προφανως παιδια το αλμπουμ δεν ειναι συμβατικο σε ολα τ’ αυτια. ειδικα στου χοπετου.
παιζει κι ενας μινι-φανμποησμος σε Silencer, καθως θεωρω οτι το ντεθ - πιρς μι, ειναι οτι πιο ακραιο εχω ακουσει. και επισης σε σχεση με τον Μικο Ασπα, τον Nattramn δεν τον ξερουμε. δεν εχουμε δει τη φατσα του πουθενα, εικασιες κανουμε, μυστηρια φτιαχνουμε. ολα’ αυτα και την γενικοτερη αισθητικη που παρουσιαζει ο τυπος, εμενα με διεγειρουν.
οι περισσοτεροι που ακουσαν πρωτη φορα σαννο δεν ξετρελαθηκαν, επειδη ηταν κατι πρωτογνωρο γι’ αυτους. στη πορεια ομως λατρεψαν το Black One, οπως κι εγω. και ετσι γινεται με τις μη συμβατικες μουσικες.
Πάρτε λίγο ελληνικό oi!!! 
οι Hangover τους χώνουν για τα καλά ε.
Ίσως να είναι καλύτερη μπάντα αλλά για κάποιο λόγο προτιμώ Bootstroke. Γενικά γουστάρω πιο πολύ τη φάση μπάλα και oi!
οι Hangover εχω την ιδεα οτι ειναι λιγο φασιστο-σκινς :-k
Οι bootrstoke λενε δεν ειμαστε ουτε δεξιοι, ουτε αριστεροι, ουτε εθνικιστες, ουτε ναζι.
οι αλλοι λενε απλα δεν ειμαστε φασιστες, ουτε κομμουνιστες, ουτε αριστεροι, ουτε αναρχικοι.
Εεεεε γενικά σάυτή τη φάση είναι λίγο δύσκολο να ξέρεις τι παίζει. Πάντως οι Bootstroke επειδή τους ξέρω είναι και γαμώ τα παιδιά αλλά για το που τοποθετούνται δε ξέρω! Πάντως το πάνε προς διάλυση 
[SIZE=“3”]
Screaming Trees - Sweet Oblivion (1992)[/SIZE]
Ωρα να διορθωθει μια τεραστια ΑΔΙΚΙΑ.
Ωρα να θεσουμε τα γεγονοτα στην πραγματικη τους διασταση
Αυτος ο δισκος ειναι μεσα στους 5 καλυτερους grunge δισκους.
Παμε παλι επαναληψη
Αυτος ο δισκος ειναι μεσα στους 5 καλυτερους grunge δισκους.
Απο μια εποχη και μια σκηνη που τα αριστουργηματα εκει στις αρχες-μεσα των 90s εβγαιναν με ρυθμο πολυβολου,αυτος ο δισκος δεν εχει αναγνωριστει οσο πρεπει και σπανια συνανταται στις αντιστοιχες λιστες
Γιατι ?
Για τον απλουστερο λογο που ενα αριστουργημα δεν αναγνωριζεται οσο πρεπει κ οσο του αξιζει.Γιατι δεν εχει ακουστει απο ολους οσους λενε οτι ακουνε grunge.
Ολοι εχετε ακουσει το nevermind.To Ten.To Superunknown.To Dirt.
Ποσοι εδω μεσα (και εκει εξω) εχετε ακουσει το sweet oblivion ? Να βλεπω να σηκωνονται χερακια…Καλα το καταλαβα.
Γιατι ρε κωλοπαιδα ? Τοσες πατατες σας τις πασαραν ως ‘δισκαρες’ και τωρα καθονται στοιβαγμενες στα συρταρια σας πιανοντας χωρο και σκονη,και θελετε να μου πειτε οτι δεν εχετε χωρο και για αυτο το δισκακι ?
Ολος ο δισκος ακουγεται σαν νερακι,δεν εχει κοιλιες,δεν εχει γεμισματα και παραμενει το ιδιο φρεσκος σημερα,18 χρονια μετα την κυκλοφορια του.
Αν ολα αυτα δεν ειναι κλασικα χαρακτηριστικα ενος αριστουργηματος , πειτε μου ποια ειναι…
[B]Αν με ρωτουσε καποιος σημερα
"Ποια ειναι τα 5 grunge αλμπουμ που θα επαιρνες μαζι σου σε ενα ερημονησι’ διχως να σκεφτω δευτερολεπτο , το sweet oblivion θα ηταν μεσα σε αυτα
Τα αλλα 4 ? χμ…
superunknown
jar of flies/sap
και μετα σφαγη για τις 2 τελευταιες θεσεις[/B]
Οσοι γουσταρετε grunge(και οχι μονο) και δεν εχετε ακουσει αυτο τον δισκο,δεν ξερετε τι αριστουργημα χανετε
9/10
9/10 και λίγα λες.Μιλάμε για ό,τι πρέπει,ειδικά τώρα καλοκαιράκι…8)Aκούγεται όλο,χωρίς διακοπές,next και τα σχετικά.
Τα 'σπασε.
Ο δίσκος κατέβηκε παρέα με Silencer που τους είχα καιρό στο περίμενε.
Red Snapper - Prince Blimey (1996)
Dark jazzy trip-hop αριστουργημα.Δισκος απιστευτης ατμοσφαιρας.
Οποτε το ακουω νιωθω σαν να κανω βολτα με moon buggy στην (σκοτεινη πλευρα της) σεληνη(ς)
Οσοι γουσταρετε τις σκοτεινες ατμοσφαιρες των massive attack/tricky/portishead και δεν το εχετε ακουστα , τσεκαρετε το κ καλο ‘καψιμο’
9/10
(αναμενω feedback αποσους εδω μεσα εχουν καει απο αυτο το dark triphop επος)
δηλώνω καμμένος.8)για μένα μέσα στα 10 καλύτερα album των 90’ς.
και τώρα που το σκέφτομαι, και με αφορμή το post σου, θα είχε ενδιαφέρον ένα thread για το απόλυτο αστικό soundtrack.
Μιας και είναι καλοκαιράκι και είμαστε λίγο πιο χαλλλαααρά άρχισα να ακούω πάλι έναν δίσκο τον οποίο προτείνω και σε εσας:
DAVID GILMOUR - ON AN ISLAND
Ένας πολύ ευχάριστος δίσκος που κυλάει πολύ εύκολα με ταξιδιάρικη διάθεση που κουβαλάει μαζί της αναμνήσεις και συναισθήματα του παρελθόντος.
Ο γερό-David μαγεύει με την μαύρη Strat του,η παραγωγή είναι άριστη και το αργό rock που περιβάλλεται από μία ατμόσφαιρα θερινής νυκτός μας αποδεικνύουν πόσο μεγάλος μουσικός είναι ο Γκίλμορ.
Λογικά οι “ροκάδες” του φόρουμ θα το έχουν ακούσει.
Τα σκληρά μέταλλα από την άλλη αν μπουν στον κόπο σίγουρα θα ακούσουν κάτι που δεν είχαν ξανακούσει.Μπορεί και να μην τους αρέσει κιόλας.
Να σημειωθεί ότι κυκλοφόρησε το 2006 και παρόλα αυτά στέκεται μακριά από μόδες και τρεντς.
Ο κατασταλαγμένος,60άρης Γκίλμορ παίζει την μουσική που γουστάρει και γουστάρουμε,και στην τελική παίζει την μουσική που μπορούν να παίξουν πολύ λίγοι αυτήν την εποχή.
Περίεργος δίσκος ο από πάνω, το είχα πάρει σχεδόν με το που κυκλοφόρησε.
Το The Blue (click title) με την απίστευτη στιχάρα “shameless sea, aimlessly so blue” έγινε άμεσα προσωπικό κόλλημα λόγω και της λατρείας μου προς την θάλασσα. Το υπόλοιπο όμως κινείται σε πιο χαλαρούς ρυθμούς (από πλευράς έντασης, όχι ταχύτητας) από αυτούς που προτιμώ συνήθως. Παρολαυτά είναι κάποιες (λίγες) φορές που το αποζητώ.
Listening now, θα επιστρέψω με κριτική, μετά απο 2-3 ακούσματα:p
Να σημειώσουμε ότι στίχους γράφει η γυναίκα του Gilmour,η Polly Samson
Ο δίσκος είναι αυθεντικός Γκίλμορ.Είναι αυτή η μουσική που του αρέσει να παίζει.
Αρχικά σίγουρα σε κάποιον θα ηχήσει περίεργα αλλά βλέποντας τον Gilmour και μέσα στους Floyd και τις συνθέσεις που έκανε σε αυτούς,αυτός ο δίσκος είναι πολύ προσωπικός.
Ποιο ειναι το ΑΦΜ της ? αχαχαχαχα εισαι απιστευτος :lol:
νομιζω οτι σε διαγωνισμο κολληματος awake-aenima VS floydized-floyd θα εχανα 3-0
εισαι καμμενος ρε πστ μου αλλα σε παω αυτα ειναι για ενα γαμημενο κολλημα ζουμε
(σου στελνω τα links για το dsotm sbd)
Σειρά μου να προτείνω…
Μια αναφορά που πέτυχα για τον καινούριο δίσκο των Rosetta ήταν η αφορμή να θυμηθώ το ντεμπούτο τους,
The Galilean Satellites [2005].
Το λοιπόν, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα νωρίτερα να πείσω για την αξία του, αποφάσισα να γραψω 2 κουβέντες, όλο και κάποιος μπορεί να ‘συγκινηθεί’, ελπίζω.
Πρόκειται για διπλό άλμπουμ που αποτελείται από 10 κομμάτια συνολικής διάρκειας περίπου 2 ωρών.
Το κόνσεπτ έχει να κάνει με κάποιον που όντας απογοητευμένος από τον κόσμο γύρω του, αποφασίζει να τον εγκαταλείψει για ένα πιο απομονωμένο μέρος, την Ευρώπη (Europa) - ένας από τους 4 δορυφόρους του Γαλιλαίου - στην πορεία όμως ανακαλύπτει ότι αφήνοντας πίσω όσα τον έπνιγαν, έχασε και ό,τι αγαπούσε.
Φωνητικά που παραπέμπουν σε αίσθημα αγωνίας, απελπισίας και καταλήγουν στην παράνοια όταν έρχεται η συνειδητοποίηση της απώλειας και του τέλους.
Post metal, sludge είναι τα κύρια στοιχεία των 5 πρώτων κομματιών. Τα υπόλοιπα 5 (οι τίτλοι των οποίων είναι ονόματα αστερισμών) βαδίζουν σε πιο ambient, drone, noise, ατμοσφαιρικά μονοπάτια, ήχοι που έρχονται και μεγενθύνουν αυτό το απόκοσμο/space feeling.
Εκτός από τις αρχικά εμφανείς επιρροές Isis/Neurosis, ο Aaron Turner επιμελήθηκε το artwork, επίσης διάβασα υπάρχει η δυνατότητα του να παίζουν και τα 2 cd ταυτόχρονα (αν το έχει κάνει κάποιος ας πει γνωμη), κάτι που έγινε αρχικά από Neurosis (Times of Grace)/Tribes of Neurot (Grace) . Παρ’όλα αυτά το Galilean Satellites ξεφεύγει κατά πολύ από τη γνωστή κόπυ πέηστ Νιουρο/άισις συνταγή, έχει δικά του στοιχεία, αποκτά δικό του χαρακτήρα και εν τέλει καταφέρνει να σταθεί σε ικανοποιητικό βαθμό δίπλα στους δασκάλους.
Rosetta - Europa
όσοι πιστοί…
Ωραία η παρουσίαση 
Κυκλοφορεί στο internet το “ενωμένο” album. γράψε τον τίτλο του album και μετά combined και θα το βρεις λογικά.
δεν είμαι καμιά τρομερή φαν των rosetta, αλλά τα λες ωραία κι αυτός είναι ένας πολύ καλός δίσκος
Δισκαρα προτεινες AlteredCourse ! :thumbup: