Φοβερος ο δισκος των [B]Mondstille[/B] !!! 8O
2005
2007
2009
και τα 3 μαρεσουνε…αλλα αντε,αμα ειναι να προτεινω καποιο απο αυτα θα πω το πρωτο(γιαυτο το εβαλα μεγαλυτερο απο τα αλλα 2 να περναει υπουλα στο υποσυνειδητο!!:blues:)…τα ξεθαψα σημερα και μ’αρεσε η ιδεα μου πολυ!!!
παιζουνε Southern μετσαλ και metalcore φαση
δειγμα μιας και το’χω λιωσει σημερα μαζι με το αλμπουμ:
Απλά το καλύτερο λάιβ άλμπουμ έβερ. Ο Ρόρυ στα καλύτερά του. Ορεξάτος, και με τέτοιο feeling που λίγοι μου βγάζουν…Φοβεροί μουσικοί παίζουν εδώ. Όπως π.χ. ο drummer του Rory μέχρι το '76, ο de’Ath, που μετά χάθηκε και δεν ξαναδούλεψε δισκογραφικά.(τουλάχιστον όσο ξέρω).
Όλες οι εκτελέσεις εδώ μέσα, μου ακούγονται 1 σκαλί(τουλάχιστον) πιο πάνω από τις studio εκδοχές τους. Από το πρώτο κομμάτι, το Cradle Rock, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν γίνεται να σταματήσεις να κουνάς το πόδι, το κεφάλι, τα δάχτυλα ρυθμικά. Απίστευτος παλμός. Με αποκορύφωμα φυσικά το ΥΠΕΡΤΑΤΟ [I]Walk on Hot Coals[/I] που από 7λεπτο ΕΠΟΣ έγινε 11λεπτο ΕΠΟΣ με σόλο που θα τα ζήλευαν πολλά μεγαθήρια της εποχής.Γενικά ένας σχετικά υποτιμημένος καλλιτέχνης θεωρώ, άλλωστε έχει γίνει και τέτοια συζήτηση και στο θρεντ του Rory.
Σε όποιον με ρωτάει “τι να ακούσω από Gallagher?” τους απαντάω αμέσως το Irish Tour.
Όσοι λοιπόν δεν έχετε ασχοληθεί μέχρι τώρα, είναι το καλύτερο δείγμα για να το κάνετε.
Καμιά καλή μπαντούλα/solo artist με blues-rock επιρροές έχει κανεις υπόψη του?
Μερικοί δίσκοι που έχω λιώσει και κάτι με σπρώχνει να μοιραστώ, ελπίζοντας να μην πάνε άπατοι. Κάναδυο είναι ούτως ή άλλως σχετικά γνωστοί, αλλά ντάξει, αυτό δε βλάπτει κανέναν.
[B]Morphine ? Cure for Pain 1993[/B]
Thread απ? όπου το?σκασε: [U]Αγαπημένοι Alternative Δίσκοι[/U]
Συγκρότημα που μπόρεσε να επιβάλει ab initio τη δική του ροκ φόρμα και εν τέλει να προκρίνει το δικό του ξεχωριστό ήχο. Έβγαλαν τις κιθάρες από την εξίσωση και έδωσαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο σαξόφωνο, που συχνά παίρνει έναν παράδοξο ρυθμικό ρόλο. Ο μπλουζαλτερνατιβοροκ ήχος και η θεματολογία τους είναι σα να ξέφυγαν από βιβλίο του Kerouac ή από ταινία του John Sayles, ουσίες, γυναίκες, σκοτεινές γωνιές σε μπαρ κ σε ψυχές και μια καλώς εννοούμενη βρωμιά που θα μιλήσει στους fans του Tom Waits.
[COLOR=“Navy”]Thursday[/COLOR]
[COLOR="#000080"]Buena[/COLOR]
[B]Mark Hollis ? Mark Hollis 1998[/B]
Thread απ? όπου το?σκασε: [U]Post Rock/Metal κυκλοφορίες (+μπάντες) / The Trip-Hop/Electro/Ambient Thread[/U]
Πρόκειται για τον ηγέτη της πάλαι ποτέ synth-pop μπάντας Talk Talk, που στα γεράματα το γύρισαν σε πιο μινιμαλιστικά μονοπάτια, στρώνοντας το δρόμο για αυτό που αργότερα ονομάστηκε post rock. Όλα αυτά κάπου το 1990 και περίπου 10 χρόνια μετά ο Hollis κυκλοφόρησε το μοναδικό προσωπικό του δίσκο κι ενώ το post rock είχε ήδη εξοκείλει, αυτός παρέμεινε πιστός στη δόμηση ενός συνόλου όπου κάθε νότα είναι προσεκτικά διαλεγμένη για να εξυπηρετεί το ενιαίο σύνολο. Παίζει εξίσου με τη μουσική και τη σιωπή και πάνω στο αφαιρετικό σχήμα που προτείνει αφήνουν το ανεπαίσθητο σημάδι τους οι jazz, ambient και avant-garde επιρροές του. Αν σας αρέσουν οι Bark Psychosis βουρ (οκ τους αναφέρω απλά γιατί βρήκα ευκαιρία, ακούστε και Bark Psychosis ΤΩΡΑ)
[COLOR=“Navy”]The Daily Planet[/COLOR]
[COLOR="#000080"]Watershed[/COLOR]
[B]The Egg ? Travelator 1998[/B]
Thread απ? όπου το?σκασε: [U]Αγαπημένοι Ηλεκτρονικοί Δίσκοι Των 90’s (Finish The Sympathy)[/U]
Πραγματικό διαμάντι της ηλεκτρονικής μουσικής, που με τις κιθάρες του και τα γαμηστερά μπάσα του και τα όλα του μπορεί να αγαπηθεί εξίσου και από δηθενοροκάδες σαν του λόγου μου. Στις πιο χορευτικές στιγμές του ρέπει προς ένα πανέμορφο ηλεκτρονικό funk γεμάτο ενέργεια, ενώ τις λίγες φορές που κατεβάζει στροφές φέρνει σε πάντρεμα των Cinematic Orchestra (μεταγενέστεροι ε) με κάποια κουλή ambient μπάντα που δεν ξέρεις το όνομά της (ναι προφανώς δε μου?ρχεται κάτι άλλο να γράψω). Σχετικά πρόσφατα άκουσα ολοκληρωμένο το δίσκο, αλλά μέτρησε αμέσως πολύ, πολύ άσχημα.
[COLOR=“Navy”]Number Cruncher[/COLOR]
[COLOR=“Navy”]Getting Away With It[/COLOR]
Αυτός είναι ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟΣ δίσκος. Και το ωραίο είναι ότι έφτασα εκεί εντελώς ανάποδα, μέσω akacod.
Δεν έχω κάτι να προσθέσω, τα λες άψογα.
Doppelpost γιατί δεν τέλειωσα
[B]Ataxia ? Automatic Writing I & II 2004 & 2007[/B]
Thread απ? όπου το?σκασε: [U]Τhe Avant-Garde/Εxperimental Thread[/U]
Ο Frusciante των Red Hot Chili Peppers έχει κάνει και κάμποσα άλλα πράγματα και οι Ataxia (στο κόλπο είναι και ο μπασίστας των Fugazi, μαζί με τον τωρινό κιθαρίστα των RHCP) είναι προσωπικά μεγάλη αγάπη. Για αρχή ξεχνάμε τους RCHP, εδώ βρίσκεται ένας ακατέργαστος, τραχύς δίσκος, που ξαφνιάζει με την ευρηματικότητά του. Ο ηγέτης του σχήματος αναλαμβάνει και τα φωνητικά και η όχι-και-τόσο μελωδική φωνή του, την οποία δε διστάζει να τραβήξει από εδώ κ από εκεί είναι ενδεικτική των προθέσεων των δύο δίσκων. Τα AW Ι & ΙΙ είναι αυτοσχεδιαστικά πειράματα που μαζί κράτησαν δύο βδομάδες (άσχετα που κυκλοφόρησαν με 3 χρόνια διαφορά) και χτίζονται πάνω στην επανάληψη μιας μπασογραμμής και στο παιχνίδι των παραμορφωμένων κιθάρων του Frusciante. Αν δε βγαίνει και πολύ άκρη από τα παραπάνω, κλικ τα λινξ.
[COLOR=“Navy”]The Sides[/COLOR]
[COLOR="#000080"]The Soldier[/COLOR]
[B]? as the Poets Affirm ? Awake 2006[/B]
Thread απ? όπου το?σκασε: [U]Post Rock/Metal κυκλοφορίες (+μπάντες)
[/U]
Το post rock των? as the Poets Affirm δεν είναι αυτό των explosions in the sky, ή των do make say think, αντί για μακρόσυρτες κιθάρες και ανέλπιστες εκρήξεις, τα κομμάτια τους δομούνται πάνω σε ένα πολυφωνικό κρεσέντο όπου λόγο έχει κάθε λογής ρυθμός και όργανο (τρομπέτες, βιολιά και τσέλο μεταξύ άλλων). Αυτό όμως που τους κάνει ιδιαίτερα ελκυστικούς στα αυτιά μου είναι πως παραμένουν προσιτοί και πως είναι με μία μάλλον ευρεία έννοια? pop. Όχι ότι φοβούνται να γίνουν πιο σκοτεινοί όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο.
[COLOR="#000080"]A Voice Recited The News On The Radio[/COLOR] (δεν είναι από το άλμπουμ που προτείνω, λίγα πράματα στο youtube, πάντως είναι ενδεικτικό του ήχου τους)
[COLOR="#000080"]Jolly Odd[/COLOR] (σκατοποιότητα κ όποιος αντέξει, στη στούντιο έκδοση χώνει)
[B]Death from Above 1979 - You’re A Woman, I’m A Machine 2004[/B]
Thread απ? όπου το?σκασε: [U]INDIE κυκλοφορίες[/U]
Με αφορμή τη φετινή επανένωσή τους, θυμίζω τους Death from Above, τη μπάντα που ανήγαγε το θόρυβο σε μουσική(καλά όχι ότι δεν έχει ξαναγίνει). Συνδυασμός διαολεμένων κρουστών και του πιο επιθετικού μπάσου που άκουσε ποτέ hipster, η μουσική τους είναι η ανάγωγη διακήρυξη της πίστης στις αξίες της διαρκούς, αέναης επανάληψης. Από την αρχή μέχρι το τέλος ο ήχος είναι σε πρώτη προσέγγιση ίδιος, γι?αυτό τις θέλει τις ακροάσεις του ο δίσκος. Ψήγματα της επιδραστικότητάς τους θα βρείτε στους Klaxons, στους Battles και στη dance punk των LCD Soundystem.
[COLOR="#000080"]Black History Month[/COLOR]
[COLOR="#000080"]Sexy Results[/COLOR]
Ωραίοι οι death from above.
Για οσους λατρευουν τους Queensryche εποχης ομωνυμου και the warning.ΘΑ ΠΑΘΕΤΕ ΠΛΑΚΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΓΩ μιας και τους ανακαλυψα προσφατα και τυχαια.
Sacred Warrior - Rebellion
ψιλο-off topic
Adaris, και μόνο από την παρουσίαση των δίσκων που προτείνεις, και για τον κόπο σου, προσωπικά θέλω να τα ακούσω όλα :!: 
Κάποια έχω ακούσει λίγο πολύ (Morphine), κάποια μου κίνησαν το ενδιαφέρον κατευθείαν (Ataxia, Mark Hollis) και για κάποια δεν τρελαίνομαι (Death from Above).
Anyway, πολύ ωραία παρουσίαση 
Πες το ψέματα 2 ώρες τα’γραφα 
Κεφάλι καζάνι τώρα
Πραγματικά πολύ καλό το The Egg. Θένκς για την πρόταση και kudos για την περιγραφή:wink: , μου κίνησε αμέσως το ενδιαφέρον:!:
[B]Siam - Prayer[/B]
όχι σε όλους τους συμφορουμίτες.
Αυτοί όμως που γουστάρουν Ryche εποχής OM και Empire και δεν έχει τύχει να το ακούσουν, ας κάνουν τον κόπο. Είναι μεγάλη ΔΙΣΚΑΡΑ
+Απειρο.οπως τα λεει ο Αποπανω.μιλαμε για την φωνη του Tate σε αλλο σωμα.και να ταν μονο αυτο…και η μουσικη στα ιδια κυμαινεται.γι αυτους που θελουν να γυρισουν οι Queensryche στα παλια (δεν προκειται)ας ψαξουν καλυτερα το δισκο που προτεινει ο Deckard
Wooden Shjips (Holy Mountain)
για space/psychedelic rock φανς
Conditioned Response-In flagrante delecto
Δεν ξερω αν εχει αναφερθει παλιοτερα αλλα μια και εγινε λογος για ryche εποχης empire οι φαν ας τσεκαρουν αυτην εδω την δισκαρα(αλλα και το πρωτο ομωνυμο αλμπουμ)
αυτος ο δισκος βασικα εχει πολλες ακουστικες κιθαρες και δεν ειναι ουτε u.s. power,ουτε τοσο queensryche clones.πιο πολυ προς το melodic metal φερνει,και εχει και αρκετα a.o.r. στοιχεια.μιλαω παντα για τον In Flagranté Delecto.παντως ο δισκος '‘λεει’'παρα πολλα και προτεινεται ανεπιφυλακτα.ΩΡΑΙΟΣ ο Stanley.
U.S Power Δεν ειναι ουτε το Empire απο το οποιο αλλωστε καθε αλλο παρα λειπουν οι A.O.R αναφορες.Clones σιγουρα δεν τους λες μια και η φωνη ειναι εντελως διαφορετικη ωστοσο επετρεψε μου να επιμενω πως αποτελει ενα απο τα πιο αξιολογα μπασταρδα του εν λογω αλμπουμ.
Παρεπιπτοντως πως μπορω να ποσταρω εικονα γιατι προσπαθησα αλλα δεν…
ανταλλασω τον αδερφό μου και 5 κούτες kinder bueno με τον Deckard για αδερφό…πληροφορίες εντός. ευχαριστώ
περί Conditioned Response, αν έχει κάποιος κάποια “άκρη”, ας ενημερώσει. δε βρίσκω τπτ πλέον…