Ναι έριξα μια γρήγορη αυτιά στις μπάντες που λες και κατάλαβα τι παίζει(ουν) πάνω κάτω.
kid dakota αποκλείονται, δεν είναι του γούστου μου.
Down I go και Native καλές περιπτώσεις χωρις κάτι ιδιαίτερο που θα με κάνει οπαδό τους όμως.
Οι καμηλοπάρδαλες φαίνονται ενδιαφερουσα περίπτωση. Τους εχεις και αδυναμία νομίζω.
Τους άλλους τώρα τους ακούω.
[B]Personality Crisis[/B] - Invasion Of The Dead Dolls 2007
Είναι κρίμα να μην έχει αναφερθεί καθόλου αυτός ο δίσκος.
Έλληνες οι κύριοι (από Κατερίνη αν θυμάμαι καλά) αλλά με τις πρώτες νότες πέρνεις όρκο οτι ακούς κάποιο συγκρότημα από Αμερική κάπου στα mid 80’s.
Αν οι Last Drive αντί για τους Cramps, λάτρευαν τους New York Dolls/Dead Boys, θα ήταν οι Personality Crisis!
Hard Rock/Glam Rock/Punk Rock και στην τελική Rock n Roll.
Μέσα στο αλμπουμ υπάρχουν οι καλύτερες στιγμές των New York Dolls, Motley Crue, Dead Boys, Cramps και νεότερων όπως Turbonegro, Gluecifer.
Άριστες συνθέσεις ποτισμένες με αλκοόλ και ξέφρενα πάρτυ στα υπόγεια του CBGB’s.
Από το Last Drive-ικό Broken Toy, στο Cramps-ικό Sex With The Boogieman και από τα -Motley Crue meets Dead Boys- Dog Star και Lost In The Valley Of The Dead Dolls
μέχρι το μπαλαντοϊδές Vampire Love και το ύπουλο Die And Let Live.
Μιά τελειότητα απ’την πρώτη ως την τελευταία νότα.
Για όσους λένε κάτι τα παραπάνω συγκροτήματα, εδώ θα βρούν την χαρά τους!
Α, και η παραγωγή απέχει πολύ από το “ελληνική”. Εξαιρετικός και αρκούντως “βρώμικος” ήχος.
twra eida tin anafora tou iron_aris se Les Thugs:!: diskara, kai einai apo tous pio strwtous diskous tous, opote idaniki epilogi gia na ksekinisei kapoios na tous akouei. Oi Les Thugs einai terastio kefalaio stin galliki rock skini (kai isws to megalitero apo 80’s kai dwthe).
swstos kai o grym, apla gia na min griniazei oti den exei anaferthei to album twn personality crisis
Επειδή το είδα τώρα αυτό. Γαμώ τις μπάντες γενικότερα, και ο δίσκος πολύ καλός, ωστόσο μου φαίνονται λίγο μεγάλες οι διάρκειες των κομματιών του δισκου:-k Δηλαδή για το punk που σου προσφέρει μου φαίνεται λίγο μεγαλο άλμπουμ
Το άλμπουμ αυτό είχα σκοπό να το προτείνω στα άλμπουμ που λιώνετε αυτόν τον καιρό, και όχι εδώ που συνήθως προτείνουμε άλμπουμ που τα γνωρίζουμε αρκετά καλά και τα έχουμε ακούσει πριν πολύ καιρό κλπ κλπ. Ε δεν γαμιέται, θα κάνω μια εξαίρεση και θα μιλήσω για το άλμπουμ που ανακάλυψα προ 10 ημερών περίπου και που μέ έχει στείλει για βρούβες.
[B]Antic Clay [/B]- Hilarious Death Blues, 2007
Κάποια στιγμή είχα προτείνει ένα άλμπουμ των Dead Brothers, στο θρεντ των μπλούζ. Και ρώταγα αν κανένας ξέρει παρόμοια πράγματα. Τεσπά. Βρήκα τον παραπάνω δίσκο και το λιώνω άσχημα. Ο Antic Clay είναι ένας τύπος από την Atlanta. Σε αυτό το άλμπουμ θα βρείτε 21 ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ που στην πλειοψηφεία τους είναι παιγμένες από μία κιθάρα μόνο που συνοδεύει την ζεστή blues/goth φωνή του Antic. Που και που θα ακούστετε και καμμιά φυσαρμόνικα και ακόμα πιο σπάνιο θα βαράει και κάνα τούμπανο. Η μουσική τώρα. Θα την έλεγα goth bluez. Εϊναι πολύ country για να είναι goth και είναι πολύ σκοτεινή για να είναι bluez. Μου θυμίζουν μία συνάντηση των ήρεμων στιγμών Walkabouts, λίγο από Nick Cave, ίσως κάτι από Jim Morrison και όλα αυτά υπό μια καταθλιπτική Joy Division-ιλα. Ο δίσκος είναι αριστουργηματικός βασικά… δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο πολύ ένα άλμπουμ 20 κομματιών που δεν έχουν καν μπάσο!
Eυτυχώς που ο ευφυής αυτός τύπος σκέφτηκε να κάνει μια εξαιρετική διασκευή στο Decades των Joy Division και να υποψιάσει το αντίστοιχο target group… Aπλά ακούστε το και αφεθείτε…
Decades
μην μείνετε μόνο σε αυτο΄που είναι ο κράχτης όμως, το άλμπουμ είναι γεμάτο απίστευτες στιγμές:
gia ton disko exw grapsei se apeira threads edw opote den exei noima na pw kati allo twra, kai aplws me tin eukairia tis epanekdosis, as tous mathei kai kanenas apo to forum.
Απίστευτη δισκάρα, ένας διεστραμμένος, διονυσιακός, διθυραμβικός folk/prog θησαυρός! Ήμουν έτοιμος να το προτείνω κάπου αλλά το οτι υπάρχει ήδη ποστ με απαλλάσει από τα περιττά λόγια. Well done. :thumbup:
Η πάνω πρόταση του Παναγιώτη φαίνεται επίσης πολύ ενδιαφέρουσα…
