακτικό αλλά και ρομαντικό τόνο. Μουσικά οι στίχοι συνοδεύονται απο φοβερές μελωδίες, συχνά πολύ πιασάρικες, ανεβαστικές, αρκετά σκοτεινές σε σημεία, που θυμίζουν πιο μεταλλικούς Joy Division με δόσεις απο Clash και Guns ‘n’ Roses.
Κρίμα που δεν τους είδαμε live… ελπίζω να γίνει κι αυτό τελικά. Πάντως αν είστε καινούργιοι στους Manics, αν και αυτό είναι το opus magnum τους, προτείνω καλύτερα για αρχή τα Generation Terrorists και This is My Truth Tell Me Yours! 
The Levellers - Levelling The Land (1991). Τους ανακάλυψα απο τις alternative κυκλοφορίες, τι έχανα τόσο καιρό!!! Ο συγκεκριμένος είναι ο δεύτερος δίσκος τους, και θα μπορούσα να τον περιγράψω σαν το alternative αδερφάκι των Skyclad. Καταπληκτικές folk/κέλτικες/indie/ροκ μελωδίες, μουσική για ταξίδια, σε μέρη με δάση, λιβάδια και βουνά…! Έστω και αργά τους έμαθα, καιρός σε όσους δε τους έχουν ακούσει ακόμα να το κάνουν!
Jefferson Airplane - Surrealistic Pillow (1967). Και πάμε στο πολύ παλιό που είπα… Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε όταν ακόμα Jimmy Hendrix και Janis Joplin ήταν στα ξεκινήματα τους, την εποχή που απο τις ρίζες του ροκ ξεπρόβαλαν τα πρώτα βλαστάρια, την εποχή που το κίνημα των χίππυς έκανε δυναμική την παρουσία του στο Σαν Φρανσίσκο…
Είναι ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, και ο πρώτος με την Grace Slick, την τραγουδίστρια-στιχουργό στην οποία οφείλουμε δύο απο τους διαχρονικότερους ύμνους ever, τα “White Rabbit” και “Somebody to Love”… Εδώ οι Airplane ξεφεύγουν απο το αλα-Beatles flower pop-rock του πρώτου δίσκου και αρχίζουν να πειραματίζονται με την ψυχεδέλεια… Το σημαντικότερο όμως για μένα, όταν ακούω το συγκεριμένο συγκρότημα, είναι πως ταξιδεύω πίσω σε μια εποχή που πολύ θα ήθελα να είχα ζήσει…
μεγαλη λατρεια αυτος ο δισκος. εξωφυλλο απο σεθ, και μουσικη καργα επηρεασμενη απο tool με την καλη εννοια. ακουσα λιγο το νεο και μαλλον συνεχιζουν να τα σπανε.
οι πρωτες εντυπωσεις ειναι παραπανω απο θετικες.
μεγαλη δισκαρα. το μονο που με χαλαει ειναι τα χαμηλα/τραχια φωνητικα που δε του πολυβγαινουν. ενω στα ψηλα ειναι εντυπωσιακος, στα αλλα μου τα ψιλοχαλαει. αν ειχε τον ripper πισω απο το μικροφωνο, θα μιλουσαν κι οι πετρες ακομα για δαυτους, οχι μονο λογω φωνης, αλλα ε, τα αγνωστα γκρουπ σπανια τα προσεχει ευκολα το ευρυ κοινο.
απο dalek εχω ακουσει μονο το Abandoned Language το οποιο τα σπαει απειρως. το γκρουπ δεν εχει απολυτως καμια σχεση με τον σωρο τον rap κυκλοφοριως. μπαντα διαμαντι. θα τσεκαρω κι αυτο μιας και το αναφερεις.
Μια φοβερη δισκαρα bay area thrash προερχομενη εξ αγγλιας!!!
κυκλοφορησε το 1990 (μαζι με αλλους φοβερους δισκους rust in peace,the american way) απο την roadrunner!
επανακυκλοφορησε φετος μαζι με πολλα αλλα κρυμενα καλουδια της roadrunner!οσοι πιστοι προσελθετε!!
Oi Xentrix είναι θεοί. Μόνο και μόνο για την διασκευή στο Ghostbusters αξίζει να τους ψάξετε!
The Fall of Every Season - From Below
Νορβηγός.Παίζει τα πάντα μονος του.Το album κινείται στο χώρο του Doom-Death
χοντρικά με καθαρά/brutal φωνητικά.Είναι σίγουρα μια πολύ φιλότιμη προσπάθεια.
Τώρα που το ξανακούω μπορώ να δηλώσω ότι αποτελεί δισκαρα.Καιρό είχε να με κερδίσει
δίσκος με τέτοια χαρακτηριστικά.
Οι Χέντριξ είναι θεοί γιατί παίζουν thrash!Που ως γνωστόν είναι το καλύτερο είδος του metal.:twisted:
xaxa… τι άλλο να πω τώρα? Ηell, yeah!
Ποια cd μου προτεινετε να αγορασω απο Helloween kai Sodom?.Τα κλασσικα τους κυριως εννοω γιατι θελω να ψαξω αυτες τις μπαντες λιγο περισσοτερο και δεν ξερω απο που να αρχισω
Απο Helloween προτείνω χωρίς καθόλου σκέψη τα Keeper of The Seven Keys part I και part II. Δύο απο τους σημαντικότερους δίσκους στην ιστορία του ευρωπαικού power metal, διαχρονικά διαμάντια, μελωδίες και τραγούδια που άφησαν εποχή… Απο Sodom ας προτείνει κάποιος που είναι περισσότερο χωμένος στο thrash απο μένα.
Δύο και καλά οπωσδήποτε για αρχή.
Persecution Mania του 1987:
και Agent Orange του 1989:
Τίγκα στα thrash anthems και τα δύο. Άκου αυτά πρώτα και αν σ’ αρέσουν πιάνεις και τα υπόλοιπα.
Μονο καλα ?Ειναι η αποδειξη οτι οι Sodom ειναι μεγαλη μπαντα!Και μια απο τις 5 καλυτερες στο ειδος της.
Και αυτο : Code Red tou 1999
Ειναι αποδειξη οτι οι συνεχιζουν να ειναι καλη μπαντα και δεν επαψαν να βγαζουν δισκαρες στα
80’s οπως τοσοι και τοσοι αλλοι.
Bασικά είναι απίστευτο όντως το Code Red, αλλά δεν θα έλεγα ότι αποτελεί απόδειξη του ότι δεν έπαψαν να βγάζουν δισκάρες. Μάλλον ότι είναι η εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τους Sodom να βγάζουν, τα τελευταία 14 χρόνια, κάτω του μέτριου ως συμπαθητικά άλμπουμς . 
(όσο για τις παλιότερες δουλειές τους που προτάθηκαν: respect)
Συμφωνώ με τον panagiotis για Sodom. OK στα 80’s όλα τα albums τους είναι respect! Υστερα όμως μακριά κ αγαπημένοι. 
Ευχαριστω πολυ ρε παιδια!