δισκαρα τρελη.σαν νασαι στο διαστημα και να περνας αναμεσα στα αστερια…
οσον αφορα το bold , ισχυει οτι μπορεις να ακουσεις κ τα 2 αλμπουμ ενωμενα και αυτη ηταν η προθεση της μπαντας
επισης εχω βρει και τα 2 αλμπουμ ενωμενα σε flac και παιζει κ λινκ για κατεβασμα οποτε οποιος τα θελει pm 8)
Θενκς, όλους! :oops:
Θα το κοιτάξω με την πρώτη ευκαιρία.
ανάθεμα το ίντερνετ και την υπερπροσφορά του μέσα
Τρελη δισκαρα φιλε να εισαι καλα
Εγω με την σειρα μου θα προτεινω στους συμφορουμιτες το αλμπουμ των [I][FONT=“Times New Roman”]The Morningside- The Wind, the Trees and the Shadows of the Past[/FONT]/I
Eχει συνολικα 5 κομματια αν και τα δυο ειναι intro και outro…με λιγα λογια τα κομματια ειναι 3 αλλα θα τα αγαπησετε STANDARD…το ιδιο θα συμβει και με τους [FONT=“Times New Roman”]The Morningside[/FONT]…!
Το είχα ακούσει παλιότερα μιας και το πλασάρανε σαν κάτι κοντινό σε ήχο με aggaloch.
Καλούτσικο είναι.
Οποιος το πλασαρε σαν κατι κοντινο σε Agalloch κανει λαθος…οι The Morningside ειναι melodic death…εν ολιγοις καμια σχεση.!
Δηλαδή παίζουν κάτι παρόμοιο με in flames?
Χμμμ δεν θα το ελεγα αλλωστε απο το ακουσμα σου μπορεις να το καταλαβεις…Δεν νομιζω πως κανενα κομματι των The Morningside σου θυμισε In Flames…!
Τους χαρακτηρίζεις σαν melodic death γι’αυτό έφερα σαν παράδειγμα τους in flames, τεσπα.
Εσυ πως θα τους χαρακτηριζες?:-k
Ατμοσφαιρικό doom θα λέγα, αλλά δεν με συγκινούν ιδιαίτερα οι ταμπέλες.
Το σημαντικό είναι οτι παίζουν καλή μουσική.
Θα συμφωνησω,το σημαντικο ειναι οτι παιζουν καλη μουσικη!
ΤΙΤΑΝΟΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΔΙΣΚΟΣ…απο τις πλεον αδικημενες περιπτωσεις…
Lykathea Aflame - Elvenefris (2000)
Οι Τσέχοι Lykathea Aflame προέρχονται από τους Appalling Spawn οι οποίοι διαλύσαν κάπου στο 1998. Όλα τα μέλη τους πλυν του Drummer δημιουργήσαν τους Lykathea Aflame για να κυκλοφορήσουν το 2000 το ένα και μοναδικό τους Album με το όνομα Elvenefris και μετά να ξαναλλάξουν το όνομα τους σε Lykathe και να εξαφανιστούν από τότε. Το tag που θα έμπαινε σε αυτό το Album είναι Progressive Death / Grind. τώρα κάποιος με αυτό το Tag θα υποθέσει ότι πιθανόν να μοιάζει με Atheist, Cynic κτλ στο πιο βίαιο αλλά δεν έχουν καμιά σχέση. Οι κύριοι συγκαταλλέγονται στην κατηγορία “δεν περιγράφω άλλο” αφού οι εναλλαγές ρυθμών και ειδών κάνουν τους Burst, τους Yakuza, τους System Of A Down και διάφορα τέτοια συγκροτήματα να ακούγονται μινιμαλιστές.
Ενδεικτικά το πρώτο κομμάτι ξεκινά με μια ανατολίτικη μελωδία αλά Nile για να ακολουθηθεί από ένα Riff που θα μπορούσε να ανήκει στο Roots(Sepultura), αυτά τα δυό θέματα εναλλάσονται με απότομα προγκρεσσιβάδικα σπασίματα, μπαίνει ένα ακουστικό μπάσο στη συνέχεια ένα Deathogrind σαρωτικό Riff να ακολουθεί με μια γουρουνίσια φωνή από πάνω του, στη συνέχεια ένα Rushikό κόψιμο που θα οδηγήσει σε ένα ακουστικό σημείο με αρπίσματα στο μπάσο και τον ίδιο τραγουδιστή να ψέλνει με μελωδικά αφηγηματικά φωνητικά από πάνω και είμαστε ακόμα στα 2 πρώτα λεπτά του τραγουδιού. Ο τρόπος των εναλλαγών διαθέσεων και υφών γίνεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου και περιλαμβάνει από ακραίο Grind, ανατολίτικη μουσική, μελωδικά Prog Breaks, Thrash riffs, Breakdowns, μπαθορικά Spoken Words, Doomy σημεία και βασικά ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Μέχρι και καθαρό 11λεπτο Ambient κομμάτι με πουλάκια να κελαηδούν έχει στο τέλος που παρά τη μονοτονία του λειτουργεί με εντελώς αποκλιμακωτικό, χαλαρωτικό και αγχολυτικό τρόπο.
Επίσης παρά την ακρότητα και την επιθετικότητα τους δε βγάζουν εντελώς τίποτα το αρνητικό. Ίσα ίσα που είναι και από τα πιο θετικά και ανυψωτικά πράγματα που έχω ακούσει. Οι μουσικοί είναι όλοι τους ένας και ένας και το αποτέλεσμα που πηδάει από τους Nile στους Sieges Even, στους Tea Party, στους Slayer κτλ και τούμπαλιν σε νανοσέκοντς είναι συλλογικό.
Σαν Highlights θα έλεγα μάλλον το εναρκτήριο Land Where Sympathy Is Airκλικ, το σχεδόν ομώνυμο κλικ το άμεσο To Give(που παρά τα 4 λεπτά του έχει τόσα θέματα που γεμίζουν CD) κλικ, το Progressive Deathogrind ξαδέρφάκι του Sister Awake, On The Way Home κλικ και το επικό εννιάλεπτο τελευταίο “κανονικό τραγούδι” An Old Man And A Child κλικ
Κάτι μου λέει ότι αυτό είναι άλμπουμ για rip_noobs, red rums, signals και γενικά διάφορους οπαδούς του ποιοτικού, επιθετικού αχταρμά.
Χα, το είχα προτείνει και γω παλιότερα αλλά όχι με τόσο ωραίο τρόπο 
μου κατσε λίγο στραβά ο ήχος στα τύμπανα, αλλά θα το ξανακούσω.
Ναι η αλήθεια είναι ότι τα drums πάσχουν λίγο από το σύνδρομο του τάπερ, και το μπάσο θα μπορούσε να είναι λίγο πιο μπροστά για να είναι πιο ευδιάκριτο και στα χωσιματικά σημεία λίγο περισσότερο.
Απιστευτος δισκος, σε alternative/ambinet μουσικη, πολυ ταξιδιαρικος
Crippled Black Phoenix - 200 Tons of bad luck
Ήταν και ένα από τα 101 καλύτερα της δεκαετίας σύμφωνα με το rocking
Τυχαίο; Δε νομίζω!
Εγώ νομίζω!!